"(...)Την νύκτα εκείνην, περί ώραν ενδεκάτην, όταν επέστρεψεν ο καλόγηρος εις το κελλίον του, ήρχισε να πλύνει το στόμα με άφθονον νερόν. Ησθάνετο αλλόκοτόν τινα εντύπωσιν, ως γεύσιν και οσμήν χώματος, εις τους ρώθωνας και εις τα χείλη. Παράδοξον! Αληθεύει λοιπόν, η Γένεσις του Μωυσέως λέγουσα: «και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον χουν λαβών από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν»; Και η γεύσις άρα και η οσμή της ανθρωπίνης σαρκός είναι ακόμη γεύσις και οσμή χώματος; (...)"

Από το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη "Ο Καλόγερος".

To ταινιάκι το σκάρωσα έχοντας κατά νου αυτό που θ' ακούσετε αν πατήσετε το "play", και το οποίο μοίραζε ο Χοιροβοσκός την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, τότε που ακούγεται στις εκκλησιές.

Με πολύ κόπο τα ξεχώσαμε πέρυσι, τέτοιον καιρό, από τη Μονεμβασιά.

Τα άνθη τα έφαγαν τα σαλιγκάρια. Έμεινε μόνο το φυτό, αλλά με τον καιρό κι αυτό ξεράθηκε.

Φοβόμουν πως δεν θα έβλεπα ποτέ ξανά τα όμορφα άνθη να κοσμούν την αυλή μου.

Μα μόλις μπήκε το φθινόπωρο για τα καλά, οι βολβοί ξύπνησαν.



Πολλή χαρά μού 'δωσαν τα ταπεινά λουλουδάκια.


Ελπίζω να μην αντιμετωπίσω πάλι τα σαλιγκάρια, ή τέτοιου είδους προβλήματα:

This is the Life - Amy McDonald

To έχει το κατιτίς του αυτό το ασμάτιον....