Έχω μέσα μου μιαν ησυχία- όχι ηρεμία
μια δυνατή σιωπή, σαν κάποιος να πάτησε το mute σε αισθήσεις, αισθήματα, εσωτερικές εποχές.
Ένα παρατεταμένο φθινόπωρο ζει η πόλη, λες και δεν ήρθε η άνοιξη, δεν πέρασε ανθοφορία κι είναι μόνο μαραμένες αντοχές, ελπίδες καταγής, όνειρα σκόρπια φύλλα σε αυλές και ταράτσες.
Οι πόρτες που κάποτε αφήνονταν ανοιχτές, τώρα διπλοκλειδωμένες.
Οι κήποι ερημοι με γλάστρες σαπισμένες και κατοικίδια παρατημένα- σε λίγο θα γαυγίζουν κι αυτά σε ρόδες και θα αλυχτούν λυσσασμένα στους δρόμους.
Χέρια απλωμένα παντού.
Δρόμοι χωρίς οδούς, τοίχοι ζωγραφισμένοι φόβο.
Γκράφιτι μοναξιάς πλάι σε συνθήματα μίσους.
Τα βήματά μας πλάι σε λαβωμένα μάρμαρα και τα σπασμένα τζάμια στις σόλες και τα πέλματα.
Βία και θάνατος.
Και η καθημερινή τραγωδία:
Άστεγες, ακρωτηριασμένες ζωές, που μυρίζουν σάπιο κρέας.
Έχω μέσα μου μιαν ησυχία.
Όχι σιωπή. Κραυγή σε τοπίο χωρίς ζωή.
Όχι ηρεμία.
Απελπισία σε ανήκοη πόλη.
Δαγκωματιά Αλέξανδρου Βούλγαρη. Ερμηνεία: The boy. Άλμπουμ: "Κουστουμάκι" (2010).
