Charlotte Roche „Wilgotne miejsca”

W ten sposób potwierdziłam ku uciesze ojca odwadniające działanie kawy. Matka się nie cieszy, bo jej zdaniem filiżanki na kawę nie są właściwym miejscem dla moczu.

Helen

To będzie recenzja książki z rodzaju tych, których nie czytam wiele. Krótko mówiąc – TAKIEJ książki na pewno jeszcze nie czytałam. Poniższa recenzja jest tekstem, nieodpowiednim dla osób niepełnoletnich, także prosiłabym, aby osoby, które nie ukończyły osiemnastu lat, zakończyły czytanie w tym miejscu. Nie polecam też zabierać się za lekturę osobom bardzo wrażliwym i delikatnym, a także tym... które lubią jeść podczas czytania. Musicie wybaczyć mi nieodpowiednie słowa, które znajda się w przytoczonych cytatach. Kto się odważy – zapraszam na recenzję  jednej z najbardziej kontrowersyjnych książek, jakie zapewne pojawią się w „dorobku” moich omówień.

Nawet tytuł „Wilgotnych miejsc” budzi emocje, gdyż tak.. właśnie o „te” miejsca chodzi. Autorka bierze na warsztat najbardziej wstydliwe zakamarki ludzkiego ciała, opisuje czynności, schorzenia i wydzieliny, o których nie rozmawia się w rodzinnym gronie. I nie stopniuje wrażeń odbiorcy – już na pierwszej stronie główna bohaterka,  Helen, porównuje swoje hemoroidy, które "przez lata coraz bardziej wyślizgiwały się na zewnątrz” do kalafiora. Na drugiej stronie wspomniany „kalafior” powraca jako test dla każdego kochanka Helen: 

Już przy pierwszych stosunkach nakłaniam go do mojej ulubionej pozycji – ja na pieska, czyli na czworakach, twarzą w dół, on od tyłu dociera językiem do cipki, nosem do dupy. Trzeba przy tym cierpliwie posuwać się do przodu, bo przecież dziurę w tyłku przykrywa warzywo. Ta pozycja nazywa się „na czopek z twarzy”. Żaden się jeszcze nie skarżył.

W książce natykamy się na liczne opisy lekceważenia higieny przez dziewczynę – wycieranie desek klozetowych w miejscach publicznych własnym ciałem (na przekór prawionym przez matkę tezom, iż nie wolno siadać na desce w publicznej ubikacji):

No i zmieniłam się w żywy autoeksperyment z higieny cipki. Ogromną frajdę sprawia mi nie tylko siadanie na każdym zaświnionym sedesie, jaki znajdę, kiedy jestem narąbana. Zanim usiądę, wycieram go też cipką do czysta jednym artystycznie rozkołysanym ruchem bioder. Gdy sadowię cipkę na desce, słychać cudny, mlaszczący odgłos, a wszystkie obce włosy łonowe, krople, plamy i kałuże we wszystkich kolorach i konsystencjach zostają przez nią wessane. Robię to już od czterech lat na każdym sedesie.

Decydując się na tę pozycję spotka Was też opis wymieniania się zużytymi tamponami z koleżanką (tak, po to, aby ich jeszcze użyć), czy samozaspokajania się pestkami awokado, które można „wystrzeliwać” przy wystarczająco wytrenowanych mięśniach pochwy. Jeśli odważycie się sięgnąć po Wilgotne miejsca, to znajdziecie znacznie więcej podobnych „smaczków”, których w tej recenzji Wam oszczędzę. 

To nie jest tak, że brak w powieści fabuły, otóż jest, jeśli przebrnięcie przez warstwę wszystkich obrzydliwości. W gruncie rzeczy, jeśliby odrzucić wszystkie „odstraszacze” to Charlotte Roche przedstawia historię młodej dziewczyny, która jest bardzo zagubiona w swoim życiu. Jej matka próbowała popełnić samobójstwo, zabierając ze sobą na drugą stronę młodszego brata Helen. Próba ta nie powiodła się, jednak główna bohaterka nawet w dorosłym życiu czuje w nocy zapach gazu ulatniającego się z piekarnika. Relacja z rodzicielką w ogóle jest dość patologiczna, choć dostrzegamy to dopiero na drugi rzut oka. Rodzice dziewczyny rozstali się, a ona nigdy nie ustała w dziwnych próbach połączenia ich na nowo – nawet opisywany w Wilgotnych miejscach pobyt w szpitalu (będący trzonem akcji) staje się ku temu dobra okazją.

Na postawie książki powstał w 2013 roku film o tym samym tytule. Jeśli przetrwałam książkę, to muszę sprawdzić jak pójdzie mi z ekranizacją. A co na Was bardziej oddziałuje i potrafi bardziej zszokować jeśli chodzi o podobne tematy – słowo pisane czy obraz? 

Napiszę jeszcze tylko, że autorka 50 twarzy Grey'a mogłaby się uczyć od Roche tego, jak wzbudzić skandal, poruszać tematy tabu i nie wystawiać się przy tym na pośmiewisko.

Podsumowanie

Autor: Charlotte Roche

Tytuł oryginalny: Feuchtgebiete

Wydawnictwo: Czarna Owca

Rok wydania: 2012

Liczba stron: 199

Dla kogo? Dla tych, którzy nie boją się czytelniczych wyzwań, zdecydowanie. Chętnie poleciłabym tę pozycję także tym, którzy uważają, że książki E. L. James są kontrowersyjne, być może Wilgotne miejsca co nieco by im uświadomiły.

Coś ode mnie: Jestem osobą określaną przez tych, którzy mnie znają za wrażliwą, może nawet nadwrażliwą, dziewczęcą i w pewnym sensie dziecinną. Lubię jednak podejmować wyzwania, które rzucane mi są ze słowami „przez to nie przebrniesz”. Głównie dlatego skusiłam się o przeczytanie tejże powieści. Czy mną wstrząsnęła? Na pewno mnie nie zauroczyła :), aczkolwiek nie żałuję, że ją przeczytałam. 

Treść: 7/10

Styl: 7/10

Okładka: 8/10

Moja ocena: 7/10