Λίγα λόγια για το Οκτάηχο Δοξαστικό Στιχηρών του Εσπερινού της Εορτής της Κοιμήσεως Θεοτόκου

 Αγαπητοί μου αναγνώστες, φτάσαμε με την βοήθεια και την χάρη Του Θεού, σε άλλο ένα «Πάσχα του Καλοκαιριού», στην εορτή της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου. Έχουμε γράψει στο παρελθόν, για το πρόσωπο της Παναγίας μας, το σπουδαίο ρόλο που διαδραμάτισε στο σχέδιο της Θείας Οικονομίας και για τα πολλά ονόματα και θαυμάσια που έχει κάνει και κάνει καθημερινά, σε όσους την επικαλούνται με πίστη.

Στο φετινό άρθρο, αποφασίσαμε να τα ανακεφαλαιώσουμε όλες τις αναφορές μας, προσθέτοντας και νέα στοιχεία, μέσα από το Δοξαστικό το οποίο ψέλνουμε στον Πανηγυρικό Εσπερινό, της παραμονής της Εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, το γνωστό σε όλους μας : «Με νεύμα του ύψιστου Θεού οι θεοφόροι Απόστολοι….». Για τους γνώστες της Εκκλησιαστικής Μουσικής παράδοσης, πρόκειται για οκτάηχο Δοξαστικό. Oκτάηχα λέγονται τα μέλη εκείνα που είναι συνθεμένα και στους οκτώ ήχους της εκκλησιαστικής μουσικής, είναι από τα ωραιότερα και σπουδαιότερα εκκλησιαστικά μέλη, ορισμένα από τα οποία μάλιστα πρέπει να θεωρούνται αριστουργήματα όχι μόνο της Εκκλησιαστικής, αλλά και της παγκόσμιας μουσικής φιλολογίας.

Το Οκτάηχο δοξαστικό των Στιχηρών της Εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι ένα από τα αρχαιότερα μέλη στην ιστορία της Oρθόδοξης εκκλησιαστικής ψαλμωδίας, και μάλιστα, στην ειδική αυτή οκτάηχη μορφή, το αρχαιότερο. Η ανάπτυξη του μέλους γίνεται μέσω του συστήματος των κυρίων και των πλαγίων ήχων αποτελώντας μια μοναδική σύνθεση από πλευράς μουσικολογικής. Η φιλολογική του αξία και κυρίως τα πλούσια θεολογικά του νοήματα το καθιστούν ένα από τα σημαντικότερα υμνολογικά κείμενα της λατρευτικής μας παράδοσης.

(Χορός Κωνσταντινουπολιτών υπό Θρ. Στανίτσα - «Θεαρχίω νεύματι», Κων. Πρίγγου)

Ας παραθέσουμε στην αρχή το Δοξαστικό στο πρωτότυπο αρχαίο κείμενο : Δόξα και Νυν…. «Θεαρχίω νεύματι, πάντοθεν οι θεοφόροι Απόστολοι, υπό νεφών μεταρσίως αιρόμενοι. Καταλαβόντες το πανάχραντον, και ζωαρχικόν σου σκήνος, εξόχως ησπάζοντο. Αι δε υπέρτατοι των ουρανών Δυνάμεις, συν τω οικείω Δεσπότη παραγενόμεναι. Το θεοδόχον και ακραιφνέστατον σώμα προπέμπουσι, τω δέει κρατούμεναι, υπερκοσμίως δε προώχοντο, και αοράτως εβόων, ταίς ανωτέραις ταξιαρχίαις· ιδού η παντάνασσα θεόπαις παραγέγονεν. Άρατε πύλας, και ταύτην υπερκοσμίως υποδέξασθε, την του αενάου φωτός Μητέρα. Διά ταύτης γαρ η παγγενής των βροτών σωτηρία γέγονεν, η ατενίζειν ουκ ισχύομεν, και ταύτη άξιον γέρας απονέμειν αδύνατον. Ταύτης γαρ το υπερβάλλον, υπερέχει πάσαν έννοιαν. Διό άχραντε Θεοτόκε, αεί συν ζωηφόρω Βασιλεί, και τόκω ζώσα, πρέσβευε διηνεκώς, περιφρουρήσαι και σώσαι, από πάσης προσβολής εναντίας την νεολαίαν σου· την γαρ σην προστασίαν κεκτήμεθα. Εις τους αιώνας, αγλαοφανώς μακαρίζοντες».

Αν και το κείμενο είναι αρκετά κατανοητό, το παραθέτουμε και σε νεοελληνική απόδοση, για καλύτερη νοηματική κατανόηση : «Με νεύμα του ύψιστου Θεού οι θεοφόροι Απόστολοι μεταφέρθηκαν από παντού μες από σύννεφα, μετάρσιοι γενόμενοι. Και αφού στα χέρια τους έλαβαν το πανάχραντο σκήνωμά σου – εκείνο το σώμα που αιτία της ζωής έγινε – το καταφιλούσαν με ευλάβεια εξαιρετική. Και οι υπέρτατες, ουράνιες, αγγελικές δυνάμεις παραβρέθηκαν και αυτές, μαζί με τον Δεσπότη τους. Και κυριευμένες από δέος, προπέμπουν το καθαρότατο σώμα, που τον Θεό δέχθηκε. Υπερκόσμια προχωρούν και αόρατα αναβοούν προς τις ανώτερες ουράνιες ταξιαρχίες: «Δείτε! Κατέφθασε η βασίλισσα των πάντων· εκείνη που θείο τέκνο γέννησε. Ανοίξτε τις [ουράνιες] πύλες και υποδεχθείτε με τρόπο υπερκόσμιο την Μητέρα του αέναου φωτός. Διότι με τη δική της συνέργεια επιτεύχθηκε η σωτηρία όλου του γένους των ανθρώπων. Αυτήν που ισχύ δεν έχουμε [τα βλέμματα να υψώσουμε και] να την ατενίσουμε. Και τιμές άξιές της να απονείμουμε, αδύνατο μας είναι. Διότι το υπερβολικό ύψος της υπερέχει πάνω από κάθε νόημα». Γι’ αυτό, άχραντε Θεοτόκε, εσύ που πάντοτε ζεις μαζί με τον Βασιλέα της ζωής που η ίδια γέννησες, πρέσβευε αδιάκοπα να περιφρουρεί και να σώζει από κάθε προσβολή εχθρού τη νεολαία σου. [Το ζητούμε αυτό] επειδή τη δική σου προστασία έχουμε [πια] αποκτήσει. Και εσένα υπέρλαμπρα μακαρίζουμε στους αιώνες».

Πέρα από το μουσικό, φιλολογικό και θεολογικό κάλος του Δοξαστικού, αυτό που έχει ιδιαίτερη αξία, για τον κάθε πιστό ξεχωριστά, είναι το ύφος του ύμνου. Αν και έχει ύφος εγκωμιαστικό, αν και έχει έντονη ποιητικότητα, ταυτόχρονα έχει μια διακριτική, αλλά ουσιαστική οικειότητα-στοργικότητα των πιστών προς την μητέρα τους Παναγία. Το πνεύμα του ύμνου είναι, ότι ενώ η Παναγία μας αποχωρίζεται από εμάς και πορεύεται στον Ουρανό και την εκεί πραγματικότητα, ταυτόχρονα δεν σταματά να είναι ζωντανή και ένα από εμάς, που συνεχώς πρεσβεύει, περιφρουρεί, σώζει από κάθε προσβολή του εχθρού και ιδιαιτέρως την ευάλωτη πνευματικά νεολαία. Αυτή την αλήθεια, την βεβαιώνουμε περίτρανα και στο Απολυτίκιο της Εορτής : «…..εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής,….»!Αλλά και το Κοντάκιο της Εορτής, δεν στερείται σε θεολογική αξία, αφού με άλλα λόγια, βεβαιώνει την ίδια αξία : «….τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν, ως γαρ ζωής Μητέρα, προς την ζωήν μετέστησεν,….».

Συνοψίζοντας λοιπόν, αγαπητοί μου αναγνώστες, καταλαβαίνουμε γιατί αυτό το Δοξαστικό, έχει κεντρική θέση στην τιμητική και ευλαβική μας, αναφορά στο πρόσωπο και το γεγονός της Κοιμήσεως της Παναγία μας. Είναι ένας συνδυασμός από μουσικά, υμνολογικά, εκκλησιολογικά, θεολογικά και καρδιακά στοιχεία ευγνωμοσύνης, προς την ταπεινή Κόρη της Ναζαρέτ, η οποία αξιώθηκε να γίνει η μητέρα Του ίδιου Του 2ου προσώπου της Αγίας Τριάδος, τον Θεό Λόγο, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Το θέμα βέβαια και το ζητούμενο είναι, πως ότι απευθύνουμε προς την Παναγία μας, να μην είναι μόνο προϊόν των χειλιών και της διανοίας μας, αλλά να είναι βιωματικά, καρδιακά και εφαρμόσιμα με τα έργα της μετανοίας μας.

Αλλιώς κινδυνεύουμε να μοιάσουμε με αυτούς που απευθύνεται ο ίδιος ο Θεός, δια του προφήτη του Ησαία: «Και είπε Κύριος· εγγίζει μοι ο λαός ούτος εν τω στόματι αυτού και εν τοις χείλεσιν αυτών τιμώσί με, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ᾽εμού μάτην δε σέβονταί με διδάσκοντες εντάλματα ανθρώπων και διδασκαλίας» (Ησ. 29,13). Δηλαδή: « Και είπε ο Κύριος: Με πλησιάζει ο λαός αυτός με το στόμα του μόνο και με τα χείλη τους με τιμούν, η καρδία τους όμως πολύ μακριά απέχει από εμένα, ανώφελα δε και μάταια με σέβονται, διότι διδάσκουν εντολές και διδασκαλίες ανθρώπων και όχι τις δικές μου». Η προφητική αυτή αναφορά ασφαλώς και αφορά στην εποχή μας και πολλούς από εμάς!» Έτη πολλά και ευλογημένα! Καλή Παναγιά!

Πρώτη δημοσίευση: εφημερίδα, Κιβωτός της Ορθοδοξίας

https://www.pemptousia.gr/

Δεκαπενταύγουστος: Η Παναγία είναι η «Φοβερά Προστασία» της Ελλάδας – Φέτος ας την τιμήσουμε όπως της αξίζει

 

Σε αυτόν τον Δεκαπενταύγουστο που η χώρα μας τόσο δοκιμάστηκε, ας τιμήσουμε με περισσότερη θέρμη την Παναγία. Την Μάνα όλων των πιστών που βρίσκεται πάντα δίπλα μας.

Αυτός ο Δεκαπενταύγουστος είναι διαφορετικός από άλλους. Το «Πάσχα του Καλοκαιριού» είναι μπροστά μας, και εμείς είμαστε ζαλισμένοι μέσα στην αντάρα των πρωτοφανών καταστροφών που βιώνει η χώρα μας.

Τα μάτια μας βομβαρδίστηκαν από εικόνες ερήμωσης, θλίψης, πόνου και απόγνωσης και απορροφημένοι από την αγωνία για τον τόπο μας, χάσαμε την πολύτιμη κατάνυξη των ημερών που οδηγούν σε αυτή τη μεγάλη εορτή της Ορθοδοξίας.

Τη χάσαμε όντως; Ή μήπως την βρήκαμε περισσότερο; Και το ένα μπορεί να συμβεί, και το άλλο. Από εμάς εξαρτάται. Από το πώς διαβάζει τα γεγονότα κάθε άνθρωπος ξεχωριστά. Σε αυτή την εθνική καταστροφή που μας βρήκε, αναλόγως την πνευματική κατάσταση καθενός, άλλος είδε την Παναγία να σκεπάζει τη χώρα και να αποτρέπει τα χειρότερα και άλλος θεώρησε πως «απουσιάζει».

Όμως ποτέ δεν απουσιάζει.

Η Μάνα που δεν μας εγκαταλείπει ποτέ

Η Παναγία είναι συνεχώς δίπλα μας, αεικίνητη, σπεύδει προς βοήθεια. Τούτες τις δύσκολες μέρες για τη χώρα, ακόμα περισσότερο. Είναι η «φοβερά προστασία» της Ελλάδας. Είναι αυτή που μας παρηγορεί στον πόνο μας (η Παρηγορίτισσα). Είναι αυτή που ακούει αμέσως τις ικεσίες όσων ζητούν βοήθεια (η Γοργοεπήκοος). Είναι αυτή που μας οδηγεί προς τον Χριστό και μακριά από κάθε κίνδυνο (η Οδηγήτρια). Είναι η «Αμαρτωλών Σωτηρία». Είναι αυτή που μεσιτεύει στον Υιό της για εμάς (η Μεσίτρια). Είναι η Υπερμάχος Στρατηγός που μας λυτρώνει απ’ τα δεινά.

Μια Μάνα δεν αποστρέφεται ποτέ τα παιδιά της, όσο και να την απογοητεύσουν, όσο και να την πικράνουν. Αρκεί αυτά να μετανιώσουν και να πιαστούν γερά από το φουστάνι της. Και η Παναγία είναι η Μάνα όλης της Ελλάδας και όλου του Ορθόδοξου κόσμου. Αναμένει στωικά τη μετάνοια μας. Την επιστροφή μας στο«σπίτι».

Μια «Μεγάλη Εβδομάδα» μέσα στο καλοκαίρι

Από την πρώτη Αυγούστου μέχρι και τον Δεκαπεντάυγουστο, κάθε απόγευμα ψάλλεται στους ιερούς ναούς εναλλάξ ο Μικρός και ο Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας. Αυτές τις μέρες που η χώρα φλεγόταν, κάποιες ψυχές σε ταπεινά εκκλησάκια και σε μεγάλους ναούς, προσεύχονταν και παρακαλούσαν για την ουράνια βοήθεια. Καλές είναι και οι κοσμικές βοήθειες, άλλα με την ουράνια, τη θεϊκή, δεν συγκρίνεται τίποτα.

Και στις πόλεις άλλα ειδικά στην επαρχία, στις ημέρες του Δεκαπενταυγούστου επικρατεί ένα κλίμα πνευματικής ευφροσύνης που μπορεί να συγκριθεί με την ανυπέρβλητη κατάνυξη της Μεγάλης Εβδομάδας. Η ίδια καρδιακή χαρμολύπη απλώνεται στους πιστούς.

Η Παναγία αφήνει το ευλογημένο αποτύπωμα της, με διακριτικό άλλα και αρχοντικό τρόπο ταυτόχρονα. Ο κόσμος εύχεται «καλή Παναγιά», περιμένει να γιορτάσει τη δόξα της Μετάστασης της, που ακολούθησε την μακάρια Κοίμηση της, και το κλίμα είναι «σταυροαναστάσιμο», ευωδιαστό, όπως τα αλησμόνητα βράδια της εβδομάδας των Παθών.

Σε ένα υπέροχο τροπάριο του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος προς την Παναγία, η εκκλησία ψάλλει:

«Τι σοι δώρον προσάξω, της ευχαριστίας ανθ’ ώνπερ απήλαυσα, των σων δωρημάτων, και της σης αμέτρητου χρηστότητος; Τοιγαρούν δοξάζω, υμνολογώ και μεγαλύνω, σου την άμετρον προς με συμπάθειαν».

Ποιο δώρο μπορώ να σου προσφέρω Παναγία μου, αναρωτιέται ο κάθε πιστός, ως ευχαριστία για όσα μου χαρίζεις καθημερινά και απολαμβάνω, τόσο για τα δωρήματά σου προς την αναξιότητά μου, όσο και για την αμέτρητη ηθικότητά σου, η οποία είναι φωτεινός οδηγός για τη ζωή μου; Γι’ αυτό δοξάζω, υμνολογώ και μεγαλύνω την απεριόριστη προς εμένα συμπάθειά σου.

Τι γιορτάζουμε στην εορτή της Παναγίας

Στην Ορθοδοξία, ο εορτασμός της Κοίμησης της Θεοτόκου περιλαμβάνει δύο μεγάλα γεγονότα: Την κοίμηση και ταφή της Παναγίας και το φοβερό θαύμα της Ανάστασης και Μετάστασης της στους ουρανούς.

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει γι’ αυτό το συγκλονιστικό θαύμα:

«…η Kυρία ημών Θεοτόκος, μετά την εν τω τάφω τριήμερον αυτής Kοίμησιν, όχι μόνον μετέστη, αλλά και ανέστη από του τάφου, και ανελήφθη εις τους Oυρανούς, ήτοι ενώθη πάλιν η ολόφωτος αυτής ψυχή μετά του θεοδόχου αυτής σώματος, και ούτως ανέστη από του τάφου».

Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, η Θεοτόκος πληροφορήθηκε για τον επικείμενο θάνατο της από έναν άγγελο, τρεις μέρες προτού αυτός συμβεί. Την ημέρα της Αγίας Κοίμησης της, επειδή δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι παρόντες στα Ιεροσόλυμα, λόγω του ότι κήρυτταν το ευαγγέλιο σε όλο τον γνωστό τότε κόσμο, με θαυματουργικό τρόπο, μια νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά στην Παναγία. Για λόγους θείας οικονομίας, ο μοναδικός που έλειπε ήταν ο Απόστολος Θωμάς.

Η Κοίμηση συνέβη στο σπίτι του Ευαγγελιστή Ιωάννη, στο οποίο κατοικούσε η Θεοτόκος. Αφού οι Απόστολοι της έκλεισαν τα μάτια, μετέφεραν το νεκροκρέβατο της στον κήπο της Γεθσημανή όπου και την έθαψαν. Τρεις ημέρες μετά την κοίμηση της Παναγίας, και ενώ ο Απόστολος Θωμάς βρισκόταν στις Ινδίες, μεταφέρθηκε και αυτός με θαυμαστό τρόπο στη Γεθσημανή και συναντώντας τους υπόλοιπους Αποστόλους, έγινε μάρτυρας της ένδοξης Μεταστάσεως της.

Ας την τιμήσουμε όπως της αξίζει

Μετά τις συμφορές που βίωσε η πατρίδα μας, είναι – περισσότερο από ποτέ – ώρα να προστρέξουμε στη βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου. Δεν είναι μικρό πράγμα να νοιώθεις πως έχεις πάντα μια Μάνα να σε περιμένει. Ειδικά όσοι έχουν χάσει τη κατά σάρκα μητέρα τους, ξέρουν τι πάει να πει απώλεια.

Με την Παναγία όμως, δεν υφίσταται ποτέ τέτοια απώλεια. Βρίσκεται πάντα εδώ. Μας ακούει. Μας νοιώθει. Νοιώθει το ανθρώπινο γένος, γιατί και αυτή υπήρξε κομμάτι της. Νοιώθει την λύπη μας, γιατί αυτή δοκίμασε τη μεγαλύτερη λύπη με τη σταύρωση του Υιού της.

Είναι πηγή χαράς. Ομορφαίνει τη ζωή μας με την παρουσία της.

Να μη χάσουμε την ευκαιρία να την τιμήσουμε όπως της πρέπει.

Πηγή: https://www.sportime.gr/

Εορτάζει το παρεκκλήσι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Υδρούσας

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΠΡΕΣΠΩΝ & ΕΟΡΔΑΙΑΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΥΔΡΟΥΣΑΣ

ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΕΟΡΤΗ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Από τον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Υδρούσας ανακοινώνεται ότι την 

Κυριακή 15 Αυγούστου εορτάζει το παρεκκλήσιο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Το πρόγραμμα των λατρευτικών εκδηλώσεων έχει ως εξής:

Σάββατο 14 Αυγούστου 2021

- 7:00 μ.μ. Πανηγυρικός Εσπερινός

Κυριακή 15 Αυγούστου 2021 

- 7:30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

                                           

                                           - 6:30 μ.μ. Εσπερινός 

π. Συμεών Κραγιοπούλου (†) Πνευματικὰ Μηνύματα 10.08.2021

 

Ὁ Θεὸς θέλησε ἡ Παναγία, ἡ Μητέρα του, νὰ εἶναι τέλεια σὲ ὅλα. Ὁ Θεὸς εἶναι ἅγιος καὶ τοὺς θέλει ὅλους ἁγίους καὶ τέλειους. Καὶ ἔχει τὸν τρόπο καὶ τὴ δύναμη νὰ κάνει τὸν ὁποιονδήποτε τέλειο. Καὶ τὸν πιὸ ἁμαρτωλό, ὅταν μετανοήσει, ὁ Θεὸς τὸν κάνει τέλειο. Ἀλλὰ νὰ τονίσουμε ὅτι τὸν θέλει τέλειο, γιʼ αὐτὸ καὶ τὸν κάνει τέλειο.

Ἐμεῖς ἔχουμε βέβεια ἐπιστρέψει στὸν Θεὸ καὶ ἐπιστρέφουμε συνεχῶς, μετανοοῦμε συνεχῶς καὶ τὸν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς ἐλεήσει. Ἀλλὰ χαριζόμαστε στὸν ἑαυτό μας καὶ τοῦ συγχωροῦμε κάποια ἀνοίγματα πρὸς τὴν ἁμαρτία, κάποιες ἀδυναμίες, ποὺ ἴσως τὰ δικαιολογοῦμε κιόλας ὅλα αὐτά. Λάθος! Ὅταν ἀποφασίσεις τέλεια νὰ δοθεῖς στὸν Θεό, νὰ ἀφεθεῖς στὰ χέρια του νὰ σὲ κάνει τέλειο τότε θὰ ζοριστεῖς. Ὅμως πρέπει νὰ γίνει˙ ὁ Θεὸς τὸ θέλει. Ὁ Θεὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ θὰ σὲ βοηθήσει νὰ ξεπεράσεις καὶ τὴν τελευταία σου ἀδυναμία. Περιμένει ὅμως τὸ ναὶ ἀπὸ σένα.

Ἕκδοσις
Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον
«Τὸ Γενέσιον τῆς Θεοτόκου»
Ἀναπαύσεως 18
55236 Πανόραμα Θεσσαλονίκης
Τηλ. 2310343901

Απλά συγκλονιστικό! 20 λόγοι άρνησης του φασιστικού εμβολιασμού

Κωνσταντίνος Βαθιώτης

Αφιερώνεται σε όσους τόλμησαν να με λασπολογήσουν διασπείροντας την φήμη ότι είμαι εμβολιασμένος – γελάνε μέχρι και οι πέτρες με το κατάντημα στο οποίο μπορεί να φθάσουν κάποιες διεστραμμένες ψυχές.

1. ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΘΩ, γιατί η ανθελληνική κυβέρνηση του Εφιαλτάκη ως παλιάτσος με χιτλερικό μουστάκι όχι μόνο δεν διασφάλισε τις απαιτούμενες συνθήκες, ώστε οι πολίτες νηφάλια να διαμορφώσουν άποψη περί της τυχόν αναγκαιότητας να εμβολιασθούν και ακολούθως να υλοποιήσουν την απόφασή τους σταθμίζοντας ορθολογικά τα “υπέρ και τα κατά” του επικίνδυνου για την ζωή τους εγχειρήματος, αλλά έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να τους υποβάλλει σε καθημερινή πλύση εγκεφάλου. Κοντολογίς: Το εμβόλιο δεν τρυπά μόνο το μπράτσο αλλά πρωτίστως τον εγκέφαλο!

2. ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΘΩ, γιατί η ανθελληνική κυβέρνηση του Εφιαλτάκη μετά την άσκηση αφόρητης πίεσης πέρασε σε χρήση εξαναγκαστικών μέσων που ταπεινώνουν τους πολίτες και προσβάλλουν την αξία του ανθρώπου. Στην πύλη των χιτλερικών στρατοπέδων συγκεντρώσεως υπήρχε το σύνθημα “ARBEIT MACHT FREI”, δηλ. “H ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟ”. Στην εποχή του κορωνοϊού το σύνθημα που προωθείται υποσυνειδήτως από τους μοντέρνους Χίτλερ είναι το εξής: “IMPFEN MACHT ARBEIT FREI”, δηλ. “Ο ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ ΚΑΝΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ”. Όσον ούπω και την αγορά τροφίμων!

Δυστυχώς, ο χιτλερικός αυτός συνειρμός έχει και μια θρησκευτική διάσταση: Εφόσον, σύμφωνα με την Αποκάλυψη του Ιωάννη (13:16-18), στα έσχατα χρόνια άνευ χαράγματος στο μέτωπο ή στο δεξί χέρι κανείς δεν θα μπορεί να πουλά και να αγοράζει, σήμερα άνευ τρυπήματος στο μπράτσο κανείς δεν θα μπορεί να εργάζεται και προσεχώς να εξασφαλίζει την τροφή του.

3. ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΘΩ, γιατί μια κυβέρνηση που προσπαθεί να εμβολιάσει με κάθε κόστος ολόκληρο τον πληθυσμό, προσποιούμενη ότι νοιάζεται για το καλό μας, ενώ μέχρι πρότινος μας είχε γραμμένους στα παλιά της τα παπούτσια, θυμίζει ηθοποιό που έχει ξεχάσει τα λόγια του, με αποτέλεσμα να ακούγεται μόνο ο υποβολέας του. Επίσης, ενώ έχει καταληφθεί από υγειονομική υστερία για την αναχαίτιση του κορωνοϊού, την ίδια ώρα αδιαφορεί πλήρως για την αντιμετώπιση άλλων λοιμωδών νόσων, όπως είναι η φυματίωση. Ταυτοχρόνως, επιτρέπει την κατανάλωση του τσιγάρου αρκούμενη απλώς στην προειδοποιητική ένδειξη “Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία”.

4. ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΘΩ, γιατί μια κυβέρνηση που ζητά εμμονικά από τους πολίτες να εμβολιασθούν χωρίς να ενδιαφέρεται για την ενίσχυση του ανοσοποιητικού τους με άλλους τρόπους, θυμίζει έμπορο που θέλει να πουλήσει την πραμάτεια του σε αδαείς υποψήφιους αγοραστές, παριστώντας ψευδώς ή αποσιωπώντας ότι λίγα μέτρα παρακάτω θα βρει κι άλλους πωλητές με ισάξια ή και πολύ καλύτερη πραμάτεια. Όταν το εμβόλιο προπαγανδίζεται ως η μόνη λύση, τότε δεν αποτελεί επιλογή, αλλά επιβολή.

5. ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΘΩ, γιατί η κυβέρνηση Εφιαλτάκη ταΐζει με εκατομμύρια ευρώ τα Μέσα Μαζικού Ευνουχισμού, προκειμένου να ασκούν καθημερινή υγειονομική προπαγάνδα, φιμώνοντας ή λοιδορώντας κάθε αντίθετη γνώμη. Άρα, η κυβέρνηση αυτή μετέρχεται μέσα προσφιλή σε ολοκληρωτικό καθεστώς.

6. ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΘΩ, γιατί ο Αρχιεπίσκοπος, πολλοί μητροπολίτες και λοιποί ιερείς τα έκαναν πλακάκια με την κυβέρνηση Εφιαλτάκη (προφανώς όχι χωρίς αντάλλαγμα), αποκαλώντας το εμβόλιο “δώρο Θεού”, όπως ακριβώς έπρατταν στις αρχές του 18ου αιώνα όσοι ήθελαν να πολεμήσουν τους αντιτιθεμένους στην τότε νεοεμφανισθείσα τεχνική του εμβολιασμού.

Πόσο πολύ δικαιώνεται ο Χαράλαμπος Μαγουλάς, ο οποίος στο εισαγωγικό σχόλιο της μετάφρασης του περίφημου έργου του Χένρι Νταίηβιντ Θορό “Πολιτική Ανυπακοή” (εκδ. Ερατώ), σημειώνει: «Η ιστορία –όλων των δογμάτων και των εκκλησιών– καταγράφει, ακόμη και μέχρι πρόσφατα, σύμπραξη με καταπιεστικές εξουσίες, δικτατορίες και πολεμοκάπηλους ενάντια στο πραγματικό συμφέρον των λαών, το οποίο έχουν ταχθεί να υπερασπίζονται».

7. ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΘΩ, γιατί η κυβέρνηση Εφιαλτάκη έχει επιλέξει μια στρατιά αγενών ιατρών και βαρετών νομικών, οι οποίοι, προσβάλλουν τους πολίτες που έχουν αντίθετη άποψη και, αντιστοίχως, φλυαρούν συντονισμένα, αναμασώντας τα ίδια και τα ίδια ψευδοεπιχειρήματα, χωρίς να κάνουν διάλογο με την αντίθετη γνώμη. Κανένας αλαζόνας και φίλαυτος επιστήμονας δεν μπορεί να πείσει έναν άρρωστο, πόσω μάλλον έναν υγιή, να ακολουθήσει την διαφημιζόμενη θεραπεία.

8. ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΘΩ, γιατί την ημέρα του φετινού εορτασμού της αποκατάστασης της Δημοκρατίας ο μεν Εφιαλτάκης ανέγνωσε από ένα παλιόχαρτο μόνο το άρθρο 25 παρ. 4 του Συντάγματος περί χρέους κοινωνικής αλληλεγγύης αποκρύπτοντας το άρ. 2 παρ. 1 περί της πρωτοκαθεδρίας της αξίας του ανθρώπου, η δε Πρόεδρος της Δημοκρατίας (ορθότερα: Πρόεδρος της Υγειονομικής Δικτατορίας) αναφέρθηκε μεν σε αυτήν την αξία, πλην όμως έκανε γαργάρα την συγκρουσιακή σχέση των δύο αυτών διατάξεων.

Τί ΕΚΑΝΑΝ οι περισσότεροι Αυτοκράτορες του Βυζαντίου, που ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ οι σημερινοί ΑΧΡΗΣΤΟΙ KAI ΑΘΕΟΙ πολιτικοί;

Κύριοι της πολιτικής, ξέρετε γιατί η Βυζαντινή αυτοκρατορία επέζησε πάνω από χίλια χρόνια, ενώ για εσάς η κάθε ημέρα που περνάει είναι ένα βάσανο για τους πολίτες της χώρας;

Γιατί οι πιο σημαντικοί αυτοκράτορες ήταν πιστοί Χριστιανοί Ορθόδοξοι....

" Σταυρός νικά", διαλαλούσαν στις μάχες και συνέτριβαν τα στίφη των ασεβών.

Η προσευχή ήτανε η ζωή τους….

Λέει ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου:

"... Ο Νικηφόρος Φωκάς έκανε κάθε μέρα την προσευχή του και στον πόλεμο φορούσε από μέσα, κάτω από τον θώρακά του, ένα παλιόρασο του θείου του Γεωργίου του εν Μαλεώ, που είχε αγιάσει, για να τον φυλάγει.

Ο Αλέξιος Κομνηνός, όποτε ήταν να πάγει σε καμμιά εκστρατεία έβαζε τα πολεμικά του σχέδια κάτω από την αγία τράπεζα της Αγιά- Σοφιάς και όλη την νύχτα προσευχότανε γονατιστός απάνω στα σκαλοπάτια του ιερού και το πρωί έπαιρνε το σχέδιο που έβγαινε κάτω από το σκέπασμα της αγίας τράπεζας, γιατί πίστευε πως του το έδινε ο αρχάγγελος Μιχαήλ.

Ο Ιωάννης Τσιμισκής γονάτιζε σαν παιδί μπροστά στην αγία τράπεζα της Αγιά-Σοφιάς, παρακαλώντας με δάκρυα να του δώσει ο Θεός έναν φύλακα άγγελο, που να τον φωτίζει κατά τον πόλεμο.

Όσο σφίγγεται το Βυζάντιο από τους βαρβάρους, κι όσο η ψυχή υποφέρνει και πονά, τόσο γυρίζει τα μάτια κατά τον ουρανό.

Ο βασιλιάς Θεόδωρος Δούκας ο Λάσκαρις, συνέθεσε τον Μέγα Παρακλητικό Κανόνα στην Παναγία, που είναι γεμάτος από συντριβή, ταπείνωση και πίστη.

Ο Λέων ο Σοφός εποίησε τα εξαίσια Εωθινά, που ψάλλονται στον Όρθρο κάθε Κυριακή και ο γιος του Κωνσταντίνος εφιλοτέχνησε τα Εξαποστειλάρια". ("Μυστικά άνθη", σελ.97-98, εκδ."ΑΣΤΗΡ").

Ο Ιουστινιανός έγραψε τον θεολογικότατο ύμνο "ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού". Ενώ είχε ιδρύσει 67 μοναστήρια μόνο μες στην Πόλη, γιατί ορθόδοξος σημαίνει φιλομόναχος και φιλακόλουθος.

Έχουμε αυτοκράτορες αγίους και πάνω από 10 αυτοκρατόρισσες, αυγούστες, που κοσμούν το Συναξάρι της Εκκλησίας.

Στην Αγιά Σοφιά πήγαιναν για προσευχή όταν κινδύνευε η αυτοκρατορία και όχι στην Μέρκελ ή στην διεθνή κοινότητα οι κυβερνήτες των Ελλήνων της Ρωμανίας.

(Και η παρακμή ξεκίνησε όταν άρχισαν οι συμμορίες του Πάπα να λεηλατούν και να καταστρέφουν… σταυροφορικώς.

Μετά το 1204, πάλεψε η αυτοκρατορία μας, αλλά την έπνιξαν οι αντίχριστοι από Δύση και Ανατολή).

π.Αρσένιος Βλιαγκόφτης- Μεσαίωνας: Ποινικοποιούν την επιστήμη

 

https://youtu.be/lGKAN4U_7kQ

Να καούν τα φαρμακερά βρωμοχόρταρα, για να ανασάνει η Ελλάδα

 

  «Οι άνθρωποι θα μείνουν φτωχοί, γιατί δεν θα έχουν αγάπη στα δέντρα»

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

 

Το νεοελληνικό κράτος το ελευθέρωσαν οι Έλληνες, αλλά το έστησαν οι Βαυαροί και το κυβερνούν 10-15 οικογένειες, δυναστείες πολιτικών. Το κράτος αυτό, αντί να αναδείξει τις αρετές του λαού, την αντοχή, την καρτερία, το πνεύμα θυσίας και αυταπάρνησης, που το κράτησαν όρθιο στα χρόνια της πολυαίωνης σκλαβιάς, «φρόντισε» να εκλύσει τις χειρότερες ροπές του και να υποσκάψει τον εσώτερο χαρακτήρα του, το φιλότιμό του. Από την πρώτη ημέρα του ελεύθερου βίου του, οι δαίμονες της πατρίδας, οι πολιτικοί του, κατακερμάτισαν τον λαό σε κομματικά σουλτανάτα. «Οι πολιτικοί μας και οι ξένοι τρώγονταν και καθένας κοίταζε να περισκύση η δική του φατρία. Άλλος το ήθελε Αγγλικόν, άλλο Ρούσικον, άλλος Γαλλικόν… τήραγαν να πάρουν κάνα λεπτό, ότι εις την Ελλάδα ηύραν αλώνι ν’ αλωνίσουν». (Μακρυγιάννης, «Απομνημονεύματα»).

 

Το κράτος αυτό το ανέστησε το αίμα του λαού του, με τους πολέμους του ’12-’13, για να έρθουν μετά οι άπληστες κομματικές συμμορίες, να το βυθίσουν στο Διχασμό και να το οδηγήσουν στο μικρασιατικό σφαγείο. Το κράτος αυτό είδε τον ανθό του να πολεμά με ηρωισμό στα βουνά της Ηπείρου και της Μακεδονίας αυτοκρατορίες ολάκερες, για να βρεθεί μετά από έξι χρόνια αιματοκυλίσματος, ντροπιασμένο, ερειπωμένο «παλιόψαθα των εθνών». Γιατί; Για το ποια «φατρία θα περισκύση».

«Α, ναι, πόσες ανόητες μάχες, ηρωισμοί και θυσίες και ήττες κι άλλες μάχες, για πράγματα που κιόλας ήταν από άλλους αποφασισμένα», θρηνεί ο Ρίτσος στην «Ελένη». Το κράτος αυτό έδιωξε τα καλύτερα παιδιά του στα ξένα και στοίβαξε τα υπόλοιπα σε τρισάθλιες τερατουπόλεις, μεταβάλλοντας τα σε κομματικά υποζύγια τυχοδιωκτών και απατεώνων. Το κράτος αυτό με εκφυλιστική απάθεια και δειλία ανέχτηκε ένα σφύζον και θαυμαστό κομμάτι του Ελληνισμού, να ποδοπατείται και να δηώνεται από τις ορδές του Αττίλα. Το κράτος αυτό, αντί να συνέλθει από την καταστροφή, επανέφερε τους ίδιους «εθνοσωτήρες» και τα έκγονά τους για να συνεχίσουν απτόητοι το ψεύτισμα των ψυχών και την διάλυση της πατρίδας. Και βαπτίζει τους διαγουμιστές της Κύπρου, φίλους, και τους στηρίζει αναίσχυντα στην επέλασή τους προς την Δύση. Αγοράζει όπλα, το αίμα του λαού, και συνεχώς υποχωρεί κατατρομαγμένο. Πανίσχυρα όπλα για να ικανοποιήσει τους Προστάτες της, ενώ το ίδιο αντιδρά ως άοπλο.

 

Το κράτος αυτό ανέχθηκε μία δράκα σλαβοτουρκόγυφτων να μαγαρίζει το όνομα της Μακεδονίας, προδίδοντας στο τέλος ό,τι κερδήθηκε με αίμα, βυθίζοντας στην ντροπή  και την ανυποληψία έναν ολόκληρο λαό.

Το κράτος αυτό επέτρεψε σε μία ολιγομελή, άνομη ομάδα καλαναρχών, να μετατρέψει τη διασκέδαση και την ενημέρωσή του, σε διδασκαλείο ηθικής παραλυσίας και διαφθοράς. Την παιδεία σε αναξιοκρατικό άντρο, σε φροντιστήριο αφιλοπατρίας, αθεΐας και απαιδευσίας, μπουκώνοντας τα παιδιά με άχρηστες γνώσεις και γεμίζοντάς τα «με μιαν αρρωστιάρικη ανησυχία, για το πώς θα βγάλουν το ψωμί τους μονάχα». Και επιτρέπει να κυκλοφορούν μες στις τάξεις βιβλία-προπαγανδιστικά σκουπίδια, πολύ πιο επικίνδυνα από Τουρκοκρατίες. Το ανίκανο κράτος επέτρεψε στρατιές μωαμεθανών λαθρομεταναστών να εγκατασταθούν στην πατρίδα, υπονομεύοντας το μέλλον των παιδιών μας, γιατί έτσι διέταζε το εθνομηδενιστικό παρακράτος.

Το κράτος αυτό καταμόλυνε ακόμα και την Δικαιοσύνη- «πράγμα πολλών χρυσίων τιμιώτερον» κατά τον Πλάτωνα. Οι ανεπάγγελτοι, επαγγελματίες πολιτικοί, όταν κρίνονται για ατασθαλίες παράγοντες του αντίπαλου κόμματος, εκθειάζουν την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Όταν λογοδοτούν οι ίδιοι προπηλακίζουν τη Δικαιοσύνη και διαπομπεύουν τους λειτουργούς της εκτοξεύοντας ύβρεις και ονειδισμούς. Το κράτος αυτό κομματικοποίησε τις ένοπλες δυνάμεις του τόπου, διαβρώνοντας την επαγγελματική τους συνείδηση. Τα νέα ιδεώδη των στρατιωτικών είναι οι γρήγορες προαγωγές και οι διοικήσεις. Το κράτος αυτό εμπορευματοποίησε τον έξοχο πολιτισμό μας. Η ελληνική μουσική παράδοση ψυχομαχεί. Την περιφρονούν οι Ελληνόπαιδες, την μυκτηρίζουν, υποτονθορίζοντας (=μουρμουρίζοντας) τις «μουσικές δημιουργίες» των διαφημιστικών. Κατάντησε την νεολαία νευρόσπαστο, λικνιζόμενο στους ρυθμούς του κάθε ατάλαντου μασκαρά, που υποδύεται τον καλλιτέχνη. Το ανίκανο κομματικό κράτος διέφθειρε την γλώσσα μας – «εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών» (Ελύτης). Από τον 19ο αι. ακόμη ο συγγραφέας Χουρμούζης διεκτραγωδεί και γράφει για τα εκτρώματα της γλωσσικής ξενομανίας των Ελλήνων: «Συμπεριφορά γελοιωδεστάτη… ξιπασμένων οψιπλούτων αηδεστάτη επίδειξις! Πτωχοαλαζονεία αξία οίκτου, γλώσσα παρδαλή!».

Το κομματικό αυτό κράτος νοικιάζει μισθοφόρους «ψευτοδιανοούμενους», για ευνουχισμό της κοινωνίας και άλωση των ψυχών. «Γνωρίζω μερικούς όπου σχεδόν εντρέπονται να λέγωσιν ότι είναι Έλληνες!», έγραφε συγγραφέας του 18ου αι.

Το κράτος αυτό, το ψευτορωμαίικο, ανέχεται εδώ και δεκαετίες να το απομυζούν τρεις-τέσσερις οικογένειες και τα πορφυρογέννητα, πολλές φορές κνωδαλώδη, βλαστάρια τους, ομού με τις στρατιές των κηφήνων, των σφουγγοκωλάριων, των ποικιλώνυμων δωσίλογων και… δωσίκωλων (όπως ονόμαζε κάποιους από αυτούς η μεγάλη ηθοποιός Κατίνα Παξινού την περίοδο της Κατοχής) που τους δορυφορούν. Και όταν στέρεψε η ευρωπαϊκή θηλή, φόρτωσαν στον λαό τις κλεψιές και τις ανομίες τους, ρίχνοντάς τον βορά στα νύχια της τοκογλυφικής κτηνωδίας, στα εθνοκτόνα μνημόνια.

Τώρα οι ανίκανοι, οι ατσαλάκωτοι τζιτζιφιόγκοι της κομματοκρατίας, το παρέδωσαν στις φλόγες. Τρία χρόνια μετά το ολοκαύτωμα στο Μάτι, αν και έβλεπαν την επερχόμενη λαίλαπα, εξαντλούσαν τους γελοίους λεονταρισμούς τους στα εμβόλια και τις καραντίνες. Ως πότε θα τους ανεχόμαστε;

 «…Καθαρίστε από την πνευματική πανούκλα τη δυστυχισμένη την Ελλάδα, για να μπορέσουνε να δουλέψουνε οι άξιοι δουλευτάδες…. Τα σκουλήκια, για να σώσουνε την τιποτένια ύπαρξή τους, δεν αφήνουνε καμμιά άξια ψυχή να ορθοποδήσει, από συμφέρον κι από φθόνο. Όλοι τούτοι οι πνευματικοί σαλταδόροι έχουνε πιάσει τα πόστα, όλα τα πόστα, κι η δύναμή τους είναι ιερή συμμαχία που έχουνε κάνει μεταξύ τους, ενώ ο καθένας είναι σαν μια μυτζήθρα, που παριστάνει το κάστρο. Αλλά είναι δεμένοι μεταξύ τους, όπως είναι οι κάμπιες κολλημένες η μία στον πισινό της άλλης. Μόλις τις χωρίσει κανένας ψοφάνε. Έτσι πρέπει να γίνει και με τις ανθρωποκάμπιες που μαραζώνουνε το πνευματικό ολόδροσο δέντρο της φυλής μας.

Τίμια αδέρφια μου, Έλληνες καθαρογεννημένοι, ξεριζώστε αυτά τα φαρμακερά βρωμοχόρταρα!»

(Φώτης Κόντογλου, «Μυστικά Άνθη», σελ. 338, εκδ. «Αστήρ»)

 

Νατσιός Δημήτρης

δάσκαλος- Κιλκίς

Άγιοι Λαυρέντιος αρχιδιάκονος, Ξύστος πάπας Ρώμης και Ιππόλυτος

 

10 Αυγούστου

Ακολουθία εσπερινού μετά της μικρής παρακλήσεως

ακολουθία όρθρου

Οι Άγιοι Λαυρέντιος αρχιδιάκονος, Ξύστος πάπας Ρώμης και Ιππόλυτος μαρτύρησαν το 253 μ.Χ.

Ο άρχιδιάκονος Λαυρέντιος ήταν από τους πιο γνωστούς κληρικούς της ρωμαϊκής Εκκλησίας, και του είχαν εμπιστευθεί τη διαχείριση της περιουσίας της. Όταν έγινε ο διωγμός κατά των χριστιανών, ο πάπας Ρώμης Ξύστος (ή Σίξτος) ο Β', που καταγόταν από την Αθήνα, πρώτος πρόσφερε θυσία τον εαυτό του, ομολογώντας τον Χριστό και αποκεφαλίστηκε.

Κατόπιν συνέλαβαν και το Λαυρέντιο. Επειδή ήταν διαχειριστής της Εκκλησίας, τον διέταξαν να παραδώσει τους θησαυρούς της. Ο Λαυρέντιος δέχθηκε, και μετά από λίγο επέστρεψε με μια μεγάλη φάλαγγα αμαξών, γεμάτες φτωχούς, ορφανά και αναπήρους. Και απάντησε στον ηγεμόνα ότι σε όλους αυτούς τους πάσχοντες είναι αποταμιευμένοι οι θησαυροί της Εκκλησίας, «ὅπου οὔτε σῆς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν» (Ευαγγέλιο Ματθαίου, στ' 20). Δηλαδή, όπου ούτε σκόρος, ούτε σαπίλα και σκουριά αφανίζουν αυτούς τους θησαυρούς, και όπου ούτε κλέφτες μπορούν να τρυπήσουν τους τοίχους αυτών των θησαυροφυλακίων, για να κλέψουν το πολύτιμο περιεχόμενο τους. Εξαγριωμένοι τότε οι ειδωλολάτρες, έψησαν το Λαυρέντιο ζωντανό, πάνω σε σιδερένια σχάρα.

Το λείψανο του παρέλαβε κάποιος ευσεβής χριστιανός, ο Ιππόλυτος. Όταν, όμως, το έμαθε αυτό ο ηγεμόνας, διέταξε και τον έσυραν άγρια άλογα μέσα σε αγκάθια, και έτσι μαρτυρικά τελείωσε τη ζωή του και ο Ιππόλυτος.

Πηγή: https://ellasnafs.blogspot.com/

Πνευματικὰ μηνύματα (π. Συμεών Κραγιοπούλου) 09.08.2021

Τὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ὅτι ὁ Κύριος θέλει συνεχῶς νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, σὰν νὰ πρόκειται νὰ γίνει ὅπου νά ʼναι ἡ Δευτέρα Παρουσία του, σὰν νὰ ἔρχεται τὸ τέλος. Καὶ ἀπὸ τὸ καθετὶ νὰ παίρνουμε ἀφορμὴ νὰ αἰσθανόμαστε ἔτσι.

Ὁ Κύριος δὲν ἀφήνει τὰ πράγματα ἔτσι ἀφανέρωτα (δηλαδὴ πότε ἀκριβῶς θὰ συμβοῦν αὐτά) ἐπειδὴ θέλει νὰ μᾶς πιάσει στὸν ὕπνο. Ἀλλὰ ὅταν ἐμεῖς ἔχουμε συνεχῶς τὸν νοῦ μας ὅτι ὅπου νά ʼναι ἔρχεται ὁ Κύριος, τότε ἀκριβῶς εἴμαστε ὅπως μᾶς θέλει. Αὐτὸς πρέπει νὰ εἶναι ὁ καημός μας καὶ ἡ ἑτοιμασία μας: Νὰ εἴμαστε ὄχι ἁπλῶς κλητοί – διότι κλητοὶ κατʼ ἀρχὴν εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, εἰδικότερα ὅμως οἱ βαπτισμένοι˙ δὲν εἶναι ὅμως ὅλοι ἐκλεκτοί – ἀλλὰ νὰ εἴμαστε στοὺς ἐκλεκτούς. Ὄχι μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε ἡ ἀφρόκρεμα, ἀλλὰ ὅτι θὰ εἴμαστε μεταξὺ αὐτῶν ποὺ ὁ Κύριος θὰ συμμαζέψει, θὰ σώσει, θὰ βάλει στὴ βασιλεία του.

Ἕκδοσις

Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον

«Τὸ Γενέσιον τῆς Θεοτόκου»

Ἀναπαύσεως 18

55236 Πανόραμα Θεσσαλονίκης

Τηλ. 2310343901