Przejdź do zawartości

Zbrodnie w Kutach nad Czeremoszem

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zbrodnie w Kutach
Państwo

Polska (okupowana przez III Rzeszę)

Miejsce

Kuty

Data

marzec–kwiecień 1944

Liczba zabitych

około 200

Typ ataku

ludobójstwo

Sprawca

bojówki OUN-B

Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, blisko dolnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Kuty”
Ziemia48°15′26″N 25°10′02″E/48,257222 25,167222

Zbrodnie w Kutach nad Czeremoszem – zbrodnie popełniane przez nacjonalistów ukraińskich w marcu i kwietniu 1944 roku na ludności polskiej i ormiańskiej w miasteczku Kuty położonym w powiecie kosowskim województwa stanisławowskiego II RP. W zbrodniach tych zginęło około 200 Polaków i Ormian. Kulminacja mordów nastąpiła w dniach 19-21 kwietnia 1944 r.

Tablica Pomnika ofiar zbrodni dokonanej na obywatelach polskich przez OUN-UPA wymieniająca Kuty

W nocy z 19 na 20 marca 1944 r. załoga niemiecka ewakuowała się z miasteczka. Od tego momentu do 21 kwietnia 1944 r. (zajęcie Kut przez Armię Czerwoną) datują się pogromy dokonywane przez banderowców na polskich i ormiańskich mieszkańcach miasteczka.

Mordy odbywały się tylko w nocy, według ustalonej listy. Początkowo zabijano mężczyzn uznanych za zdolnych do stawiania oporu, później także kaleki, kobiety i dzieci. Banderowcy wchodzili do mieszkań i sprawdzali, czy wszyscy mieszkańcy są w domu, następnie ich mordowali. Po zabiciu obecnych osób dom podpalano i czekano, aż z kryjówek wyskoczą ukrywający się. Zdarzały się przypadki torturowania ofiar, np. ukrzyżowano inż. Zarembę.

Jako podżegającego do mordów a nawet biorącego w nich udział świadkowie wskazują księdza greckokatolickiego Władimira Zakrzewskiego (właściwie Roman Zakrewski - U podnóża Owidiusza, str. 455). Niektórzy Ukraińcy udzielali pomocy Polakom – np. Dmytro Babiuk udzielał schronienia Helenie Łysiak, a Stefan Polek ostrzegł przed napadem rodzinę Jerzego Zielińskiego.

Pod wpływem mordów większość Polaków uciekła z Kut. Z około 1000 polskich mieszkańców w miasteczku pozostało ok. 100 osób. Zginęło około 200 osób, w tym 140 o ustalonej tożsamości.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]