Εκτός θέματος

Είναι σημαντικό ο καθένας να έχει βρει το δικό του βήμα έκφρασης, ύπαρξης και εκδήλωσης. Το blog αυτό, είναι ένα από τα δικά μου βήματα που σταδιακά καταλαβαίνω, απελευθερώνοντας όλο και περισσότερο τον εαυτό μου από το κυνήγι της εικόνας του, ότι έχει να προσφέρει. Διαφορετικά, κανένας μας δεν θα είχε λόγο ύπαρξης. Εδώ λοιπόν εκφράζομαι ελεύθερα, φωναχτά, απλά, αυθεντικά, όπως και αυτό που είμαι κάθε φορά.

Η ζωή, η έκδοση του πρώτου μου βιβλίου, με οδηγεί να γράφω, σκόρπια, το δεύτερο, έχοντας πάρει το βάπτισμα του πρωτάρη, που πάντα είναι λιγότερος από αυτό που πραγματικά είναι.

Διαπιστώνω, πιο τολμηρή και ελεύθερη πλέον, ότι αυτό που μ’ εμποδίζει να γράφω ή κάνει το γράψιμο (που αγαπώ) δύσκολο, είναι ότι «πρέπει» να κατηγοριοποιώ, να σκέφτομαι και να βάζω τίτλους, να ξεχωρίζω και να διαχωρίζω θέματα, να «παραμένω» στο θέμα μου αναλύοντάς το, να θυμάμαι τι έγραψα και να κρατάω στη μνήμη μου τους αυτό-επιβαλλόμενους διαχωρισμούς και κατατάξεις μου. Γιατί;

Πώς διαχωρίζεις τη ζωή και πώς αποκλείεις το ένα θέμα από το άλλο; Πού αρχίζει το ένα και πού τελειώνει κάποιο άλλο; Πότε καταλήγεις σε συμπέρασμα και βγάζεις πόρισμα; Και ποια είμαι εγώ που έχω κάτι συμπαγές και αναλλοίωτο να δώσω σε οποιονδήποτε, όταν κάθε στιγμή μαθαίνω, γκρεμίζω, μένω στάσιμη και μετακινούμαι συγχρόνως;

Δεν θέλω να είμαι οδηγός στη ζωή κανενός. Θέλω οι άνθρωποι να βρουν τον τρόπο να είναι οι ίδιοι οδηγοί στη ζωή τους, να μάθουν ότι η ίδια η δική τους ζωή, περιλαμβάνει  όλα τα θαύματα και τη γνώση που χρειάζονται για να πορεύονται ορθά, ευτυχισμένοι, δημιουργικοί, ενοποιημένοι.

Σιχαίνομαι τις «κλειστές», συμπερασματικές θεωρίες που δεν συνειδητοποιούν ότι όλα αυτά που έχουν αποκλειστεί είναι απείρως περισσότερα από αυτά που έχουν συμπεριλάβει. Λυπάμαι τους ανθρώπους που νομίζουν ότι έχουν βρει τη «μία» και μοναδική αλήθεια, ενώ κρυφά φοβούνται όλες τις υπόλοιπες που δεν διερευνούν. Αποφεύγω «όπως ο διάολος το λιβάνι» τους «πεφωτισμένους» δασκάλους που θέλουν να με βάλουν σε ένα δρόμο, τον δικό τους. Εκτιμώ τους δασκάλους (και βρίσκονται παντού, κυρίως αθέατοι) που δεν κρύβονται, δεν έχουν συγκεκριμένο προφίλ, που αγωνιούν να υποστηρίξουν, που δεν ανήκουν πουθενά, δεν ακολουθούν κανέναν, αλλά κάνουν δίδαγμα τη σοφία της ίδιας τους της ζωής, την οποία παράλληλα είναι πανέτοιμοι να αλλάξουν ή να εγκαταλείψουν για μια άλλη και είναι αυθεντικοί, απλοί, ταπεινοί και αυτόβουλοι.

Αυτοί δεν έχουν μεθόδους, κλειστά πλαίσια και στρατηγικές. Έχουν όμως μια μεγάλη ανοιχτή καρδιά που νοιάζεται και θέλει να προσφέρει χωρίς να επιτρέπουν να τη χρησιμοποιούν οι φοβικοί για προσωπικό όφελός τους. Αυτοί οι δάσκαλοι διδάσκουν μέσα από τον εαυτό τους και όχι έξω από αυτόν. Δίνουν απλόχερα αυτά που οι ίδιοι κατακτούν στο δρόμο τους, γνωρίζοντας πως ο καθένας θα πάρει μόνο αυτά που έχει ανάγκη να πάρει, θα καταλάβει μόνο όσα είναι έτοιμος να καταλάβει, θα αλλάξει αυτά που έχει πραγματικά καταλάβει, γιατί μόνο έτσι θα τα κάνει δικά του. Είναι οι δάσκαλοι που φαίνεται να σου γυρνούν την πλάτη μετά από την προσφορά τους, γιατί δεν έχουν την αγωνία να ελέγξουν, να αξιολογήσουν ή να εξασφαλίσουν ακόλουθους στην πορεία τη δική τους. Είναι οι άνθρωποι που φαίνονται απόμακροι, φευγάτοι, γιατί δεν έχουν άποψη για όλα όσα δεν τούς αφορούν ή δεν γνωρίζουν ακόμα. Δεν σπαταλάνε το χρόνο και την ενέργεια τους σε ανούσιες κοινωνικές πρακτικές που υποστηρίζουν μόνο την εικόνα των παγιδευμένων ακόμα ανθρώπων.

Ναι, μου αρέσει να γράφω «σκορπισμένα» (το «ολιστικά», το σύστημα το ονομάζει «σκορπισμένα»), όπως συμβαίνει η ζωή: αναπάντεχα. Δεν ταιριάζω στο σύστημα της τάξης, της κατηγοριοποίησης και των πλαισίων. Φυσικά και μπορώ να το κάνω αν υπάρχει λόγος, και κάποιες φορές το επιλέγω. Μα συνήθως, δεν υπάρχει. Απλά οι άνθρωποι φοβούνται αυτό που δεν περιμένουν, φοβούνται τις ανατροπές, τη σκοτεινή πλευρά της ζωής και έτσι πονάνε. Όχι σωματικά! Ο σωματικός πόνος είναι μηδαμινός μπροστά στον ψυχικό πόνο ως αποτέλεσμα της παγίδευσης του Νου.

Μου «ήρθαν» τώρα μνήμες παιδιών, μαθητών μου με τις ζωές και τις ιστορίες τους, την κακοποίησή τους από όλους τους υποστηρικτές του συστήματος.  «Είσαι εκτός θέματος, είναι λάθος η σύνταξη, δεν γνωρίζεις τους κανόνες, ονειροπολείς, δεν προσπαθείς αρκετά…»

Ποιο είναι «το» θέμα για να βρίσκομαι «εκτός» θέματος; Τι είναι «έξω» από τη ζωή μου, ούτως ώστε να την περιορίσω σε «ένα» θέμα; Μήπως οι δικές σας θεωρίες, υποθετικοί στόχοι, είναι εκτός θέματος από την ουσία της ζωής μου; Γιατί να προσπαθώ, όταν αυτό που είμαι, με πάει ΠΑΝΤΑ σε αυτό που θέλω να είμαι και το κάθε «λάθος» μου αποκαλύπτει μαγικά όλα όσα χρειάζομαι ως εργαλεία στην πορεία μου, κάνοντάς το ουσιαστικά σωστό; Καημένοι ενήλικες, πόσα έχει να σας μάθει ένα παιδί, αλλά έχετε γίνει τυφλοί, κουφοί και προγραμματισμένα ρομπότ. Γιατί να «προσπαθώ» να ταιριάξω στους κανόνες σας, όταν αυτοί είναι περιοριστικοί, απάνθρωποι, φοβικοί, εντελώς ενάντια στη Φύση, τη Δημιουργία και σε αυτό που ΕΙΜΑΙ πραγματικά; Σάς υπόσχομαι ότι θα το σκεφτώ σοβαρά και είμαι πανέτοιμη να αναθεωρήσω τα πάντα αν μου απαντήσετε αυτήν την καίρια ερώτηση που αποφεύγετε να μου απαντήσετε. Είστε ευτυχισμένοι, πραγματικά ευτυχισμένοι με το δημιούργημα σας;

Πάλι είμαι «εκτός» θέματος… αλλά «μέσα» στην ολότητα της ζωής μου, που περιλαμβάνει τα πάντα, κάθε στιγμή!