Μη κάνετε θαλάσσια σπορ μέσα στον Γενάρη !

                                                                                          By Kap, Cagle Cartoons, La Vanguardia, Spain

Αυτή η φράση έχει καθίσει μέσα μου και σαν πικροφάρμακο με καίει…

«Δεν έχουμε ευθύνη αν κάποιοι παίρνουν τα παιδιά τους, Γενάρη μήνα,

 ανεβαίνουν σε μια βάρκα στο Αιγαίο και προφανώς πνίγονται»
Εδώ θα ακούσετε την επίμαχη φράση...

Είναι η περίφημη ρήση του Γιάννη Πρετεντέρη για τα θύματα

της μετανάστευσης…

Αναρωτιέμαι πως γίνεται ένας  νοήμων άνθρωπος να μπορεί να 

αρθρώνει αυτά τα λόγια λες και μιλά για τουρίστες που μπήκαν

στο ιστιοπλοϊκό και έκοβαν βόλτες στην φουρτουνιασμένη

θάλασσα για να ανεβάσουν την αδρεναλίνη τους στα ύψη !

Όχι  κ. Πρετεντέρη καμία ευθύνη δεν έχει η πολιτεία μας

γιατί αποφάσισαν οι ανόητοι μέσα στον Γενάρη να μεταναστεύσουν … 

δεν το άφηναν ας πούμε για την Άνοιξη που είναι και πιο μπόσικος

ο καιρός και θα είχαν και βοήθεια από τα χελιδόνια και τους πελαργούς….

Ούτε έχουμε ευθύνη που … κοίτα τώρα να δεις… θέλουν να

πάρουν και τα παιδιά τους μαζί !!! μέσα στην βάρκα ;;;

στο καταχείμωνο ;;;   Σα δεν ντρέπονται…

Η πολιτεία μας έχει δείξει το ευγενικό , σπλαχνικό της

πρόσωπο στους ίδιους τους πολίτες της , οπότε τι να περιμένει

ο λαθρομετανάστης;

Παράτες υποδοχής και στρωμένα τραπέζια με χαβιάρια;

Καμία ευθύνη κ. Πρετεντέρη δεν έχει κανείς για τίποτα εδώ και

χρόνια και το κακό είναι πως δεν έχουμε κι ανθρωπιά και εσείς

με την φράση σας  το αποδείξατε περίτρανα.

Αυτή η μοναδικότητα της φράσης  απενοχοποίησε την καταπάτηση 

των ανθρώπινων δικαιωμάτων, κάθε βασανισμό, κάθε θάνατο …

Πόσο επικίνδυνος είστε με την ιδεολογία και την φρασεολογία σας!

Δεν έχει ευθύνη η πολιτεία για εκείνους που μπήκαν στην βάρκα αγκαλιά 

με τα παιδιά τους δίνοντας τις οικονομίες μιας ζωής στους σύγχρονους 

δουλεμπόρους , έχει όμως ευθύνη η πολιτεία από την στιγμή που μπήκαν 

στα χωρικά της ύδατα να τους κρατήσει ζωντανούς, να τους φερθεί 

με αξιοπρέπεια.

Και αυτό δεν έγινε γιατί δεν ξέρουμε πια τι σημαίνει αξιοπρέπεια,

τι σημαίνει ανθρωπιά.

Το κυριότερο είναι πως όχι μόνο έχει χάσει το κοινωνικό της πρόσωπο 

η πολιτεία μας αλλά ξέχασε πόσα εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες 

υπήρξαν … υπάρχουν.

Και  φυσικά οι  Έλληνες  δεν είναι σαν όλους τους άλλους λαούς…

 ακόμα και στην μετανάστευση είχαν ένα γκλάμουρ όπως και να

το  κάνουμε… δεν έφευγαν με το παιδί παραμάσκαλα και το

δισάκι τους στον ώμο… κρατούσαν και το πορτφόλιο τους μαζί

για να πάρουν την διευθυντική θέση που τους αναλογούσε εκεί

στην αλλοδαπή ανάμεσα στους ανόητους, άξεστους, κρετίνους 

ξενομερίτες που πήγαιναν να δώσουν τα φώτα τους.

Πόση αθλιότητα ακόμα θα αντέξεις έρημη Ελλάδα;

Levina 

την γελοιογραφία την βρήκα στην Φαρμακόγλωσσα Κίρκη

Σ Αγαπώ Σου Λέω

                                                                         

painting by Malcolm Liepke

Έρωτά μου /  Μελένιε  μου έρωτα

στους ίσκιους μιας πόλης έρημης σ αναζητώ

στων χαλασμάτων τις σκοτεινές ρωγμές / κι εσύ

μια κούπα χρυσαφένιο μέλι να κυλάς

σαν λάζο σπλαχνικό  πληγές γλυκοχαράζεις

Κοίτα πως περιφέρομαι με θολωμένη την ματιά

σαν της ψυχής τ  αντάριασμα ηδονικά προστάζει

να βαριοκλείσουνε τα βλέφαρα

σαν μέλι να σταλάξεις στο ραγισμένο μου κορμί,

τους ώμους, τα στήθια, την κοιλιά,

στις άκριες των ποδιών χέρια ανονείρευτα ασελγούν

καταβροχθίζοντας  κορμί και θέληση

π  ανήμπορα παραδομένα σε νάμα ηδονοστάλαχτο

κείτονται σε κοίτη τρισκότεινου ποταμού /

άγριου χειμάρρου / άπνοα στα βάθη σου

δροσολογούν τα διψασμένα χείλη

Σ αγαπώ σου λέω / τυφλά σε αγαπώ

Στον ίσκιο σου   ξοδεύω την ψυχή μου

τα πρώτο σου χαμόγελο κρατώ /τον ήχο της φωνής σου

το βραδινό αθάνατο φιλί που πλάγιασε στην γλώσσα μου

το θρόισμα των πόθων μου  δίπλα στο προσκεφάλι

Σ αγαπώ σου λέω / τυφλά σε αγαπώ

Την μνήμη διαγράφω /το παρόν δεν ζω

το αύριο ονειρεύομαι μ έρωτα να σε πίνω / να μεθώ

Μελένιε γλυκοστάλαχτε έρωτά μου

Συλλογή – Σπουδή στον Έρωτα

                             Levina

Υγ. Είναι το κομμάτι που έστειλα στο  2o Συμπόσιο Ποίησης

Θα ζητήσω συγνώμη αλλά τα σχόλια θα μείνουν κλειστά 
γι αυτή την ανάρτηση, εφ όσον αυτά τα ποιήματα

ήδη έχουν σχολιαστεί .

Η Levina στην Χώρα Των Θαυμάτων

Σκέψεις… απορίες… ναι έχω κι εγώ απορίες, ποτέ

δεν ισχυρίστηκα πως όλα τα γνωρίζω κι όλα καλά τα κάνω…

Αλήθεια γιατί τους ανθρώπους τους ενδιαφέρει τόσο πολύ

ο καθρέφτης τους; Γιατί νοιάζονται για την στημένη

εικόνα τους απέναντι στους άλλους και δεν αφήνονται,

δεν χαλαρώνουν, δεν δείχνουν αυτό που πραγματικά

είναι και τι σκέπτονται;

Διαβάζω περιγραφές, κοιτάζω εικόνες και αναρωτιέμαι αν

μόνο εγώ είμαι που τα βράδια κάθομαι τυλιγμένη σαν

υπερμεγέθους διαστάσεων πιτόγυρο σουβλάκι τυλιγμένη 
σε κάλτσες, πυτζάμες, φόρμες, κασκόλ και γάντια και γράφω 
στον υπολογιστή σκαρώνοντας καρδούλες με το χνώτο μου
στην παγωμένη ατμόσφαιρα γύρω μου ενώ όλοι οι 
υπόλοιποι πίνουν ζεστές σοκολάτες ....

κάθονται ανέμελα πίνοντας κόκκινο κρασί σε κολονάτα ποτήρια…

ναι κολονάτα γιατί όπως και να το κάνεις άλλο γκλάμουρ

έχει το κολονάτο από το ταβερνιάρικο κοντόστουπο που

παίρνει δυο γουλιές …

Κάθονται που λες αναγνώστη μου και ρουφάνε ηδυπαθώς

τα αρωματικά … ναι αυτά τα λιβάνια που τα βρίσκεις ακόμα

και στα μάρκετ και σε μαστουρώνουν τόσο που νομίζεις μετά

από δέκα εισπνοές πως έγινες η θεά Κάλι … ενώ ο χώρος

φωτίζεται διακριτικά από δεκάδες μικρά, μεγάλα, ακόμα πιο

μεγάλα … ε πόσο μεγαλύτερα πια;… κεριά.

Το πρωί που εγώ σηκώνομαι και τρίζει όλο το σασί από το κρύο

ενώ το μάτι έχει γίνει κατσαρίδα … εκείνες έχουν ήδη φορέσει

τα σεταρισμένα ρούχα και έχουν περάσει και πέντε χέρια

την μούρη ντουκόχρωμα για να πάνε στην ευχή της Παναγίας

να δουλέψουν εκεί που όόόλοι πια τις θαυμάζουν για τις 

δεξιότητές τους, για το έργο τους, για την δράση τους, τις γνώσεις τους!…

Φυσικά όταν γίνει το συνέδριο των αστροφυσικών 

Εκείνη η μοναδική ,

θα είναι στα επίτιμα μέλη αλλά είναι τόσο χαμηλών τόνων που

θα το γράψει διακριτικά στο φέις, στο μπλοκ, στο τουίτερ…

« με κάλεσαν χρυσά μου αλλά δεν ξέρω… εκείνη την βραδιά

έχουμε επέτειο με τον Τάκη για το πρώτο σούσι που έφαγε

από τα χεράκια μου και μάλλον δεν θα πάω… εσείς τι λέτε;»

Εδώ πια μπαίνουν χιλιάδες φίλοι και την προτρέπουν να πάει

φυσικά για να μη χάσει η αστροφυσική το απαράμιλλο ταλέντο της.

Ότι δεν μπορεί να βάλει δέκα λέξεις στην σειρά να βγει η πρόταση

δεν το βλέπει κανένας;

Ότι όλη μέρα είναι κολλημένο το δάχτυλο σε κάποιο πλήκτρο

και στέλνει μηνύματα οπότε εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο

να κάνει ταυτόχρονα όλα αυτά που λέει πάλι δεν το βλέπει κανείς;

Βέβαια υπάρχει και η προοπτική  αν δεν πάνε για δουλειά τα έχουν

κάνει όλα πια… έχουν μαγειρέψει κι όχι ότι κι ότι αλλά γκουρμέ

για το μεσημεριανό….

Πέστροφα σοτέ με σάλτσα φρεσκοκομμένου πορτοκαλιού και

σαφράν σε συνάρτηση με εσάνς πικραμύγδαλου

και χαβανέζικης ορχιδέας… άλλο αν το έτερον ήμισυ
ρωτά κάθε δεύτερη μέρα πότε θα μπει καμιά φασολάδα
στο τσουκάλι .... αυτό κι αν είναι σακσές στόρυ !
συνεχίζουμε και μη μου ταράζεσαι ... έχουν βγάλει τον σκύλο βόλτα,

έχουν βγάλει δέκα πλυντήρια, έχουν τρίψει με ευτυχισμένες κινήσεις

την ρημαδομπανιέρα, έχουν σαρώσει όόόλο το σπίτι κι είναι έτοιμες

να πιούν και καφέ με την φιλενάδα για να κουσκουσέψουν και

λιγάκι γιατί ως γνωστόν η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά…

Ότι όλοι πια έχουν τόση ανάγκη να θεοποιήσουν κάποιον ώστε να 

τον βάλουν στο βάθρο και μετά να γελάνε με τον καραγκιόζη 

που στήσανε πάλι δεν το βλέπει κανείς;

Όχι δεν βλέπουμε τίποτα πια, γιατί στήσαμε τόσο καλά όλα αυτά 

τα χρόνια τις εικόνες μας και συνεχίζουμε να βγάζουμε βιογραφικές 

αγιογραφίες, ώστε χαθήκαμε μέσα στον καθρέφτη μας και δεν 

ξεχωρίζουμε την υποκρισία από την πραγματικότητα.

Το κακό είναι πως οι άλλοι το ξεχωρίζουν μια χαρά κι ας κάνουν 

το ίδιο κι ας γελάνε με τα ίδια χάλια που κουβαλάνε κι οι ίδιοι.

Σε ποιο παράλληλο σύμπαν ζω ;

Η αλήθεια είναι πως λατρεύω τις φαρσοκωμωδίες του Ψαθά, 

του Σακελλάριου ή  Γκόγκολ, του Μπενακουίστα….  αλλά να τις 

διαβάζω, όχι να τις βλέπω να συμβαίνουν στην πραγματικότητα !

Και όμως …. Συμβαίνουν.

υγ. Το μοντέλο βγαίνει και σε αντρική βερσιόν και το συναντάς παντού....
από τα ανώτερα κλιμάκια έως την διπλανή σου πόρτα... που λέει ο λόγος !

                                               Levina

Πέτρινη Πόλη

                                                                                                                                          Glenn Brady

Σε μια πόλη έρημη  λέξεις τραυλίζοντας ματαιοπονώ

πως αυτοσχέδια αισθήματα θα βρω σκαλίζοντας

το λατομείο της καρδιάς μου

η αξίνα σπίθες πετά καθώς σε σώμα ανυπεράσπιστο

το σίδερο χτυπώ

Δεν αποδέχομαι το Τίποτα / ανοίγομαι

σκορπίζομαι  σε βλοσυρούς ανέμους  

τρεμοσαλεύω στο φέγγος της ημέρας

μαυρολογώ  στις νύχτας τα σκοτάδια

μια χούφτα αμίλητο νερό κρατώ / σωπαίνω

Παραδέρνω / Διψώ

Σκάβοντας τον χρόνο τον κόσμο σου αναζητώ

εκείνον  που έχτιζες σαν μάζευες υάκινθους

και ρόδα απ τον ανθόκηπο των βράχων

Εκεί στο περιγιάλι θεμέλιωσες την πόλη σου

ενώ τα γλαροπούλια ενοχλημένα έσκουζαν

φθονώντας  τον χώρο που κατοίκησαν

οι άδολες ψυχές

Το ένδυμα της συγνώμης σαν πέταξα μακριά

στην πόλη των βράχων άνευ όρων

σαρκώθηκε ο έρωτας σ ένα κορμί γυμνό

Παράδοση έγινε δίχως μάχη

δίχως όπλων κλαγγή ν΄ ακουστεί

παράδοση σε χέρια αγαπημένα,

την ώρα που ο ορίζοντας γεννούσε

της νύχτας τον εφτάστερο ουρανό

και τραγούδια θλιμμένα σέρνονταν

γλυκοχαιδεύοντας  τα σκοτεινά νερά

Έτσι να σε θυμάμαι

άγριο δέντρο ριζωμένο στης ψυχής μου τον γκρεμό

λαξευμένος  σε μάρμαρο αρχαίων αγαλμάτων

να με διαβάζω στις άδεις κόγχες των ματιών σου

με την ανάσα μου τα κρύα χείλη να ζεσταίνω

με τα μαλλιά μου τ΄ ασάλευτα πόδια σκουπίζω

Σ΄ ένα μεταθανάτιο σπασμό οδεύω

ένα σαρκοφάγο έρωτα  έχω οδηγό

κι ας ξεθωριάζω στην αρπάγη του

Όταν την ανασαιμιά μου  κλέβει

μάταιο ν΄ αντισταθώ

κι αν επίμονα τα σωθικά μου σκαλίζω για να βρω

τον ομφάλιο λώρο που με τις ρίζες σου με δένει

άγγελος με μαρμάρινα φτερά άψυχη παραστέκω

αφιέρωμα στο κατώφλι

ενός αθέατου παραδείσου_

Levina

συλλογή ''Μονόλογοι Ενός Ολογράμματος''

Αναμένοντας

Έχεις μετρήσει άραγε τις ατέλειωτες σιωπές

τις νύχτες που με χέρια γυμνά από τον ουρανό

αρπάζαμε τ αστέρια και την πείνα μας

χορταίναμε μ αυτά τα μικρούλικα τα τόσο δα

αστραφτερά πετράδια που λιώναν σαν ζαχαρωτά

Ήταν σκοτεινές οι θάλασσές μας  γεμάτες ψάρια

που μάτια είχαν μοχθηρά κι η βάρκα μας παλιά

στ  ατέλευτο ταξίδι μας σάπιζε κι τρίζαν οι αρμοί 

καθώς τα κουπιά την λάσπη των βυθών αναδεύαν

κι εσύ /  το χέρι άπλωνες

ακλούθησες των σειρήνων το θανατερό τραγούδι

χιλιοσκόρπισε στα κύματα μια άγρυπνη σελήνη

Άξαφνα χάθηκες / με  μια στρεβλωμένη λογική

καταδύθηκες στ απύθμενα βάθη  των παραμυθιών

βρύα και λειχήνες σκεπάζουν εκεί τ αρχαία δέντρα

και στην ομίχλη χάνονται οι περιπλανώμενες ψυχές

Μάταιη η αναμονή για λίγο ακόμα να σε δω

Βούλιαξα το σώμα μου στα σκοτεινά νερά‘

Δεν επέστρεψες ποτέ.

                                                 Levina