ΕΠΟΧΗ ΘΕΑΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΙ - ΛΗΣΤΕΣ ΛΟΓΙΣΜΟΙ (Ὁμιλιά τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

100 ΧΡΟΝΙΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ 1924 – 2024 (Ὁμιλιά τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 100 χρόνια Ἡμερολογιακῆς Μεταρρύθμισης (1924 – 2024)

Ἡμερολογιακὸ – Οἰκουμενισμὸς

Κοινὸ Πασχάλιο – «Πρωτεῖο» Κωνσταντινούπολης

Ομιλία του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντος

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2024 Άγιος Νεκτάριος Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία,Τορόντο,Οντάριο,Καναδάς

Ιερά Μητρόπολίς Γ.Ο.Χ. Τορόντο

Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

EΚΔΟΣΗ ΝΕΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΣΕΒ/ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ κ.ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ : 100 χρόνια Ἡμερολογιακῆς Μεταρρύθμισης (1924-2024)

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΠΑΝΤΟΤΕ (Ὁμιλιά τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΕΤΟΥΣ 2025 ΜΕ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ

 

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ Η ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ 2025

Πηγή

EΚΔΟΣΗ ΝΕΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΣΕΒ/ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ κ.ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ : 100 χρόνια Ἡμερολογιακῆς Μεταρρύθμισης (1924-2024)

 

Ἔκδοση νέου βιβλίου τοῦ Σεβ/του Λαρίσης κ. Κλήμεντος:

100 χρόνια Ἡμερολογιακῆς Μεταρρύθμισης (1924-2024)

Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἔχει ἤδη ἑτοιμασθεῖ πρὸς ἐκτύπωσιν τὸ νέο πολὺ σημαντικὸ καὶ ἐπίκαιρο βιβλίο τοῦ Ποιμενάρχου μας Σεβ/του Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντος μὲ τὸν πλήρη τίτλο: 100 χρόνια Ἡμερολογιακῆς Μεταρρύθμισης (1924-2024), Ἡμερολογιακὸ – Οἰκουμενισμὸς – Κοινὸ Πασχάλιο – «Πρωτεῖο» Κωνσταντινούπολης.

Τὸ βιβλίο, ἀφιερωμένο στὸν σύγχρονο Ὁμολογητὴ Πατέρα Ἰουστῖνο Πόποβιτς, 124 σελίδων, μὲ ἔγχρωμο ἐξώφυλλο, ἀσπρόμαυρο ἐσωτερικῶς, μὲ φωτογραφίες, διαστάσεων 14 x 21 ἑκ., ἑτοιμάσθηκε κατὰ τὸ παρὸν ἔτος ὡς συμβολὴ στὴν ἐπέτειο τῶν 100 χρόνων ἀπὸ τὴν παρανόμως ἐπιβληθεῖσα στὴν Ἐκκλησία Ἡμερολογιακὴ Καινοτομία, καὶ χωρίζεται σὲ δέκα κεφάλαια.

Μετὰ τὴν Εἰσαγωγή, ἀναπτύσσεται σύντομα τὸ θέμα τῆς Ἑορτολογικῆς Ἑνότητος στὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, παρουσιάζεται ἡ Καινοτομία τῆς Παπικῆς Γρηγοριανῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρυθμίσεως καὶ ἡ καταδίκη της ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τὸν ΙΣΤ΄ αἰ., γίνεται ἀναφορὰ στὴν Ἐγκύκλιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920 ὡς καθοριστικοῦ κειμένου γιὰ τὴν Οἰκουμενιστικὴ πλέον δραστηριότητα στὸν Ὀρθόδοξο χῶρο, ἀποσαφηνίζεται τὸ μεγάλης ἱστορικῆς σημασίας θέμα τῆς πολιτικῆς καὶ συνακόλουθα ἐκκλησιαστικῆς καταστάσεως τῆς ἐποχῆς ἐκείνης γιὰ νὰ κατανοηθοῦν τὸ πλαίσιο καὶ τὰ πρόσωπα, ἐξηγεῖται τὸ ἔργο τοῦ λεγομένου «Πανορθοδόξου Συνεδρίου» τοῦ 1923 στὴν Κωνσταντινούπολη, παρουσιάζεται πῶς ἀκριβῶς ἐπιτελέσθηκε ἡ Ἡμερολογιακὴ Μεταρρύθμιση τοῦ 1924 σὲ Κων/λη καὶ Ἀθήνα, καὶ ἐπίσης τὶ ἐπακολούθησε ἀμέσως μετὰ ἀπὸ αὐτήν, ἐξιστορεῖται ἡ Οἰκουμενιστικὴ δραστηριότητα τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν στὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», στὶς σχέσεις μὲ τὸν Παπισμὸ καὶ στὸ Διαθρησκειακὸ ἄνοιγμα, ἐξηγεῖται πλήρως ἡ ἱστορία καὶ τὸ νόημα τοῦ λεγομένου «Κοινοῦ Πασχαλίου» ποὺ δρομολογεῖται στὶς μέρες μας, παρουσιάζεται γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ ἐμᾶς τὸ θέμα τοῦ λεγομένου «Πρωτείου» τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μιᾶς νέας αἱρέσεως ποὺ συμβαδίζει μὲ τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ τέλος ἀντικρούονται ἱκανοποιητικῶς βασικὲς συνήθεις ἀντιρρήσεις καὶ ἐπικρίσεις ἐναντίον τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου ἀπὸ τοὺς ποικίλους κατηγόρους τους. Στὸ τέλος παρατίθεται ἡ βασικὴ Βιβλιογραφία, ἡ ὁποία χρησιμοποιήθηκε γιὰ τὴν σύνταξη τῆς παρούσης ἐμβριθοῦς καὶ τεκμηριωμένης κατὰ πάντα ἐργασίας.

Τὸ σχετικὰ σύντομο καὶ περιεκτικὸ αὐτὸ βιβλίο τοῦ Σεβ/του Λαρίσης κ. Κλήμεντος ἀποτελεῖ καρπὸ μακρᾶς μελέτης σχετικοῦ πρωτοτύπου ἐν πολλοῖς ὑλικοῦ, μὴ γνωστοῦ εὐρύτερα, καὶ ἀποτελεῖ πραγματικὰ μιὰ πολὺ καλὴ καὶ ἀναγκαία παραδοσιακὴ ἐκκλησιαστικὴ τοποθέτηση, μὲ ἐκλαϊκευτικὸ χαρακτῆρα, ἐπὶ εἰδικοῦ καὶ δυσκόλου θέματος, τὸ ὁποῖο ἀντιλέγεται ἐδῶ καὶ ἕναν αἰῶνα. Ὁ σκοπός του εἶναι νὰ διαφωτίσει περὶ τῆς ἀληθείας ἐπ’ αὐτοῦ, νὰ κατατοπίσει καὶ στηρίξει τὸ Μικρὸν Ποίμνιον τοῦ Πατρίου σὲ ἐποχὴ μεγάλης συγχύσεως, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐξηγήσει καὶ μαρτυρήσει πρὸς τοὺς ἔξω περὶ τῆς ἀληθινῆς ταυτότητος, παρουσίας καὶ μαρτυρίας μας. Καὶ μάλιστα σὲ στιγμὴ λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν πλήρη ὁλοκλήρωση τῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρυθμίσεως, ἡ ὁποία ἐδῶ καὶ ἕναν αἰῶνα περιελάμβανε ἀλλαγὴ καὶ στὸ Πασχάλιο γιὰ λόγους δῆθεν ἐπιστημονικῆς ἀκριβείας.

Ἀποτελεῖ ἔκδοση – παράρτημα τοῦ Περιοδικοῦ «Ἔπαλξις Ὀρθοδοξίας» τῆς ἡμετέρας Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος καὶ ἀποβλέπει στὴν ὑπεύθυνη ἐνημέρωση ὅσων θὰ ἀναγνώσουν τὸ ἔργο μὲ προσοχὴ καὶ ἐπιμέλεια.

Ἐπὶ τοῦ παρόντος, τὸ βιβλίο δύναται νὰ ἀναγνωσθεῖ σὲ ἠλεκτρονικὴ μορφὴ ΕΔΩ.

Πηγή

ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ: Νέο Ημερολόγιο-Οικουμενισμός-Νέο Πασχάλιο (Ὁμιλιά τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

100 ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ (Ὀμιλία Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Γρηγορίου στὴν Συνοδικὴ Ἐκδήλωση τοῦ Ἁγίου Δημητρίου 2024)

 Δοξολογία ἀναπέμπουμε στὸν Πανάγαθο Θεὸ ποὺ μᾶς ἀξίωσε νὰ βρεθοῦμε ἐδῶ, νὰ μοιραστοῦμε τὴ χαρὰ τῆς ἐν Χριστῷ συνάντησης καὶ νὰ ἐπαληθεύσουμε, μὲ τὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς μας, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐκφράζεται μέσα ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη σχέση, τὴ συνδιαλλαγὴ τῆς συγγνώμης καὶ τῆς συγχωρήσεως. Ἡ εὐχαριστιακὴ συνάντηση, ἡ ἀνθρώπινη συναλλαγὴ μὲ κατανόηση, ἀλληλοπεριχώρηση καὶ σεβασμὸ πρὸς τὸν ἄλλο ἀποτελεῖ βασικὸ καὶ πρωταρχικὸ στοιχεῖο πνευματικῆς προκοπῆς καὶ ἀνάπτυξης καὶ ὄχι ἁπλὰ μόνο μία κοινωνικὴ δεξιότητα.

Ἀρχικά, θὰ ἤθελα νὰ εὐχαριστήσω τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλίνικο καὶ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο ποὺ μοῦ ἀνέθεσαν νὰ ἐκφωνήσω αὐτὸν τὸν σύντομο λόγο. Ἐπίσης, τοὺς Σεβασμιωτάτους, Ἁγίους Ἀρχιερεῖς ἕναν πρὸς ἕναν, Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος κ. Γερόντιο, Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσόστομο, Φιλίππων καὶ Μαρωνείας κ. Ἀμβρόσιο, Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα, καὶ τὸν Θεοφιλέστατο Ταλαντίου κ. Καλλίνικο γιὰ τὴν τιμητική τους παρουσία.

Ἡ Ἐκκλησία μας μέσα σὲ πανηγυρικὸ κλίμα ἑόρτασε τὴν Παρασκευὴ τὴ μνήμη τοῦ Πολιούχου τῆς Θεσσαλονίκης, τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, μὲ Ἀρχιερατικὸ Συλλείτουργο καί, ἐν συνεχείᾳ, μὲ τὴ λιτάνευση τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τοῦ Ἁγίου πρὸς ἁγιασμὸ τῆς πόλεώς μας. Τὴν ἑπομένη ἡμέρα, Σάββατο, ἑόρτασε τὴ μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέστορος μὲ Ἀρχιερατικὸ Συλλείτουργο στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Νέστορος, ὁ ὁποῖος βρίσκεται κοντὰ στὸν τόπο μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καὶ σήμερα, Κυριακή, καὶ πάλι μὲ τὸ Ἀρχιερατικὸ Συλλείτουργο στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τῶν Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν τιμήθηκαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Θεσσαλονίκης. Ἐπίσης, ἡ Ἐκκλησία μας μνημόνευσε τοὺς ἡρωϊκῶς πεσόντας ὑπὲρ τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος ἡμῶν μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐπέτειο τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς πόλεως τῆς Θεσσαλονίκης τὸ 1912 ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγὸ.

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἀποτελεῖ ἕναν νοητὸ φάρο τῆς Ῥωμηοσύνης καὶ ὅλης τῆς οἰκουμένης. Ἀποτελεῖ πρόσωπο ποὺ ἑνώνει τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ τὴν ἱστορία μας. Ἑνώνει τὴ ζωὴ τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ μὲ τὴν πραγματικὴ Ζωή, τὴν Ἀλήθεια καὶ τὸ Φῶς. Ὁ χριστιανὸς ἑνώνεται μὲ τὸν Ἅγιο Δημήτριο, ἐφόσον ὁ ἴδιος πιστεύει στὴν πρεσβεία του καὶ στὸ φῶς τῆς Ἀληθινῆς Πίστεώς μας. Ἐμεῖς, ὅλοι ἐδῶ σὲ αὐτὴν τὴ σύναξη, ἐὰν λέγαμε ὅτι εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, δὲν θὰ ὑπερβάλλαμε καθόλου. Τὸ ἀντίθετο θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε. Γιὰ νὰ βρισκόμαστε ἐδῶ, πιστεύουμε στὸν Ἅγιο Δημήτριο, στὴν πρεσβεία τοῦ Ἁγίου, ἡ ὁποία, ὅπως τότε, τὸ 1912, ποὺ ἀπελευθέρωσε τὴν πόλη μας τὴ Θεσσαλονίκη, ἔτσι καὶ τώρα εἶναι ἱκανὴ νὰ θαυματουργεῖ καὶ νὰ ἐλευθερώνει τὸν σύγχρονο Ῥωμηὸ ἀπὸ κάθε τὶ ποὺ τὸν καθηλώνει.

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος πάντα μιλάει στὴν καρδιὰ τοῦ ἐλεύθερου ἀνθρώπου, στὴν καρδιὰ ἐκείνη ποὺ δὲν ἔχει ὑποδουλωθεῖ καὶ ἀντιμετωπίζει μὲ εὐθύτητα τὴν ἁμαρτωλότητά της, καὶ στὴν καρδιὰ ἐκείνη ποὺ δὲν ἔχει ὑποταχθεῖ στὸ ἀναισθητικὸ τῆς εἰρήνης δίχως ἐλευθερία. Ὅπως ἀκριβῶς δὲν ὑποτάχθηκε τὸ ἐλεύθερο πνεῦμα τοῦ Ῥωμηοῦ, γιὰ 500 χρόνια ἐδῶ στὴ Μακεδονία, καὶ ἔφερε τὴν ἐλευθερία στὴ Θεσσαλονίκη μας, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ ἐμεῖς ζῶντας μὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα, δὲν ὑποτασσόμαστε. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο μόνο συνεχίζει ἡ ἱστορία μας. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο συνδέεται τὸ πρὶν καὶ τὸ τώρα τῆς ἱστορίας. Ἐμεῖς σήμερα μὲ τὴ ζωή μας ἐνσαρκώνουμε τὸ παρὸν σὲ ζῶσα πίστη καὶ μεταμορφώνουμε τὴν καθημερινότητά μας, τὴν οἰκογένειά μας, τὴν κοινωνία μας σὲ ἀνάσταση ζωῆς καὶ ἐλπίδα γιὰ τὸ μέλλον.

Ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ «Ῥωμηοσύνη» εἶναι δύο ταυτόσημες ἔννοιες ποὺ ἔχουν κρατήσει τὸν αὐτοπροσδιορισμό μας ὡς Ἕλληνες μέχρι σήμερα. Συνιστοῦν τὴν ἱστορική μας συνείδηση καὶ τὸν λόγο ὕπαρξής μας. Δίχως αὐτὲς δὲν θὰ ὑπήρχαμε σήμερα. Δὲν θὰ γνωρίζαμε, ἐπὶ παραδείγματι, τὸν προστάτη μας Ἅγιο Δημήτριο, δὲν θὰ εἴχαμε ἀκόμα καὶ τὶς πρόσφατες ἔνδοξες καὶ ἡρωικὲς στιγμές τῆς σύγχρονης ἱστορίας μας, αὐτὲς τοῦ ἔπους τοῦ ’40. Οὐσιαστικὰ ἀποτελοῦν συστατικὰ ἐπιβίωσης καὶ λειτουργοῦν σὰν ἕνα ἑνιαῖο ὅλον ἐθνικῆς αὐτοσυνειδησίας ποὺ μεγαλούργησε και μεγαλουργεί κάτω ἀπὸ ἀκραῖες συνθῆκες καὶ αὐτὸ τὸ μαρτυρεῖ αὐταπόδεικτα καὶ ἡ ἱστορία μας.

Γιὰ παράδειγμα, ἡ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, ἡ λεγομένη Βυζαντινή, εἶναι ἡ μοναδικὴ αὐτοκρατορία στὴν παγκόσμια ἱστορία ποὺ κράτησε πάνω ἀπὸ 1100 χρόνια. Ἡ ἐπανάσταση τοῦ 1821 ὁραματιζόταν τὴν ἀπελευθέρωση ὄχι μόνον τῆς σημερινῆς Ἑλλάδας, ἀλλὰ καὶ τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ τῆς Ῥωμανίας ἀκόμη, δηλαδή σχεδὸν ὅλων τῶν Βαλκανίων. Τί ἦταν, ἄραγε, αὐτὸ ποὺ κράτησε ἀμείωτη γιὰ 400 χρόνια - καὶ στὴ Μακεδονία μας γιὰ 500 χρόνια - τὴν ἐλπίδα τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων; Τί εἶναι αὐτο ποὺ μᾶς κάνει νὰ αἰσθανόμασθε σὰν νὰ μὴν πέρασε μία ἡμέρα, σὰν νὰ ἦταν χθὲς ἡ ἡμέρα τῆς πτώσης τῆς Κωνσταντινούπολης;

Τί ἦταν, ἄραγε, αὐτὸ ποὺ ἔκανε τὸν ἑλληνισμὸ νὰ ἀντέξει στὴν περίοδο τοῦ Β´ Παγκοσμίου Πολέμου κάτω ἀπὸ τρεῖς διαφορετικὲς κατοχές, τὴ γερμανική, ἀλλὰ καὶ τὶς δύο χειρότερες, τὴν ἰταλικὴ καὶ τὴν βουλγαρική

Καὶ λέω «χειρότερες», διότι αὐτὲς ἐπέβαλαν νὰ ὁμιλοῦν οἱ ἑλληνικοὶ πληθυσμοὶ τὴ γλώσσα τῶν κατακτητῶν μέσα σὲ ἑλληνικὲς δημόσιες ὑπηρεσίες· στὰ Ἑπτάνησα τὰ ἰταλικά, καὶ στὴν Ἀνατολικὴ Μακεδονία τὰ βουλγαρικά.

Τί ἦταν αὐτό, ἄραγε, ποὺ κράτησε γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ τὸν ἑλληνισμό; Ἡ Πόλη μπορεῖ νὰ ἔπεσε, ἀλλὰ τὸ φρόνημα τοῦ Ῥωμηοῦ ἀκόμα ἐπιβιώνει καὶ ὑπάρχει. Αὐτὸ τὸ χαρακτηρίζω, ἂν μοῦ ἐπιτρέπεται ὁ χαρακτηρισμός, «λογισμικὸ Ῥωμηός»· εἶναι ἕνα ἐνεργοποιημένο λογισμικὸ τὸ ὁποῖο ἔχει αὐτορύθμιση μὲ τὴ ζωὴ τοῦ καθενός μας· λογισμικὸ ποὺ προσανατολίζει καὶ χαράζει πορεία ἀκόμα καὶ σὲ δύσκολες ἕως καὶ ἀκραῖες συνθῆκες περιβάλλοντος· λογισμικὸ ποὺ λειτουργεῖ μόνον μὲ τὴν καρδιὰ καὶ τὴ συνείδηση τοῦ Ῥωμηοῦ, δηλαδὴ μόνον ἐὰν ἐγὼ ὡς Ῥωμηὸς πιστεύω στὸν Ἀληθινὸ Θεό.

Πεῖτε μου, σᾶς παρακαλῶ, τί εἶναι αὐτὸ ποὺ κρατᾶ σήμερα τοὺς κρυφοχριστιανοὺς μέσα στὴ Μικρὰ Ἀσία; Νωρίτερα, μίλησα γιὰ 500 χρόνια ἐπιβίωσης, καὶ αὐτὸ λέμε καὶ - πράγματι εἶναι - θαυμαστό. Μοῦ φαίνεται ὅτι ἡ ἱστορία τῆς ἐπιβίωσης τῆς Ῥωμηοσύνης δὲν τελείωσε. Συνεχίζει κάτω ἀπὸ ἀκραῖες συνθῆκες κατοχῆς καὶ ἐπιβίωσης κρυφῶν χριστιανῶν. Γράφεται ἀκόμα ἡ ἱστορία τῆς Ῥωμηοσύνης μέσα στὶς ἐσχατιὲς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ ὄχι μόνο. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι μέσα ἐκεῖ ποὺ μᾶς περιμένουν μὲ τὴ λαμπάδα τῆς ἐλευθεριᾶς ἀναμμένη. Διατηροῦν ἀκόμα ἀδούλωτο τὸ ἐλεύθερο φρόνημα τῆς Ῥωμηοσύνης, ὅπως τὸ ἐξέφρασε καὶ ὁ τελευταῖος αὐτοκράτοράς μας, ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος. Πῶς ἄραγε διατηροῦν τὴν ἐλπίδα τῆς ἐλευθεριᾶς; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ συντηρεῖ ἀμείωτο τὸν ἀγώνα τῆς ἐπιβίωσης;

Εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη μας. Εἶναι ἡ Ἀλήθεια, εἶναι τὸ Φῶς. Ὁ Ῥωμηὸς ποτὲ δὲν σταμάτησε νὰ ἀσκεῖται καὶ νὰ βιώνει τὴν Ἀλήθεια, νὰ ἔχει τὴ θεωρία καὶ τὴν πράξη. Φέρει μέσα του τὸ «Λογισμικὸ τῆς Ῥωμηοσύνης» καὶ αὐτὸ τὸ λογισμικὸ λειτουργεῖ ὡς ἑξῆς: ὅποιος πραγματεύεται τὴν Ἀλήθεια, ὅποιος βιώνει τὴν Ἀλήθεια, ὅποιος εἶναι ἔτοιμος νὰ θυσιαστεῖ γιὰ τὴν Ἀλήθεια, σημαίνει ὅτι συνομιλεῖ μὲ τὸν Ἀληθινὸ Θεὸ ἀνεξαρτήτως καταγωγῆς, χρώματος καὶ γλώσσας. Αὐτὸς εἶναι ὁ αὐθεντικὸς χριστιανὸς, αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ Ῥωμηὸς. Ὅ,τι καὶ νὰ ἀντιμετωπίζει, βγαίνει πάντα νικητής μὲ τὸ φῶς ποὺ ἔχει μέσα στὴν καρδιά του, μὲ τὴν Ἀληθινὴ Πίστη. Μετατρέπει τὸ δύσκολο σὲ ἁπλό, τὸ ἀδιέξοδο σὲ προσανατολισμὸ καὶ τὸν θάνατο σὲ ἀνάσταση.

Τούτη τὴν ὥρα δὲν μπορῶ παρὰ νὰ ὑποκλιθῶ στὴν ἱστορία καὶ εἰδικὰ στοὺς χριστιανοὺς ἐκείνους ποὺ μέχρι σήμερα κρατᾶνε ψηλὰ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη μας καὶ τὴ Ῥωμηοσύνη μας, ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῶν σημερινῶν συνόρων τῆς Ἑλλάδας. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ὅλους ἐμᾶς ποὺ βρισκόμαστε ἐδῶ, στὴν ἡσυχία καὶ στὸν πολιτισμό μας, τὸν ὁποῖο μᾶς ἔχει ἀντιπροσφέρει ἁπλόχερα ἡ δύση μὲ τὴν φθορὰ τοῦ πνευματικοῦ θανάτου, μᾶς κρατᾶνε ψηλά στοὺς ὥμους τους καὶ τοὺς εὐχαριστοῦμε.

Ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ τὸ ῥωμαίικο φρόνημα ἐξακολουθεῖ νὰ δοκιμάζεται στὴν ἐποχή μας. Ἐφέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια ἀπὸ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἑορτολογίου, γεγονὸς τὸ ὁποῖο, ἀναμφισβήτητα, ἔχει πληγώσει ἐσωτερικὰ τὴ Ῥωμηοσύνη. Σὲ μία ἐποχὴ σὰν αὐτὴ τοῦ 1924, δύο χρόνια ἀμέσως μετὰ τὴ Μικρασιατικὴ Καταστροφὴ, ἦρθε νὰ πληγώσει τὸ ῥωμαίικο φρόνημα μία ἀλλαγὴ, ἡ ὁποία σκοπὸ εἶχε, ὅπως εἰπώθηκε, τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν μὲ τὴ δύση. Αὐτὴ ἡ ἡμερολογιακὴ ἀλλαγὴ μετὰ ἀπὸ μία τόσο τραγικὴ ἐθνικὴ ταπείνωση φάνηκε ὅτι ἦταν ἡ προσδοκώμενη εὐκαιρία γιὰ κάποια ἐξωτερικὰ κέντρα, τὰ ὁποῖα εἶχαν σκοπὸ νὰ ὑλοποιήσουν σχέδια διχασμοῦ καὶ περισσότερης ταπείνωσης τοῦ ῥωμαίικου φρονήματος. Τελικά, οἱ πρωτεργάτες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης μίλησαν γιὰ πρόοδο, τὴν πρόοδο τῆς ἑνότητας ἀνατολῆς καὶ δύσης, τὴν ὁποῖα μέχρι καὶ σήμερα, ὅσο καὶ νὰ ὑπογράφονται συμφωνίες, δὲν κατάφεραν, διότι δὲν μπορεῖ ὁ Ῥωμηὸς νὰ συμπορευθεῖ μὲ τὸν Λατῖνο πνευματικά, δὲν μπορεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νὰ ταυτιστεῖ μὲ τοὺς Λατίνους τῆς δύσης. Αὐτὸ δὲν μπόρεσε νὰ ἐπιτευχθεῖ μὲ τοὺς Λατίνους οὔτε ὅταν ὑπῆρχε ἡ δυνατότητα μὲ τὴ λεγομένη Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία. Σήμερα, ἀπὸ πρακτικῆς πλευρᾶς εἶναι φύσει ἀδύνατον, εἰδικὰ στὴν ἐποχή μας, διότι τὸ χάσμα ἔχει μεγαλώσει ἀκόμα περισσότερο καὶ οἱ διαφορὲς πλέον εἶναι δακριτὲς καὶ ἀποτελοῦν ἐμπόδιο βασικῆς ἐπικοινωνίας. Τὸ μόνον τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ φέρει τὴν ἕνωση μεταξὺ ἀνατολῆς καὶ δύσης εἶναι εἴτε νὰ μετανοήσουν οἱ Λατῖνοι εἴτε ἐμεῖς νὰ ἀλλάξουμε ἐσωτερικὰ καὶ νὰ πιστεύουμε σὲ ἕναν Χριστὸ ποὺ δὲν ὑπάρχει.

Αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου μὲ τὶς πολλὲς ὑποσχέσεις, τελικά, ἔφερε τὴ Ῥωμηοσύνη ἀντιμέτωπη μὲ ἕναν ἡμερολογιακὸ διχασμό, ὁ ὁποῖος περισσότερο διχάζει, παρὰ ἑνώνει, περισσότερο ἀποπροσανατολίζει καὶ προσθέτει προβλήματα, παρὰ θεραπεύει. Τὰ ἐπιχειρήματα «εἴμαστε τὸ ἴδιο», «εἴμαστε ὀρθόδοξοι χριστιανοί» καὶ «τὸ νέο ἡμερολόγιο εἶναι μία διόρθωση τοῦ παλαιοῦ» εἶναι λογικὰ ἐπιχειρήματα, τὰ ὁποῖα πείθουν μὲν προσωρινά, φέρουν ὅμως ἕνα διπλὸ ἀντιφατικὸ μήνυμα.

Τὸ πρῶτο μήνυμα εἶναι τὸ λογικό, διατυπώνεται μία πληροφορία καὶ πείθει μὲ ἐπιχειρήματα τὸν ἁπλὸ χριστιανό, δηλαδὴ τὸ ὅτι ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου εἶναι θέμα ἐπιστημονικὸ καὶ ὄχι θεολογικό. Τὸ δεύτερο μήνυμα εἶναι ἡ ἑνότητα, ἡ ὁποία ὅμως προσβάλλεται, διότι εἰσάγεται ἕνα δεύτερο ἑορτολόγιο, τὸ ἑορτολόγιο τοῦ νέου ἡμερολογίου. Ἡ ἀντίφαση εἶναι τὰ δύο μηνύματα μὲ διαφορετικὴ κατεύθυνση. Ἡ ἐπιστήμη εἶναι ἕνα ἰσχυρὸ μήνυμα καὶ γίνεται εὔκολα ἀποδεκτὸ στὸν κοινὸ νοῦ, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ἑνότητα προσβάλλεται καὶ ἡ εἰσαγωγὴ δύο διαφορετικῶν ἑορτολογίων, νέου καὶ παλαιοῦ, τουλάχιστον ἀποπροσανατολίζει. Δημιουργεῖ πρακτικὰ προβλήματα, παράγει ἀντιθέσεις, ἐνεργοποιεῖ ἀντιστάσεις σὲ βαθμὸ ποὺ δικαιολογεῖ τὴ σημερινὴ εἰκόνα τῆς διαφορᾶς νέου καὶ παλαιοῦ.

Μὲ ἄλλα λόγια, ἂν ὑπῆρχε ἕνα ἡμερολόγιο καὶ ἕνα ἑορτολόγιο, δὲν θὰ ὑπῆρχε πρόβλημα. Τὸ πρόβλημα προέκυψε ἐπειδὴ τὸ μήνυμα τῆς ἀλλαγῆς ἦταν ἀντιφατικό. Ἡ σύγχρονη συστημικὴ ἐπιστήμη ἐξηγεῖ: ὅταν τὸ μήνυμα εἶναι ἀντιφατικό σημαίνει δύο διαφορετικὰ μηνύματα σὲ διαφορετικὴ κατεύθυνση. Αὐτὸ ἀπὸ μόνο του παράγει πρόβλημα. Ὁ ἄνθρωπος συγχύζεται διότι θέλει ἐνότητα καὶ ἁπλότητα. Τὸ μήνυμα ἐπειδὴ εἶναι ἀντιφατικὸ ἀπὸ μόνο του μπορεῖ νὰ δημιουργήσει πρόβλημα στὴν ὁποιαδήποτε ἀνθρώπινη λειτουργία. Μὲ ἄλλα λόγια, ἐὰν θὰ θέλαμε νὰ τὸ μεταφέρουμε σὲ ἰατρικοὺς ὅρους, ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου καὶ ἡ εἰσαγωγὴ ἑνὸς δευτέρου ἑορτολογίου προκάλεσε ψυχοσωματικὸ νόσημα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ τὸ ψυχοσωματικὸ νόσημα πονάει σὲ ἕνα σημεῖο τοῦ σώματος, ἀλλὰ ἡ δυσφορία εἶναι τέτοια, ποὺ προκαλεῖ πόνο καὶ στὸ ὑπόλοιπο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδή, λειτουργεῖ ὅπως ἡ Σκλήρυνση κατὰ Πλάκας, ἡ ὁποῖα μειώνει τὴ λειτουργία τῆς βάδισης ἢ τῆς ὅρασης καὶ ἡ βλάβη ἑστιάζεται σὲ ἕνα σημεῖο τοῦ σώματος, ἀλλὰ ἡ βλάβη αὐτὴ ἀρκεῖ γιὰ νὰ ὑποφέρει ὅλο τὸ ὑπόλοιπο σῶμα.

Ἐὰν ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου τοῦ 1924 εἶχε σαφὲς μήνυμα, τότε θὰ μίλαγε γιὰ ἕνα ἡμερολόγιο συνδεδεμένο μὲ ἕνα κοινὸ ἑορτολόγιο καὶ αὐτὸ θὰ ἐνίσχυε τὴν ἑνότητα. Δυστυχῶς, δὲν ἔγινε κάτι τέτοιο. Αὐτὸ ποὺ προτάθηκε ἐξ ἀρχῆς τὴν ἐποχὴ τῆς μεταρρύθμισης τοῦ 1924 ἦταν νὰ ἀλλάξει τὸ ἡμερολόγιο καὶ νὰ παραμείνει τὸ ἑορτολόγιο στὰ πρότυπα τῆς ἀλλαγῆς, ὅπως ἔγινε στὴ Ῥωσία καὶ στὴ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ποὺ σήμερα ἀκολουθοῦν τὸ παλαιὸ ἑορτολόγιο συνδεδεμένο μὲ τὸ νέο ἡμερολόγιο. Δηλαδή, γνωρίζουν οἱ χριστιανοὶ ποὺ ἀκολουθοῦν τὸ παλαιὸ ἑορτολόγιο σὲ ἄλλα ὀρθόδοξα κράτη ὅτι τὰ Χριστούγεννα εἶναι στὶς 7 Ἰανουαρίου καὶ ὄχι στὶς 25 Δεκεμβρίου. Γνωρίζουν ὅτι τοῦ Μεγάλου Βασιλείου εἶναι στὶς 14 Ἰανουαρίου καὶ ὄχι τὴν 1η Ἰανουαρίου. Δηλαδή, ἄλλαξαν τὸ πολιτικὸ ἡμερολόγιο, ἀλλὰ παρέμεινε τὸ ἴδιο ἑορτολόγιο.

Ἀντίθετα, στὴν Ἑλλάδα μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου δημιουργήθηκαν δύο ἑορτολόγια. Γιὰ παράδειγμα, στὴν Κρατοῦσα Ἐκκλησία ἀκολουθεῖται τὸ ἑορτολόγιο σύμφωνα μὲ τὸ πολιτικὸ ἡμερολόγιο καί, ταυτόχρονα, παρέμεινε καὶ τὸ παλαιὸ ἑορτολόγιο, τὸ ὁποῖο ἀκολουθοῦν σήμερα τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὀρθόδοξα κράτη καθὼς καὶ οἱ παλαιοημερολογῖτες ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Ἑλλάδος. Ἐὰν παρέμενε ὁ ἀρχικὸς σχεδιασμὸς καὶ στὴν Ἑλλάδα, ὅπως καὶ στὰ περισσότερα ὀρθόδοξα κράτη, σήμερα δὲν θὰ μιλάγαμε γιὰ νέο καὶ παλαιὸ ἢ γιὰ νεοημερολογῖτες καὶ παλαιοημερολογῖτες. Δὲν θὰ σκεφτόμασταν ὅτι ἡ κρατοῦσα Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας εἶναι μειοψηφία σὲ παγκόσμια νούμερα, ἐπειδὴ ἀκολουθεῖ τὸ νέο ἑορτολόγιο.

Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου εἶναι κατανοητὴ καὶ σύμφωνη ἀπὸ ὅλους μας. Ἡ εἰσαγωγή, ὅμως, ἑνὸς δευτέρου ἑορτολογίου εἶναι τὸ πρόβλημα καὶ ἐπιμένω ὅτι εἶναι πολὺ σοβαρὸ τὸ θέμα, διότι ἡ ἀλλαγὴ αὐτὴ εἶναι ἀντιφατικὴ καὶ ἐπηρεάζει τὴν Ἑλλάδα καὶ κοινωνικὰ, καθὼς καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα ἐπίπεδα ἐπικοινωνίας, πράγμα τὸ ὁποῖο ἀπὸ μόνο του σὰν θέμα θὰ χρειαζόταν εἰδικὴ διάλεξη γιὰ νὰ ἀναλυθεῖ διεξοδικά, δὲν εἶναι ὅμως τῆς παρούσης. Ἡ Ἐκκλησία ἑνώνει, ἡ Ἐκκλησία προσανατολίζει καί, ἀκόμα καὶ μέσα στὴ σκλαβιά, ἡ Ἐκκλησία διαμόρφωσε καὶ καθόρισε τὴν ἱστορία μας ὡς ἔθνους. Αὐτὸ εἶναι αὐταπόδεικτο καὶ αὐτὸ ὅλοι τὸ πιστεύουμε. Ἡ ἀλλαγὴ θὰ μποροῦσε πράγματι νὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ 1924 χωρὶς πρόβλημα, ἐὰν ἀπὸ κοινοῦ ὅλα τὰ Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα καὶ ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἀποφάσιζαν νὰ ἑορτάζουν σὲ ἕνα κοινὸ ἑορτολόγιο μὲ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ πολιτικοῦ ἡμερολογίου. Αὐτὸ ὅμως δὲν ἔγινε. Στὴν ἐγκύκλιο τοῦ 1920 τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως διατυπώθηκε ἡ ἀνάγκη τοῦ κοινοῦ συνεορτασμοῦ μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Λατίνων. Αὐτὸ σήμανε αὐτομάτως διαφωνίες, ἀντιπαραθέσεις καὶ ἡ Ῥωμηοσύνη καὶ πάλι δοκιμάστηκε. Σήμερα, ὅμως, δὲν ὁμιλεῖ κανένας γιὰ τὸ ὅτι ἡ ἀλλαγὴ εἶχε σκοπὸ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ μὲ τοὺς Λατίνους, ἀλλὰ τονίζεται ἡ ἀστρονομικὴ διαφορὰ τῶν 13 ἡμερῶν. Τονίζεται τὸ ἐπίπεδο τοῦ χρόνου καὶ ὄχι τὸ ἐπίπεδο τῆς ἑνότητας.

Τίποτα δὲν θυμίζει τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου Μεγάλου Κωνσταντίνου ποὺ ἕνωσε ὅλους τοὺς χριστιανοὺς τῆς ἐποχῆς του κάτω ἀπὸ τὸ κοινὸ Πασχάλιο σὲ ἕνα ἡμερολόγιο καὶ σὲ ἕνα ἑορτολόγιο. Ἡ ἑνότητα εἶναι τὸ χαρακτηριστικὸ ποὺ θὰ πρέπει νὰ εἶναι σὲ προτεραιότητα, παρὰ ὁ χρόνος. Τελικὰ, προτιμήθηκε τὸ ἀντίθετο, δηλαδὴ θυσιάστηκε ἡ ἑνότητα μπροστὰ στὴν ἡμερολογιακὴ διαφορὰ μὲ τὸ ἐπιχείρημα τῆς ἐπιστημονικῆς ἀκρίβειας.

Σήμερα διαπιστώνουμε ὅτι γίνεται λόγος γιὰ κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα μὲ τοὺς Λατίνους. Προτείνεται μὲ τέτοιο τρόπο, ἔτσι ὥστε οἱ Λατῖνοι νὰ ἀλλάξουν τὸ Πασχάλιό τους. Ἂν ὑποθέσουμε ὅτι ὅλοι οἱ Λατῖνοι ἑορτάζουν σύμφωνα μὲ τὸ Ὀρθόδοξο Πάσχα, ἄραγε θὰ ἀλλάξει κάτι ἀπὸ τὶς αἰρέσεις τὶς ὁποῖες ἐκφράζουν, ἢ μήπως τελικὰ γιὰ νὰ δείξουμε πόση ἀγάπη ἔχουμε, γυρίσουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι μὲ τὸ Πάσχα τῶν Λατίνων; Αὐτὸ ποὺ μένει εἶναι νὰ δοῦμε ποῦ θὰ καταλήξει αὐτὴ ἡ συζήτηση. Εὔχομαι νὰ μὴν πληγωθεῖ καὶ πάλι ἡ Ῥωμηοσύνη καὶ ὑπάρξει διχασμὸς σὲ παλαιοπασχαλῖτες καὶ νεοπασχαλῖτες.

Ἐντύπωση προκαλεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι συζητεῖται τὸ νὰ ὑπάρχει κοινὸς χρονικὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα μὲ τοὺς Λατίνους, ἀλλὰ δὲν γίνεται λόγος γιὰ κοινὸ ἑορτασμὸ τῶν Χριστουγέννων μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων. Ἐνῷ ὑπάρχει εὐαισθησία χρονικῆς ταύτισης τοῦ Πάσχα μὲ τοὺς Λατίνους, δίδεται προτεραιότητα μόνον ἐκεῖ καὶ δὲν λαμβάνεται μέριμνα γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους, ὥστε ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τῶν Χριστουγέννων νὰ πραγματοποιεῖται χωρὶς χρονολογικὴ διάσπαση νέου καὶ παλαιοῦ ἑορτολογίου. Ἄραγε εἶναι πιὸ εὔκολη ἡ χρονικὴ ἑορτολογικὴ ἑνότητα μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Λατίνων παρὰ τῶν Ὀρθοδόξων μεταξύ τους; Τὸ πνεῦμα τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἦταν ἡ ἑνότητα μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων, κάτι στὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δίδεται προτεραιότητα. Ἐπιδιώκεται ἑνότητα, ἢ κάτι ἄλλο μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἑνότητας;

Αὐτὸ ἴσως, τελικά, εἶναι συνέχεια μίας στρατηγικῆς, αὐτῆς τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ἡ λογικὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ ὅτι ὅλα τὰ θρησκεύματα ἔχουν μέρος τῆς ἀληθείας ἢ ὅτι πιστεύουν ὅλοι στὸν ἴδιο Θεὸ ἀλλὰ μὲ διαφορετικὸ τρόπο, εἶναι ἀντίθετη μὲ τὸ πνεῦμα τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῆς Ῥωμηοσύνης. Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου, τελικά, πρόσθεσε καὶ νέο πρόβλημα, τὸν οἰκουμενισμό, ὁ ὁποῖος σήμερα κατανοεῖ τὴν ἑνότητα περισσότερο μὲ τὴ δύση παρὰ μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων. Σήμερα, ὁ οἰκουμενισμὸς προβάλλεται ὡς εὐφυής λύση, ὡς ἑνότητα πάντων τῶν θρησκευμάτων, ἀλλὰ ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη δικαιώνεται ἀπὸ τοὺς ἀγῶνες τῶν ὀλιγοστῶν καὶ τῶν ἐλαχίστων ποὺ φέρουν τὸ γενναῖο φρόνημα τῆς Ῥωμηοσύνης καὶ ποὺ τὸ θαῦμα τῆς ἐπιβίωσης λειτουργεῖ ἀκόμα στὶς συνειδήσεις τους, καθὼς ἀντιστάθηκαν ἀπὸ τὸ 1924 ἕως σήμερα.

Ἐδῶ θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ἐπισημάνω ὅτι πιὸ εὔκολα γίνεται μία συζήτηση, ἕνα διάλογος μὲ τοὺς Λατίνους καὶ μὲ κάθε λογῆς ἑτεροδόξους, παρὰ μεταξύ μας, δηλαδὴ ἀνάμεσα σὲ ἐκπροσώπους τοῦ νέου καὶ τοῦ παλαιοῦ ἑορτολογίου. Ἐδῶ πράγματι κάτι δὲν κάνουμε καλὰ ὅλοι μας καὶ ἐδῶ ἔχουμε καὶ προσωπικὴ εὐθύνη ὅλοι μας, ὄχι γιὰ τὰ 100 χρόνια ποὺ πέρασαν, ἀλλὰ γιὰ τὰ ἑπόμενα ποὺ θὰ ἔρθουν. Ἡ προσωπικὴ μου σκέψη εἶναι ὅτι ἡ Ῥωμηοσύνη ἀπαιτεῖ τὴν ἐν Χριστῷ ἐπικοινωνία μεταξὺ νέου καὶ παλαιοῦ σὲ πλαίσιο ποὺ νὰ θεραπεύει καὶ νὰ μὴν πληγώνει, νὰ προσανατολίζει καὶ νὰ μὴν μπερδεύει, νὰ ἐπαναφέρει τὴν τάξη ἐκεῖ ὅπου λειτουργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ ὄχι τὸ ἀνθρώπινο θέλημα σὲ ἕνα κοινὸ ἑορτολόγιο, ὅπως ὁρίζει καὶ ἡ Παράδοσή μας, τὸ παλαιό, τὸ ὁποῖο σήμερα ἀκολουθεῖ ἡ μεγάλη πλειοψηφία τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Ἡ δική μας ὕπαρξη ὡς Ἐκκλησία τοῦ παλαιοῦ ἑορτολογίου στὴν Ἑλλάδα σὲ αὐτὴν τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἑορτολογίου καὶ σὲ αὐτὴν τὴν ἱστορία τῶν 100 χρόνων ἔχει σημασία ὁμολογιακή. Θὰ ἐπαναλάβω τὰ λόγια τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλινίκου καὶ τὴν ὁμόφωνη στάση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μας, λέγοντας τὰ ἑξῆς: ὑπάρχουμε ἵνα μαρτυρήσουμε τὴν Ἀλήθεια καὶ ὄχι γιὰ νὰ ὑποκαταστήσουμε τὴν Κρατοῦσα Ἐκκλησία. Ἡ Ἀποστολική μας Διαδοχὴ ἀποτελεῖ σημαία αὐταπόδεικτης Παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὴν πορεία τῶν 100 χρόνων. Δὲν χρειάζεται νὰ κάνω μνεία περὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς μας, διότι θὰ κουράσω, ἀλλὰ μπορεῖ ὁ ὁποιοσδήποτε ἀναγνώστης νὰ ἐρευνήσει τὸ θέμα ἐδῶ, σὲ ἕνα πολυσέλιδο βιβλίο, τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ τὸ βρεῖ κάποιος δωρεὰν στὸν ἰστότοπο τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὑπάρχουν καὶ ἄλλα βιβλία τὰ ὁποῖα εἶναι ἀρκετὰ διαφωτιστικά.

Δὲν θέλουμε νὰ εἴμαστε καὶ δὲν εἴμαστε ἀντιγραφὴ ἢ ἀνταγωνιστὲς μὲ τὴν Κρατοῦσα Ἐκκλησία. Ἔχουμε ἀναρτήσει τὴ σημαία τῆς ἀλήθειας μὲ σκοπὸ νὰ δείξουμε τὸν προσανατολισμὸ καὶ τὴ σταυροαναστάσιμη πορεία τῆς Ῥωμηοσύνης ὡς ἕναν νοητὸ ὁδοδείκτη. Αὐτὸ ἐκφράζουμε καὶ προβάλλουμε καὶ τίποτα παραπάνω καί, ταυτόχρονα, χωρὶς νὰ ἐπιδιώκουμε τίτλους καὶ θέσεις. Ἡ πρόσφατη ἱστορία μας τὸ ἀπέδειξε αὐτὸ ἀκόμα καὶ μὲ τὴν Παρουσία τοῦ Θεοῦ. Κατὰ τὴ διάρκεια τῶν διωγμῶν, ἡ πολιτεία μὲ τὴν ἀστυνομία καὶ ἡ Κρατοῦσα Ἐκκλησία μὲ τὶς ἀποφάσεις της ἐδίωξαν, φυλάκισαν τοὺς παλαιοημερολογῖτες, ὁ Θεὸς ὅμως φανερώθηκε καὶ παρηγόρησε. Τὸ 1925 στὸν Ὑμηττὸ τῆς Ἀττικῆς τὸ θαῦμα τῆς φανερώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στὸν οὐρανὸ στοὺς τότε διωκωμένους χριστιανοὺς ἦταν παρηγορία καὶ δύναμη. Τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν συγχρόνων Ἁγίων μας, τὰ ὁποῖα εὐωδιάζουν καὶ θαυματουργοῦν, ἀποτελοῦν σημεῖο Θεοῦ, νοητὴ πυξίδα, βάσεις καὶ θεμέλια γιὰ τὸ λειτουργικὸ παρόν. Ὁ διωγμὸς τοῦ 1950, 1952 ἕως καὶ 1954 σφράγισε καὶ κατέσχεσε ναοὺς παλαιοημερολογιτῶν, μὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ σθεναρὴ ἀντίσταση κλήρου καὶ λαοῦ δημιούργησε στὴν Ἑλλάδα τεράστιο ἀριθμὸ ἰδιόκτητων ναῶν καὶ μοναστηριῶν, μερικὰ ἐκ τῶν ὁποῖων ἀποτελοῦν κόσμημα καὶ σημεῖα ἀναφορᾶς γιὰ τὴν τοπικὴ κοινωνία.

Ὡστόσο, καὶ πάλι ἡ Ῥωμηοσύνη πληγώθηκε ἀπὸ ἐκείνους ποὺ παρίσταναν τὸν Ῥωμηό. Ὅπως ὁ Ἐφιάλτης ἀποδυνάμωσε τὴν ἄμυνα τῶν ἡρώων στὶς Θερμοπύλες, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἀποδυναμώθηκε ἡ εἰκόνα τῶν παλαιοημερολογιτῶν. Πρόδωσαν τὸν σκοπό τους, ἀμαύρωσαν τὴν εἰκόνα τους καὶ ὁ ἀγῶνας καὶ ἡ θυσία μετετράπησαν σὲ ἰδιοτέλεια καὶ καιροσκοπισμό. Αὐτὸ ὄχι τυχαῖα. Ἔπεισαν μὲ τὸν θόρυβό τους, θόρυβο ποὺ ἠχεῖ σὰν τὸ ἄδειο βαρέλι. Προσωπικότητες ἀδύναμες, μικρότερες τῶν περιστάσεων, ἔχασαν τὸν δρόμο τους, μπερδεύτηκαν στὸ σκηνικὸ τοῦ Γολγοθᾶ καί, ἀντὶ νὰ σηκώσουν τὸν σταυρὸ τῆς θυσίας καὶ τῆς ὁμολογίας, σήκωσαν τὸν σταυρὸ τῆς ἀρνήσεως. Ἐξαπάτησαν τὸν ἑαυτὸ τους μὲ τὸν σταυρὸ τῆς ἀρνήσεως καὶ μετὰ ἦταν πιὸ εὔκολο γιὰ αὐτοὺς νὰ ἐξαπατήσουν ἁπλοὺς ἀνθρώπους ποὺ τοὺς ἀκολούθησαν.

Τελικά, ἔβαλαν τὴ μητέρα Ἐκκλησία σὲ περιπέτειες. Δίχασαν τὸν χῶρο τοῦ παλαιοῦ, ὅμως ἡ Ῥωμηοσύνη ξέρει νὰ ἐπιβιώνει. Τὸ φῶς δὲν σκιάζεται, ἀλλὰ φαίνεται, ἀποκαλύπτεται καὶ οἱ πραγματικοὶ ἀγωνιστὲς ἀναδεικνύονται ἀπὸ τὸν Θεὸ. Ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάγκη τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία δὲν μᾶς ἔχει ἀνάγκη. Ἡ Ἐκκλησία θέλει ὑπηρέτες Χριστοῦ, ὄχι σωτῆρες μὲ ἀκολούθους χωρὶς ἐπίγνωση. Ἐμεῖς μὲ τὴ συνείδηση τοῦ Ῥωμηοῦ ποὺ ὑπηρετεῖ τὴν ἀλήθεια ἔχουμε ἐλπίδες σωτηρίας. Ἀκουμπᾶμε τὸ πρόσωπό μας, τὴ ζωή μας ὁλόκληρη στὴν Ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία ὑπηρετοῦμε. Ζητᾶμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ Ἐκεῖνος ἂς ἀναδείξει τοὺς καλοὺς ἐργάτες, ἂς παρηγορήσει τοὺς ὀλιγοπίστους καὶ ἂς φωτίσει τοὺς ἀρνητὲς τῆς ἀληθείας. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ὕπαρξής μας, νὰ ὑπηρετοῦμε τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ συμπορευόμαστε σύμφωνα μὲ τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ μὲ ὅ,τι παραλείψεις καὶ ἀνθρώπινες ἀδυναμίες ἔχουμε. Συνεχίζουμε μὲ πόνο ψυχῆς καὶ λέμε «ὡς ἐδῶ»!

«Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου»! Νὰ προσέξουμε καὶ νὰ σταματήσουμε ἕνεκα τοῦ ἡμερολογίου τὴν ἐσωτερική μας διαμάχη. Πονάει ἡ Ῥωμηοσύνη καὶ ἀπαξιώνεται ὁ ῥόλος της ὅσο ἐπιμένουμε σὲ δύο διαφορετικὰ ἑορτολόγια, τὰ ὁποῖα δημιουργοῦν ἀπὸ τὴ μία ἀσάφεια καὶ διχασμὸ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἐτσιθελισμὸ καὶ ἀκρότητες. Προφανῶς, οἱ ἀνθρώπινες σκέψεις καὶ προτάσεις θὰ πέσουν στὸ κενό. Δὲν χρειάζονται καὶ δὲν βοηθοῦν οἱ ἀνθρώπινες σκέψεις. Ἐπίσης, ἂς μὴν περιμένουμε τὸν Θεὸ μὲ τὴν ἔννοια τοῦ ἀπὸ μηχανῆς Θεοῦ. Ἐδῶ ἀπαιτεῖται ἡ Θεανθρώπινη παρουσία. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος χρειάζεται νὰ προχωρήσει μὲ προσανατολισμὸ πρὸς τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τότε μόνον ὁ Θεὸς θὰ μιλήσει μέσῳ τῶν Ἁγίων Του. Αὐτὸ εἶναι Θεανθρώπινη παρουσία.

Μὲ ἄλλα λόγια, χρειάζεται μετάνοια καὶ προσευχή. Ἀπὸ τὸ 1924 ὁ τρόπος ποὺ ἀντιμετωπίστηκε τὸ σοβαρὸ θέμα τῆς προσθήκης ἑνός δευτέρου ἑορτολογίου - ἤ, διαφορετικά, τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ πολιτικοῦ ἡμερολογίου μὲ τὸ δεύτερο ἑορτολόγιο - ἦταν τὸ νὰ περιγράφεται ἡ ἀλλαγὴ ὡς λύση, ἐνῷ, ἀντίθετα, ἡ μεταρρύθμιση γέννησε πρόβλημα. Αὐτό, μὲ τὴ σειρά του, πρόσθεσε καὶ ἄλλα ζητήματα, ὅπως ὁ οἰκουμενισμός, ποὺ ἐνισχύουν τὴν ἐξίσωση τοῦ προβλήματος, ὅμως ἀπὸ τὴν ἄλλη ἐνισχύεται περισσότερο ἡ ἀνάγκη γιὰ προσευχὴ καὶ μετὰνοια καὶ ἡ ἀνάγκη Θεανθρώπινης πρωτοβουλίας. Νὰ προσευχηθοῦμε ὅλοι μας ἐν μετανοίᾳ, νὰ πλησιάσουμε τὸν συνάνθρωπό μας, νὰ μοιραστοῦμε τὶς κοινὲς ἀνησυχίες, καὶ νὰ παραδεχθοῦμε τὰ λάθη μας. Tὰ λάθη τῶν ἄλλων νὰ προσπαθήσουμε νὰ τὰ θεραπεύσουμε. Μόνο Θεανθρωπίνως θὰ ἀλλάξουμε, ἐπειδὴ ἡ μοίρα μας εἶναι νὰ εἴμαστε Ῥωμηοὶ καὶ οἱ Ῥωμηοὶ ἐπιβιώνουν καὶ ἀποκαλύπτονται ἐν Χριστῷ.

Ἐν κατακλείδι, ἡ Ῥωμηοσύνη δοκιμάζεται γιὰ ἄλλη μία φορά καὶ ἀπαιτεῖται ἄμεση ἀνάληψη πρωτοβουλιῶν. Πρωτοβουλία σημαίνει, ἀρχικά, μετάνοια καὶ προσευχή. Ἐν συνεχείᾳ, νὰ δοῦμε πώς μποροῦμε νὰ μιλήσουμε θεραπευτικά, χωρίς νὰ θυσιάζεται ἡ ἑνότητα ἕνεκα τῶν ἡμερῶν καὶ τοῦ χρόνου, ὅπως ἔχει γίνει ἕως τώρα. Νὰ προβληθεῖ ἡ Ἀλήθεια. Νὰ ἑστιάσουμε σὲ ἕνα κοινὸ ἑορτολόγιο, ὅπως ἔχει κάνει μέχρι στιγμῆς ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν Ὀρθοδόξων, στὸ ἑορτολόγιο τῶν Πατέρων μας, στὸ παλαιὸ ἑορτολόγιο. Νὰ ἑστιάσουμε στὴν ἑνότητα καὶ ὄχι στὸν χρόνο. Νὰ ἑστιάσουμε στὸν λειτουργικὸ χρόνο τῆς ἑνότητας καὶ ὄχι στὸν ἐπιστημονικὸ χρόνο τῆς διάσπασης. Ὁ Θεὸς δὲν θὰ μᾶς ζητήσει ἐὰν τηρήσαμε τὴν ἐπιστημονικὴ ἀκρίβεια, ἀλλὰ ἐὰν βιώσαμε τὴν ἑνότητα μέσα στὸν λειτουργικὸ χρόνο. Ἡ πρόοδος τῆς ἐπιστήμης δὲν ἦταν ποτὲ ἐμπόδιο γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί, ἄραγε, νὰ ἐπιλέγουμε τὴ μειοψηφία τῆς ἐξυπνάδας καὶ δὲν ἐπιλέγουμε τὴν πλειοψηφία τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητας;

Αὐτὸ καλούμαστε ὅλοι ὡς Ῥωμηοὶ νὰ τὸ ἀπαντήσουμε καί, ἐὰν δὲν τὸ ἀπαντήσουμε, τότε αὐτὸ θὰ συναντήσει ἐμᾶς.

Γρηγορεῖτε! Πέρασαν 100 χρόνια. Πόσα θέλουμε ἀκόμα νὰ περάσουν, γιὰ νὰ βιώσουμε τὴν ἐν Χριστῷ ἑνότητα στὸν λειτουργικὸ χρόνο ποὺ μᾶς ἔχει ἀπομείνει;

Χρόνια πολλά! Ὁ Ἅγιος Δημήτριος καὶ ἡ Παναγία νὰ σκεπάζει τὸν καθέναν μας, τὴν πόλη μας, τὴν Θεσσαλονίκη, τὸ ἔθνος μας καὶ ὅλους τοὺς ἀπανταχοῦ Ῥωμηούς.

Σᾶς εὐχαριστῶ πολὺ γιὰ τὴν προσοχή σας.

Πηγή

ΔΥΝΑΜΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ (Ὁμιλιά τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

Ὁμιλία Κυριακῆς Ζ΄ Λουκᾶ (Θεραπείας Αἱμορροούσης – Ἀνάσταση κόρης Ἰαείρου)

Ἀπὸ τὸν Σεβ/το Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς στὸ Μεζοῦρλο (Λατίνια) Λαρίσης, τὴν Κυριακή, 28-10/10-11-2024, μὲ τίτλο: «Δύναμη Χριστοῦ στὴν ἀσθένεια καὶ στὸν θάνατο!».

Πηγή

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεθώνης κ. Ἀμβροσίου)

 

Αἱ καινοτομίαι ἐπισύρουν τὴν ὀργὴν τοῦ Θεοῦ

 γράφει (τὸ 1927) ὁ ὅσιος Φιλόθεος Ζερβάκος

(Τὸ αἰωνόβιο τοῦτο κείμενο φέρει τὴν σφραγῖδα τῆς γνώμης ἑνὸς ἁγίου Γέροντος καὶ ῥίπτει φῶς σὲ παρεμφερῆ ζητήματα τῆς δικῆς μας ἐποχῆς. Ἀξίζει νὰ μελετηθῇ. Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται)

Τὸ νὰ ποιοῦν καινοτο­μί­ας καὶ μεταρρυθμίσεις εἰς τοὺς ἱερούς κανόνας καὶ πα­ραδόσεις προξενεῖ σύγ­χυ­σιν, ταραχήν, διαμάχας, φι­λονικί­ας, ἔχθρας, μίση καὶ τὰ λοι­πὰ εἴδη τῆς κα­κίας, δι᾽ ἃ ἔρ­­χεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θε­οῦ. Ὅ­που ζῆλος καὶ ἐρίθεια, ἐ­κεῖ ἀ­καταστα­σία καὶ πᾶν φαῦ­λον πρᾶγμα, λέ­γει ὁ Ἀ­πό­στολος Ἰάκωβος.

Ὡσαύτως τὸ νὰ συζητοῦν οἱ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς περὶ Ἡλί­ου, Σελήνης καὶ στοιχείων, περὶ ἀνέμων καὶ ὑδάτων, διὰ νὰ κανονίσουν τὸ Πάσχα καὶ τὰς ἑορτάς, τοῦτο εἶνε ἀνάρ­μο­στον τοῦ ἀξιώματός των· περὶ τὰ τοιαῦτα ἃς ἀσχολοῦν­ται οἱ εἰδικοὶ ἀστρονόμοι καὶ φυσιολόγοι. Τοὺς ὁποίους πρέ­πει μὲν νὰ παραδεχώ­με­θα ὡς ἐπιστήμονας, οὐχὶ ὅ­­μως ὅτι εἶ­νε τέλειοι καὶ ἀλάνθαστοι, οὔτε νὰ τοὺς προ­τιμῶμεν ἀ­πὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ τοὺς Θείους Πατέρας. Προ- ­βλέποντες οἱ Θεῖοι Ἀπό­στο­λοι τρόπον τινὰ τὰ μα­­κρὰν ὄντα καὶ βουλόμενοι νὰ προ­φυ­λάξωσι τὴν ἐκκλησίαν καὶ τοὺς Ἀρχιερεῖς ἀπὸ τὰς και­νοτο­μί­ας καὶ τοὺς νεωτε­ρι­­σμοὺς ταῦτα ἐν τῷ ἐπιλόγῳ τῶν ἱε­ρῶν κανόνων εἰρήκα­σι·

«Ταῦτα περὶ κανόνων δι­­α­- τε­τάχθω ὑμῖν παρ᾽ ἡμῶν, ὦ Ἐ­­­πίσκοποι. Ὑμεῖς δὲ ἐμμέ­­νοντες αὐτοῖς σωθήσεσθε καὶ εἰ­ρήνην ἕξετε, ἀπειθοῦν­τες δὲ κολασθήσεσθε, καὶ πό­λεμον μετ᾽ ἀλλήλων ἀΐδιον ἕξετε, δί­κην τῆς ἀνηκοΐας τὴν προ­σήκουσαν τιννῦντες».

Ἡ δὲ Ζ´ Οἰκουμενικὴ Σύν­οδος ἐν τῷ α´ αὐτῆς κανόνι λέγει τὰ ἑξ­ῆς· «Ἀγαλλιώ­με­νοι ἐπ᾽ αὐ­τοῖς, ὡς εἴ τις εὕ­ροι σκῦλα πολλά, ἀσπασίως τοὺς θεί­ους κανόνας ἐνστερνιζό­με­θα, καὶ ὁλόκληρον τὴν αὐτῶν δι­αταγὴν καὶ ἀσάλευτον κρα-­ τύ­νομεν, τῶν ἐκτεθέντων ὑ­πὸ τῶν σαλπίγγων τοῦ Πνεύ­­μα­τος Πανευφήμων Ἀποστόλων, τῶν τε ἐξ ἁγίων Οἰ­κου­μενι­κῶν Συνόδων καὶ τῶν Τοπι­κῶς συναθροισθεισῶν… καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡ­μῶν… καὶ οὓς μὲν τῷ ἀ­ναθέ­­ματι πα­ρα­πέμ­πουσι, καὶ ἡμεῖς ἀ­να­θε­ματί­ζο­μεν. Οὓς δὲ τῇ κα­θαιρέ­σει καὶ ἡμεῖς καθαι­ροῦμεν. Οὓς δὲ τῷ ἀφορι­σμῷ, καὶ ἡμεῖς ἀφορί­ζο­μεν. Οὓς δὲ ἐπιτιμίῳ πα­ρα­διδόασι, καὶ ἡμεῖς ὡσαύτως ὑ­πο­βάλ­λο­μεν». Καὶ ταῦτα μὲν οἱ Θεῖοι Ἀπό­στολοι καὶ οἱ Ἅ­γιοι Πα­τέρες περὶ τῶν ἱε­ρῶν κανό­νων καὶ θείων παρα­δόσεων. Ὁ δὲ Πα­τριάρχης Κυρ. Βασί­λειος μὲ τὴν Σύν­οδόν του ἔρ­χεται σή­μερον νὰ κά­μη ἰ­δι­κούς του κανό­νας περί νηστείας. Ὄχι, λέ­γει, ὅπως οἱ Ἅγιοι Ἀπό­στο­λοι καὶ οἱ Ἅ­γιοι Πατέρες ἐνομοθέτησαν. Ἡμεῖς σήμε­ρον θὰ κάμωμεν κανόνας ἰ­δικούς μας συγκα­ταβατι­κούς. Ἐκεῖνοι ἔλεγον «οὐκ ἔστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις, ἀλ­λὰ δικαιοσύνη καὶ ἄσκησις σὺν ἁγιασμῷ» καὶ «νηστείᾳ ἀγρυπνίᾳ προσευ­χῇ οὐράνια χαρίσματα λα­βών». Ἡμεῖς θὰ κάνωμεν κα­νόνας νὰ λέ­γουν, νὰ τρώγε­τε, νὰ πίνετε, νὰ μὴ νηστεύετε, νὰ ὑπάγετε εἰς τὴν… καὶ ἡ Βα­σιλεία τοῦ Θεοῦ ἔστι βρῶ­σις καὶ πόσις! Μὴ βαδίζετε τὴν στενὴν καὶ τε­θλιμμένην ὁδὸν τῆς νηστεί­ας, τῆς ἀγρυ­πνίας καὶ προσευχῆς, ἀλλὰ τὴν πλατεῖαν καὶ εὐρύχωρον τῆς τρυφῆς καὶ μαλθακό­τη­τος. Εὖγέ σας, Ἅγιοι Πατέρες!! Ἡ­μεῖς λέγει ὁ Πατρι­άρ­χης Βασίλειος θὰ κανο­νί­σωμεν καὶ τὸ ἡμερολόγι­ον καὶ τὸ Πα­σχάλιον οὐχὶ ὅ­πως τὸ ἐθέσπισαν οἱ 318 Θεοφό­ροι Πατέρες τῆς Α´ Οἰκου­μενικῆς Συνόδου καὶ τὸ δι­ετήρησαν 7 ὁλό­κληροι Οἰ­κουμενικαὶ Σύ­ν­οδοι καὶ τό­σαι ἄλλαι Το­πικαί, ἀλλὰ ὅ­πως θέ­λο­μεν ἡμεῖς καὶ οἱ σημε­ρινοὶ ἀ­στρονόμοι συμ­φώ­νως μὲ τὴν σημερινὴν ἐ­πιστήμην!!

Ἐδῶ πρέπει ἢ νὰ τιμή­σῃ τις τὴν σιωπὴν κρύ­- πτων τὴν εὐσέβειαν καὶ ἀ­λήθειαν διὰ φόβον ἢ ἀν­- θρωπαρέσκειαν, ἢ νὰ εἴ­πῃ ἐκεῖνο ὅπερ εἶπεν ὁ Αἴας κατὰ τὸν Τρωικὸν πό­λεμον εἰς τοὺς ̓Ἀργεί­ους. Αἰ­δώς, Ἀργεῖοι! Ἐν ᾧ ἡ θρη­σκεία μας πολε­μεῖ­ται ὑ­πὸ τόσων ἐξω­τε­­ρικῶν καὶ ἐ­σω­τε­ρικῶν ἐχθρῶν, ἡ διαφθο­ρὰ καὶ παραλυσία, ἡ ἀσέ­βεια καὶ ἡ πλεονεξία καὶ τὰ λοιπὰ πάθη λυμαί­νονται τὴν Ἑλληνικὴν κοι­­νωνίαν, ὁ Παν­­­αγιώτατος Πατρι­άρ­χης μὲ ἄλλους τινὰς Συ­νο­δι­κοὺς κάθεται καὶ συ­ζη­τεῖ ­περὶ Ἡ­λίου καὶ Σε­λή­νης, περὶ στοι­χείων (πε­ρὶ ἀνέ­μων καὶ ὑ­δά­των) περὶ ἡμερολογίων καὶ πα­σχαλί­ων, περὶ νηστεί­ας κλπ. περὶ πραγμάτων ἅ­τι­να ἐ­κανο­νίσθησαν ὑπὸ τῶν Ἁγί­ων Ἀποστόλων καὶ Θεοφόρων Πατέρων διὰ νὰ μέ­νουν ἀ­σάλευτα καὶ ἀμε­­τά­τρεπτα, καὶ ὧν ἡ φύλα­­ξις καὶ ἀκρι­βὴς τή­ρησις μεγίστην ὠφέ­λει­αν προξε­νεῖ, ἡ δὲ κατα­φρό­νησις ζη­μίαν ἀνυπολό­γι­στον, συζητήσεις ἀνω­φε­λεῖς, φι­λονικίας καὶ μά­χας, ἔ­χθρας καὶ διχο­νοίας, φθόνους μνησικα­κίας καὶ τέλος σχίσματα καὶ αἱρέ­σεις.

Ταῦτα μὲν ἡμεῖς οἱ ἀ- μα­­θεῖς καὶ ἄσοφοι φρο­νοῦμεν ὡς ἀναγκαῖα πρὸς συζήτη­σιν διὰ τὴν μέλ­λου­σαν Σύν­οδον, εἴ τις δὲ ἄλ­- λος σοφὸς καὶ πεπαι­δευ­μένος νομίζει ἄλλο τι ἀ- ναγ­καιότερον καὶ ὠφε­λι- μώτερον πρὸς ὠφέλει­αν πρὸς οἰκοδομὴν τῆς Ἐκ- ­κλησίας, μετὰ φόβου Θε­οῦ καὶ συνέσεως καὶ προ- ­σοχῆς εἰπάτω· χωρὶς ἐμπα­θείας. Κα­λὸν ὡσαύτως νο­- μίζομεν νὰ ἐρωτηθῶσι καὶ δώσωσι γνώ­μην, οὐχὶ μό­νον Ἀρχιερεῖς, ἀλλὰ καὶ Ἱερεῖς καὶ Ἀρχι­μαν­δρῖται καὶ Ἱερομόναχοι καὶ Μο- να­χοὶ καὶ λαϊκοὶ Θε­ολό­γοι ἐνάρετοι, εἰδή­μονες περὶ τὰ δόγματα, ζηλωταὶ περὶ τὴν πίστιν, τοὺς ἱε­ροὺς κανόνας καὶ τὰς πα­ραδό­σεις, καὶ τότε μὲ ὁμόνοιαν, εἰρήνην καὶ ἀγά­πην καὶ μὲ ταπείνω­σιν νὰ προτιμηθῇ ἡ γνώ­μη ἐκεί­νων ἥτις θὰ εἶνε σύμφω­νος μὲ τοὺς κανό­νας καὶ τὰς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐν γὰρ τῇ Α´ Οἰκουμ. Συνό­δῳ τὴν κατὰ τοῦ Ἀρείου νίκην ἤραντο οὐχὶ Πατρι­άρχαι καὶ Ἀρχιερεῖς, ἀλλ᾽ ὁ ἁπλοῦς διάκονος καὶ νέ­ος τὴν ἡλικίαν ̓Ἀθανάσι­ος καὶ ὁ ἀγράμματος καὶ ταπει­νὸς Σπυρίδων. Ἐ­πειδὴ οὐδόλως ἀπίθανόν ἐστι, ἐὰν ἡ Σύνοδος συγ­κροτηθῇ ἀπὸ μόνους Ἀρ­χιερεῖς, νὰ εὑρεθοῦν ἔ­νιοι τούτων νὰ προτείνω­σι ζητήματα καὶ νὰ θεσπί­σωσι κανό­νας σύμφωνα μὲ τὰ πάθη των, ὡς οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλλη­νες ἐποί­ουν Θεοὺς τῶν παθῶν των, καὶ νὰ ἐπιτύ­χουν τοῦτο.

Νὰ διωχθοῦν οἱ κακοὶ ποιμένες. Τότε καὶ μόνον θὰ ἀνυψωθῇ ὁ κλῆρος.

Ἐπειδὴ ὑπάρχουν δυσ­τυ­χῶς τινὲς τῶν Ἀρχιε­ρέων καὶ κληρικῶν, οἵτι­νες δὲν ἐσκέφθησαν ὅτι πρέπει νὰ διάγουν ἐν νη­στείαις, ἀγρυ­πνίαις καὶ προσευχαῖς· καὶ διὰ τοῦ­το, ἐπειδὴ ἀκούουν νηστείαν, στενοχωροῦνται, θέ­λουν νὰ τὴν καταργή­σουν, ἐὰν εἶνε δυνατόν· βεβαίως οἱ τοιοῦτοι θὰ θέλουν φυ­σι­κῷ τῷ λόγῳ, ἐὰν ὑπῆρχε τρόπος καὶ μετὰ τὴν χει­ροτονίαν νὰ νυμφευθοῦν. Ἐπειδὴ θέ­λουν νὰ εἰσέρ­χωνται εἰς τὰ θέατρα καὶ εἰς τὰ κα­φενεῖα, τοὺς στενο­χω­ροῦν τὰ ράσα καὶ ἡ κό­μη, θέλουν καὶ ἐκεῖνα νὰ τὰ μετα­ποιήσουν, νὰ τὰ κόψουν. Τοὺς τοιούτους, κἂν Πατρι­άρχαι ὦσι, κἂν Ἀρχιερεῖς, κἂν Ἱερεῖς, ὀ­φείλει μία κανονικὴ Σύνοδος νὰ τοὺς ἀπομακρύ­νῃ καὶ ἀποκόψῃ τῆς Ἐκ­κλησίας ὡς σεσηπότα μέ­λη, καθὼς καὶ αἱ Οἰκου­μενικαὶ καὶ Τοπικαὶ Σύνοδοι ἀπεμάκρυνον τῆς ποί­μνης τοῦ Χριστοῦ τοὺς λοι­μώδεις λύκους καὶ Θε­οκα­πήλους αἱρετικούς, ἀν­τικαταστήσῃ δὲ τούτους δι’ ἄλ­λων ἀξίων ποιμέ­νων, οἵτι­νες νὰ ποιμαίνω­σι τὰ ἑαυτῶν ποίμνια ἐν ἰσότητι καὶ δικαιοσύνῃ.

Τότε καὶ μόνον ὁ κλῆρος θὰ ἐξυψωθῇ εἰς τὴν πρέ­πουσαν περιωπήν του, ἡ εὐ­­σέβεια θὰ λάμψῃ καὶ ἡ Ὀρθόδοξος πίστις θὰ ἐξα­πλωθῇ εἰς τὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης. Μὴ λανθανέ­τω ὑμᾶς, ἀγαπητοὶ ἀδελ­- φοί, ὅτι ἡ παρατηρουμένη, σήμερον καταφρόνησις τοῦ κλήρου ἐκ μέρους τοῦ λαοῦ καὶ ἡ ἐπικρατοῦσα καὶ ὁσημέραι κορυφουμέ­νη ἀσέβεια προέρχεται ἐξ αἰτίας τῶν κληρικῶν ἐκεί­νων, οἵτινες νεωτερίζουσι καὶ ποιοῦσι καινοτομίας καὶ μεταρρυθμίσεις εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ κύριοι οὗτοι ὤφειλον ἀφ᾽ οὗ δὲν ἀκολουθοῦν τὰ ἤθη καὶ ἔθιμα, τοὺς κανό­νας καὶ παραδόσεις τῆς ἐκ­- κλησίας μας, νὰ ἀπόσχουν τῆς ἱερωσύνης, ἀλλ᾽ ἀφοῦ ἀναξίως ἐπέβησαν καὶ τοὺς στενοχωροῦν τὰ ράσα καὶ ἡ κόμη, ἡ προσευχὴ καὶ ἡ νηστεία, ἡ ἀνάγνωσις τῶν Θείων Γραφῶν καὶ ἡ Ἐκ­κλησία, ἂς ἀποβάλουν τὸ ἱερατικὸν σχῆμα, διὰ νὰ μὴ γίνωνται αἴτιοι καὶ βλασφημεῖται τὸ ὄνομα τοῦ Ὑ­ψίστου Θεοῦ ἐν τοῖς Ἔ­θνεσι καὶ περιφρονοῦνται καὶ χλευάζονται καὶ οἱ ἄ­ξιοι καὶ ἐνάρετοι κληρικοί.

Τελευταῖον δίδομεν καὶ τὴν ἀκόλουθον γνώμην ὡς ἠλεημένοι παρὰ Θεοῦ. Οἱ μέλλοντες νὰ λάβωσι μέ­ρος εἰς τὴν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Σύνοδον ὀφείλουσι νὰ πα­ρασκευασθῶσι διὰ μελέ­- της, καὶ νὰ προκαθαρθῶσι διὰ νηστείας, καὶ προσ­ευ­χῆς, διὰ μετανοίας καὶ ἐξ- ­ομολογήσεως. Ἰδίως δι᾽ ἐ­ξ­ομολογήσεως καθαρᾶς, ἐ­πειδὴ δυστυχῶς οἱ πλεῖ­στοι τῶν Ἱεραρχῶν οὐδέ­ποτε ἐξομολο­γοῦνται. Οὕτω γὰρ ἐποίουν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὅτε συνήρχοντο εἰς Συνόδους καὶ ἐπεφοίτα εἰς αὐτοὺς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Ἐὰν τοιουτοτρό­πως ποιήσουν καὶ οἱ μέλ­λον­τες νὰ συγκροτήσωσι τὴν μέλ­λουσαν Σύνοδον, θὰ ἐπι­φοιτήσῃ καὶ εἰς αὐ­τοὺς τὸ Ἅγιον πνεῦμα καὶ θὰ ἔχῃ κῦρος ἡ Σύνοδος καὶ θὰ τὴν παραδεχθοῦν πάντες οἱ ὀρθόδοξοι ὡς ἁ­γίαν. Τοὐ­ναντίον δέ, ἐὰν προσ­έλθουν ἀπρομελέ­τη­τοι, ἀ­προπαράσκευοι καὶ ἀκάθαρ­τοι, ἡ Σύνοδος θ᾽ ἀποβῇ ψευδο­σύνοδος ἄκυ­ρος καὶ οὐδεὶς θὰ παρα­δεχθῇ τὰ θεσπί­σμα­τα αὐ­τῆς.

Τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἐλάχιστος δοῦλος

Ἀρχιμανδρίτης

Φιλόθεος Ζερβάκος

[ἀπὸ τὸ τεῦχος· Ἡ προ­σε­χὴς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Οἰ­κουμενικὴ Σύνοδος· Ἀνα­σκευὴ τοῦ προγράμματος αὐτῆς, ἐκδ. Ἐν Ἑρμου­πόλ­ει Σύρου, 1927, ἐκ τοῦ τυπογραφείου Ἀθανασίου Σκορδίλη] -xristianikispitha

Πηγή

ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ

 

Σήμερα ένας φαίνεται καλός, αύριο πίπτει, χαλάει, δεν αναγνωρίζει και ό ίδιος τον εαυτό του. Δύσκολα να βρεις άνθρωπο αμετάβλητον. Άλλοι πάλι, παντού, αλλού τρέχουν για να βρουν χαρά και ηρεμία, μόνον στον Χριστόν μας δεν τρέχουν. Πάντως βέβαια, λέγουν οί Πατέρες, μηδένα προ του τέλους μακάριζε, αλλά και μηδένα προ του τέλους απέλπιζε! Να παρακαλέσωμεν τον Θεόν να μας λυπηθεί και να μας ελεήσει. Επικοινωνίες κόψε! Σε φθάνουν τα δικά σου! Οι άλλοι, ότι γράμματα ξέρουν, αυτά και σου λένε. Τα δικά τους ζουν, τα δικά τους ξέρουν, αυτά σου λένε. Τα δικά σου δεν τα ζουν, δεν τα ξέρουν, δεν τα αγαπούν! Πώς λοιπόν, αφού δεν γνωρίζουν την γλώσσα σου,που εσύ μιλάς, θέλεις να σου μιλήσουν! Μη υποδεικνύεις, διότι, διδασκαλία δίχως θέλησιν του άλλου, έχθρα είναι και γίνεται αμαρτία και σε κείνων πού ακούει και δεν κάνει και εσύ στεναχωρείσαι και ταράζεσαι. Στον άλλο να λέγεις τόσα, όσα νομίζεις ότι θα σηκώσει,όχι περισσότερα. Να μη θυμώνετε. 

Να γλυκαίνετε με την ζάχαρη σας, δηλαδή με τον καλόν σας λόγο τον άλλο. Κάθε άνθρωπος έχει κάποιο χάρισμα. Βρες το χάρισμά του και επαίνεσέ τον. Χρειάζεται και ο έπαινος (προς τόνωσιν) και η καλοσύνη και η αγάπη. Τότε ο άλλος και πολύ καλός να μη είναι, δια την τιμήν, τον έπαινο, την αγάπη πού του εκδηλώνουν, ελέγχεται και γίνεται καλύτερος. Αγάπησε την ησυχία και την σιωπή. Ν’ αποφεύγεις κατά το δυνατόν τους ανθρώπους. Όλους ν’ αγαπάς, αλλά και κανένα μην αγαπάς, δηλαδή με κανένα μη δένεται ό νους σου εκτός του Χριστού μας. Κάθε πότε κοινωνείτε, κάθε πότε διψάει ή ψυχή σας; Αν δεν σας έλθουν πάντως δάκρυα, να μη κοινωνάτε. Κάθε δέκα πέντε ημέρας, καλόν είναι. Αυτό όμως θα το κανονίσει ό πνευματικός σας. Μη απέχετε των Μυστηρίων. Να κοινωνάτε συχνά. Αυτά θα σας δώσουν δύναμιν. Καλά έργα να κάμετε. Πριν κοινωνήσετε, αγωνισθείτε. Κάμετε και ότι μπορείτε δηλαδή από ελεημοσύνην. Αν μόνο μίαν ημέρα της εβδομάδος δουλέψειςς, πληρώνεσαι για ολόκληρη την εβδομάδα; Κάποιος με ρώτησε: «Κάθε πότε να κοινωνώ;» Του απάντησα: Γιατί δεν με ρωτάς και κάθε πότε να τρώγω;» Όποτε πεινάς τρως. 

Έτσι και με την θεία Κοινωνία. Όποτε ζητά ή ψυχή σου και θέλεις, να κοινωνείς (αρκεί να έχεις άδεια από τον πνευματικό σου). Το μυστήριον της θείας Ευχαριστίας, εάν εσύ προσέχεις και αγωνίζεσαι, θα σε ειδοποιεί και θα το ζητάς. Πάντως τακτική θεία Κοινωνία. Όταν κοινωνείς, πώς αισθάνεσαι; Κανονικά πρέπει πριν,να έχεις λίγο φόβον, δέος, ευλάβεια και συντριβήν. Μετά, πρέπει να αισθάνεσαι χαράν και την αίσθησιν, να μην θέλεις όλη την ημέρα να μιλήσεις εις άνθρωπον! Εις τον πνευματικόν να λέτε, είμαι αμαρτωλός, έπεσα, εν γενικές γραμμές... όσο να καταλάβει το είδος της πτώσεως. Δεν χρειάζεται λεπτομερώς το είδος και ό τρόπος της αμαρτίας, διότι ημπορεί-από πειρασμόν- να βλέψωμεν και εκείνον. Και εκείνος σάρκα φορεί. Λυπηθείτε, προφυλάξετε και τον Ιερέα και τον εαυτόν σας. Αν δεν τον προφυλάξετε και άλλην άμαρτίαν θα έχετε. 

Ό αέρας όλους μας φυσά. Δεν φυσά τον έναν και τον άλλον αφήνει. Προσέχετε,να προφυλάγετε και τον άλλον. Να αποφεύγεις την αμαρτίαν μετά την εξομολόγησιν. Να λέγεις πέρασα από την φωτιά και γλίτωσα. Ό Κύριος τώρα με ελέησε. Να ξαναπεράσω; Μήπως οργιστεί ό Θεός; Μετά την εξομολόγησιν κλείνει ή πληγή της αμαρτίας, αλλά μένει το σημάδι. Ενίοτε να βλέπεις το σημάδι δια να λυπήσαι και να προσέχεις (ότι την ανομίαν μου εγώ γιγνώσκω). Εις την δεύτερον Παρουσίαν θα φύγουν και τα σημάδια. Η Εξομολόγησης ξανά δι’ ό,τι εξομολογήθεις, είναι απιστία στο μυστήριον. Ό Απόστολος Παύλος έλεγε: ''ουκ ειμί άξιος κληθήναι Απόστολος!''. Ημείς τι να είπωμεν, ημείς τι είμεθα! Εις την σκέψιν μας να υπάρχει συνέχεια, ότι «ή ανομία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός» και να ζητώμεν συνεχώς το έλεος του Θεού. Ταπείνωση να έχεις. Όταν βρέχει το νερό δεν σταματά εις τις κορφές ή στα βουνά, αλλά κάτω στην πεδιάδα. Οι ταπεινοί άνθρωποι έχουν χάριν,καρποφορία και ευλογία. 

Μη επιθυμείς να σε επαινούν ή να σε αγαπούν. Εγώ, πολύ θα ήθελα, ένα σκουλήκι να ήμουν, όλοι να με πατούν, κανείς να μη με προσέχει, κανείς να μη με αγαπά, μόνον τον Θεόν να αγαπώ, μόνον Εκείνον να βλέπω, μόνον Εκείνος να με προσέχει, μόνον Εκείνος να με αγαπά, μόνον Εκείνος να μη με εγκαταλείψει... Αγαπήστε και την προσευχή. Ένας έκαμε προσευχή όλην την νύχτα. Τα λόγια της προσευχής του έρχονταν το ένα μετά το άλλο χωρίς δυσκολία. Είτε έχεις ζήλο είτε όχι, την προσευχήν δεν θα κόβεις. Ούτε θα αμελείς. Προσπάθησε επίσης, ένα κόμπο δάκρυ κάθε βράδυ να έχεις. Ημέρα να μη περάσει χωρίς προσευχήν, αλλά και προσευχή να μη γίνη χωρίς δάκρυ. Η προσευχή, πώς πηγαίνει; Εγώ, πολλές ημέρες κρεβάτι δεν βλέπω. Και όταν αρχίζω, γλυκαίνομαι και δεν θέλω να τελειώσω. Όταν κάμνετε προσευχήν, να λέτε: Πιστεύω... εις ένα Θεόν... Πατέρα... Παντοκράτορα... Ποιητήν Ουρανού και γης... δηλαδή να μη τα λέγετε, γρήγορα και σας παίρνει ο πονηρός τον λογισμόν, αλλά αργά, για να τα νοιώθετε τα λόγια. 

Επιμένετε και αυξάνετε την προσευχήν. θα κάμετε την προσευχήν την οποίαν ορίζει ή Εκκλησία μας, δηλαδή Εξάψαλμο, Απόδειπνο, Παράκλησιν κλπ. Θα τα διαβάζετε αυτά από τα βιβλία, αλλά ενίοτε αφήνετε τα και δι’ ολίγον. Δηλαδή χωρίς το βιβλίον, εκτός τα λόγια, αυτά της προσευχής, μιλήσατε και μόνοι σας στον Χριστό μας. Απλά και από την καρδιά σας, πείτε Του σαν να τον βλέπατε μπροστά σας: «Πατέρα μου, έσφαλλα, δεν πέρασα την ημέρα μου πνευματικά, αλλά με κοσμικά πράγματα. Κατέκρινα, μίλησα πολύ, γέλασα, έφαγα πολύ, προσευχή δεν έκαμα, είχα τόσες αδυναμίες και πτώσεις. Συγχώρεσέ με Κύριε κλπ. Έτσι να λέγετε και θα σας λυπηθεί τότε ό Χριστός μας και θα σας στείλει δάκρυα. Και πρέπει να έλθουν δάκρυα, διότι αυτά τα δάκρυα της προσευχής θα σας δώσουν δύναμιν και χαράν. Αυτά θα σας πάρουν τις θλίψεις. 

Όπως, αν δεν εργασθείς μισθό δεν παίρνεις, έτσι και χωρίς κόπο, προσπάθειες, επιμέλεια, προσευχήν κλπ., χαρίσματα ούτε έρχονται, ούτε πνευματικές αγίες γεύσεις. Αν στο μαγκάλι δεν προσθέσουμε κάρβουνα, η φωτιά θα σβήσει. Προσοχή να μη σβήσει ή φωτιά. Και δεν θα σβήσει αν δεν κόψης την προσευχή. Μετά τα λόγια της Ακολουθίας, Απόδειπνο κλπ. να παρακαλάς τον Θεόν και με απλά λόγια, με λόγια δικά σου για τα προβλήματα σου για τον πόνο σου, ως να είναι μπροστά σου και τον βλέπεις. Αυτά τα πονεμένα και κατανυκτικά λόγια, είναι σαν τα προσανάμματα δια να πιάσει ή φωτιά, δηλαδή ο πόθος δια τον Θεόν. Και τότε έρχονται και τα δάκρυα. Αγάπησε την κατάνυξιν, φέρνε στο νου σου τις αίτιες που θα σου φέρνουν δάκρυα. Μια ψυχή, δεκατέσσερις ώρες, συνεχώς, έκλαιγε από κατάνυξιν. Έλεγε: Τα μάτια μου είναι μικρά, τα δάκρυα πολλά,δεν χωρούν...! Το «Πιστεύω» να μη περνάει ημέρα που να μη το πεις. Είτε στην ακολουθία, είτε χωριστά. Θεολόγος είσαι και πανδρεύθηκες; Ο θεολόγος πρέπει να ανακατώνει το βάθος της θαλάσσης! Πώς δεν σε αιχμαλώτισε ή Θεολογία! 

Όταν άρχισες να την σπουδάζεις, είχες εις τον νουν σου να παντρευθής, ή μετά έμπλεξες! (όντως είχε γίνει το δεύτερο). Εάν έχεις φόβο Κυρίου,έμαθες θεολογία. Εάν δεν έχεις φόβον Κυρίου, τέχνη έμαθες δια να ζήσης...! Ταπείνωση, δάκρυα, προσευχή και καθαρή ψυχή. Δεν έρχονται δάκρυα, όταν δεν πέρασε κανείς καλά, πνευματικά την ημέρα του. Όταν βρεθείς σε δύσκολες στιγμές, το «Πιστεύω» να λες. Αργά και να το αισθάνεσαι. Κάθε μία λέξη του να φθάνει βαθιά στην καρδιά σου, όχι τυπικά και ξηρά. Εγώ, το λέγω πολλές φορές την ημέρα, πέντε-έξι και περισσότερες. Αν αφήνεις παράθυρο,θα μπει το φως. Αν όλα είναι κλειστά, από που θα μπει φως και ας είναι άφθονο έξω. Έτσι και εις τα πνευματικά: Άνοιξε την καρδιά σου στο Χριστόν μας, παρακάλεσε Τον και Εκείνος θα βοηθήσει! Μη λες «ό Χριστός», αλλά «ό Χριστός μας». Το Ψαλτήρι καθημερινή μου τροφή το έχω. Να το αγαπάς πολύ και να το διαβάζεις έστω ένα ή δύο ψαλμούς την ημέρα. Και όταν έχεις λύπη, όταν έχεις πειρασμόν, διάβαζε με προσοχήν και αγάπην το Ψαλτήρι και θα νιώθεις μεταβολή μέσα σου. Η καλύτερη μουσική είναι ή Βυζαντινή. Πολύ την αγαπώ. Να θεωρείς την Εκκλησία, ως Ιατρείο. Διατί πηγαίνει κανείς εις το Ιατρείο; Δια να θεραπευθεί. Να λέγεις, διατί ήλθα εδώ (εις την Εκκλησιά) και να παρακαλείς τον Χριστό μας, την Παναγίαν μας και τους Αγίους μας! Κάθε ημέρα,στην Βηθλεέμ βρίσκομαι. 

Μπορείς σωματικά να είσαι, όπου αναγκαστικά είσαι υποχρεωμένος να είσαι. Αλλά με τον νουν σου, όπου εσύ θέλεις. Τον νουν σου δεν εξουσιάζει κανείς. Όποτε χρειασθείς, όποτε θέλεις ή έχεις κάποιαν λύπην, να έρχεσαι εδώ και όποια ώρα νά'ναι, εγώ θα σε δέχομαι! Αν εγώ πού είμαι άνθρωπος αμαρτωλός σε λυπάμαι και σου λέγω έτσι, πόσον μάλλον ό Χριστός μας, που είναι Φιλάνθρωπος, που μας αγαπάει με αγάπην, που δεν μπορούμε να την κατανοήσομε. 'Οποια ώρα νά'ναι και για ό,τι έχεις,θα καταφεύγεις στον Χριστόν μας, στην προσευχήν, και Εκείνος θα σε λυπάται και θα σε ακούει και θα σε βοηθά. Γέροντα, συχνά δεν προλαβαίνω να κάνω προσευχή στο σπίτι και προσεύχομαι καθ’ όδόν κλπ. Μήπως δεν πρέπει; «Στην ανάγκη δεν πειράζει, ο Θεός είναι παντού,είναι Πνεύμα! Όταν πεινάς, μόνο στο τραπέζι τρως; Δεν τρως και όρθια και τρέχοντας και δουλεύοντας; Αρκεί τον νουν σου να έχεις στα λόγια της προσευχής». Ημέρα που θα περάσει και δεν ένοιωσες καλέ μου τον Χριστό μας μέσα στην καρδία σου,δια της προσευχής, αναγνώσεως του Ψαλτηρίου, του Ευαγγελίου, κλπ., κλπ., να θεωρείς ότι απώλεσες αύτη την μέρα! Να παρακαλείς με δάκρυα, όπως ή Μαρία Μαγδαληνή και να λέγεις: Χριστέ μου, μη με εγκαταλείψεις! 

Χριστέ μου μη με αφήνεις μόνο, Χριστέ μου γλυκύτατε, μη πάρεις την ψυχήν μου, αν δεν γίνω όλος Σος! Μετά το Απόδειπνο, να πεις: «Κύριε μου, με βλέπεις, πώς είμαι! Κατάνυξιν δεν έχω. Δεν ημπορώ να προσευχηθώ, όπως πρέπει. Αδυναμίες έχω πολλές! Δεν αγωνίζομαι ακόμη, όπως Εσύ θέλεις, τι θα γίνη αυτή ή κατάστασης; Βοήθησε με Κύριε!». Να Του ομιλείς σαν να είναι μπροστά σου, έτσι όπως ομιλείς σε εμένα. Όσο κόβεις σχέσεις από τα κοσμικά, τόσο ελευθερώνεται ο νούς σου και καθαρίζει και προσεύχεσαι καλύτερα. Εγώ θυσιάζω από τον εαυτόν μου για όποιον προσεύχομαι!θα παρακαλέσω τον Θεόν δι’ εσάς, δηλαδή θα κάμω προσευχήν,αλλά να ξέρετε, «ένα χέρι κρότο δεν κάνει». Εγώ παρακαλώ για σας, αλλά να παρακαλείται και εσείς.

Απόδειξης αγάπης προς τον Σωτήρα μας είναι τα δάκρυα κατά την ώραν της προσευχής. Το χτίσιμο με ξηρούς λίθους δεν είναι καλό.

Χρειάζεται η λάσπη, χρειάζεται και ο ασβέστης. Έτσι και ή προσευχή χωρίς δάκρυα δεν είναι προσευχή.

Χρειάζονται δάκρυα, αλλιώς ωφέλεια δεν μένει από την προσευχήν.

Σε κάθε προσευχή πρέπει να έχετε ένα κόμπο δάκρυ. Και όταν σας έλθει κατάνυξη, μη το λέτε πουθενά, γιατί είναι θείον δώρον μήπως και το χάσετε! Χαιρέτησε την Χάριν! Όταν αισθάνεσαι κατάνυξιν, είναι επειδή σε επισκέπτεται ή Χάρις του Θεού! Χαιρέτησε την και αγκάλιασέ την, δηλαδή ζήσε την επίσκεψιν της Στοργής του Θεού εκείνη την ώραν και ταπεινά ευχαρίστησε τον Θεόν δια το δώρον αυτό και παρακάλεσέ Τον να μη σε εγκαταλείψει ποτέ!

Αναδημοσίευση από το βιβλίο της Σωτηρίας Νούση:

''Ὁ Γέρων Ιερώνυμος της Αίγινας (1883-1966)''

Ζ’έκδοση, Φεβρουάριος 2010

εκδόσεις Ἑπτάλοφος.

Τίτλος και επιμέλεια κειμένου

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ