Μέτρο μιας άλλης αντίληψης -διάφορης από τη συνήθη- περί υγείας και νόσου, είναι η κοινωνία με το Χριστό και τους αδελφούς μας. Υποπτεύομαι πως, για όσους είναι φορείς αυτής της αντίληψης, όλη η συζήτηση για το αν η Θεία Κοινωνία μεταδίδει ασθένειες ή «μόνο τη Θεία Χάρη», όπως διατείνονται με περισσή βεβαιότητα διάφοροι κληρικοί τις τελευταίες εβδομάδες, είναι μάλλον εκτός θέματος.
Φαντάζομαι πως όσοι το ζουν έτσι δεν πολυασχολούνται με τέτοια, ούτε θεωρούν ζήτημα πρώτης προτεραιότητας το πότε θα αρρωστήσουν και από τι, ή πότε θα πεθάνουν.
Σε ό,τι αφορά εμάς τους υπόλοιπους, σε πείσμα της ιδέας που συνήθως τρέφουμε για την προσωπική μας ωριμότητα και σοφία, το ποιοι είμαστε καθορίζεται εν πολλοίς από το θυμικό μας και τις ψυχολογικές μας αγκιστρώσεις, τις –συχνά νευρωτικές- άμυνες με τις οποίες υποστηλώνουμε ένα ελλιπές και παραπαίον εγώ- πράγμα που εξηγεί το γιατί αντιμετωπίζουμε ως εχθρούς αυτούς που έχουν άποψη άλλη από τη δική μας: είναι η ίδια η νευρωτική συγκρότησή μας που κλονίζεται.
Φαντάζομαι πως όσοι το ζουν έτσι δεν πολυασχολούνται με τέτοια, ούτε θεωρούν ζήτημα πρώτης προτεραιότητας το πότε θα αρρωστήσουν και από τι, ή πότε θα πεθάνουν.
Σε ό,τι αφορά εμάς τους υπόλοιπους, σε πείσμα της ιδέας που συνήθως τρέφουμε για την προσωπική μας ωριμότητα και σοφία, το ποιοι είμαστε καθορίζεται εν πολλοίς από το θυμικό μας και τις ψυχολογικές μας αγκιστρώσεις, τις –συχνά νευρωτικές- άμυνες με τις οποίες υποστηλώνουμε ένα ελλιπές και παραπαίον εγώ- πράγμα που εξηγεί το γιατί αντιμετωπίζουμε ως εχθρούς αυτούς που έχουν άποψη άλλη από τη δική μας: είναι η ίδια η νευρωτική συγκρότησή μας που κλονίζεται.
Κι αυτό ισχύει και για τους μεν και για τους δε, είτε αυτοπροσδιοριζόμαστε ως «πιστοί» (ζητώντας διαρκώς θαύματα, σημεία και τέρατα, σε πείσμα του «Ύπαγε οπίσω μου» που είπε ο Χριστός απορρίπτοντας τους πειρασμούς του Διαβόλου, έχοντας μια πίστη που παραμένει στο νηπιακό στάδιο της θρησκείας, της ψυχολογικής παρηγοριάς, των μαγικών προσδοκιών, κρίνοντας ως απολωλότες αμρτωλούς όσους διέπραξαν το θανάσιμο αμάρτημα να μην σκέπτονται όπως εμείς) είτε ως «άθεοι» (διαρρηγνύοντες τα ιμάτιά μας απέναντι στα, αξιωματικώς ορισμένα ως σκοταδιστικά, πιστεύω των «αφελών»).
Φαντάζομαι θα ήταν λιγότερο οδυνηρή η ζωή μας, αν υποψιαζόμασταν κάτι περισσότερο για τα βαθύτερα κίνητρα που μας ωθούν να έχουμε τη μία ή την άλλη πεποίθηση. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτού τυ είδους η άγνοια συναντάται και σε ανθρώπους κατά τεκμήριο ευφυείς και έντιμους στο στοχασμό τους.
Θυμάμαι κάποιον, με κοφτερό νου και περισσή εντιμότητα, μαχητικό ορθολογιστή και, φυσικά, άθεο, να αναφέρει κάποτε, παρενθετικά, πόσο κακό του είχε προξενήσει η μελέτη, κατά την εφηβεία του, ενός φρικτά ψυχοφθόρου θρησκευτικού αναγνώσματος, πόσο τον ταλαιπώρησε, ωθώντας τον σε ευθεία σύγκρουση με την σεξουαλικότητά του, και πόσα χρόνια έκανε να συνέλθει. Πουθενά και ποτέ δεν τον είδα να υποψιάζεται πως αυτή η τραυματική εμπειρία είναι μάλλον η αιτία της αθεϊας του, και πως τα όσα ηχηρά περί ορθολογισμού επικαλείται συνήθως, ενδεχομένως δεν είναι παρά η περίτεχνη εκλογίκευση της «θεοκτονίας» του (στην οποία ήταν αναγκασμένος να προβεί, εφόσον ήθελε να ζήσει.)
Αλλά ίσως είναι μάταιο να έχει κανείς μεγαλύτερες προσδοκίες. Όπως είχε πει ένας σημαντικός ψυχίατρος κάποτε, «δεν υπάρχει κανείς άνθρωπος πραγματικά ενήλικος»…
