Przejdź do zawartości

Jacek Lenartowicz (aktor)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ten artykuł dotyczy aktora. Zobacz też: muzyk.
Jacek Lenartowicz
Ilustracja
Foto: Paweł Matyka
Data i miejsce urodzenia

13 września 1960
Puławy

Zawód

aktor, prezenter telewizyjny

Lata aktywności

od 1988

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Jacek Lenartowicz (ur. 13 września 1960 w Puławach) – polski aktor teatralny, filmowy, telewizyjny i radiowy, prezenter telewizyjny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Puławach[1]. Przez pierwsze 10 lat wychowywał się w Nałęczowie, gdzie jego matka pracowała na izbie porodowej. W dzieciństwie marzył o tym, żeby zostać księdzem i był ministrantem w parafii św. Jana Chrzciciela. Potem wraz z rodzicami przeniósł się do Lublina, gdzie uczęszczał do IX Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika. W 1983 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie[2], po czym dostał się na aplikację sędziowską, którą po roku jednak porzucił[3]. W 1987 ukończył studium aktorskie przy Państwowym Teatrze Żydowskim Szymona Szurmieja[3], zdał egzamin eksternistyczny dla aktorów dramatu i rozpoczął swoją przygodę z aktorstwem[3].

Kariera teatralna

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1984–1990 związany był z warszawskim Teatrem Żydowskim, gdzie wystąpił m.in. jako Hersz-Ber w sztuce Pereca Hirszbejna Ballada o ślubnym welonie (1990) w reż. Szymona Szurmieja. W latach 1990–1992 grał w Teatrze Dramatycznym w Elblągu w przedstawieniach: Zemsta (1990) jako Wacław, Don Juan Moliera (1991) w roli słynnego uwodziciela Don Juana, Porywacze z Chantilly Chesnota Pierre’a (1991) jako Serge Migel i Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale Wojciecha Bogusławskiego i Jana Stefaniego (1992) jako Jonek. W Operze Novej wystąpił gościnnie jako Perczik w Skrzypku na dachu Jerry’ego Bocka (1992) w reż. Artura Hofmana. W warszawskim Teatrze Północnym grał postać Dymma w musicalu Janusza Grzywacza Pan Twardowski (1993) w reż. Krzysztofa Jasińskiego. W latach 1993–1994 występował w Operetce Warszawskiej w musicalach w reż. Jana Szurmieja: Piaf Pam Gems (1993) w rolach Georgesa, inspektora i Marcela oraz Ania z Zielonego Wzgórza Lucy Maud Montgomery (1993) jako zawiadowca stacji. W Teatrze Syrena w Warszawie grał w spektaklach: Sztukmistrz z Lublina Isaaca Bashevis Singera (1994) jako Bolek i Ślepy Mechel oraz Ławka rezerwowych Marcina Kołaczkowskiego (2012) jako Wawrzyniec Koń ps. „Kopyto”. W latach 1998–2010 współpracował z Teatrem Komedia. Był wójtem w musicalu familijnym Złota kaczka (2005) wg scenariusza Marka Bartkowicza i Andrzeja Ozgi na kanwie Legendy o złotej kaczce w reż. Jana Szurmieja z muzyką Piotra Rubika w Teatrze Rampa na Targówku. W komedii warszawskiego Teatru Gudejko Goło i wesoło (Ladies’ Night, 2005) Stephena Sinclaire’a i Anthony’ego McCartena w reż. Arkadiusza Jakubika grał rolę Bernarda. W Teatrze Muzycznym „Roma” był obsadzony w musicalach w reż. Wojciecha Kępczyńskiego: jako Buquet/Licytator w Upiorze w operze Andrew Lloyda Webbera (2009) i jako Sułtan w Aladynie Jr. Alana Menkena (2011). W Teatr Old Timers Garage w Katowicach zagrał Richarda Hatfielda w widowisku The Bricklin Musical – Samochodowa Fantazja Allena Cole’a (2013) w reż. Marcina Kołaczkowskiego. Współpracował też z teatrami warszawskimi: Bajka (2009), Capitol (2014-2020) i Kamienica (2018).

Kariera ekranowa

[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy trafił na mały ekran jako taksówkarz Kurnicki, zięć Siejby (Jerzy Łapiński) w telewizyjnym dramacie kryminalnym Janusza Petelskiego Zmowa (1988). We francuskim dramacie wojennym Roberta Enrico Wiatr ze wschodu (Vent d’est, 1993) wcielił się w postać kapitana Waleriana Klimienko, zastępcę pułkownika Czeko (Wojciech Pszoniak). Grywał niewielkie role w filmach takich jak Tylko strach (1993), Łowca. Ostatnie starcie (1993), Człowiek z... (1993), Panna z mokrą głową (1994), Oczy niebieskie (1994), Faustyna (1994), Prowokator (1995), Sezon na leszcza (2000) i Edi (2002). W dramacie biograficznym Giacoma Battiata Karol. Człowiek, który został papieżem (2005) wystąpił w roli ubeka aresztującego ks. kard. Wyszyńskiego, a w telewizyjnym biograficznym dramacie historycznym CBS Jan Paweł II (Pope John Paul II, 2005) w reż. Johna Kenta Harrisona z Jonem Voightem zagrał Lecha Wałęsę. Rozpoznawalność wśród telewidzów przyniosła mu rola Dariusza Zemana w serialu Samo życie (2002–2007) i postać Jana, właściciela klubu „Oaza”, szefa Pawła (Rafał Mroczek) w serialu TVP2 M jak miłość (2007-2016). Grał gościnnie w serialach takich jak Czterdziestolatek. 20 lat później (1993), Ekstradycja (1995), Dwa światy (1995), Złotopolscy (1998), Przeprowadzki (2000), Lokatorzy (2002, 2005), Glina (2003–2004), Oficer (2004–2005), Kryminalni (2005), Boża podszewka II (2005), Plebania (2010) czy Czas honoru (2011). Pojawił się też w teledysku Piotra Cugowskiego do piosenki „Kto nie kochał” (2018).

Współprowadził teleturniej TVN Gorączka złota. Zapowiada zawodowe walki bokserskie, które odbywają się w Polsce. Od 7 do 14 marca 2014 był uczestnikiem pierwszej edycji programu rozrywkowego Polsatu Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami. Wziął udział w programie TVP2 Star Voice. Gwiazdy mają głos (2020)[4]. Współpracował z Teatrem Telewizji, gdzie wystąpił m.in. w widowisku Zakochany Mickiewicz (2021) w reż. Marcina Kołaczkowskiego[5].

W 2019 wziął udział w kampanii społecznej pt. „Wybieram 590 – sobota dla Polski” wraz z Joanną Jabłczyńską, Maciejem Kurzajewskim i Anną Popek.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W 1993 ożenił się z Aleksandrą, z którą ma syna Eryka (ur. 1994)[6]. W 1994 wyjechał Australii, gdzie mieszkał przez pięć lat; prowadził knajpę, był pomocnikiem malarza i sporadycznie grał w teatrze[7]. W 1999 doszło do rozwodu. Prowadził restaurację Bistro de Paris w Teatrze Wielkim w Warszawie[7], gdzie poznał swoją przyszłą żonę Katarzynę, wówczas studentkę prawa na Uniwersytecie Warszawskim[7]. Mają troje dzieci: syna Aleksandra (ur. 2004) oraz dwie córki – Ninę (ur. 2007) i Lenę (ur. 24 kwietnia 2015)[6].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Występy gościnne

[edytuj | edytuj kod]

Dubbing

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Personalidade: Jacek Lenartowicz (Polônia). InterFilmes.com. [dostęp 2019-10-28]. (port.).
  2. ↑ Anna Jakubaszek: 70-lat UMCS. Znani absolwenci uczelni. „Kurier Lubelski”, 31 maja 2014. [dostęp 2021-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-18)]. (pol.).
  3. ↑ a b c Anna Piątkowska-Borek: Jacek Lenartowicz: „Komedia to zawsze dużo wysiłku i potu na scenie”. głos24.pl, 25 listopada 2015. [dostęp 2021-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-18)]. (pol.).
  4. ↑ Star Voice. Gwiazdy mają głos. Radio Zet. [dostęp 2020-02-29]. (pol.).
  5. ↑ „Zakochany Mickiewicz” – wyjątkowe widowisko w TVP2. Centrum Informacji TVP (online), 17 lutego 2021. [dostęp 2021-02-21]. (pol.).
  6. ↑ a b Jacek Lenartowicz Pictorials. FamousFix. [dostęp 2021-04-18]. (ang.).
  7. ↑ a b c „Rewia”, Kiedy Bóg drzwi zamyka to otwiera okno..., Nr 49/2 grudnia 2020 str. 36-37.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jacek_Lenartowicz_(aktor)&oldid=74825428”