Przejdź do zawartości

Świątynia Lotosu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Świątynia Lotosu
Ilustracja
Państwo

 Indie

Miejscowość

Delhi

Wyznanie

bahaizm

Historia
Data budowy

1986

Dane świątyni
Architekt

Fariborz Sahba

Położenie na mapie Delhi
Mapa konturowa Delhi, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Świątynia Lotosu”
Położenie na mapie Indii
Mapa konturowa Indii, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Świątynia Lotosu”
Ziemia28°33′12″N 77°15′31″E/28,553333 77,258611
Strona internetowa

Świątynia Lotosu (ang. Bahá'í House of Worship lub Lotus Temple) – największa świątynia bahaicka znajdująca się w Indiach. Zlokalizowana jest w południowej części śródmieścia Delhi. Obiekt znajduje się na indyjskiej liście informacyjnej światowego dziedzictwa UNESCO[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Świątynia została otwarta w 1986 roku; została zbudowana według projektu zamieszkałego w Kanadzie architekta irańskiego pochodzenia, Fariborza Sahby[2]. Od momentu otwarcia w 1986 roku do 2024 roku została odwiedzona wedle szacunków przez ponad 100 milionów osób[1]; co czyni ją jednym z najczęściej odwiedzanych budynków na świecie (wedle raportu CNN z 2001 roku świątynia była najczęściej odwiedzanym miejscem na świecie)[3][4].

Architektura

[edytuj | edytuj kod]

Uważa się, że architektura świątyni w wielu elementach nawiązuje do Tadź Mahal. Położona w rozległych ogrodach świątynia, której wygląd zainspirowany jest kwiatem lotosu, ma wysokość około 40 metrów. Jej główne filary tworzą dziewięciokąt foremny. Część górna składa się z 27 „płatków”. Głównymi materiałami użytymi w czasie budowy świątyni są: marmur, zbrojony beton oraz szkło[5]. Świątynia może pomieścić dwa i pół tysiąca osób[6]. W jej pobliżu znajduje się ogród ze stawami[7].

We wnętrzu świątyni nie ma żadnych symboli religijnych, dlatego często modlą się w niej także osoby niebędące wyznawcami bahaizmu[5][8]. W świątyni mogą być czytane (lub śpiewane) święte pisma wszystkich religii; nie wolno w niej jednak wygłaszać kazań lub zbierać funduszy, w świątyni mogą śpiewać chóry, jednak nie można w niej używać żadnych instrumentów muzycznych (te zasady obowiązują w wielu świątyniach bahaickich)[9].

Wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Gmach świątyni zdobył wiele nagród; jej architekt został wyróżniony między innymi w 1987 roku przez Institution of Structural Engineers[10] oraz w 2000 roku przez GlobalArt Academy[11].

Wizerunek świątyni znalazł się na znaczku pocztowym z 1991 roku[12].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b UNESCO World Heritage Centre, Bahá'í House of Worship at New Delhi [online], UNESCO World Heritage Centre [dostęp 2023-07-28] (ang.).
  2. Ashley Mackin-Solomon, Iranian architect living in La Jolla devoted to creating ‘spiritual space’ [online], La Jolla Light, 23 stycznia 2013 [dostęp 2021-06-01] (ang.).
  3. CNN.com – Transcripts [online], transcripts.cnn.com [dostęp 2021-06-01].
  4. Lotus Temple, Delhi – District Magistrate South East, India [online] [dostęp 2021-06-23] (ang.).
  5. a b Świątynia Lotosu (New Delhi) – dom kultu Bahai o kształcie kwitu lotosu [online], Budowle.pl [dostęp 2021-06-01] (pol.).
  6. Świątynia Lotosu [online], Cuda Świata, 15 lipca 2009 [dostęp 2021-06-01] (pol.).
  7. Recreating Eden Episodes [online], web.archive.org, 1 marca 2012 [dostęp 2021-06-02] [zarchiwizowane z adresu 2012-03-01].
  8. Temple & Community – Bahá’í House of Worship, New Delhi [online] [dostęp 2021-06-01] (ang.).
  9. Encyclopaedia Iranica Foundation, Bahaism [online], iranicaonline.org [dostęp 2021-06-01] (ang.).
  10. An Architectural Marvel [online], web.archive.org, 28 września 2008 [dostęp 2021-06-02] [zarchiwizowane z adresu 2008-09-28].
  11. Baha’i Temple in India continues to receive awards and recognitions – BWNS [online], Bahá’í World News Service, 5 grudnia 2000 [dostęp 2021-06-02] (ang.).
  12. Baha’i Philately [online], bahai-library.com [dostęp 2021-06-02].