Kl 15.35 den 10.06.2002 kom ei nydelig lita jente til verden på Førde sentralsjukehus. Underet var 3 268 gram og ein gyllen halvmeter lang:0)
Vegen fram til denne fødselen var lang og tornete, men Mamma og Pappa gløymte alt dette i det øyeblikket du kom og vi fekk helse på deg for fyrste gang....
Var på jordmorkontroll i det eg passerte veke 32. Brith sa då at dersom noko skjedde no, så fekk eg vere i Førde. Om natta kjente eg ei stund på ein del ubehag. Sto opp kl. 02.00 sidan "kynnarane" var såpass ubehagelege.... Etter ei stund gjekk det opp for meg at dette var merkverdig regelmessig, og dermed slo sjokket inn over meg med full tyngde...Dette var rier....
Vekte Frode som var noko fortumla...Ringde føden og fekk beskjed om å komme raskt....Vanskeleg å få tak i nokon, men fekk omsider svar hos Tante Anita, Fredrik kunne komme opp der...
Kom på sjukehuset og det vart fastslått at dette verkeleg var rier. Fekk lungemodningssprøyte nr 1, og stoppande drypp vart hengt opp... Hadde ca 1 cm opning, det roa seg etterkvart ned, og fødselen vart stoppa!!
Eg hadde ein veldig kraftig reaksjon på dryppet, og det vart avslutta før tida. Dei valgte og å ikkje gi meg tbl fram til termin pga dette. Fekk reise heim etter tre dagar!!
Dei neste vekene vart tunge med stadige rier og mange turar på føden...Fødselen kom aldri i gang, og vi var jo takknemlege for all den ekstra tida ho fekk i magen...Men slitsomt var det for heile familien med stadige falske alarmar....
Søndag 9 juni kl. 11.00 gjekk vatnet, og vi reiste på sjukehuset att...
Timane gjekk, men ingen rier viste seg....Mandag den 10 vart eg sett på kur, og då tok det ikkje mange sekunda før riene var i gang. Var oppe og gjekk litt, og dermed vart det full dramatikk...Fosterlyden forsvant heilt, og legane vart tilkalla i lag med anestesien... Men så kom fosterlyden att heldigvis...Etter det fekk eg ikkje bevege meg, og kunne kun ligge på høgre side...Ingen smertestillande, likar å ha kontroll...Etter 4,5 time kom lisje skatten vår ut i rekordfart, jordmora trudde mest ikkje sine eigne auge...Rekna med at dette ville ta lenger tid!!
Spurte kva det vart, og sjukepleiarstudenten som var med svarte at det var ein gutt..Det stemmer ikkje tenkte eg, hadde heile tida hatt ei sterk kjensle av at dette var ei jente...Så høyrde eg at jordmora sa at det var ei flott jente, og eg huskar at eg svarte at det var det eg visste, no kom jenta mi:0)
Navnet hadde ho fått tre mnd tidlegare: Rakel....
Vi valgte og å legge til Kristine, som er ei oppattkalling etter Pappa som heitte Knut!!
Det morosame då var at eg fekk vete at Kristine har vore brukt som mellomnavn i fem generasjonar på Mamma si side!!
Invitasjonar er laga og vart utsendt for ei veke sidan...Bordkorta er i boks, koppar, fat og godteposar likeså...Idag står kaka for tur, og i morgon entrar 18 glade barn heimen:0)
GRATULERER MED DAGEN RAKEL KRISTINE!!
Mammas skatt og Pappas apekatt...