Όταν
εμφανίστηκαν το πρώτα Zoviets, η επιστημονική κοινότητα δεν ανησύχησε
ιδιαίτερα. Πίστεψαν τότε πως επρόκειτο για κάποια μορφή μικροβιακής
λοίμωξης, ιδιότυπη ίσως εξαιτίας της ταχύτητας εκδήλωσης, της πληθώρας και της πορείας
των συμπτωμάτων της −που έμοιαζαν να προσβάλλουν πρώτα τα κεντρικά όργανα του ασθενούς−,
αλλά πάντως σίγουρα αντιμετωπίσιμη με την απλή εφαρμογή των κανόνων του Κοχ.
Αυτό τουλάχιστον υποστήριξαν εκείνα τα πρώτα χρόνια διαπρεπείς ερευνητές όπως
λ.χ. ο Αδόλφος Θιέρσος, που βάλθηκε με ζέση να εξαλείψει τη νόσο από προσώπου
γης και προς στιγμήν φάνηκε να το πετυχαίνει.
Δυστυχώς,
σύντομα φάνηκε πως οι επιστήμονές μας είχαν μάλλον πέσει θύματα μιας κατανοητής
μεν, αλλά εντελώς μάταιης αισιοδοξίας, ίσως ακόμα και μιας τύφλωσης παρόμοιας με
αυτήν που είχε προσβάλλει σε παλιότερους χρόνους τους συναδέλφους τους εκείνους
που, ενθουσιασμένοι από τις ανακαλύψεις του Παστέρ, είχαν πιστέψει ότι τα
μικρόβια ευθύνονται για όλες τις νόσους και υποστήριξαν πως αυτό συνέβαινε,
χωρίς αμφιβολία, και με το μπέρι-μπέρι.
