-Τα δύο ίδια άκρα, που δεν είναι ίδια και που δεν είναι δύο

Φαίνεται ότι το μεγάλο πρόβλημα της ελλαδικής κοινωνίας είναι να βρεί κάποιους αποδιοπομπαίους τράγους, για να φορτώσει όπως όπως τα δεινά της και να συνεχίσει, απαλλαγμένη ενοχών, να αναρωτιέται πότε η φωτισμένη και πατριωτική κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου θα διώξει την κρίση, για να επιστρέψουμε στην αμεριμνησία και στα γλέντια του παρελθόντος. Γίνονται μεγάλες προσπάθειες γι' αυτό. Ένας από χρόνια νεκρός, ο Ανδρέας Παπανδρέου, και ένας ζωντανός ανόητος, ο γιός του Γιώργος, μοιάζει να είναι οι πλέον κατάλληλοι για την στιγμή.

Ελάχιστοι κατανοούν ότι η, με τον τρόπο αυτό, αναζήτηση αόριστων ευθυνών είναι όντως μια κατεπείγουσα αναγκαιότητα. Αλλά όχι για την χώρα και την κοινωνία. Είναι αναγκαιότητα επιβίωσης για το αυτοαναφορικό, παρασιτικό πολιτικό σύστημα, που αναζητά απεγνωσμένα τρόπους να κρύψει τα συλλογικά του εγκλήματα και να συνεχίσει το διαγούμισμα πάνω στα ερείπια.

Σύμπασα η χώρα, λοιπόν, καταριέται τα έθη που εισήγαγε πριν από τρεις δεκαετίες ο Ανδρέας Παπανδρέου, την ίδια στιγμή που συνεχίζει ανυποψίαστη να τα ασκεί. Όλοι σχεδόν εντοπίζουν τις αιτίες του τωρινού κακού στην επιλογή της λύσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, την ίδια στιγμή που ομνύουν στην πιστή εφαρμογή των συμφωνιών με αυτό, -με πρώτο από όλους τον πάλαι ποτέ μέγα αρνητή του, σημερινό πρωθυπουργό-, χωρίς να λένε ποια άλλη, πλην της κατάρρευσης και του εμφυλίου πολέμου, θα ήταν η λύση, εκεί, στο τόσο μακρινό 2010, με το έλλειμμα να καλπάζει πάνω από το δυσθεώρητο ύψος του 15% και το ισοζύγιο πληρωμών να καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Μια σχιζοφρενική εικόνα, από την οποία ωφελούνται μόνον οι δράστες του φρικτού εγκλήματος, που κερδίζουν σταδιακά την αθώωση και την εδραίωση τους, μέσα στην καθολική αμνησία και την ακραία ακρισία της ρηχής κοινής γνώμης.

Και μετά πολλοί αναρωτιούνται για την άνοδο των "άκρων" και την σταδιακή έλευση της βίας. Παριστάνοντας πως δεν βλέπουν τα αθώα παράπλευρα θύματα, -που διαρκώς πληθαίνουν και που, στο αόριστο όνομα της πατρίδας, μιας πατρίδας που είναι μόνο μια θολή κατασκευασμένη εικόνα και που δεν τα περιλαμβάνει-, καλούνται να θυσιαστούν, για να επιβιώσουν, κατά πως τους βολεύει, οι περισσότερο ισχυροί και τυχεροί.

Αλλά το παράλογο, όσο εξωραϊσμένο και αν είναι, όσο και αν φαίνεται ότι προσομοιάζει στον ορθό λόγο, απαντάται μόνο με ένα άλλο παράλογο. Ο άνθρωπος, όταν δεν μπορεί να δώσει απάντηση στα "γιατί" της ζωής του, όταν δεν μπορεί να κατανοήσει την πραγματικότητα και να εντάξει τον εαυτό του αιτιολογημένα σε αυτήν, όταν αδυνατεί να νοηματοδοτήσει την ύπαρξη του, χάνει την βαθύτερη ουσία του και μετατρέπεται σε άλογο κτήνος. Σπάνια, πολύ σπανιότερα, σε άγιο.

Το πολιτικό σύστημα δεν θέλει να μας επιτρέψει να κατανοήσουμε το γιατί της πορείας μας ως εδώ. Επειδή εάν το κάνει θα είναι σαν να επιχειρεί τον αυτοχειριασμό του. Και δεν είναι ικανό να μας πείσει για το γιατί αυτών που προτείνει. Η εκούσια θυσία των μισών, για να εξασφαλιστεί η επιβίωση των άλλων μισών, δεν υπάρχει αποτυπωμένη σε κανέναν γενετικό κώδικα κανενός γενναιόδωρου δωρητή.

Η αλογία του πατριώτη Σαμαρά και του υπεύθυνου Βενιζέλου, -γιατί στην πραγματικότητα, όσο και αν δεν φαίνεται σε αυτούς που νομίζουν ότι θα αποτελέσουν το πλήρωμα και τους επιβάτες της κιβωτού, το αίτημα προς τους ανυπεράσπιστους να παραδώσουν ομόθυμα εαυτούς στην μανία του κατακλυσμού συνιστά αλογία-, απαντάται μόνον με την υπόσχεση του παραδείσου από τον Τσίπρα ή με την άγρια χαρά της εκδίκησης, που κομίζει με τις άναρθρες κραυγές του ο Μιχαλολιάκος.

 Όσοι παρέμειναν εγκλωβισμένοι στις ξεπερασμένες ερμηνείες, με βάση το αναχρονιστικό δίπολο δεξιά - αριστερά, ας ξανασκεφθούν από την αρχή τα πράγματα. Θα εξηγήσουν έτσι πιο εύκολα και τα αποτελέσματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων, που θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι η σημαντικότερη πηγή των εισροών ενίσχυσης της Χρυσής Αυγής. Δεν πρόκειται για ξαφνική ιδεολογική στροφή, αλλά ούτε και για επιβεβαίωση της αφελούς και ανόητης θεωρίας της εξομοίωσης των δύο άκρων που, δήθεν, αλληλοτροφοδοτούνται. Οι διαφορές είναι χαώδεις και οι δυο χώροι συναντώνται μόνον στο βαθύτερο δομικό τους συστατικό. Την αοριστία και το ενστικτωδώς ελκυστικό της υπόσχεσης. Οι μεν προσφέρουν προσωπική ελπίδα, οι δε προσωπική εκδίκηση. Όποιος παύει να είναι αισιόδοξος για το πρώτο στρέφεται σταδιακά και αναπόφευκτα στο δεύτερο. Και τα συνηθισμένα, μετεμφυλιακά αναλυτικά εργαλεία, που τόσο αποτελεσματικά μας εξυπηρέτησαν μέχρι σήμερα, αδυνατούν πλέον να εντοπίσουν και να περιγράψουν τις δυνάμεις, που κινούν τα νήματα στις ψυχές των ανθρώπων.

Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η Χρυσή Αυγή δεν επιβουλεύονται την, ούτως ή άλλως, ανύπαρκτη δημοκρατία μας. Εκμεταλλεύονται, αντίθετα, με τον πιο φυσικό τρόπο, το κολοσσιαίο έλλειμμα της. Τρέφονται από την απουσία της δικαιοσύνης, υποσχόμενοι από την μια μεριά τον παράδεισο και από την άλλη την κόλαση. Χωρίς να είναι καθόλου μα καθόλου ίδιοι μεταξύ τους. Αν συνεχίσουμε έτσι, το ποιος θα κερδίσει και θα κυριαρχήσει στις ζωές μας είναι πολύ εύκολα προβλέψιμο. Με δεδομένο ότι δεν υπάρχει παράδεισος η κόλαση είναι το πιο εφικτό, από όσα μπορούμε να καταφέρουμε.

Η λύση είναι η αλήθεια, η δημοκρατία και η δικαιοσύνη. Αν η επικράτηση τους είναι ασύμβατη με την παραμονή του Σαμαρά, του Βενιζέλου και των κομματικών τους στρατών στο πολιτικό στερέωμα, θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση, ότι δεν μπορεί παρά να μάθουμε να ζούμε χωρίς αυτούς και τις πολύτιμες μεσολαβήσεις τους. Δεν μας μένει πολύς καιρός και ο Ανδρέας είναι από χρόνια πεθαμένος. Πέθανε πολύ πριν αρχίσουν οι πιστοί μαθητές του να συντάσσουν τους πίνακες με τα greek statistics. Όσο για τον Γιώργο, ένας ανόητος κληρονόμος δεν θα μπορούσε να καταστρέψει μόνος του, μέσα σε μερικούς μήνες, μια κραταιά δημοκρατία. Ακόμη και με πόλεμο δεν θα μπορούσε. Οι πραγματικοί ένοχοι, λοιπόν, κυκλοφορούν ακόμη ανάμεσα μας, με μαύρες λιμουζίνες και πολυάριθμη αστυνομική προστασία. Και, όπως είπαμε παραπάνω, ο παράδεισος είναι μια ουτοπία. Η κόλαση είναι αυτό που μπορούμε πιο εύκολα να φτιάξουμε.

Tweet