29.5.12

Είμαι θυμωμένη



Δεν θέλω να γράψω,
Όχι γι αυτό
Είναι σαν να θέλω να κρύψω την σκόνη κάτω από το χαλί
Όλα αυτά που νοιώθω είναι η σκόνη και η σκέψη μου το χαλί
Που φεύγει, ξεφεύγει , κάνει κύκλους, ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό
και ακολουθεί τα σύννεφα που ταξιδεύουν, τις σταγόνες της βροχής
που κάνουν την γη να βουλιάζει λασπωμένη και δεν μπορώ να μπω
στο περιβολάκι μου να δουλέψω εκεί τουλάχιστον, να εκτονώσω όλη μου την ενέργεια, όλο μου τον θυμό.
Μοιάζω τόσο αναίσθητη, τόσο πολύ στον κόσμο μου που απορώ κι εγώ με την επιφάνεια που βγάζω πως τα καταφέρνω και ποτέ δεν μπορώ να δείξω όλα όσα έχω μέσα μου.
Αν ουρλιάξω θα με περάσουν για τρελή?

Να μη σκύβεις το κεφάλι λένε
Να είσαι δυνατή , συνειδητοποιημένη Ελληνίδα
Να ξέρεις ποια είσαι και να αγωνίζεσαι
Μην αφήνεις κανέναν να σε λυγίσει
Κανέναν άλλο κανόνα έχετε ?
Ξέρω ποια είμαι
Ξέρω πόσο έχω αγωνιστεί και εγώ και πολλοί από τους δικούς μου
ανθρώπους που γνωρίζω!
Ξέρω πως δεν κλέψαμε, δεν καταχραστήκαμε, δεν αποκτήσαμε
έναν πακτωλό χρημάτων πατώντας επί πτωμάτων!
Σιχάθηκα αυτούς που λένε πως φταις γιατί χρωστάς!!
Αυτούς που με οικτίρουν για την ΄΄κατάντια΄΄ μου !!
Αλήθεια ποιοι τα λένε αυτά?

Γιατί για να κατηγορείς αυτούς που πληρώνουν ένα ολόκληρο
σύστημα που κατέρρευσε καίγοντας ανάμεσα στα ξερά και τα χλωρά
τότε το λιγότερο άρρωστος θα είσαι ή τα έχεις αρπάξει τόσο χοντρά
πατώντας επάνω σε αδύναμους που εκ του ασφαλούς μπορείς να λες
ότι σου κατέβει στο κεφάλι!
Μια Ελλάδα που κατέρρευσε γιατί έτσι ήταν προαποφασισμένο και θυμάμαι τώρα μια κουβέντα ενός μετανάστη που σε ανύποπτο χρόνο μου είχε πει πως
΄΄ πολύ τους έχετε μπει στο μάτι και θα σας κάνουν χειρότερα από Βουλγαρία ΄΄ …
Τότε γέλασα αλλά ήρθε η ώρα που την θυμήθηκα την κουβέντα του.
Μια Ελλάδα που δέχεται χαστούκια όχι γιατί κάθεται και το ευχαριστιέται αλλά γιατί την έχουν δέσει χειροπόδαρα, γιατί με απειλές και φοβέρες την γονάτισαν.

Ναι την γονάτισαν τελικά, με την ανεργία και όχι με τα επίσημα στοιχεία, αυτά είναι γελοιότητες, σε μια παρέα δέκα παιδιών ζήτημα είναι αν δουλεύουν τα δυο και αυτά με 450 ευρώ μηνιάτικο πια για οχτάωρο στην καλύτερη των περιπτώσεων …

Την γονάτισαν με τους απανωτούς φόρους, με τα μαγαζάκια που κλείνουν, με τις μεγάλες επιχειρήσεις να είναι ένα βήμα πριν την χρεοκοπία, με τους παππούδες μας να μην έχουν να φάνε στην κυριολεξία, να μην έχουν να πάρουν φάρμακα για να δώσουν παράταση στην ζωή τους,  με τα παιδιά να μην έχουν κανένα μέλλον ξέροντας πια πως ακόμα και σε ένα Πανεπιστήμιο να μπουν ούτε να το τελειώσουν ίσως δεν θα μπορέσουν αλλά ακόμα και αυτό να γίνει , θα βγουν σε μια αγορά εργασίας που θα είναι νεκρή.

Την γονάτισαν όταν νέοι επιστήμονες φεύγουν μετανάστες , ποιος ξέρει ποιος από αυτούς θα είναι το επόμενο μυαλό που θα κάνει μια μεγάλη ανακάλυψη σε κάποιο εργαστήρι της Ευρώπης ή της Αμερικής γιατί η Ελλάδα δεν του έδωσε ποτέ αυτή την δυνατότητα να δουλέψει
στην πατρίδα του για την πατρίδα του.

Κουράστηκα αφόρητα να ακούω απειλές για την επερχόμενη φτώχεια,
για την Δραχμή που θα μας γυρίσει η επιλογή της Αριστερίζουσας Κυβέρνησης …
Μα αφού είναι προαποφασισμένη η πτώχευση, η δραχμή , εδώ και δυο ολόκληρα χρόνια αυτό δεν μας λένε? Δηλαδή η κυβέρνηση που θα βγει θα βάλει την ταφόπλακα όταν την έχουν ήδη σκαλίσει στο μάρμαρο?

Σας βαρέθηκα όλους και εσάς που είστε εκεί πάνω και μου κουνάτε το δάχτυλο σαν να είμαι το κακό παιδί και με βάλατε τιμωρία και εσάς που μου λέτε πως είμαι αδύναμη … Αφού επέζησα από τα όσα προβλήματα αντιμετώπισα  μέχρι τώρα, όπως επέζησαν και τόσα εκατομμύρια Έλληνες που είναι ίδιοι με εμένα, είμαι πολύ δυνατή και αντέχω ακόμα.
Η ψυχή μου κλαίει που βλέπει την κατηφόρα μας αυτό δεν σημαίνει πως θα με νικήσει κανένας, από όποιο χώρο, από όποιο κράτος, από όποια ιδεολογία κι αν προέρχεται.
Ξέρω πως οι Έλληνες επέζησαν μέσα σε χιλιάδες χρόνια κι ας προσπαθούν ακόμα κι αυτό να μας το πάρουν, πως δεν είμαστε γνήσιοι απόγονοι, πως είμαστε προσμίξεις …
Όχι δα!
Τα αρχαία μας μπορεί να τα πήρατε, τους αμφορείς που πίναμε κρασί κρατήστε τους να τους θαυμάζετε,
Τις Κόρες που σας δείχνουν την Ελληνική ομορφιά κρατήστε τες, έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θα γίνετε σαν αυτές,
Τα μάρμαρα ενός Παρθενώνα δέσμια τα κρατάτε παρ΄ όλη την κατακραυγή, αλλά ότι και να κάνετε ΔΙΚΑ ΜΑΣ είναι
Την Νίκη την κρατάτε , έτσι να σας θυμίζει πως είναι Ελληνίδα
γιατί σίγουρα Γαλλίδα δεν είναι  με  τόση περηφάνια στο κορμί

Ότι μπορούσατε να κλέψετε ... το κλέψατε και μιλάτε για κλέφτες !!!!!
Ποιοι? Εσείς!!!

Κρατήστε τα να βλέπετε πως ο δικός σας πολιτισμός από μια Ελλάδα ξεκίνησε .

Αλήθεια θα βάζατε ποτέ στα γόνατα για τιμωρία την γιαγιά σας
και θα της επιβάλλετε τιμωρία γιατί δεν ήταν καλή γιαγιά???

Ανόητη απορία … αλλά έτσι είμαι εγώ, μια ανόητη !
κατά την άποψή σας πάντα εεε???


                                               Levina                       







28.5.12

η ψυχή που ονειρεύεται







Είμαι μόνο μια ψυχή ...
Αλλάζω  τόσο συχνά σκέψεις, συναισθήματα 
τίποτα μέσα μου δεν μπορεί να διατηρηθεί μόνιμα
και αυτό είναι τόσο γνώριμο για μένα !
Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως παραμένει ίδιος στον χρόνο?
Πως μπορεί να αφήσει το χαμόγελο μόνιμα στα χείλη του
ή το δάκρυ να ζωγραφιστεί κάτω από τα μάτια του?
Είμαι μόνο μια ψυχή …
γελαστή, ευτυχισμένη, δακρυσμένη, λυπημένη,
έξυπνη, κουτή , μοναχική, πικρή, όμορφη, γλυκιά, άσχημη …
έτοιμη πάντα  για την επόμενη διάθεση…μια ψυχή
που περιμένει στην άκρη της σκηνής και παρατηρεί .
Είμαι τόσα πολλά και ποιος μπορεί να μου πει
πως δεν είναι το ίδιο ?
Κρατώ ένα μολύβι  στην τσάντα μου μόνιμος σύντροφος
 και πόσες φορές δεν θα το βγάλω για να σημειώσω
ότι με εντυπωσίασε, ένα βλέμμα περαστικού,  μια σκηνή
ανάμεσα σε δυο, θα περιγράψω ένα περίεργο πρόσωπο,
ακόμα και τον ήχο μιας φωνής 
 ναι γιατί όχι?
Ακόμα και τον ήχο μπορείς να περιγράφεις, να σου δώσει
μια εικόνα … αν είναι ευχάριστος , σκληρός, απαλός, ερωτικός
αν σε φόβισε και δεν θέλεις να τον ξανακούσεις ή
θέλεις να γνωρίσεις το πρόσωπο που υπάρχει πίσω από αυτή την φωνή!
Μπορεί να σε ταξιδεύει μια φωνή, να σε πάρει μακριά, να σου δώσει φτερά
να σου δώσει όνειρα και να φύγεις μαζί της, με μια φωνή που ψιθυρίζει,
σε άγνωστους τόπους φανταστικούς , εκεί που όλα είναι έντονα, όπως είναι
στα παιδικά παραμύθια τα χρώματα για να τα ξεχωρίζουν τα παιδιά!
Είμαι  μόνο μια ψυχή ...
που της αρέσουν τα ταξίδια , που πιστεύει στο αύριο, στην κάθε μέρα
και όχι  ...
αυτή η ψυχή δεν μπορεί να ζήσει χωρίς όνειρα,
χωρίς μαγεία,
έτσι έμαθε να προχωρά, έτσι να ζει
και αυτό της αρέσει να κάνει,
να μοιράζει όνειρα  .
Είμαι μόνο μια ψυχή ...
αν της στερήσεις το ονειρό της την έχεις σκοτώσει  _




Levina



Καλημέρα !

Καινούργια μέρα αρχίζει
ας πούμε Καλημέρα
μπροστά από ένα παράθυρο
να φτάσει η φωνή παντού
να ταξιδέψει
να ζωγραφίσει την Καλημέρα
σε κάθε φίλο που περιμένει να την ακούσει


Ξέρω ...  δύσκολες μέρες
για όλους μας
έχουμε πορεία μεγάλη μπροστά μας
έναν αγώνα που ακόμα δεν ξέρουμε με τι όπλα
θα τον κάνουμε
Έναν αγώνα δεν κάνει η Ελλάδα μέσα στον χρόνο πάντα?
Τώρα είναι η σειρά μας  ... 
Όχι δεν γράφω άλλα , μια Καλημέρα ήθελα μόνο να πω !


Και για όλους εσάς εκεί έξω
που ξεκινήσατε την μέρα σας
όσο κι αν είναι δύσκολο
βάλτε λίγη μαγεία στην σκέψη σας
ένα κομματάκι από όνειρο,  λίγο γέλιο
όπλα είναι και αυτά ... και δεν τα μπορεί να τα σηκώσει ο καθένας !


Ακόμα μια Καλημέρα για το τέλος
και Καλή Εβδομάδα  !





25.5.12

στον δικό μου χρόνο ....


Στον Δικό μου Χρόνο


Πόσο βαρετά είναι αυτά τα Σαββατοκύριακα και όσο και να το λέω
κανένας δεν με πιστεύει !
Θα σηκωθούμε το πρωί , θα καθίσουμε να πιούμε αμίλητοι τον
καφέ μας … αλήθεια πότε σταματήσαμε να συζητάμε μεταξύ μας
και να τρώμε αυτά τα τεράστια πρωινά γεμάτα με βούτυρα και
μαρμελάδες?
Μετά εσύ θα φύγεις κι εγώ θα σκοτώνω τον χρόνο μου σε ένα
ανελέητο πήγαινε-έλα μέσα στα άδεια δωμάτια.
Κάποτε, ούτε θυμάμαι πόσο καιρό πριν, προσπαθούσαμε να είμαστε
μαζί τα Σαββατοκύριακα, ήταν πάντα διαφορετικά τα ωράριά μας,
δεν συναντιόμασταν και ποτέ και τώρα πως τα καταφέραμε έτσι
ώστε ακόμα και αυτές τις δυο μερούλες να τις περνάμε χώρια?
Ακόμα και την Κυριακή σου την έχεις προγραμματίσει να είσαι μαζί
με τους φίλους σου βρίσκοντας γελοίες δικαιολογίες … πότε τάχα
θα δεις τα ΄΄παιδιά΄΄ όταν όλη την εβδομάδα δουλεύεις, ενώ τάχα
πως εγώ μπορώ να συναντώ όποτε θέλω τις δικές μου φίλες κι εσύ
ποτέ δεν παραπονιέσαι για τις δικές μου απουσίες όπως κάνω εγώ
για εσένα … κι εσύ λες ότι θέλεις τον χρόνο σου… κι εγώ δεν βρίσκω
τι να σου απαντήσω σε όλο αυτό!
Θέλεις χρόνο μακριά μου και εγώ θέλω χρόνο και σίγουρα δεν
προλαβαίνω να δω κανέναν, αλλά πώς να στο δώσω να το καταλάβεις?
Πόσους μήνες έχω να κάνω όσα νομίζεις πως έκανα και δεν το έχεις προσέξει?
Και το βράδυ που πάλι θα βγεις να πας για ποτό με τα ΄΄παιδιά΄΄ εκεί
που κάποτε περνούσαμε μαζί τα Σαββατόβραδά μας , ενώ εγώ θα
φοράω το παλιό μου μπλουζάκι και θα είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ
να παρακολουθώ βαρετά προγράμματα στην τηλεόραση με τα
μάτια μου να κλείνουν από την νύστα όσο σε περιμένω να γυρίσεις
και δεν μου προτείνεις καν να έρθω μαζί σου όσο σε παρακολουθώ
να ντύνεσαι . Αλλά και πάλι μάλλον θα βαριόμουν να σε ακολουθήσω
και αναρωτιέμαι πότε χώρισαν έτσι οι δρόμοι μας, τα όνειρα μας,
τα θέλω μας? Πως φτάσαμε να αναζητάμε ξεχωριστό χρόνο?
Σαν να μη θυμάμαι καθόλου πια πότε ήταν που γνωριστήκαμε,
που ερωτευτήκαμε , που γελάγαμε με τα ίδια λόγια , που κλαίγαμε
μαζί για τα ίδια πράγματα, αλλά ξέχασα … εσύ είσαι άντρας,
δεν κλαις πια, μεγάλωσες και με κοιτάς υποτιμητικά πια όταν
βλέπεις δάκρυα στα μάτια μου , σε ενοχλούν!
Είναι τόσο γυναικουλίστικα αυτά μου λες και γυρίζεις την πλάτη σου!
Ε λοιπόν μόνο τα δικά μου δάκρυα μοιάζουν να υπάρχουν αλλά αν
το είχες προσέξει και αυτά έχουν στεγνώσει … έχω καιρό να κλάψω , στέγνωσα όπως έχουν στεγνώσει και τα αισθήματα.


Θα ήθελα να χωθώ στο κρεβάτι μου από την Παρασκευή και να
ξανασηκωθώ την Δευτέρα το πρωί για να πάω κατ ευθείαν στην
δουλειά αλλά ούτε αυτό γίνεται οπότε σκέφτομαι να κάνω κάτι καλύτερο.
Δεν έχω σκοπό να περάσω κι αυτό το Σαββατοκύριακο μέσα σ ΄ ένα
άδειο σπίτι παρέα με τις παντόφλες και τα παλιά μου ρούχα μαζεύοντας
ότι πετάξαμε από εδώ κι από εκεί ολόκληρη την εβδομάδα και
παίζοντας με τα προγράμματα του πλυντηρίου !
Τόσα Σαββατοκύριακα χαμένα, να περιφέρομαι με τις άθλιες παντόφλες
και την ρόμπα μέσα σε ένα άδειο σπίτι, να μαζεύω ρούχα πεταμένα
από εδώ κι από εκεί, εφημερίδες σκόρπιες και περιοδικά, ότι υπάρχει
και δείχνει πως σε αυτό το σπίτι κατοικεί ακόμα ένα ζευγάρι.
Μια δοκιμή θα με πείσει αν έχει μείνει κάτι από εμάς ή αν χωρίζουν
οριστικά οι δρόμοι μας .
Το ξέρω πως δεν με περίμενες να έρθω να σε βρω περασμένα
μεσάνυχτα και εσύ να πίνεις ακουμπισμένος στην μπάρα με ένα
μελαγχολικό βλέμμα ενώ γύρω σου οι άλλοι να γελάνε.
Μου άρεσε που ήσουν μόνος, σου άρεσε που ήρθα, το διάβασα
στο βλέμμα σου που αν είχε χέρια θα χειροκροτούσε αυτή την απόφαση.
Νομίζω πως αρκετά πήρες τον χρόνο σου, ώρα να ακολουθήσεις
τον δικό μου χρόνο πια!





Levina


Ανασαίνω ακόμα


Μόνη στ άδειο το δωμάτιο
Σε ένα σπίτι μια αυλή
Σε μια πόλη γεμάτη κόσμο
Σε μια ήπειρο σε όλη την γη
Σε αυτό τον πλανήτη είμαι
Μόνη
Κάνω μια βουτιά μέσα μου
Κρατιέμαι από το σκοινί μην πέσω
Κυκλοφορώ στο αίμα μου
Στο μυαλό μου, στην καρδιά μου
Φτάνω στα ακροδάχτυλα πέφτω στο χώμα
Χύνομαι σε μια χαραμάδα γίνομαι ρυάκι
Ποτάμι, σπάω τα φράγματα, ξεχύνομαι
Ασυγκράτητη στην θάλασσα
Μέσα μου έχω ζωή, πρωτόγονο κύτταρο
Που ανασαίνει
Που ακόμα ζει
Ζω
Και κάπου εκεί έξω ζεις και εσύ
Θα σε γνωρίσω όταν σε δω
Όποια μορφή κι αν έχεις

                    Levina





23.5.12

όλα δικά μου




Όταν θα με ξαναδείς μπροστά σου μια τσιγγάνα καρδιά θα είμαι
Ρούχα όμορφα δεν θα χω να φορέσω,
ούτε στο πρόσωπό μου με κραγιόνια θα γράφω την αγάπη μου,
δεν θα φοράω τα ψηλά τακούνια μου ,
 δεν θα σου χαμογελάω γλυκά το βλέμμα σου για να τραβήξω .

Όταν θα με ξαναδείς μπροστά σου θα σου επιτρέψω
την παράστασή μου να παρακολουθήσεις
ανάμεσα στους ανώνυμους θα γελάς ευχαριστημένος
και στο χέρι σου θα κρέμεται ένα καινούργιο λάφυρο
Ακόμα πιο δυνατά ο ήχος μου θα ακούγεται αφιερωμένος
στα παγωμένα μάτια σου που μόνο ότι δουν πιστεύουν .

Όταν μπροστά μου θα σταθείς δεν θα με αναγνωρίσεις
γιατί θα έχω εγώ χαθεί και στην θέση μου
μια γυναίκα άλλη θα είναι, μια ελεύθερη καρδιά
που στους βρώμικους δρόμους θα περιπλανιέται
κάτω από τον ουρανό και μουσική θα παίζει στις γωνιές
χαμόγελα μοιράζοντας σε  βιαστικούς περαστικούς
που τρέχοντας στα σπίτια τους να κρυφτούν γυρνάνε

Θα παίζω μουσική με ήχους της ζωής μου
έχοντας για μετρονόμο  τον άτακτο της καρδιάς μου κτύπο
Άκου
Με ένα πόδι ξυπόλυτο θα κρατάω τον ρυθμό
Βαθιές ανάσες  στο απόγευμα που φεύγει ο ήλιος μου θα παίρνω
την ξελογιάστρα  νύχτα  μου  για να δεχτώ


Όταν μπροστά μου θα σταθείς
και το βλέμμα το βλέμμα θ΄ ανταμώσει
Όταν το ξάφνιασμα στα μάτια σου θα δω
κατάμουτρα θα σου γελάσω
Εγώ ακροβατώντας στις σκιές της νύχτας
από την πόλη σου αποχωρώ
Ο ήχος από το ταμπούρλο που έπαιζε η καρδιά μου
θα  πλανιέται σαν ανάλαφρο αεράκι γύρω σου
όταν στ΄ αστέρια μου εγώ θα φτάνω
                                

                                                                           levina




                                                                                                                      

21.5.12

στον ίδιο ουρανό





Σε ένα δωμάτιο αδειανό
Το νοιώθεις ? Είμαι εδώ
Καθισμένη μπροστά
στο ανοιχτό παράθυρο
Το βλέμμα μου να χάνεται
σε έναν γκρίζο ουρανό
Με βλέπεις? Είμαι εδώ
Να ακουμπάω το μαγουλό μου
στην γροθιά μου, πόσο απαλό
Αυτό το δέρμα, νοτισμένο
από ζεστά δάκρυα
Να δαγκώνω με τα δόντια μου
τα χείλη μου να τα ματώνω
και με απόλαυση να καταπίνω
το αίμα μου , το αίμα σου
Με ακούς? Είμαι εδώ
Με το μυαλό μου έτοιμο
να δεχτεί την μορφή  σου
Με την καρδιά μου έτοιμη
να δεχτεί την αργοπορία σου
Με το κορμί μου έτοιμο
να δεχτεί την παρουσία σου
Την φωνή μου που ψιθυρίζει
Την ακούς άραγε?
Θέλω να τινάξω αυτόν τον ουρανό
σαν το χαλάκι που ακουμπάω τα γυμνά μου πόδια ,
αστερόσκονες να  γεμίσει ο κόσμος μου
να ρθεις και να με βρεις με τ΄αστέρια στα μαλλιά
… ίσως έτσι μ΄αγαπήσεις !
Πως ακόμα
Είμαι εδώ ...
το βλέπεις άραγε καθώς
κοιτάμε απόψε τον ίδιο ουρανό?
                                                                                                                            Levina







20.5.12

άσε με


για λίγο 
μόνο για λίγο


Άσε με αυτή την άναστρη νύχτα
Σαν ίχνος οπτασίας κοντά σου
Να γλιστρήσω
Το κόκκινο μαξιλάρι
Που θ΄ ακουμπήσεις ζαλισμένο  το κεφάλι σου
για λίγο να ΄μαι

Άσε με το λευκό  σεντόνι
Που θα ξαπλώσεις κουρασμένο το κορμί σου
για λίγο να ‘ μαι

Άσε με οι σταγόνες από το αίμα
Που κυκλοφορεί ζεστό στις φλέβες σου
για λίγο να ‘μαι


Άσε με  επάνω στο τραπέζι σου
Ένα κομμάτι του ψωμιού σου
Που το κόβεις με τα σκληρά σου δάχτυλα  
για λίγο να ΄μαι

Άσε με δίπλα στο κρεββάτι σου
Το κερί που καυτές σταγόνες στάζει
Και την νύχτα σου φωτίζει
για λίγο να ΄μαι

Άσε με το λουλούδι που μαραίνεται
Μέσα στο βάζο στο γραφείο σου  κι επάνω του
Το βλέμμα σου ξεχνιέται
για λίγο να ‘ μαι

Ακόμα κι έξω αν με κλείσεις
Η ομίχλη που σκεπάζει
Την στέγη του σπιτιού σου
μόνο γι΄ απόψε εγώ θα γίνω

Να βρεθώ

Κάτω από εσένα
Γύρω από εσένα
Μέσα σε εσένα
Με εσένα
Αόρατο όνειρο
Νυχτερινό
μόνο γι΄ απόψε να ΄μαι

                                                                                   Levina






18.5.12

Νυχτερινός Χορός





Την  ώρα  την  νυχτερινή  που  με  γυμνά  τα  πόδια
στων  δρόμων  την  άσφαλτο  περπάτησα
κηλίδες  από  αίμα  την  πορεία μου  ακολουθούσαν
ένας  μεγάλος  κρίκος  το  φεγγάρι  επάνω  μου
να  κρατά  το  ρολόι  των  χρόνων  μου  που
αδιάκοπα  τα  δευτερόλεπτα  μετρούσε
και  εγώ  μια  σκιά  να  γλιστράω 
επάνω  στις  πλάκες  των  πεζοδρομίων 
αφήνοντας  ματωμένα χνάρια
ανάμεσα  σε  θλιμμένες  πόρνες  ,  κτίρια  σκοτεινά
πόρτες  κλειστές  αμπαρωμένες  και  παράθυρα
με  τις  γρίλιες  μισάνοιχτες  να  κρύβουν  τα  μάτια
των  περίεργων  φοβισμένων  από  το  δικό  μου  θέαμα

Και  εγώ  για  διασκέδασή  τους  στην  πλατεία
με  μια  πιρουέτα  σταματάω  μπροστά  στο  σιντριβάνι
πετάω  μακριά  το  καπέλο  μου  και  τους  χαμογελάω
χορεύω  γύρω  από  τα  άδεια  παγκάκια  μέσα  στην  βροχή
κι  απλώνονται  τριγύρω  μου  οι  κηλίδες  με  το αίμα
Να μια …
κι άλλη μια …
να  μια  τούμπα  και  ένας
πήδος  στον  αέρα …
πιάστε με  αν  μπορείτε …
Να  κι  ο  χτύπος  από  το  ρολόι μου …
Μεσάνυχτα  και  κάτι  τον  τραγικό  χορό μου  σταματώ

Ξέπνοη  το  δικό  σας  χειροκρότημα  γυρεύω
Το  ακούω
Υποκλίνομαι  στον φόβο σας
Την  καρδιά μου  σας  προσφέρω


                                                                            Levina








16.5.12

άηχα λόγια



Ψιλόβρεχε, έτσι χωρίς σκοπό η μέρα το μόνο που ήθελα
μια βόλτα στην παραλία, είναι έρημη αυτόν τον καιρό,
ακόμα δεν κατεβαίνει κανένας κοντά στην θάλασσα …
ειδικά εδώ που φυσάει και έχει πάντα κύμα.

Ένας ουρανός επάνω μου μουντός 
και το δικό μου βλέμμα θολό σε θολούς ορίζοντες να σταματάει ,
να ψάχνει  επάνω από τις απαλές κορφές των κυμάτων
και να μη βλέπει τίποτα, να έχει ξεχάσει τι έψαχνε να βρει .

Μόνο ο ήχος της θάλασσας
και τα χαλίκια που παραμέριζαν κάτω από τα πόδια μου
και ο ιδρώτας να στάζει από το κορμί μου να αφήνει χνάρια
επάνω στην σκιά μου σα να το έκανε επίτηδες, μήπως χαθώ
στην γνώριμη παραλία και δεν μπορώ να βρω τον δρόμο του γυρισμού .

Είναι άηχη η γλώσσα του σώματος,
ακόμα πιο αδύναμη η γλώσσα της ψυχής μου, πώς να πω τόσες λέξεις
όταν δεν τις ακούει κανείς, γιατί να τις πω… τις αφήνω να ξεφεύγουν
από το φράγμα των χειλιών μου εκεί στην άκρη του νερού,
πλάι στα αλμυρίκια και στα βότσαλα, να τις παίρνει το αεράκι
σαν μουρμουριτό επάνω από τα κύμματα και να χάνονται
όπως χάθηκε και αυτή η μέρα.

Σου έγραψα κάτι , ένα τοσοδούλι μικρό σημείωμα,
όπως σου έγραφα πάντα, μικρά καθημερινά σημειώματα
δίχως σκοπό, τρυφερές πινελιές γεμάτες χρώματα . . .

Το έβαλα σε ένα γυάλινο μπουκάλι
και το άφησα να στο φέρει η θάλασσα.

Γεμάτος σύννεφα ο ουρανός, δυνάμωσε και το κρύο, ο αέρας,
χοντρές αλμυρές  σταγόνες έπλεναν το προσωπό μου χωρίς να ξέρω
αν ήταν δάκρυα ή θάλασσα.

Αν ήσουν εδώ μάλλον θα γελούσα, τώρα δεν θέλω.

Αύριο θα σου ξαναγράψω,
θα το δώσω στην θάλασσα να στο φέρει  . . .


                           Levina










15.5.12

το λιθάρι της ζωής μας




Ξημέρωνε  και ήμασταν στον δρόμο, φορτωμένοι με τα φτυάρια και τις αξίνες,
τον βράχο που αφήσαμε από εχθές να μας κλείνει τον δρόμο σήμερα έπρεπε
να τον ανεβάσουμε ψηλά στο βουνό.

Κανένας μας δεν ρώτησε το πώς θα τα βγάλουμε πέρα, μόνο περπατούσαμε
χαμογελαστοί, τραγουδώντας ένα παλιό παιδικό τραγουδάκι με γλυκό σκοπό,
ολότελα αταίριαστο για μια παρέα σαν την δική μας.

«Ήταν ένα μικρό καράβι
που ήταν αταξίδευτο…. ωε ωε ωε ωε ….»

Ο Ηλίας , η Ειρήνη, ο Στάθης, ο Αντρέας με τα μανίκια από το γαλάζιο του
πουκάμισο σηκωμένα και πόσο γέλασα σαν τον είδα να φορά αυτό το καλό του
ρούχο και να έχει ανάρριχτα στον έναν ώμο το σκουριασμένο φτυάρι  και το
σακούλι με το προσφάι του στο άλλον.

«Γιατί  γελάς Μαράκι ?» με ρώτησε γελώντας κι αυτός« ένα παλιοπουκάμισο είναι,
τι θα περιμένω να το φορέσω στον γάμο σου? Θα πάρω άλλο τότε βρε χαζή!»

«Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι ,
 μέσα εις την Μεσόγειο ωε ωε  ωε ωε…»

Μέχρι το μεσημέρι παλεύαμε να ξεκολλήσουμε τον βράχο από την γη, ματώσανε
τα χέρια μας, γεμίσαν χώματα τα πόδια μας,  ιδρώσαν τα κορμιά μας ,  έτρεχε
ο ιδρώτας χοντρές σταλαγματιές , σημάδια άφηνε όπου πατούσαμε , μέχρι που
τα καταφέραμε και όλοι μαζί την ξεκουνήσαμε την πέτρα, την βγάλαμε από την
φωλιά της γης και απόμεινε νικημένη να αγκομαχά κι αυτή μαζί με εμάς
που καθίσαμε στην σκιά της ελιάς να πάρουμε ανάσα.

Ξετρελαμένα κελαηδούσαν τα πουλιά, μύριζε το καλοκαίρι που ερχόταν, σαν
το φρέσκο ψωμί που ξερόψηνε η γιαγιά Μαρία και μου ΄δινε κρυφά μια γωνίτσα
μόλις το ΄βγαζε καυτό καυτό,  μύριζε σαν το  φαγητό της Κυριακής το μπριάμι
με τα μπαχάρια και το φρέσκο σκόρδο, σαν την γλυκιά πίτα της μάνας μου με την
καψαλισμένη ζάχαρη και την κανέλλα…
Πεινάγαμε κι ανοίξαμε τους μπόγους που κουβαλάγαμε , ντομάτες, ελιές, τυριά,
ψωμιά όλα για όλους να τρώμε και να τραγουδάμε ακόμα πιο δυνατά τώρα που
βγάλαμε το εμπόδιο.

«Και σε πέντε έξη εβδομάδες,
 τελειώσαν όλες οι τροφές…ωε ωε ωε ωε…»

Άντε να τελειώνουμε σήμερα κι ας ήταν ντάλα ο ήλιος πανωθέ μας, βάλαμε τις
πλάτες να ανεβάσουμε το λιθάρι ψηλά στο βουνό, να το δούνε όλοι πως τα
καταφέραμε εμείς να σπρώξουμε την ζωή μας ψηλά, παντιέρα μας να γίνει
τούτο εδώ το βάρος .
Σβάρνα κόντευε να μας πάρει και
«εεεπ…οοοπ…εεεπ» άντε και βήμα στο βήμα το φτάσαμε ψηλά, ακόμα πιο ψηλά
στην πλαγιά, στην ανηφόρα, φωτιά πήρανε τα χέρια μας, τα πόδια σταθερά
στο χώμα, τα μπράτσα να καίνε, η καρδιά να χτυπά στα στήθια μας, να γελά
ο Αντρέας, να σιχτιρίζει ο Στράτος, να τραγουδά η Ειρήνη, να βογκάω εγώ
για το σκισμένο φουστάνι μου και τα ματωμένα πόδια μου.

Έφτασε το λιόγερμα , γέμισε χρώματα ο ουρανός πανωθέ μας , κιτρίνισαν
τα σύννεφα, μαβιά, μενεξελιά, πολύχρωμα λουλούδια του Θεού η ζωγραφιά
επάνω από τα κεφάλια μας την ώρα που σπρώξαμε για τέλος το λιθάρι στην
κορυφογραμμή για να το δούνε όλοι πως το νικήσαμε το βουνό, πως φέραμε
τα κάτω επάνω, πως ακουμπήσαμε τον ουρανό μας.

«Και τότε ρίξαμε τον κλήρο,
 να δούμε ποιος θα φαγωθεί … ωε ωε ωε ωε»

Έπεφτε γοργά ο ήλιος πέρα στον ορίζοντα που λαμπύριζε η Θάλασσα χρυσαφιά
να κρατήσει το τελευταίο της μέρας φως.
Κύλησε η μέρα, ζαλίστηκε η χαρά μας κύλισε κι αυτή  να φύγει, ακούστηκε βαθύ
το τραγούδι της γης, κούνησε το λιθάρι και πήρε αυτό μονάχο του, τον δρόμο
του γυρισμού σβαρνώντας πόδια, χέρια, ιδρωμένα κορμιά, χαμόγελα, τραγούδια.

Κρύφτηκε το φεγγάρι, δεν τόλμησε τ΄ αγριεμένα μάτια ν΄ αντικρίσει, τα ουρλιαχτά
που βγαίναν μέσα από τα πονεμένα σωθικά, τα ξεσκισμένα κορμιά.
Τα ξεριζωμένα μαλλιά μας στρώμα κάναμε, τα δάκρυα που σταλάξανε πλύναν
το σακατεμένο χαμόγελο , δάχτυλα ματωμένα χαράξανε σύμβολα αγάπης στο μέτωπο,
στις παλάμες, στα πόδια και σάβανο το γαλάζιο  πουκάμισο τύλιξε το άψυχο κορμί.

Να ξημερώσει η μέρα περιμέναμε , την κατηφόρα μας να πάρουμε και πάλι,
χίλιες φορές πιο δυνατοί, με φτερούγες στους ώμους, με καρδιές γεμάτες
από τον αδελφό που χάθηκε, με κορμιά σιδερένια, το λιθάρι που τον δρόμο κλείνει
να ανεβάσουμε από τα ριζά του βουνού μας ψηλά στην κορφή.
Φωτιά θα του βάζαμε σαν θα έβγαινε ο ήλιος.

Στον ορίζοντα ξημερώματα είδαμε τις σκιές, χιλιάδες γέμισαν τα περιβόλια,
τις αυλές, τις μάντρες, βουητό σαν μελίσσι έφτανε στ΄ αυτιά μας ενώ εμείς
τρέχαμε στην κατηφόρα ανεμίζοντας ένα γαλάζιο κουρέλι για σημαία μας.

 Δεν ήμασταν μόνοι μας πια.








14.5.12

Γυναίκα


Έκλεισα τα μάτια μου και άφησα το κορμί να πέσει
έστειλα το μυαλό  να ταξιδέψει 
να κλέψει  ανέμων φτερά ,
να φτάσει εκεί που δεν υπάρχει τέλος

Σε ένα μέρος μακρινό που χωράει μόνο εμένα 
και φτιάχτηκε για μένα .

Εκεί μπορώ να κλείνω τις φεγγαρόπορτες πίσω μου 
και να είμαι μόνη
πίσω από τα παράθυρα  εγώ και η καρδιά και το μυαλό μου .

Μόνη μέσα στο κλειστό μου δωμάτιο 
να γνωρίζω νέες εικόνες
βγαλμένες λες από το βιβλίο της Αποκάλυψης που διάβαζα .
Μια ψυχή που κρατά το άπειρο στα χέρια της, το σκοτάδι ,
την μοίρα της, κλείνει τα μάτια και χάνεται στον πόνο ,
στο γέλιο, σε ένα γλυκό πάθος για την επόμενη στιγμή .

Ένα σώμα με φτερά 
πουλί που ψάχνει να βρει τον δρόμο του
κι ας είναι χαλασμένες οι  βελόνες της πυξίδας του 
με οδηγό τα σύννεφα που τα σπρώχνουν οι άνεμοι ,
με οδηγό τους αστερισμούς
που κρατούν το φεγγάρι αγκαλιά μέχρι να ξημερώσει

Μια γυναίκα που κρατά μια πέτρα στα δυνατά της χέρια.
Μια γυναίκα φτιαγμένη από υγρό βελούδο 
που χύνεται απαλά στο δικό της άπειρο



                                                                                                                  Levina



                                                                                                            

5.5.12

εις το επανιδείν




Νομίζω πως έφτασε η ώρα
ακόμα και η φαντασία να κάνει διακοπές
χωρίς χρονικό όριο
η αγέλη μου και εγώ να χαθούμε για λίγο
στο δάσος μας
να ξαναβρεθούμε μόνοι μας
να θυμηθούμε πως ήμασταν
πριν κατεβούμε στην πόλη ανάμεσα στους ανθρώπους
πριν αρχίσουμε να μοιράζουμε σκέψεις
όνειρα, φαντασία

θα τα ξαναπούμε
θα τα λέμε όταν θα περνάω
από τα σπιτάκια σας απρόσκλητη
να σας βλέπω

σας ευχαριστώ όλους για την παρέα σας
εις το επανιδείν


Levina







4.5.12

άδεια νύχτα


Νύχτωσε και πάλι
Δεν αναρωτιέμαι πια γιατί νυχτώνει
Μέσα μου
Δεν ψάχνω να βρω τι θα φορέσω
Για να βγω στους άδειους δρόμους
Αδιάφορο
Δεν με νοιάζουν περαστικά βλέμματα
που στάζουν απορίας δηλητήριο
Με πνίγει 
Μαύρο το φουστάνι μου δέρμα
δεύτερο τυλίγει το κορμί μου
Απόψε
Έβαψα με μπλε της νύχτας σκιά
Τα μάτια μου
Έβαψα με κόκκινο αίμα
 της καρδιάς
Τα χείλη μου
Κόκκινες οι  ψηλοτάκουνες γόβες
Και το δάκρυ μου
Δεν το άφησα να κυλήσει
Να φανεί
Βγήκα στο πεζοδρόμιο
Ίσως
Ίσως απόψε φανείς



Κι όμως
το ξέρω
πως και αυτό το πρωινό
μοναχική θα είναι η επιστροφή


                                 Levina