το πέρασμα ενός καλού ανθρώπου....

Με τα χρόνια, κατάλαβα πως στις παρέες μας στην Ελλάδα (αλλά και αλλού) η φράση "καλό παιδί"  ή "καλός άνθρωπος" είχε αμφίσημη σημασία... Υποδήλωνε κάποιον στην παρέα που δεν ήταν επιθετικός, ανταγωνιστικός ή προσβλητικός, προβαλλοντας στον όποιον εγωισμό του κάπως αδρά χαρακτηριστικά. Οι υπόλοιποι ήμασταν πάντοτε λίγο απ' όλα... επιθετικοί ενίοτε, ανταγωνιστικοί άλλοτε, κοιτάζοντας τον εαυτούλη μας και μόνο κάποιες φορές, ή και υποχωρώντας κάποιες άλλες όχι ενδεχομένως από καλοσύνη ή πραότητα όσο από το φόβο της ήττας...

Στον ανταγωνιστικό σημερινό κόσμο ενδεχομένως η φράση "καλό παιδί" να έχει ενίοτε και αρνητική σημασία, έτσι όπως στριμωχτήκαμε ανάμεσα στα διογκωμένα ΕΓΩ μας...

Αποδομώντας λοιπόν τη φράση "καλέ μου άνθρωπε" που ήταν σήμα κατατεθέν ενός από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς ηθοποιούς αυτού του τόπου, του Θανάση Βέγγου που έφυγε πρόσφατα, προσπάθησα να δω πέρα από τα στημμένα γκαγκ και τις υπερβολές που εν είδη χιούμορ εισέβαλαν συχνά εν αφθονία στις ταινίες του... Αναπόδραστα λοιπόν προσπάθησα να σκεφτώ τι ήταν αυτό που με τραβούσε στις ταινίες του, ακόμη και εκείνες που δεν ήταν από τις λεγόμενες "ποιοτικές" ή εμπορικές. Τι ήταν εκείνο που εισέβαλε μέσα μου σαν αίσθηση και κατακαθόταν ως εναπομείνασα επίγευση?


Για μένα συμβόλιζε πάντοτε το απενοχοποιημένο ΕΓΩ μας, που μπορεί άνετα να είναι ο χαμένος και να στραπατσαριστεί μακριά από τους σκληρούς κοινωνικούς ανταγωνισμούς, που δεν είναι ντροπή να χάσει σε ένα φλερτ, να πιαστεί κορόϊδο ή απλά να πατήσει μια πεταμένη στο δρόμο μπανανόφλουδα... Δυστυχώς ο Θανάσης ήταν μόνος... ακόμη και στις ταινίες του... Τριγύρω όλοι οι άλλοι εμείς, ο κουτοπόνηρος περίγυρος... Με τη στάση του και την αύρα του στις ταινίες του, έδωσε μιαν άλλη στάση ζωής και συνεκδοχικά έναν δρόμο πιο ανθρώπινο, λιγότερο ανταγωνιστικό και έναν χαρακτήρα περισσότερο προσηνή προς τους αλλότριους…