Το να μιλά για «πολιτική αλητεία» το ΠΑΣΟΚ είναι ανέκδοτο από μόνο του. Το να καταγγέλλει «πολιτική αλητεία» ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα μπορούσε να βρει ακροατήριο μόνο αν το έλεγε στα πλαίσια της αυτοκριτικής του. Όμως μέσα στον πανικό τού ψυχοραγούντος, όλα δικαιολογούνται. Απλώς δεν είμαστε υποχρεωμένοι σε όλες τις περιπτώσεις να δείχνουμε οίκτο. Και στον πολιτικό θάνατο του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του, ο οίκτος θα ήταν πολυτέλεια.
Μετά την ήττα του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2007, ο Βενιζέλος δεν είχε την ελάχιστη αξιοπρέπεια να περιμένει μέχρι να ξημερώσει, αλλά έτρεξε στο Ζάππειο μέσα στα άγρια μεσάνυχτα για να προλάβει να δηλώσει σε όλα τα κανάλια ότι ήταν έτοιμος να πάρει το ΠΑΣΟΚ στα χέρια του. Δεν το πήρε. Τα κατάφερε αργότερα και πάλι όχι με κάποιου είδους αγώνα, αλλά του το χάρισαν καθώς στις εσωκομματικές εκλογές του 2012 ήταν ο μόνος υποψήφιος.
Η Ορθόδοξη ιστορία σημαδεύεται εξωτερικά από μια σειρά ασυνεχειών: η κατάληψη της Αλεξάνδρειας, της Αντιόχειας και της Ιερουσαλήμ από τους Άραβες μουσουλμάνους. Ο εμπρησμός του Κιέβου από τους Μογγόλους. Οι δύο λεηλασίες της Κωνσταντινούπολης. Η Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία. Αυτά όμως τα γεγονότα, ενώ έχουν μεταμορφώσει την εξωτερική εμφάνιση του Ορθόδοξου κόσμου, δεν κατάφεραν ποτέ να διασπάσουν την εσωτερική συνέχεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το πράγμα που προκαλεί έκπληξη σ’ έναν ξένο, όταν αυτός έρχεται σ’ επαφή με την Ορθοδοξία, είναι συνήθως κάποια αρχαιοπρεπής ατμόσφαιρα και μία φαινομενική ακαμψία. Ανακαλύπτει πως οι Ορθόδοξοι εξακολουθούν να βαπτίζονται διά τριπλής καταδύσεως, όπως ακριβώς γινόταν στην αρχαία Εκκλησία· τα μωρά και τα παιδιά συμμετέχουν στη θεία Ευχαριστία· στη Λειτουργία ο Διάκονος εξακολουθεί να εκφωνεί: 
