Όλοι στο ζωή μας τραβάμε μια γραμμή, που όταν την περάσουμε δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, ούτε να ξαναγίνουμε αυτό που ήμασταν πριν. Ο Λαζόπουλος τη δικιά του γραμμή την έχει διαβεί προ πολλού. Η γνωστή καραμέλα περί σάτιρας, τέχνης και Αριστοφάνη, από το πολύ γλείψιμο έχει χάσει τη γεύση της, από τη στιγμή που ο ίδιος ο "καλλιτέχνης", εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία, ακόμα και αν τα κίνητρα του είναι αμιγώς εμπορικά.....
Δεν μπορεί ένας κατά τεκμήριο ευφυής άνθρωπος, απόδειξη τούτου είναι το γεγονός ότι τον προτιμά η καλή κοινωνία ως γελωτοποιό της, να μη βρήκε τίποτε επί 5 χρόνια να σατιρίσει στον χειρότερο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης, παρά μόνο λίγο πριν πέσει και αντιθέτως να λοιδωρεί τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Έξυπνος ων, έγινε ο μεγαλέμπορος της ιδεολογίας του τίποτα, του μηδέν που κυριευει τα τελευταία χρόνια την ελληνική κοινωνία, αφήνοντας στο απυρόβλητο τις αδυναμίες και τους χορηγούς του (εξάλλου και ο Αριστοφάνης τρόφιμος του κράτους ήταν). Εξαργύρωσε τα τελευταία 20 χρόνια την επιτυχία του και κατόρθωσε να γινει τιμητής μιας κοινωνίας, ξεστομίζοντας απίθανες αρλούμπες και μεγαλοστομίες, παριστάνοντας τον απολίτικο και τον ανένταχτο, παρά το γεγονός όταν σιτιζόταν ανέκαθεν στο πρυτανείο της εξουσίας, θαυμάζοντας πχ την πνευματική οντότητα της Μιμής. Βγάζει το μεροκάματο του κοροϊδεύοντας τους σακάτηδες και παλαβούς του χωριού, κρύβοντας επιμελώς τις δικές του ιδιαιτερότητες. Κρίμα να ανγκάζεσαι να γίνεις τόσο λίγος, για να πουλήσεις θεαματικότητες, μα τόσο
λίγος...