43. Robert Ludlum "Iluzja Skorpiona"

    Hej!

   Dziś znów recenzja. Powinna się ona pojawić już jakiś czas temu, ale ostatnimi czasy zupełnie nie miałam na to czasu, o czym wspomnę następnym razem :) Teraz pora na rozważania czy właściwie to ta książka była tak nie dość dobra czy po prostu już nie dość dobre jest dla mnie w ogóle czytanie. Pamiętam te czasy i te książki, kiedy mogłam siedzieć i czytać całe dnie. Potrafiłam przekładać spotkania z przyjaciółmi bo nie mogłam oderwać się od lektury. Od jakiegoś czasu, albo mam pecha do książek, albo znudziło mi się czytanie, bo w ciągu dnia wizja lektury nie wydaje mi się dość miła, wieczorem zaś czytam chyba raczej z obowiązku. 

   Już na pierwszy rzut oka w "Iluzji Skorpiona" można było zauważyć zbyt dużo specjalistycznego języka dotyczącego prowadzenia samolotów, statków oraz spraw wojennych. Na dodatek co i rusz wplatane były do tekstu słowa i całe zdania po włosku, które nie doczekały się na kartach wyjaśnienia. Książkę czytałam po polsku a jednak ze słownikiem. Dla niektórych to może być plus - nauka języka. Te specjalistyczne i włoskie określenia sprawiły, że niektóre, duże partie tekstu były dla czytelnika bardzo ciężkie do czytania. Momentami odkładałam książkę, by sobie pograć rundkę w kulki na telefonie :/

   Dostrzegłam też kilka rzeczy, które zmieniłabym w fabule książki i wtedy, moim skromnym zdaniem, byłaby ona znacznie ciekawsza. Uważam, że biografie mało znaczących osób na 3 strony były zdecydowanie za długie i męczące. Zaś wątek miłosny, zwłaszcza między bohaterem wojskowym a terrorystką mógł być znacznie bardziej rozbudowany. Zmniejszony do minimum był nieco groteskowy i pozostawił trochę posmak szczeniackiego, niezrozumiałego zauroczenia, które zwłaszcza w mniemaniu kobiet będzie wyglądało na... taki mega męski, obojętny punkt widzenia. Ogólnie książka opowiada o ściganiu terrorystki, która chce zabić prezydenta. Prawie jej się to udaje. Gdzieś daleko w tle jest historia o tym, że ten, który ściga jest związany z tą terrorystką i gdyby to nie był tak zaniedbany i pozostawiony samemu sobie wątek to byłaby z tego naprawdę dobra powieść.

   O literówkach w książce, które notorycznie się pojawiały już nawet nie wspomnę. Ale to już nie wina, wiadomo, autora, tylko wydawnictwa lub tłumacza. Jeden na drugiego może zganiać;)

   Na koniec plus. Ogromny plus dla tego autora za znajomość wydarzeń z II wojny światowej. Poprzednia książka była głównie o tej tematyce, w tej książce nawiązanie do tego tematu było na pół strony. Mało, ale przypomniało mi, że autor ten ma głowę na karku, a może po prostu ten jeden tytuł, ta jedna publikacja, po prostu była jego "złym dniem".