Και τι μ’ αυτό

Σου έχω πει πόσο βαριέμαι τις γιορτές;
Ο άι βασίλης έχει χάσει τη διεύθυνσή μου και είμαι πολύ μεγάλη για να πω τα κάλαντα!

«Εκτιμώ τα προσόντα σας και πιστεύω ότι θα έχουμε τη δυνατότητα να επικοινωνήσουμε σε σχετικό βάθος χρόνου για να διερευνήσουμε πιθανό τρόπο συνεργασίας"

Δε βαριέσαι, το περίμενα. Σε βάθος χρόνου και στο βάθος κήπος. Έχει ο θεός (σου έχω πει επίσης ότι δεν πιστεύω στο θεό;)

Αυτό δεν ήταν ένα τόσο γιορτινό μήνυμα, sorry.




Ας πούμε πως ήτανε
μια εκδρομή ήτανε μόνο
και ξεμείναμε

---

«Και τι μ’ αυτό» στίχοι Οδυσσέας Ιωάννου, μουσική Θάνος Μικρούτσικος, ερμηνεία Ρίτα Αντωνοπούλου από το άλμπουμ «Πάμε ξανά απ’ την αρχή», 2008.

Κλειστά Παράθυρα

Κλωστές και κουβάρια στο πάτωμα
Ιστοί από τα μαλλιά σου σε γωνίες και πλακάκια
Στο φάκελο του μαξιλαριού και στο σεντόνι.
Με κυκλώνουν αργά
(χέρια κολλημένα στα πλευρά)
Και τυλίγουν σφικτά το σώμα μου
(πόδια δεμένα μεταξύ τους).

Το μετάξι τους
-των μαλλιών σου-
Ένα καστανό κουκούλι γύρω μου.
Με προστατεύει
Ακινητοποιεί το κορμί και το Εγώ μου
-Εγώ κι εσύ!
-Μοναχά εμείς!
Ένα σύμπλεγμα σωμάτων χυμένων στο πάτωμα.

Μια λίμνη αίματος στο στήθος μου
Κόκκινο μπλούζας τραβηγμένης πιο πάνω από τον αφαλό
Πιο κάτω τα χείλη σου
Δυο λεπτά κοχύλια
Που μέσα τους παλεύει θάλασσα
Μέχρι να ξεχειλίσουν
Και σκορπίσουν χαμόγελα και φιλιά στον τεντωμένο κορμό μου
Όπως κείτεται στο πάτωμα
Στο υγρό μωσαϊκό…

---

Κλειστά Παράθυρα Νίκου Μαμαγκάκη-Γιώργου Ιωάννου. Ερμηνεία: Δημήτρης Ψαριανός. Άλμπουμ: "Κέντρο Διερχομένων" (1982).

Ο δρόμος σου είσαι εσύ

Εγκλωβισμένος για ώρα σε ένα αθηναϊκό λεωφορείο- φυσαρμόνικα (ευαίσθητη κοινωνικά ομάδα γαρ, κινούμαι αποκλειστικά με δημόσια συγκοινωνία) βρήκα χρόνο να "διαλογιστώ" περί δρόμων αγαπητή BlackForest. Ναι, έχει τα θετικά της τελικά η κίνηση στους δρόμους, τα πλεονεκτήματά τους τα βραδυκίνητα φανάρια...

Το έναυσμα φυσικά το στιχάκι του προηγούμενου ποστ, για την πίστη ως μοναδική ώθηση στο πέταγμα

Αν δεν πιστέψεις δεν πετάς, κι άλλος δρόμος δε μένει

Όμορφο αλλά όντας προσγειωμένος ακουσίως για κάμποσους μήνες στο έδαφος της απραξίας αισθάνομαι το ρομαντισμό μου να έχει κλονιστεί συθέμελα. Και είναι δύσκολο πια να συγκρατήσω ένα υποδόριο γαμώτο, πέστο και παράπονο, που αν κάπνιζα θα εκδηλωνόταν κάπως έτσι

και τραβώ τον καπνό με μια δόση θυμό
που ποτέ δε μπορώ όσα θέλω να αρχίσω



(Καινούριος στιχουργός ο Ευαγγελάτος και δίκαια αγαπημένος σου, αφού μαζί με τον Ιωάννου -αλλά χωρίς την ΚΚΕ εσάνς του δεύτερου ευτυχώς- αφουγκράζονται τη παραγκωνισμένη γενιά μας όσο κανείς. Στην καινούρια του δουλειά μάλιστα, από όπου και το στιχάκι, δίνει πολλές ευκαιρίες να εκφράστούν τα συναισθήματα μιας ολόκληρης G700)


Είναι μακρύς ο δρόμος σου κι η υπομονή σου λίγη

μου ψιθυρίζει ρωμέικα ο Μπιθικώτσης της Πολιτείας συμπάσχοντας αλλά μάλλον πρέπει να πάψω να μετράω το δρόμο. Γιατί εκτός από μακρύς είναι και πολύς. Συνηγορεί σ' αυτό και ο Αλκίνοος στο τραγούδι του που έδωσε όνομα στην πρώτη δισκογραφική του εξομολόγηση

Είναι πολύς ο δρόμος να τον μετράς

μ' ένα σχοινί στη θέση της καρδιάς

(εδώ με τη φωνή του Σωκράτη Μάλαμα)

Πάντως, ο Αλκίνοος του σήμερα φαίνεται να έχει τη συνταγή του ως προς την πορεία του. Ωριμότερος ηλικιακά -αλλά καθόλου συμβιβασμένος, παρότι ωριμάζω σημαίνει συμβιβάζομαι- στο καινούριο του τραγούδι επιμένει ρομαντικά ξορκίζοντας μακριά την ηττοπάθεια

Εσύ γεννάς τη θάλασσα και χτίζεις το καράβι [...]
όλα είναι αλλού κι όλα για λίγο

όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ...

Αν και άνθρωπος του βουνού και της άγριας απλωσιάς, κρατάω τη θάλασσα και το καράβι. Γιατί οι δρόμοι που άλλοι χαράζουν για μας μοιάζουν ακίνητοι...

---

Εσωτερικοί μετανάστες των Θάνου Μικρούτσικου- Οδυσσέα Ιωάννου. Ερμηνεία: Ρίτα Αντωνοπούλου. Άλμπουμ: "Πάμε ξανά απ' την αρχή" (2008)

Με τσιγάρα βαριά των Θέμη Καραμουρατίδη- Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Ερμηνεία: Νατάσα Μποφίλιου. Άλμπουμ: "Τρία μυστικά" (2009)

Είναι μακρύς ο δρόμος σου των Μίκη Θεοδωράκη- Πάνου Κοκκινόπουλου. Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Άλμπουμ: "Πολιτεία Β" (1964)

Ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Από τον ομώνυμο δίσκο του 1997. Εδώ σε ερμηνεία του Σωκράτη Μάλαμα από το λάιβ αλμπουμ "Αλεξίου-Μάλαμας-Ιωαννίδης" (2007)

Ο δρόμος σου είσαι εσύ του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Άλμπουμ: "Νεροποντή" (2009).

άλλος δρόμος

Το προηγούμενο ποστ με είχε βρει «στις μαργαρίτες, πέρα στο λιβάδι», οπότε μην περιμένεις και την πρώτη Μαΐου να την έβγαζα εκεί! Παραβλέπω (εδώ και χρόνια) τον πρωτομαγιάτικο εορτασμό της άνοιξης -άλλωστε ποιος μπορεί να ξέρει με σιγουριά, εδώ που έχουμε φτάσει, τι εποχή διανύουμε (απ’ έξω κι από μέσα);

Μου μένει λοιπόν να αναλογίζομαι την αγωνιστική πλευρά της ημέρας.
Καθιερωμένη πλέον αργία. Μια συγκέντρωση, μια πορεία (αν θέλουμε να ακριβολογούμε, δύο), οι περσινές ομιλίες (πασπαλισμένες με μια γερή δόση της λέξης «κρίση»), συνθήματα βγαλμένα από το ντουλάπι (που ουδείς πια δεν κάνει τον κόπο να τα βροντοφωνάξει), τραγούδια από τα μεγάφωνα (στο repeat δεκαετίες τώρα). Να κάνουμε το καθήκον μας και φέτος.

Να πάω στη συγκέντρωση. Να δω τους ανθρώπους που πάντα βλέπω. Μερικοί εργατοπατέρες, μερικοί κατ’ επάγγελμα αγωνιστές, η αντιπολίτευση -που όταν έρθει στα πράγματα θα βγάλει την ουρά απ’ έξω, μερικοί ονειροπαρμένοι, μερικοί lost-in-space (αυτή την κατηγορία την εφηύρα για να κατατάξω κάπου και τον εαυτό μου). Όλοι μας γραφικοί για κάθε τρίτο.

Να κάτσω σπίτι. Να κοιτάζω το ταβάνι. Θα πέσει και θα με βρει από κάτω.

Αν δεν πιστέψεις δεν πετάς, κι άλλος δρόμος δε μένει

Ακολουθώ το ρεύμα ανάποδα. Το ρεύμα των εκδρομέων.

Τέτοιο άγχος να πάνε να ξεσκάσουν, δεν θα τους βγει σε καλό.
Διπλοπροσπεράσματα σε στροφές, σφήνες και γκάζια σε δρόμους κατ’ όνομα εθνικούς…

Τόσοι μπάτσοι, ασφαλίτες και ΜΑΤ σε μια πορεία με χαρακτήρα σχεδόν εκδρομικό,
πάει πολύ.

Δεν έχουν και τι να φυλάνε, έστω να δικαιολογήσουν την παρουσία τους. Επιλέγουν να στηθούν –εντελώς σουρεαλιστική εικόνα- έξω από ένα ζαχαροπλαστείο και μετά στο πολιτικό γραφείο του υπουργού. Ούτε αυγό δε χαραμίσαμε για χάρη του. Οπότε, τζάμπα μάγκες παλικάρια!

Υ.Γ. Πρώτη Μαΐου απεργώ και αργώ Μάρκο μου και στο μπλογκ, γι’ αυτό το πρωτομαγιάτικο ποστ βγαίνει με μικρή καθυστέρηση!

Καλό μήνα!

---

«Εσωτερικοί μετανάστες», στίχοι Οδυσσέας Ιωάννου, μουσική Θάνος Μικρούτσικος, ερμηνεία Ρίτα Αντωνοπούλου από το άλμπουμ «Πάμε ξανά απ’ την αρχή» 2008.

Θα ‘ρθουν μέρες, άγριες μέρες

Θα ‘ρθουν μέρες, άγριες μέρες
που οι αλήθειες θα σκίζουν σα σφαίρες

Στίχοι από τραγούδι που κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβριο. Μακρινή μου έμοιαζε η εικόνα. Από πού αντλεί ο στιχουργός αυτή τη σιγουριά ότι «θα ‘ρθουν μέρες»; Όλα έμοιαζαν να βρίσκονται σε λήθαργο. Το καζάνι αποδείχτηκε ότι σιγόβραζε… Αρχές Δεκέμβρη και οι σφαίρες σκίζουν- οι αλήθειες υπό αναζήτηση (και αμφισβήτηση). Αυθόρμητες μαζικές κινητοποιήσεις με αφορμή μια εξοστρακισμένη σφαίρα στο κορμί ενός 15-χρονου. Ταυτόχρονα, εμφανίζονται οι πρώτοι καπνοί, από καταστήματα- τράπεζες- αυτοκίνητα και άλλα σύμβολα άρρηκτα συνδεδεμένα με το πρόσωπο του οικονομικο-πολιτικού μας συστήματος. Ενός συστήματος που βρωμάει και ζέχνει.

Τα πράγματα εξελίσσονται σε θέατρο του παραλόγου: Κλούβα ΜΑΤ σε κάθε γωνία- πέτρες σε κάθε βιτρίνα. Κλομπς, μολότοφ, πέτρες, δακρυγόνα, εκρήξεις, ληστείες μπήκαν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο.

Το πρόβλημα είναι λέει η ελλιπής αστυνόμευση. Να καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο. Να ελέγχεται η ταυτότητα των ιδιοκτητών καρτοκινητών. Να διώκονται οι φέροντες κουκούλα… ΟΚ, πόσα «κουλά» ακόμα θα ακουστούν από κάθε είδους ειδικούς και κυβερνώντες; Μα δεν είναι φανερό ότι αυτά που συμβαίνουν είναι μόνο τα συμπτώματα της βαθύτερης κρίσης που πλήττει την κοινωνία; Όχι μόνο την ελληνική- στη Γαλλία ο Σαρκοζί εκλέχτηκε «τάζοντας» ότι θα επαναφέρει την τάξη στη χώρα του. Ωστόσο, οι φωτιές στα φτωχά προάστια του Παρισιού ακόμα σιγοκαίνε. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να χάσουν και πολλά. Και αυτοί οι άνθρωποι, μέρα με τη μέρα πληθαίνουν. Είναι γύρω μας- δεν είναι «εκεί έξω».

Από την άλλη, κατά πόσο τα παραπάνω εξηγούν τις αψυχολόγητες πράξεις βίας που βιώνουμε καθημερινά; Για παράδειγμα, η πυρπόληση του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου ήταν μια γροθιά στο σύστημα, ήταν μια πράξη ανεγκέφαλων, ήταν προβοκατόρική ενέργεια; Ποιος έχει την απάντηση;

Όλα αυτά οδηγούν σχεδόν νομοτελειακά στο φόβο, που εξωτερικεύεται με τη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας και με μια (επιθετική) τάση να προστατευθούν τα όποια κεκτημένα.

Ευτυχώς που ο ΣΚΑΙ έχει αναλάβει, μεταξύ άλλων, να τονώσει την εθνική μας ταυτότητα και τη συνέχεια του ελληνισμού, στριμώχνοντας στην τρομακτική λίστα με τους «Μεγάλους Έλληνες» τον Πλάτωνα με τον Άγνωστο Στρατιώτη, το Βασίλειο Βουλγαροκτόνο με τον Άρη Βελουχίωτη, τον Κολοκοτρώνη με τον Ιουστινιανό, τον Όθωνα και τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο και το Θοδωρή Ζαγοράκη και άλλους 91 ανυποψίαστους.
(Σταματάω εδώ το θέμα, γιατί θα θεωρηθεί όλο αυτό εμπάθεια. Εντάξει, ένα θέμα το έχω με τους «Μεγάλους Έλληνες», αλλά φταίει και ο ΣΚΑΙ που με τσιγκλάει κάθε τόσο με σποτάκια και μονόλεπτα δελτία. Όλη αυτή η προβολή έχει φτάσει στα όρια της πλύσης εγκεφάλου!).

Οπότε κύριε λεωφορειατζή, πάτα τους μαυρούληδες που ήρθαν στην τιμημένη Ελλάδα για ένα κομμάτι ψωμί και δεν ξέρουν από Κ.Ο.Κ.. Εμείς εδώ διδάξαμε πολιτισμό (κάποτε).

Και οι νίκες, άγιες νίκες,
Σαν μαχαίρια θα βγουν απ’ τις θήκες

Είθε, γιατί μέχρι τώρα, μόνο μαχαίρια βγαίνουν απ’ τις θήκες.

---

«Θα ‘ρθουν μέρες», στίχοι Οδυσσέας Ιωάννου, μουσική Θάνος Μικρούτσικος, ερμηνεία Ρίτα Αντωνοπούλου- Θάνος Μικρούτσικος, από το άλμπουμ «Πάμε ξανά απ’ την αρχή», 2008.