Γυρνάω την πλάτη στο χαμό...

Όλο και πιο συχνά
σε σταθερά τυχαία ραντεβού,
σε συναντήσεις όχι έκπληξης μήτε φόβου,
(μόνο βουβής αποδοχής
για το βιωμένο και το αβίωτο)
εκεί με βρίσκεις.

Πάντα πίσω από ένα τραπέζι
πάντα προστατευμένο απ' τη μορφή σου
όταν -ολόγραμμα- σπρώχνεις απαλά την πόρτα
κι αφήνεις -σα σκιά- το χερούλι
μια ιεροτελεστία εισόδου που θυμίζει αποχώρηση.

Κάποια "γεια σου" τυπικά,
λίγα "καλά, εσύ;" αξιοπρεπή
τριγύρω ξένοι -εμείς πιο ξένοι-
φασαρία και γέλια εκτός -αμήχανα χαμόγελα εντός-
κάποια δεπτερόλεπτα σιωπής -αιώνες, Χριστέ μου!-
έπειτα βλέμματα γυάλινα,
αισθήματα κρυμμένα σε μπουφάν,
κόμποι στο λαιμό τυλιγμένοι σε κασκόλ,
στο τέλος πάλι έξοδος...

Ξέρω, νομίζω, ελπίζω.
Οχι πια.
Απλά συνηθίζω να σε θυμάμαι λιγότερο.
Όλο και λιγότερο
κάποια ξεκούραστα σαββατοκύριακα ίσως,
κάτι μεσοβδόμαδες στιγμές ενδεχομένως.

Κι έτσι,
ζώντας δίπλα σου -όχι μαζί σου- ημερεύω
μεταξύ καθημερινής σιωπής κι αστικής βουής
ησυχάζω μέσα μου κείνο το φουσκωμένο ποτάμι
καταπίνω το ορμητικό νερό που γέμιζε ως τα δόντια το στόμα
και απολαμβάνω επιτέλους
λίγες αλκυονίδες μέρες και καλοκαιρία...

Έτσι το δάκρυ σε χαμόγελο γυρίζω
κι εκεί στην άκρη στο γκρεμό,
γυρνάω την πλάτη στο χαμό
και ξαναρχίζω...

---

Σήμερα κλαίω αύριο γελώ των Gustavo Alfredo Santaolalla- Χάρης Αλεξίου. Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου. Άλμπουμ: "Η αγάπη θα σε βρει όπου και να 'σαι" (2009).

Χαρά

Κι εκεί που πια δεν την προσμένεις, έρχεται μόνη της και σε βρίσκει.
Αέρινη, μια ξανθή ασχημάτιστη ομορφιά.

Έφηβη οπτασία,
σε πλησιάζει αθόρυβα, σ' αγγίζει με την ανάσα της βροχής κι έπειτα σ' εγκαταλείπει να ζεις με την απελπισία του ερωτευμένου
να ξενυχτάς με την απουσία της, να νοσταλγείς τη μυρωδιά της, να ξημερώνεσαι μερόνυχτα κάτω από τη βεράντα της σαν παρατημένος Ρωμαίος...

Άπιαστη σαν πρωινό φως , λαμπερή σαν αχτίδα, σύντομη σαν καρδιοχτύπι.

Σαν αδερφή της Αθανασίας του Γκάτσου είναι σκληρή σα γροθιά.
Κι αδέκαστα λογική
βάζει κάτω και μετράει όλες τις στιγμές που σου χαρίζει μην τύχει και λαθέψει στη μοιρασιά.
Το παραπάνω ταράζει λέει την κοσμική ισορροπία.

Εσύ πάλι γιατί νιώθεις ότι παίρνεις πάντα το λιγότερο;
Ότι σε ξεχνάει και είσαι με τα παράπονα ερωτευμένου που δε χορταίνει τον έρωτα;

Μέσα σου γνωρίζεις πως δεν είναι για πολύ.

Κι αντέχεις.

Γιατί η τελευταία εμπειρία της σε γέμισε γενναία σιωπή μπροστά στον πόνο,
σε προίκισε καρτερική αισιοδοξία στη θέα του τραύματος.

Ναι, η ανάμνησή της τρέφει την ανυπόμονη προσμονή της,
το φάντασμά της συντροφεύει στην αδυσώπητη απουσία της.

Γι' αυτό τώρα που ήρθε,
κοίτα να ξεχείλισεις σα φουσκωμένο ποτάμι σε ξεραμένη κοιλάδα.

Τώρα που σε θυμήθηκε,
κοίτα να γέμισεις σαν αποταμιευτήρας για τις άνομβρες μέρες που έρχονται...

Ότι είχα να κρύψω το ξεχνάω
ότι αντέχει στο φως σου το κρατώ
είσαι τόσο μεγάλη ζωή και πάω
έχω φτάσει ως την άκρη πώς να χαθώ

Χαρά, σε βρήκα, χαρά
Χαρά, σε φτάνω
να σε απλώσω μπορώ στην ψυχή μου πάνω

---

Χαρά των Νίκου Αντύπα- Χάρης Αλεξίου. Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου. Άλμπουμ: Έι (1994).

Ποια πατρίδα

Παραδέχομαι ότι το ποστ σου ήταν μαχαιριά στην καρδιά αγαπητή BlackForest. Ώστε φεύγεις λοιπόν για εξωτικό ταξίδι (αφήνοντάς μου και το "παιδί" τώρα που πασχαλιάζει), για την μαγική χώρα του φλεμένκο -την Ισπανία, απωθημένο μου και μικρό μου όνειρο ζωής.

Θα μου πεις τόσο δύσκολο είναι να πεταχτείς μέχρι την Ιβηρική Χερσόνησο, παίρνεις το αεροπλάνο, λίγες ώρες ταξίδι -πέντε το πολύ αν υπολογίσουμε και την πατροπαράδοτη καθυστέρηση της Ολυμπιακής- και βρίσκεσαι στη χώρα των παιδικών σου φαντασιώσεων και των ενήλικων προσδοκιών, μην το κάνεις θέμα και μου χαλάς κι εμένα την εκδρομική διάθεση.

Όμως το ταξίδι μου στην Ισπανία το έχω φανταστεί αλλιώς άπιστη BlackForest. Όχι ένα απλό ταξίδι αναψυχής για αξιοθέατα, αναμνηστικά στο αεροδρόμιο και μετά φωτογραφίες στο facebook. Το έχω φανταστεί χωρίς επιστροφή -μόνο allez, δίχως retour.

Ονειρεύομαι πως μένω για πάντα εκεί, στην άγνωστη καταλανική πόλη που το αεροπλάνο με προσγειώνει.Και με φαντάζομαι να παραλαμβάνω τις βαλίτσες μου -όλη η ζωή μου διπλωμένη και πακεταρισμένη σε δυο τρία μπαγκάζια- να τις στοιβάζω στο πορτ-παγκάζ του ταξί και όταν ο οδηγός μ' αφήσει στην τυχαία διεύθυνση που του έχω υποδείξει και ξεφορτώσω τη ζωή μου να αισθάνομαι πως βρήκα άλλη πατρίδα για να τη συνεχίσω, σε άλλη γη, σε άλλη γλώσσα.

Ίσως είναι η κλίση της Μεσογείου που όπως λες μας καλεί, ίσως είναι η χώρα μας που μπατάρει και γέρνουμε όλοι προς τα εκεί, πάντως θα το κάνω το χωρίς επιστροφή ταξίδι. Γιατί η πατρίδα μου εδώ είναι σκληρή, νιώθω πως δε μας χρειάζεται και μας διώχνει, μακριά ίσως νοσταλγήσουμε ο ένας τον άλλον και ξαναγαπηθούμε.

Ποια πατρίδα σε διώχνει
Και ποια σε χρειάζεται
Ποια σε νοιάζεται γη



ΥΓ1: Επειδή ως τότε θα αρκεστώ σε τριήμερα κάμπινγκ μαζί με άλλους της γενιάς των 700 ευρώ, να ευχηθώ καλό σεργιάνισμα στις γειτονιές του κόσμου αγαπητή μου BlackForest!

ΥΓ2: Και φέρε μας και λίγη παέγια!

---

Πατρίδα των Νίκου Αντύπα- Χάρης Αλεξιου/Λίνας Νικολακοπούλου. Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου από το άλμπουμ "Δι' ευχών" (1992)