Προετοιμάζομαι να πετάξω ξανά…

...Αφήνω κάποια πράγματα που για πολλούς είναι στόχος-σιγουριά, για να ξαναμπώ σε προχωρημένη κάπως ηλικία σε περιπέτειες. Αναχωρώ για το Παρίσι, όπου θα προσπαθήσω να μάθω κάποια πράγματα και να εξελίξω τον εαυτό μου… Δεν ξέρω αν αυτά που θα μάθω θα τα «θέλει» η «πιάτσα» και αυτό αποτελεί από μόνο του ρίσκο… μπορεί και όχι… Εκείνο που είναι σίγουρο όμως είναι ότι αυτό αποτελεί τον μόνο τρόπο να δώσω την ευκαιρία στον εαυτό μου να μάθω κάτι, να εξελιχθώ και να πάω μπροστά. Όλες οι άλλες διαδικασίες στην Ελλάδα δεν αφορούν εμένα, αλλά μόνο κάτι πολύ προστατευμένους και βολεμένους καλά, οι οποίοι φυσικά δεν το εκμεταλλεύονται. Να μάθεις κάτι στην Ελλάδα και να προωθηθείς είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο… Το βέβαιο είναι ότι εδώ ότι μέχρι σήμερα έχουμε μάθει το έχουμε μάθει μόνοι μας… Είμαστε όλοι μας τραγικά αυτοδίδακτοι που λέει και ο ποιητής… Όταν είσαι αυτοδίδακτος δεν μπορείς να πας πέρα από το επίπεδο της χρυσής μετριότητας… Για να πας πέρα από αυτό πρέπει να πατήσεις σε πλάτες άλλων. Στην επιστήμη αυτό αποτελεί αναγκαιότητα… Αρκετοί συνάδελφοι στο εξωτερικό (φυσικά όχι όλοι) πατούν σε πλάτες γιγάντων. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι μόνο οι ομάδες πάνε μπροστά και καταφέρνουν πράγματα… Εδώ στην Ελλάδα είχα την τύχη να εργαστώ με ονομαστές ομάδες, οι οποίες όμως στην ουσία δεν ήταν ομάδες… Δεν ξέρω αν αφήνω μια λαμπρή καριέρα και δεν θέλω να αποθαρρύνω τους νεότερους… Τα 15 χρόνια σκληρής, επίπονης και με μεγάλο προσωπικό κόστος εργασίας μου απέδειξαν (σε μένα τουλάχιστον) ότι όλα ετούτα δεν είναι παρά χάρτινοι πύργοι… καριέρα είναι μόνο ότι έχουμε χτίσει μόνοι μας και με τον δικό μας πόνο και ιδρώτα και συνήθως (αυτό συμβαίνει παντού) αναγνωρίζεται ένα μικρό ποσοστό της… Αυτό το δικό μας κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει… δεν αγοράζεται ούτε πωλείται…

Κάποιοι θα πουν ότι είναι προσωπικές φιλοδοξίες, μα πλέον ούτε σαν τέτοιες τις αισθάνομαι… Δεν έχω διάθεση να αποδείξω τίποτε σε κανέναν πόσο μάλλον εδώ στην Ελλάδα που οι τίτλοι είναι αμφισβητήσιμοι και συχνά δοτοί… Η μόνη διάθεση που έχω είναι να ξεκαθαρίσω μέσα μου όλα αυτά που συγκεχυμένα όλα αυτά τα χρόνια έχω συγκεντρώσει ατάκτως ερριμμένα στο νου μου… Δεν ξέρω αν πάω μπροστά… Δεν υπάρχει κανόνας να στο διασφαλίσει αυτό αν δε είσαι δεκτικός και διατεθειμένος να αλλάξεις. Ούτε και εκεί έξω περιμένουν εσένα για να καζαντίσουν… Το βλέπω μάλλον σαν μια απέλπιδα απόπειρα να αποτελματωθώ και να αλλάξω εγώ ο ίδιος με την ελπίδα αυτό να γίνει προς το καλύτερο… Ξέρω ότι κάποιοι άνθρωποι εδώ ίσως πονέσουν που θα λείψω για ένα χρόνο και θα γίνω φτωχότερος οικονομικά αλλά αν δεν μπορούν να κατανοήσουν αυτά που νιώθω τότε ίσως είμαστε επιφανειακά συνδεδεμένοι…

...Ξέρω ότι φαίνεται κάπως εγωιστικό αυτό αλλά αν ένας δικός μου άνθρωπος ζητούσε να φύγει για έναν χρόνο θα τον υποστήριζα πάρα πολύ… Μέχρι και θα πήγαινα μαζί του αν είχε ανάγκη ψυχολογικής στήριξης, και πιστέψτε με θα το έκανα πραγματικά, δίνοντας και στον εαυτό μου μια ευκαιρία να πάω μπροστά… Δεν ξέρω που θα βγάλουν όλα αυτά και είναι σκέψεις που πραγματικά με στοιχειώνουν… Τι θα φέρει το αύριο κανείς δεν το γνωρίζει… Το βέβαιο είναι ότι θα είναι μια άλλη ημέρα διαφορετική… αν είναι καλύτερη ή χειρότερη δεν μπορώ να το εγγυηθώ αυτό ούτε στον εαυτό μου…

Κάποτε στην μπελ επόκ του 60 ο Ξενάκης είχε έρθει με τη σύζυγό του στη Μύκονο. Νοίκιασαν ένα κανώ και πήγαν βαρκάδα… Στο δρόμο η γυναίκα του συνειδητοποίησε πως ο Γιάννης απομακρυνόταν επικίνδυνα από το νησί για μια απέναντι μακρινή στεριά. Στη μέση της διαδρομής τα πράγματα είχαν δυσκολέψει… Η γυναίκα του ρώτησε αν κινδυνεύει η ζωή τους… « Αυτό δεν μπορώ να στο εγγυηθώ… Ειδικά αν δεν κωπηλατείς…» της απάντησε…

ΥΓ. Ούτε κατά διάνοια δεν θα σύγκρινα τον εαυτό μου με τον Γίγαντα αυτόν της παγκόσμιας μουσικής. Απλά ανέφερα το γεγονός για το πως ένας τόσο σπουδαίος άνθρωπος ρισκάρισε τη ζωή του ακόμη και για μια «βόλτα»…

Σελίδα 123...

... Ανταποκρινόμενος στο παιχνίδι της Ξανθίππης για το παιχνίδι της σελίδας 123, αν και καθυστερημένα, παίρνω επιτέλους μέρος σε αυτό το ενδιαφέρον blogo-παιχνιδάκι, του οποίου οι οδηγίες βρίσκονται παρακάτω. Ανοίγω, λοιπόν το πρώτο βιβλίο από τα εκατοντάδες που είναι στο δωμάτιο-γραφείο μου και πέφτω (όχι τυχαία) στον Ερωτόκριτο του Βιτσέντζου Κορνάρου με επιμέλεια Στυλιανού Αλεξίου.

Στη σελίδα 123... 6η, 7η, 8η περίοδος...

Ο ήλιος δίνει στ άρματα και φέγγουσι και λάμπου
σμίγου, συναπαντήχνουσι στη μια μερά του κάμπου
ήδωκε του Ρωτόκριτου μια κονταριά στα μάτια
και το κοντάρι εσκόρπισεν εις εκατό κομμάτια
η κονταριά τον εβαρά και δυνατή περίσσα
λιγάκι τον εζάλισε μα δεν τον εγνωρίσαν

... είναι από την αναίμακτη μονομαχία του Φιλάρετου με τον Ρωτόκριτο, όπου (φυσικά) επκρατεί ο δεύτερος μετά από σκληρή αναμέτρηση... λέω αναίμακτη γιατί δεν σκοτώθηκε κανείς σε εκείνη τη μονομαχία...

... θα μου πείτε βάρβαρα σπορ, και παρωχημένα και θα συμφωνήσω εν πολλοίς μαζί σας... μα μήπως και σήμερα δεν συμβαίνου? Απλά έχουν αλλάξει τα όπλα και τα χτυπήματα είναι κάτω από τη ζώνη, πισώπλατα κλπ και σίγουρα ποτέ τίμια...

Ακολουθούν φυσικά οι οδηγίες του παιχνιδιού...

Οδηγίες:

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

... Να ζητήσω με τη σειρά μου 5 bloggers να κάνουν το ίδιο... χμμμ είμαι μάλλον ο τελευταίος από τους παίχτες του παιχνιδιού... έτσι, όποιος από τους αριστερά στη λίστα δεν το έχει παίξει, καλείται να το παίξει...

...Χαρταετοί...

... γαλάζιοι, πολύχρωμοι αχειροποίητοι, υψιπετούν στον γαλάζιο θόλο...

...συχνά νιώθω ότι είναι συνέχεια του χεριού μου που προσπαθεί να αγγίξει τον ουρανό... Νιώθω την υγρασία του αιθέρα καθώς οι χαρταετοί γλιστρούν και λικνίζονται στον ουράνιο ορίζοντα... Ακίνητοι επιθεωρούν τον κόσμο μας που ολοένα ασχημαίνει και γκριζάρει...

... Αυτός που πέταξα στην παραλία φόβισε τους γλάρους που κοντολογής απομακρύνθηκαν... Ψεύτικα τα λόγια μου σαν τον αετό από χαρτόνι... Άστρι το έλεγε ο παππούς μου καθώς του φάνταζε σαν αστέρι καμμωμένο από τα χέρια του... Άστρο της μέρας και του φωτός...

...Οι κινέζοι τους πετούν για να διώχνουν τα κακά πνεύματα... τους πετούν για να εξαγνίζουν τον αέρα και να φέρνουν την άνοιξη...

... Θυμάμαι τον πρώτο μου χαρταετό, αδέξιο από Εφημερίδα... Μόλις κατάφερα να πετάξει ήθελα να γλυστρίσω στο σπάγγο και να σκαρφαλώσω σιγά σιγά επάνω του, να δω από ψηλά τον κόσμο και τον ορίζοντα που τόσο άγαρμπα έκοβαν οι σιλουέτες των πολυκατοικιών...

... Γαλάζιοι χαρταετοί... ακίνητοι δρόμωνες των αιθέρων, που τα παιδικά μάτια κοιτάζουν άπληστα και τα χαμογέλια τους σύμεικτα με φωνές πουλιών και χελιδονιών βιάζονται να φέρουν την άνοιξη...

Τραγούδια Αγάπης...

... Ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση της Road Artist για τραγούδια Αγάπης στέλνω κάποια links το επόμενο έχει λίγο θόρυβο, αλλά δεν βρήκα καλύτερο στο youtube....

Πάντως αυτά θα της αφιέρωνα κάποιο βροχερό βράδυ μέσω Ραδιοφώνου για να της δείξω πόσο την Αγαπώ, πόσο την σκέφτομαι και πόσο μισός άνθρωπος είμαι χωρίς εκείνη...

Οι κανόνες έχουν ως εξής: "Διαλέγεις ένα ή δυο τραγούδια με τα οποία θα έλεγες το σ’ αγαπώ στον-ην σύντροφο σου ή κάποιον-α που σε ενδιαφέρει. Σε περίπτωση που επιλέξεις δύο κομμάτια, απαραιτήτως το ένα θα πρέπει να έχει αντρικά και το άλλο γυναικεία φωνητικά. Δεν υπάρχει περιορισμός ανάμεσα σε σόλο καλλιτέχνες ή γκρουπ, βάζετε ότι σας εκφράζει περισσότερο. Προσοχή, οι Prince και Mika θα θεωρηθούν γυναικείες φωνές οπότε αυτόματα η συμμετοχή σας κηρύσσεται άκυρη."

Περνώ με τη σειρά μου την πρόσκληση στους Ξανθίππη
Μαγικό Αυλό
Εξύμνο
Me

Μικρές αχιβάδες…του Ποσειδώνα οι κόρες…

… Πάντα στέκεσαι εκεί…στο βάθος και στην ουσία των πραγμάτων… μα εγώ ξέρεις πάλι τρεις φορές θα αρνηθώ… κι ας μην το θέλω… κι ας καταβάλω προσπάθεια να είμαι ομολογητής δικός σου… Μα πάλι αρνούμαι… μόνο το βάλσαμο του χαμογέλιου σου χαϊδεύει το πορφυρό μαντήλι μου που σκουπίζει τις χορδές της κιθάρας μου… Μουσκέψαν πάλι από τη βροχή της αχνής μελωδίας που προσπάθησα να βγάλω…

… περπατώ μονάχος στο κέντρο μιας κατά τα άλλα αδιάφορης κι ασθμαίνουσας πολιτείας… Αναζητώ με το βλέμμα μου να ταιριάξω όποιο μουτράκι κοριτσιού σου φέρνει λίγο… να σε αναγνωρίσω μέσα στο πλήθος… μα βλέπεις βοηθάει σε αυτό και η μυωπία μου, που εύχομαι να μην είχα όταν χρειάζεται να δω καθάρια μέσα στην ψυχή του άλλου…

… Για να με αισθάνεσαι πλέκω τα λόγια στεφάνια από σκίνα και μυρτιές … Οι πλεξούδες των μαλλιών σου μου θυμίζουν τη Μέδουσα στην Πλάκα της Νάξου… Πάντα Αγνή… Είδα κάποτε το Θησέα να σκίζει το ματωμένο του πουκάμισο πριν ξεψυχήσει σε κάποιο έρημο και σάπιο ακρογιάλι της Τροιζήνας… Μετάνιωσε όχι γιατί σε άφησε, όπως μου είπε, αλλά γιατί τον τύφλωσαν οι Θεοί και δεν είδε την αμόλευτη ομορφιά σου… Πάντα θα λάμπει η Νάξος Αριάδνη τυπώνοντας βαθειά στην καρδιά μας αυτούς που αφήσαμε και φύγαμε σαν κλέφτες…

… Είθε να αξιωθώ το άχραντο λυκόφως του προσώπου σου… Μάζεψα άλλη μια φορά όλα τα κομμάτια που διαχύθηκα και σκόρπισα… προσπάθησα να συνθέσω όλα όσα έχουμε κάνει και ονειρευτεί… Για άλλη μια φορά θα κινήσω από τα μέρη σου σαν τον Γέρο Δυσσέα… ελπίζοντας πως οι Θεοί θα με ορμηνεύσουν για να σκοτώσω τους μνηστήρες που τυραννούν το νου μου…