-Οι ευθύνες της Ευρώπης

Στο κάδρο των βαρύτατων ευθυνών για το εξελισσόμενο ελληνικό δράμα και την πολύ πιθανή πλέον διολίσθηση της χώρας σε συνθήκες τριτοκοσμικής δικατοτορίας αρχίζουν πλέον να μπαίνουν ενεργά και οι Ευρωπαίοι φίλοι μας, ειδικά οι Γερμανοί.

Η κοντοθωρη προάσπιση των υπό την στενή έννοια συμφερόντων τους τους οδηγεί στην ανεπιφύλακτη και γενναία στήριξη στο εσωτερικό της Ελλάδας ενός αυταρχικού και αντιδημοκρατικού καθεστώτος, που καθημερινά δίνει όλο και περισσότερα, όλο και διαυγέστερα δείγματα γραφής για την πρόθεση του να μετέλθει κάθε μέσου, ακόμη και του εθνικού διχασμού, για να κατορθώσει να παραμείνει στην εξουσία, αδιαφορώντας για τον πληθυσμό της χώρας και το υγιές μέλλον της αναδυόμενης γενιάς.

Στην αρχή αυτής της δυσάρεστης ιστορίας θα μπορούσε ίσως να υπάρχει κάποια δικαιολογία. Θα μπορούσαν οι φίλοι μας να ισχυριστούν ότι δεν ήξεραν και δεν μπορούσαν να υποψιαστούν. Τώρα, όμως, το γεγονός ότι οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί συνεργάζονται εν γνώσει τους με ακραία διεφθαρμένους και ανίκανους πολιτικούς, -από τους οποίους επιπρόσθετα εξαπατήθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν με θρασύτατο και αναίσχυντο τρόπο-, είναι κοινό μυστικό, που δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να κρυφτεί. Οι πάντες γνωρίζουν με ποιους συνομιλούν και παρόλα αυτά συνεχίζουν.

Πριν η κ. Μέρκελ αποφασίσει για την πολιτική της στο ελληνικό ζήτημα θα έπρεπε να σκεφθεί πόσα από τα πράγματα που συμβαίνουν στην Ελλάδα θα μπορούσαν να συμβούν στην δική της χώρα. Πόσα από αυτά που σήμερα αποφασίζονται από την ελληνική κυβέρνηση θα είχαν απορριφθεί με συνοπτικές διαδικασίες από την γερμανική δικαιοσύνη και το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο. Πόσες από τις αυθαίρετες πράξεις του εδώ στενού πυρήνα εξουσίας, που ασκεί ταυτόχρονα και ανεξέλεγκτα την νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία, σύροντας χωρίς να συναντά αντιστάσεις το άβουλο κοπάδι της βουλής,, θα είχαν προσκρούσει στους ισχυρούς θεσμούς και τις ασφαλιστικές δικλίδες του δικού της υποδειγματικού κράτους δικαίου.

Η κ. Μέρκελ εξαρτά την βοήθεια προς την Ελλάδα από τις, όπως λέει, απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, τις οποίες πολύ υποκριτικά εντοπίζει στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και στην απελευθέρωση των αδειών των ταξί. Κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει, ενώ ξέρει πλέον πολύ καλά, ότι αν υπήρχαν κάποιοι απαραίτητοι όροι για την παροχή βοήθειας και αλληλεγγύης, αυτοί θα ήταν οι αλλαγές που θα μετέτρεπαν την βαλκανική μας χώρα σε κράτος δικαίου, ίδιο με το γερμανικό. Τότε, όλα τα υπόλοιπα, που σήμερα αποτελούν δήθεν μείζονες στόχους, θα έρχονταν από μόνα τους ως φυσικές εξελίξεις, μέσα από τις παραγωγικές συγκρούσεις και την απελευθερωση του δυναμισμού της κοινωνίας, που φέρνει μαζί της η δημοκρατία.

Αν η Ευρώπη δεν μπορεί πραγματικά να μας βοηθήσει να βγούμε από το τέλμα, που είναι τέλμα αμιγώς πολιτικπο, ας μας αφήσει καλύτερα να λύσουμε τα προβλήματα μας μόνοι. Αλλίως η ευθύνη της θα είναι ασυγχώρητη.

Tweet

-Ο κόσμος της εικονικής νομιμότητας που καταρρέει. Η ξεχασμένη έννοια της κατάχρησης εξουσίας.

Το Σύνταγμα ορίζει ότι, σε γενικές γραμμές, η πρόσληψη κρατικού υπαλλήλου, είναι μια μη αντιστρεπτή πράξη. Υπάρχουν πολλές τέτοιες, μη αντιστρεπτές πράξεις στο πλαίσιο της άσκησης της διοικητικής δράσης. Και με την ανεξέλεγκτη εκτέλεση τους φτάσαμε να ζούμε σε μια κοινωνία ακραίων τετελεσμένων και ακραίων, φαινομενικά νόμιμων πάντα, ανισοτήτων. Στους διορισμούς, στις συντάξεις, στην παροχή προνομίων, στις εξαιρέσεις, παντού. Τώρα αυτό έγινε, λένε συνήθως, και, σύμφωνα με τον νόμο, δεν ξεγίνεται. Η ζωή, λοιπόν, στην χώρα μας, είναι για όποιον προλάβει και οι υπόλοιποι, που δεν μπόρεσαν να τρυπώσουν και κοιτούν αμήχανοι και ανήμποροί απέξω, πρέπει να πληρώνουν ισόβια την ζημιά.

Το Σύνταγμα, όμως, απαγορεύει ρητά και την καταχρηστική άσκηση της δημόσιας εξουσίας. Κάτι που στον δήθεν ψηφιακό κόσμο των ασφαλιστικών δικλείδων, που καλύπτουν, με το απατηλό πέπλο της νομιμότητας, την ιδιοτέλεια και την αυθαιρεσία της εξουσίας, προσθέτει μια ελευθερία επιστροφής και αναψηλάφησης. Όταν η κατάχρηση και η αυθαιρεσία του κράτους δεν ελέγχονται με μόνιμους μηχανισμούς στην καθημερινότητα, το σωρευμένο αποτέλεσμα τους γίνεται κάποια στιγμή δυσβάστακτο, για τους εκτός του θερμοκηπίου και οι κοινωνίες οδηγούνται μοιραία σε συνολικές αναδιατάξεις, κάτω από εκρηκτικές συνήθως συνθήκες. Με κατάργηση της εικονικής νομιμότητας και την εφαρμογή νέων ισορροπιών. Η διαδικασία αυτή ποτέ δεν είναι ανώδυνη.

Το σημερινό σύστημα, που βασίστηκε για δεκαετίες ολόκληρες στην εξαγορά των συνειδήσεων των πολιτών, μέσω της καταχρηστικής διανομής των δημόσιων πόρων, οδηγείται μοιραία προς αυτήν την κατεύθυνση. Λίγη σωφροσύνη θα αρκούσε για να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε την μετάβαση και την νέα μοιρασιά με σχετικά ομαλό τρόπο. Φαίνεται όμως πως αυτό είναι κάτι που δεν θέλουμε, αφού υπάρχουν πολλοί που αρνούνται τον αυτοπεριορισμό, πιστεύοντας ότι, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, θα μπορέσουν, αυτοί μόνοι, να διατηρήσουν τα καταχρηστικά κεκτημένα τους. Η πολιτική εξουσία έχει τους λόγους της να ευνοεί αυτήν την στάση, συνεχίζοντας, με την λογική του διαίρει και βασίλευε να κρατά διασπασμένη την κοινωνία. Οι πόροι όμως τελείωσαν και για πολλούς η αναδιάταξη αρχίζει πλέον να γίνεται ζήτημα επιβίωσης. Αν δεν κάνουμε αυτό που πρέπει γρήγορα εμείς θα το κάνει για μας, με τον τρόπο που αυτή ξέρει, η ίδια η ζωή.

Ένα πολύ απλό παράδειγμα. Η κόρη του κ. Πολύδωρα μπορεί να διορίστηκε "νόμιμα' στην βουλή, αφού ο διάσημος μπαμπάς της διετέλεσε "νόμιμα" πρόεδρος του σώματος για 24 ώρες και δικαιούται "νόμιμα" να απολαμβάνει τα ισόβια προνόμιά του. Στην περίπτωση της, λοιπόν, εφαρμόστηκαν όλες οι συνταγματικές προβλέψεις. Πλην αυτής που αφορά στο πνεύμα της άσκησης της δημόσιας εξουσίας και απαγορεύει την κατάχρηση. Κανείς δεν σκέφθηκε να απομακρυνθεί από το γράμμα και να ψηλαφήσει το πνεύμα που διαπνέει την έννομη τάξη. Και οι εφημερίδες λένε από καιρό από ότι με τον παχυλό μισθό αυτής της σπουδαίας νέας, που πληρώνεται από τους ήδη ληστρικούς φόρους των πολιτών, θα μπορούσαν να σιτισθούν επαρκώς μερικές δεκάδες φτωχά παιδιά ή να ζήσουν με αξιοπρέπεια δυο τρεις άτυχες οικογένειες ανέργων. 

Υπάρχει πλήθος ανάλογων παραδειγμάτων. Από τις συντάξεις των σαραντάρηδων, που τώρα, τί να κάνουμε, δόθηκαν λέμε, μέχρι τις ειδικές συμφωνίες χρηματοδότησης των ευγενών ταμείων της ΔΕΗ από τον προϋπολογισμό και τους τριακόσιους έκτακτους προεκλογικούς διορισμούς συμπατριωτών του υπουργού Στυλιανίδη στα δημόσια μέσα μαζικής μεταφοράς .

Θα άξιζε τον κόπο να δούμε αν αυτή η αναθεώρηση μπορεί να συντελεσθεί με ομαλό τρόπο. Επειδή, όσο κι αν προσπαθήσουμε να την αποφύγουμε, αυτή τελικά θα γίνει. Δεν είναι μόνο ο Σύνταγμα που απαγορεύει την κατάχρηση. Είναι και η ίδια η φύση που την απεχθάνεται.

Tweet

-Τα δύο ίδια άκρα, που δεν είναι ίδια και που δεν είναι δύο

Φαίνεται ότι το μεγάλο πρόβλημα της ελλαδικής κοινωνίας είναι να βρεί κάποιους αποδιοπομπαίους τράγους, για να φορτώσει όπως όπως τα δεινά της και να συνεχίσει, απαλλαγμένη ενοχών, να αναρωτιέται πότε η φωτισμένη και πατριωτική κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου θα διώξει την κρίση, για να επιστρέψουμε στην αμεριμνησία και στα γλέντια του παρελθόντος. Γίνονται μεγάλες προσπάθειες γι' αυτό. Ένας από χρόνια νεκρός, ο Ανδρέας Παπανδρέου, και ένας ζωντανός ανόητος, ο γιός του Γιώργος, μοιάζει να είναι οι πλέον κατάλληλοι για την στιγμή.

Ελάχιστοι κατανοούν ότι η, με τον τρόπο αυτό, αναζήτηση αόριστων ευθυνών είναι όντως μια κατεπείγουσα αναγκαιότητα. Αλλά όχι για την χώρα και την κοινωνία. Είναι αναγκαιότητα επιβίωσης για το αυτοαναφορικό, παρασιτικό πολιτικό σύστημα, που αναζητά απεγνωσμένα τρόπους να κρύψει τα συλλογικά του εγκλήματα και να συνεχίσει το διαγούμισμα πάνω στα ερείπια.

Σύμπασα η χώρα, λοιπόν, καταριέται τα έθη που εισήγαγε πριν από τρεις δεκαετίες ο Ανδρέας Παπανδρέου, την ίδια στιγμή που συνεχίζει ανυποψίαστη να τα ασκεί. Όλοι σχεδόν εντοπίζουν τις αιτίες του τωρινού κακού στην επιλογή της λύσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, την ίδια στιγμή που ομνύουν στην πιστή εφαρμογή των συμφωνιών με αυτό, -με πρώτο από όλους τον πάλαι ποτέ μέγα αρνητή του, σημερινό πρωθυπουργό-, χωρίς να λένε ποια άλλη, πλην της κατάρρευσης και του εμφυλίου πολέμου, θα ήταν η λύση, εκεί, στο τόσο μακρινό 2010, με το έλλειμμα να καλπάζει πάνω από το δυσθεώρητο ύψος του 15% και το ισοζύγιο πληρωμών να καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Μια σχιζοφρενική εικόνα, από την οποία ωφελούνται μόνον οι δράστες του φρικτού εγκλήματος, που κερδίζουν σταδιακά την αθώωση και την εδραίωση τους, μέσα στην καθολική αμνησία και την ακραία ακρισία της ρηχής κοινής γνώμης.

Και μετά πολλοί αναρωτιούνται για την άνοδο των "άκρων" και την σταδιακή έλευση της βίας. Παριστάνοντας πως δεν βλέπουν τα αθώα παράπλευρα θύματα, -που διαρκώς πληθαίνουν και που, στο αόριστο όνομα της πατρίδας, μιας πατρίδας που είναι μόνο μια θολή κατασκευασμένη εικόνα και που δεν τα περιλαμβάνει-, καλούνται να θυσιαστούν, για να επιβιώσουν, κατά πως τους βολεύει, οι περισσότερο ισχυροί και τυχεροί.

Αλλά το παράλογο, όσο εξωραϊσμένο και αν είναι, όσο και αν φαίνεται ότι προσομοιάζει στον ορθό λόγο, απαντάται μόνο με ένα άλλο παράλογο. Ο άνθρωπος, όταν δεν μπορεί να δώσει απάντηση στα "γιατί" της ζωής του, όταν δεν μπορεί να κατανοήσει την πραγματικότητα και να εντάξει τον εαυτό του αιτιολογημένα σε αυτήν, όταν αδυνατεί να νοηματοδοτήσει την ύπαρξη του, χάνει την βαθύτερη ουσία του και μετατρέπεται σε άλογο κτήνος. Σπάνια, πολύ σπανιότερα, σε άγιο.

Το πολιτικό σύστημα δεν θέλει να μας επιτρέψει να κατανοήσουμε το γιατί της πορείας μας ως εδώ. Επειδή εάν το κάνει θα είναι σαν να επιχειρεί τον αυτοχειριασμό του. Και δεν είναι ικανό να μας πείσει για το γιατί αυτών που προτείνει. Η εκούσια θυσία των μισών, για να εξασφαλιστεί η επιβίωση των άλλων μισών, δεν υπάρχει αποτυπωμένη σε κανέναν γενετικό κώδικα κανενός γενναιόδωρου δωρητή.

Η αλογία του πατριώτη Σαμαρά και του υπεύθυνου Βενιζέλου, -γιατί στην πραγματικότητα, όσο και αν δεν φαίνεται σε αυτούς που νομίζουν ότι θα αποτελέσουν το πλήρωμα και τους επιβάτες της κιβωτού, το αίτημα προς τους ανυπεράσπιστους να παραδώσουν ομόθυμα εαυτούς στην μανία του κατακλυσμού συνιστά αλογία-, απαντάται μόνον με την υπόσχεση του παραδείσου από τον Τσίπρα ή με την άγρια χαρά της εκδίκησης, που κομίζει με τις άναρθρες κραυγές του ο Μιχαλολιάκος.

 Όσοι παρέμειναν εγκλωβισμένοι στις ξεπερασμένες ερμηνείες, με βάση το αναχρονιστικό δίπολο δεξιά - αριστερά, ας ξανασκεφθούν από την αρχή τα πράγματα. Θα εξηγήσουν έτσι πιο εύκολα και τα αποτελέσματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων, που θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι η σημαντικότερη πηγή των εισροών ενίσχυσης της Χρυσής Αυγής. Δεν πρόκειται για ξαφνική ιδεολογική στροφή, αλλά ούτε και για επιβεβαίωση της αφελούς και ανόητης θεωρίας της εξομοίωσης των δύο άκρων που, δήθεν, αλληλοτροφοδοτούνται. Οι διαφορές είναι χαώδεις και οι δυο χώροι συναντώνται μόνον στο βαθύτερο δομικό τους συστατικό. Την αοριστία και το ενστικτωδώς ελκυστικό της υπόσχεσης. Οι μεν προσφέρουν προσωπική ελπίδα, οι δε προσωπική εκδίκηση. Όποιος παύει να είναι αισιόδοξος για το πρώτο στρέφεται σταδιακά και αναπόφευκτα στο δεύτερο. Και τα συνηθισμένα, μετεμφυλιακά αναλυτικά εργαλεία, που τόσο αποτελεσματικά μας εξυπηρέτησαν μέχρι σήμερα, αδυνατούν πλέον να εντοπίσουν και να περιγράψουν τις δυνάμεις, που κινούν τα νήματα στις ψυχές των ανθρώπων.

Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η Χρυσή Αυγή δεν επιβουλεύονται την, ούτως ή άλλως, ανύπαρκτη δημοκρατία μας. Εκμεταλλεύονται, αντίθετα, με τον πιο φυσικό τρόπο, το κολοσσιαίο έλλειμμα της. Τρέφονται από την απουσία της δικαιοσύνης, υποσχόμενοι από την μια μεριά τον παράδεισο και από την άλλη την κόλαση. Χωρίς να είναι καθόλου μα καθόλου ίδιοι μεταξύ τους. Αν συνεχίσουμε έτσι, το ποιος θα κερδίσει και θα κυριαρχήσει στις ζωές μας είναι πολύ εύκολα προβλέψιμο. Με δεδομένο ότι δεν υπάρχει παράδεισος η κόλαση είναι το πιο εφικτό, από όσα μπορούμε να καταφέρουμε.

Η λύση είναι η αλήθεια, η δημοκρατία και η δικαιοσύνη. Αν η επικράτηση τους είναι ασύμβατη με την παραμονή του Σαμαρά, του Βενιζέλου και των κομματικών τους στρατών στο πολιτικό στερέωμα, θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση, ότι δεν μπορεί παρά να μάθουμε να ζούμε χωρίς αυτούς και τις πολύτιμες μεσολαβήσεις τους. Δεν μας μένει πολύς καιρός και ο Ανδρέας είναι από χρόνια πεθαμένος. Πέθανε πολύ πριν αρχίσουν οι πιστοί μαθητές του να συντάσσουν τους πίνακες με τα greek statistics. Όσο για τον Γιώργο, ένας ανόητος κληρονόμος δεν θα μπορούσε να καταστρέψει μόνος του, μέσα σε μερικούς μήνες, μια κραταιά δημοκρατία. Ακόμη και με πόλεμο δεν θα μπορούσε. Οι πραγματικοί ένοχοι, λοιπόν, κυκλοφορούν ακόμη ανάμεσα μας, με μαύρες λιμουζίνες και πολυάριθμη αστυνομική προστασία. Και, όπως είπαμε παραπάνω, ο παράδεισος είναι μια ουτοπία. Η κόλαση είναι αυτό που μπορούμε πιο εύκολα να φτιάξουμε.

Tweet