Przejdź do zawartości

Stanisław Libner

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Libner
Data i miejsce urodzenia

3 września 1911
Skulsk

Data i miejsce śmierci

16 kwietnia 1981
Warszawa

Zawód

aktor

Lata aktywności

1940–1981

Stanisław Libner (ur. 3 września 1911 w Skulsku, zm. 16 kwietnia 1981 w Warszawie) – polski aktor teatralny.

Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 55. lokatą w korpusie oficerów łączności[1]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 walczył jako dowódca III plutonu kompanii telefonicznej 14 Dywizji Piechoty[2]. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau[3].

Kariera sceniczna

[edytuj | edytuj kod]

Oficjalnie zadebiutował 9 października 1946 r. na scenie toruńskiego Teatru Ziemi Pomorskiej, jako Kasper, w sztuce Gwałtu, co się dzieje! Aleksandra Fredry w reżyserii Józefa Maślińskiego[4]. Inne spektakle z udziałem Libnera:

  • 28 X 1946: Dwa teatry Jerzy Szaniawski, reż. Wilam Horzyca – jako Autor
  • 21 XII 1946: Za kulisami (Tyrtej) Cyprian Kamil Norwid, reż. Wilam Horzyca – w podwójnej roli: Polak urzędnik zagraniczny, Kleokarp
  • 22 I 1947: Ładna historia G. Caillavet i R. de Flers, reż. Józef Maśliński – jako p. d’Eguzon
  • 18 II 1947: Magia Gilbert Keith Chesterton, reż. Wilam Horzyca – jako wielebny Cyryl Smith
  • 2 IV 1947: Wesele Stanisław Wyspiański, reż. Wilam Horzyca – jako ojciec
  • 14 V 1947: Romeo i Julia William Szekspir, reż. Wilam Horzyca – jako Laurenty
  • 12 VI 1947: Ożenek Nikołaj Gogol, reż. Józef Maśliński – jako Podkolesin

Następne dwa sezony teatralne (od X 1947 do VI 1949 r.) wiązały się z przeprowadzką do Warszawy i angażem w tamtejszych Miejskich Teatrach Dramatycznych (MTD):

  • 25 X 1947: Żołnierz i bohater George Bernard Shaw, reż. Jan Kochanowicz – jako mjr Paweł (Teatr Comoedia)
  • 23 III 1948: R. H. Inżynier[5] 3-aktówka Brunona Winawera, reż. Jan Kochanowicz – jako Dordoński (Teatr Powszechny)
  • 6 X 1948: Podróż pana Perrichon Eugène Labiche i Edouard Martin, reż. Czesław Szpakowicz – jako tytułowy Perrichon (Teatr Mały)
  • 8 I 1949: Zieleni się zboże Williams Emelyn, reż. Czesław Szpakowicz – jako Mg Jones (Teatr Powszechny)
  • 8 VI 1949: Okno w lesie Leonid Rachmanow i E. Ryss, reż. Irena Ładosiówna – jako prof. Andrzej Kostrow (Teatr Mały)

Na jeden sezon (od VIII 1949 do VII 1950 r.) przeniósł się do Teatru Powszechnego, w którym m.in. 30 VI 1950 r. pojawił w sztuce Izydora Sztoka pt. Gastello, w reżyserii Czesława Szpakowicza – jako Paweł Giriawyj. Po krótkim, 2-miesięcznym epizodzie w Teatrze Dzieci Warszawy, jesienią 1950 r., przeszedł do zespołu Teatru Nowej Warszawy:

Przez niemal 30 lat (od VII 1951 do I 1981 r.) swej pracy aktorskiej był związany z warszawskim Teatrem Ateneum:

Telewizja

[edytuj | edytuj kod]

Za debiut można uznać jego występ 29 lipca 1955 r. na scenie Teatru Telewizji w sztuce Ballady i romanse Adama Mickiewicza[7], w reżyserii Władysława Sheybala. Pozostałe dokonania aktorskie Libnera związane są także ze spektaklami Teatru Telewizji:

  • 24 IX 1956: Skowronek Jean Anouilh, reż. Czesław Szpakowicz – jako ojciec
  • 16 V 1957: Goście o zmierzchu Krystyna Salaburska, reż. Władysław Sheybal – rola epizodyczna
  • 26 IV 1958: Przygody Ojca Browna z panem Lampke, reż. Józef Słotwiński – rola epizodyczna
  • 3 V 1958: Błędne koło Arthur Conan Doyle, reż. Marek Nowakowski – jako Sherlock Holmes
  • 7 VI/30 VIII 1958: Dolina Strachu Arthur Conan Doyle, reż. Czesław Szpakowicz – jako Doktor Watson
  • 29 X 1959: Źrebak Michaił Szołochow, reż. Wojciech Siemion – jako Dowódca
  • 17 V 1965: Rano przeszedł huragan Władysław Machejek, reż. Jan Bratkowski – rola epizodyczna
  • 25 X 1965: Kapitan z Koepenick Carl Zuckmayer, reż. Józef Słotwiński – jako Komisarz/Kasjer
  • 13 VI 1966: Martwe dusze Nikołaj Gogol, reż. Zygmunt Hübner – rola epizodyczna
  • 6 III 1967: Martwa królowa Henry de Montherlant, reż. Jerzy Kreczmar – jako Doradca
  • 21 VIII 1968: Wieczór poza domem Harold Pinter, reż. Józef Gruda – rola epizodyczna
  • 13 XI 1969: Proces Mary Dugan Bayard Veiller, reż. Jan Bratkowski – rola epizodyczna
  • 12 III 1970: Szal Francis Durbridge, reż. Jan Bratkowski – jako Daly, urzędnik państwowy
  • 13 IV 1970: Dziewczęta z Nowolipek Pola Gojawiczyńska, reż. Stanisław Wohl – rola epizodyczna
  • 18/25 IX 1972: Kordian i cham Leon Kruczkowski, reż. Jan Bratkowski – rola epizodyczna
  • 22 X 1972: Echo Tadeusz Hołuj, reż. Andrzej Zakrzewski – jako Prezes
  • 19 XI 1972: Odlot scen. i reż. Andrzej Zakrzewski – rola epizodyczna
  • 9 X 1979: Bal manekinów Bruno Jasieński, reż. Janusz Warmiński – jako Sekundant.

Na ekranie kinowym po raz pierwszy pojawił się 24 kwietnia 1953 r. Debiutował jako agitator nawołujący do zakładania spółdzielni rolniczej w filmie Trzy opowieści[8].

19 maja 1949 r. debiutował, jako Dionizy (kamerdyner hr. Zefirowa), w słuchowisku reżyserowanym przez Kazimierza Rudzkiego, opartym na powieści Ojciec debiutantki Aleksandra Bondy, które zrealizowano pod auspicjami Teatru Polskiego Radia[9].

  • 14 VII 1950: Sadko bogacz, reż. Tadeusz Łopalewski
  • 3 XII 1950: Narada Stanisław Wygodzki, reż. Tadeusz Byrski – jako Kalina
  • 28 I 1951: Bardzo ciekawa historia August Wilkoński, reż. Zbigniew Koczanowicz – jako Gość
  • 6 IX 1953: Węgiel Aleksander Ścibor-Rylski, reż. Rena Tomaszewska – jako Kokot
  • 11 X 1953: Opowieść o sześciu towarzyszach Stanisław Stampf’l i Stanisław Ziembicki, reż. Rena Tomaszewska – jako Major polski
  • 2 I 1954: Nawrócony Bolesław Prus, reż. Irena Ładosiówna
  • 30 X 1961: Cerebroskop Konrad Fiałkowski, reż. Wanda Tatarkiewicz-Małkowska (słuchowisko SF)
  • 25 IX 1963: Sala szpitalna Samuel Aloszyn, reż. Jerzy Rakowiecki – jako Tierechin
  • 15 XI 1966: Krzyżacy Henryk Sienkiewicz, reż. Zbigniew Kopalko – jako Ksiądz Kaleb
  • 3 XII 1968: Żałosne przypadki Borysa i Gleba, potomków Wielkiego Włodzimierza, reż. Zbigniew Kopalko
  • 16 II 1970: Żalem napełniona Wiktor Reyzz-Rubini, reż. Zofia Rakowiecka – jako Szmidt
  • 18 II 1970: Przyjdź jak najprędzej Tymoteusz Karpowicz, reż. Zbigniew Kopalko
  • 16 VIII 1970: Pańczatantra czyli mądrości Indii ksiąg pięcioro, reż. Zbigniew Kopalko
  • 23 V 1971: Śpiew o Bośni Jalu Kurek, reż. Natalia Szydłowska – jako lekarz
  • 31 XII 1971: Lalka Bolesław Prus, reż. Andrzej Łapicki – jako Wysocki
  • 22 III 1972: Koncert Rachmaninowa Zygmunt Zeydler-Zborowski, reż. Zofia Rakowiecka – jako lekarz
  • 1 VI 1972: Kozietulski i inni Marian Brandys, reż. Krystyna Sznerr – jako T. Kościuszko
  • 24 IX 1972: Opowieść o najdroższym szpiegu świata Andrzej Kudelski, reż. Juliusz Owidzki – jako Ogrodnik
  • 25 II 1973: Sprawa brzeska Mieczysław Szerer, reż. Juliusz Owidzki – jako Dozorca
  • 4 III 1973: Stulecie detektywów Jürgen Thorwald, reż. Juliusz Owidzki – jako Proboszcz
  • 18 IV 1973: Nędznicy Wiktor Hugo, reż. Juliusz Owidzki – jako Głos
  • 25 IV; 4 i 7 V 1973: Nędznicy Wiktor Hugo, reż. Juliusz Owidzki – jako Służący
  • 3 VI 1973: Wychowanka[10] Aleksander Fredro, reż. Zbigniew Kopalko – jako Szymon
  • 10 XII 1973: Popioły Stefan Żeromski, reż. Jan Świderski – jako Sędzia
  • 25 XII 1973: Książę ułomny Jeremi Przybora, reż. Jerzy Markuszewski – w podwójnej roli: Kacper i Kamerdyner
  • 30 XII 1973: Co by wam się darzyło Lucyna Legut, reż. Zdzisław Dąbrowski – jako Dziadek
  • 22 VII 1974: Przeciętny Aleksander Minkowski, reż. Zbigniew Kopalko
  • 17 IX 1974: Łuk Wolności Iwan Jowkow, reż. Zbigniew Kopalko – jako ojciec Serafin
  • 2 II 1975: Czerwona oberża Honoriusz Balzak, reż. Zdzisław Tobiasz – jako Walhenfer
  • 9 II 1975: Piękna Ihuoma Elechi Amadi, reż. Zdzisław Tobiasz – jako Turumbu
  • 30 III 1975: Poker z ręki scen. i reż. Andrzej Kurek
  • 16 VI 1975: Druga i trzecia miłość Piotr Wojciechowski, reż. Zbigniew Kopalko – jako ojciec
  • 9 VII 1975: Wrastanie Eugeniusz Paukszta, reż. Zdzisław Dąbrowski – jako Starszy robotnik
  • 22 VII 1975: Schody historii scen. i reż. Jerzy Tuszewski
  • 23 VII 1975: Sygnał dla Białej Orchidei Aleksander Minkowski, reż. Zdzisław Dąbrowski – jako Bolczak
  • 28 XII 1975: Uciechy stanu małżeńskiego, reż. Zdzisław Tobiasz – jako Mnich
  • 1 I 1976: Siedem milionów dolarów Robert Arthur, reż. Lech Komarnicki – jako Peebles
  • 18 II 1976: Złota wolność Zofia Kossak, reż. Zdzisław Tobiasz – jako Boguta
  • 3 VI 1976: Nie ma kto pisać do pułkownika Gabriel Garcia Marquez, reż. Zbigniew Kopalko – jako Ksiądz
  • 5 VI 1976: Diabeł Witold Rumel, reż. Zbigniew Kopalko – jako Hipolito Beccaria
  • 19 i 26 IX 1976: Portret kasztelanki Janina Hertz, reż. Henryk Rozen – jako Ogrodnik Jan
  • 17 XI 1976: Ziemia płonie Ryszard Jegorow, reż. Zbigniew Kopalko – jako Chłop z Serchowa
  • 29 XII 1976: Akropol Jerzy Putrament, reż. Zdzisław Tobiasz – w podwójnej roli: Tserotokles i Patridge
  • 10 IV 1977: Historyja o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim Mikołaj z Wilkowiecka, reż. Zdzisław Dąbrowski – jako Kleofas
  • 15 VII 1977: Sława i chwała Jarosław Iwaszkiewicz, reż. Zofia Rakowiecka – jako Sitarski.

Przebieg pracy

[edytuj | edytuj kod]

W trakcie swej 41-letniej kariery aktorskiej występował na deskach 9 teatrów, głównie warszawskich[11].

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
  • Festiwal Polskich Sztuk Współczesnych – wyróżnienie za rolę majstra Kabana w Człowieku i maszynach Lubeckiego w Teatrze Nowej Warszawy (1951)

Śmierć

[edytuj | edytuj kod]

Aktor zmarł w wieku 69 lat. Został pochowany na warszawskim Cmentarzu Prawosławnym przy ul. Wolskiej[12].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 229.
  2. Mreła 1945 ↓, s. 52.
  3. Straty ↓.
  4. Gwałtu, co się dzieje!, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia) [dostęp 2020-09-05].
  5. R. H. Inżynier – Wikiźródła, wolna biblioteka [online], pl.wikisource.org [dostęp 2020-09-05].
  6. Dyliżans – Wikiźródła, wolna biblioteka [online], pl.wikisource.org [dostęp 2020-09-06].
  7. Ballady i romanse, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia) [dostęp 2020-09-05].
  8. Trzy opowieści [online], FilmPolski [dostęp 2020-09-13] (pol.).
  9. Ojciec debiutantki, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia) [dostęp 2020-09-05].
  10. Wychowanka – Wikiźródła, wolna biblioteka [online], pl.wikisource.org [dostęp 2020-09-20].
  11. Stanisław Libner, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2020-09-05].
  12. Stanisław Libner [online], FilmPolski [dostęp 2020-09-06] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]