O naturze chwili z przyrodą sam na sam: czajka

Krajobraz zimnej Zośki

Żurawie w szacie majowej zimy

Szronem malowane. Tytuł sam się narzuca. O świcie wszystko było osrebrzone. Pola, łąki, trawnik i kwietniki przed domem, drzewa, droga za płotem. Bezchmurne niebo ujawniło przyczynę zwarzenia kwiatów.

Wyszedłszy na pole, patrzyłem na posiwiałe dmuchawce. Przedziwne wrażenie. Buty pokryły się warstwą szronu. Nogawki także. Brodziłem w trzeszczącej trawie. Szurałem po szczecinie siwej murawy. Potem droga.

Brzozy odbite w kałużach po wczorajszym deszczu. Przeszywający ciszę koncert ptaków: wilg, kosów, trznadli, sikor, czajek, dudków, kukułek, drozdów, skowronków, szpaków… pokrzykiwanie dzięciołów, sójek, srok, kruków…

Sójka dla uważnego obserwatora

Zanurzyłem się w tym misterium całym sobą. Znany od lat krajobraz wciąż fascynuje, mimo postępujących zmian: znikających brzóz, sosen, przydrożnych dębów i wierzb, wycinanych zagajników…

Rozlewisko

Wspiąłem się na łąki. Szedłem między pagórkami, kępami wierzb przy stawach i zaspanych strumieniach sączących się spod zagajników przy leśniczówce. Było pusto. Żadnych zwierząt. Chmary jeleni pewnie się rozwiązały. Łanie z piastunami zaczęły szukać spokojnych kątów do porodu. Młode byki odeszły w las na popas. Nie zobaczyłem ani lisa, ani zająca, ani złamanej kuny. Słyszałem tylko żurawie, których klangor dochodził z różnych kierunków, czajki wyczyniające akrobacje nad niewidocznymi mokradłami i rowami melioracyjnymi. Wszędzie szron. Mroźne powietrze. Księżyc zmierzający do nowiu. Wschodzące słońce roziskrzyło kryształki lodu, ozłociło wierzchołki drzew, rozrzuciło cienie.

Wyszedłem spomiędzy drzew na rozległą łąkę nad rozlewiskiem. Co za krajobraz pod kryształem bezchmurnego sklepienia! Rozśpiewana pustka. Podchodząc bliżej północnej zatoczki, zobaczyłem jakiś ruch pod kępą łozy:

- Żuraw.

Brodził po płyciźnie między kaczkami, łyskami, w towarzystwie przelatujących czajek. Rozglądał się. Krok za krokiem zmierzał do ukrytego przed wścibskimi spojrzeniami kąta. Prawdopodobnie gniazda. Fotografowałem, póki nie schował się za nieprzeniknionym gąszczem pokrywających się woalem listków łodyg.

Po chwili zobaczyłem drugiego ptaka. Kroczył dostojnie. Rozglądał się. Skradał się. Nie wydawał żadnego głosu. W końcu poszedł śladem partnera (partnerki). Poczułem się jakbym widział duchy. Wcześniej to miejsce nawiedził jakiś dzik. Coś tutaj musi przyciągać uwagę zwierząt.

Potem moją uwagę przykuły czajki. Krążyły nad rozlewiskiem, wyczyniając nieobliczalne akrobacje. Fotografowanie ich lotu jest ciekawym zajęciem. Utrzymywanie ich w kadrze to wyzwanie. Człowiek myśli, naciskając migawkę:

- Mam cię.

Lecz zdjęcie zostaje puste. Czajka zdążyła wykonać kolejny nieprzewidywalny zwrot. Panoramowanie? Można zapomnieć. Tutaj nie ma nic stałego. Tylko migotanie skrzydeł, nagłe zwroty, kwilenie, zmiany tła… Loty godowe czajek to istne widowisko.

Dopiero kiedy spacerują po łące lub obnażonym dnie wysychającego mokradła, można docenić urodę tych ptaków.

Rozlewisko wysycha

Niebawem będzie można przejść suchą stopą

To miejsce z magią

Łyska

Szronem malowane

Wracałem tą samą drogą. Szron tajał w plamach światła. Buty przemokły do skarpet. Było coraz cieplej. Już nie dało się robić zdjęć pod słońce. Światło raziło do bólu. Szedłem w kierunki kwilących w locie czajek i klangoru niewidocznych żurawi.

Sybaryta

Co widział?

Kabaretowy podskok

Pod krzakami wikliny dostrzegłem kontur. Na ekranie zobaczyłem śpiącego zająca – głowę i sterczące słuchy. Leżał na skraju cienia i światła. Usłyszał szuranie butów na przemrożonej trawie. Odbiegł kilka kroków. Przystanął. Nasłuchiwał. Byłem ciekaw, co widział, nie patrząc na mnie. A jednak wyczuł ruch. Odskoczył ku zaroślom nad wilgotnym zagłębieniem i tyle go widziałem.

Przeszedłszy nad staw zarośnięty pałką wąskolistną, której kwiatostany (pałki) zamieniły się w rozwiewane wiatrem wiechcie, kątem oka zobaczyłem żurawia w zagłębieniu łąki. Najpierw go usłyszałem. Klangor uderzał w uszy. Za pagórkiem był drugi. Zbliżał się. Miałem słońce za plecami. Ptaki niewiele sobie robiły z mojej obecności. Spacerowały. Pasły się, co i raz sięgając po coś w trawie. Z dziobów unosiła się mgła podczas każdego krzyku. Filmowałem je. Liczyłem na jakiś taniec godowy przypominający oglądaną przed laty scenę na polanie pod Piersławkiem – miejscem narodzin Ernsta Wiecherta. Skończyło się płonną nadzieją.