Για το ψέμα και τη δολιότητα.

Αδελφοί μου Χριστιανοί, προσέχετε, όσο μπορείτε, να μη λέτε ψέματα. γιατί το ψέμα είναι εφεύρεση του διαβόλου και ο διάβολος είναι ο πατέρας του ψεύδους. Επομένως, όσοι είναι ψεύτες, έχουν πατέρα τους τον διάβολο και μοιάζουν μ’ αυτόν και τον έχουν πατέρα, καθώς το αναφέρει και ο Κύριός μας στην Αγία Γραφή. λέγοντας: «Ο πατέρας που έχετε εσείς είναι ο διάβολος, κι όσα επιθυμεί ο πατέρας σας, αυτά θέλετε να κάνετε .Εκείνος εξαρχής ήταν ανθρωποκτόνος και δεν μπόρεσε να σταθεί μέσα στην αλήθεια, γιατί δεν υπάρχει μέσα του τίποτε το αληθινό. Όταν λέει ψέματα. εκφράζει, τον εαυτό του γιατί είναι ψεύτης και είναι ο πατέρας του ψεύδους. Αντίθετα, όσοι λένε την αλήθεια, έχουν ως πατέρα τους την Αλήθεια, που είναι ο Θεός και ο Ιησούς Χριστός. Και είναι γεννημένοι από την Αλήθεια, καθώς μας λέει ο «αγαπημένος» μαθητής Ιωάννης : «Παιδιά μου, ας μην αγαπάμε με λόγια και ωραίες φράσεις, αλλά με έργα και αγάπη αληθινή. Απ’ αυτό θα καταλάβουμε ότι είμαστε παιδιά της αλήθειας».

Δασκάλες ηρωίδες και εκπαιδευτικοί του... μειωμένου ωραρίου

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός,
Δάσκαλος-Κιλκίς

- Οἱ ἐκδρομὲς πάντοτε ἐνθουσιάζουν τοὺς μαθητές. Ἂν καὶ τὰ τελευταῖα χρόνια ἀπαγορεύονται οἱ ψυχαγωγικὲς καὶ ἐπιτρέπονται μόνον οἱ μορφωτικὲς–διδακτικές, ἐν τούτοις, τὰ παιδιὰ εἶναι παιδιὰ καὶ χαίρονται καὶ παιζογελοῦν, ἑδραία παιδαγωγικὴ ἀρχὴ εἶναι τὸ «τέρπειν καὶ διδάσκειν», ἡ παιδεία εἶναι χαρὰ καὶ τὰ παιδιὰ χαρὰ μεγαλύτερη.
- Φέτος στὴν Ε´δημοτικοῦ διδασκόμαστε τὴν ἱστορία τῆς Νέας Ρώμης–(Βυζαντίου) καὶ συμφωνήσαμε τὰ δύο τμήματα, 50 περίπου μαθητές, νὰ ἐπισκεφτοῦμε τὴν ὅμορη συμβασιλεύουσα –πάλαι ποτὲ– πόλη τῆς Θεσσαλονίκης. Τόποι προορισμοῦ: ὁ περικαλλὴς ναὸς τοῦ πολιούχου Ἁγίου Δημητρίου καὶ τὸ μουσεῖο Βυζαντινοῦ Πολιτισμοῦ. Ὅλα ἐξελίσσονται κατ’ εὐχήν, τὰ παιδιὰ μὲ κατάνυξη, εὐλάβεια καὶ σεβασμὸ προσκυνοῦν τὸν Μυροβλήτη, τὴν ὑπόγεια κρύπτη, τὶς ἅγιες εἰκόνες. Κατόπιν στὸ Βυζαντινὸ Μουσεῖο, περιεργάζονται τὰ ἐκθέματα, διαβάζουν τὶς ἐξηγήσεις τῶν προθηκῶν, συζητοῦν, ἐρωτοῦν, μαθαίνουν, μιὰ πολύχρωμη κυψέλη ὅλο δροσιὰ καὶ ζωντάνια. Ὡς γνωστὸν στὸ μουσεῖο κυριαρχεῖ ἡ εἰκόνα. Ὁ πολιτισμὸς τῆς Ρωμηοσύνης εἶναι ἄρρηκτα δεμένος μὲ τὴν τέχνη τῆς ἁγιογραφίας. Εἶναι ἡ ταυτότητά του. Σὲ μία αἴθουσα τοῦ μουσείου «συναντᾶμε» μία μᾶλλον ἡλικιωμένη γυναίκα. Ἀμέσως δείχνει τὴν δυσφορία της, ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὴν παρουσία τῶν παιδιῶν. Κάνει παρατηρήσεις, τὰ μαλώνει, δείχνει τὴν ἀπέχθειά της γιὰ τὴν παρουσία τους. Θέλει νὰ πεῖ: «τί δουλειὰ ἔχουν παιδιὰ σὲ μιὰ τόσο… ἀνεβασμένη (ἂν τὸ λέω καλὰ) ἔκθεση;».

Μην πείτε στον Γιώργο ότι παραιτήθηκε και στον Αντώνη ότι συγκυβερνά.

Το ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας μας είναι θεατρικό και κινείται αυτόνομα, δηλαδή βασίζεται σε τεχνητές κομματικές αντιπαραθέσεις, χωρίς πραγματικές κοινωνικές αναφορές, είναι γνωστό και το έχουμε κι εμείς επισημάνει πολλές φορές. Το ότι όμως αυτό το θεατρικό πολιτικό σύστημα θα γινόταν και θέατρο του παραλόγου, δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε. Καλείται τώρα ένας ολόκληρος λαός να πιστέψει ότι ο κ. Παπανδρέου είναι παρών και δεν έχει παραιτηθεί και ότι ο κ. Σαμαράς κάνει αντιπολίτευση και δεν συγκυβερνά!

Από το ένα μέρος έχουμε τον Γιώργο Παπανδρέου ο οποίος, αφού τον πέταξαν κακήν κακώς έξω από την κομματική ιδιοκτησία του πατέρα του, εκείνοι που δεν τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους, αυτός παριστάνει ότι δεν έχει αντιληφθεί τι συμβαίνει γύρω του και μόλις χθες στη Βουλή, θέλησε να μας πείσει ότι είναι ο εγγυητής της ενότητας στο ΠΑΣΟΚ και ο εμπνευστής και εγγυητής της καλής πορείας της χώρας!!!
Προφανώς, κανείς δεν πρέπει να πει στον άνθρωπο αυτόν ότι τον έχουν παραιτήσει οι ίδιοι οι δικοί του.