Τις πρώτες μέρες του Απρίλη του 2023 σε μια παρουσίαση 2 βιβλίων (του μπάρμπα μας και ενός άλλου) μπροστά στην Τίμια Κάρα του Αγίου Παρθενίου Επισκόπου Λαμψάκου, στην υπέροχη ενορία της Αγίας Βαρβάρας στο Ίλιον (όσοι έρχονται ακόμα κι από μακρυά ξέρουν...), αναρωτήθηκα φωναχτά:
"Μέχρι σήμερα, Άγιο Παρθένιο άκουγα, αλλά δεν γνώριζα.
Σήμερα για να βρίσκομαι σε αυτήν την θέση μπροστά στη Χαριτόβρυτη Τίμια Κάρα του, σημαίνει πως μάλλον ανοίγω παρτίδες μαζί του.
Με ποιους τρόπους ακριβώς, θα μάθουμε όλοι μαζί στο μέλλον..."
Εκείνο το βραδάκι, ανάμεσα στα βιβλία που κλήθηκα να υπογράψω ως αντι-μπάρμπας (τρομάρα μου...), ήταν και μιας κούκλας, που ήρθε μαζί με τη Διονυσία και μου συστήθηκε ως Βάσω...
Μου είπε πως αγαπάει τον μπάρμπα μας και με παρακάλεσε να τον παρακαλέσω να κάνει προσευχή για εκείνην, γιατί θα πήγαινε την Τετάρτη στο νοσοκομείο να δει μια πολύ καλή γιατρός που της συστήσανε (όντως υπέροχη...) εκείνο το ύποπτο, που ψηλάφισε στο πόδι της...
Την Τετάρτη το πρωί στο σχολείο, την ώρα της πρόβας των παραδοσιακών χορών για την μεγάλη εκδήλωση που ετοιμάζαμε, χτύπησε το τηλ.
Μου λένε τα παιδιά:
- Κύριε, χτυπάει το τηλέφωνό σας!
- Δεν με νοιάζει, τους λέω, αφήστε το να βαράει. Όποιος και να'ναι, να πάρει αργότερα.
- Κύριε, γράφει "η Βασούλα του μπάρμπα", μου λέει μια πιτσιρίκα, μια από τις ξαδερφούλες του Σταύρου μας.
- Δώσ΄το μου γρήγορα, της λέω. Πηγαίνετε για νερό και ελάτε ξανά σε λίγο...
Η Βασούλα κλαίγοντας, μου λέει πως μόλις βγήκε από το νοσοκομείο και πως τα πρώτα νέα δεν είναι καλά.
Και πως δεν γύρισε προς το σπίτι της, αλλά πάει στον Άγιο Εφραίμ να ανάψει ένα κεράκι και να ηρεμήσει.
Και να πω στον μπάρμπα μας να βάλει μπρος τις μηχανές της προσευχής του.
Τα παιδιά μου γύρισαν και τους τα΄πα, σαν να ήμουν συνομίληκός τους.
Να βάλουν στην προσευχή τους μια κούκλα, που λέγεται Βασούλα, που μόλις βγήκε από κάπου και δεν είχε καλά νέα.
Το κάνανε αμέσως.
Από τότε, στο 1 λεπτό της παράταξής τους στη Γυμναστική, όταν δεν έλεγα νέα εγώ, με ρώταγαν για τη Βασούλα εκείνα.
(Πολύ συγκινιόταν όταν της το΄λεγα...)
Στην επιτήρηση στο διαγώνισμα των μεγαλύτερων παιδιών μας, που έκανα την επόμενη ώρα, έκανα "στη ζούλα" μια έκκληση για προσευχή για τη Βασούλα στο fb.
O κόσμος του Θεού, όπως πάντα ανταποκρίθηκε.
Και βγήκαν κι άλλα από εκείνη την έκκληση, που δεν χρειάζεται να τα πω.
Δεν πέρασε ούτε χρόνος και στις 7 Φλεβάρη του '24, ακούστηκε ο πρώτος "ψίθυρος".
Σε κάποιο άλλο σπίτι, άνοιγαν και επισήμως οι παρτίδες που λέγαμε, αφού ανέβηκε πανηγυρικά τη μέρα της γιορτής του Αγίου Παρθενίου,"στον άλλο κόσμο τον επάνω", ο μικρός μας (90χρονος) Βασιλάκης...
Κι άρχισαν να λύνονται οι απορίες...
Η Βασούλα μας, εν τω μεταξύ, σήκωνε τον δύσκολο σταυρό της, αγογγύστως.
Συνδέθηκε εκτός από τον Γέροντά της και τις Μοναχές από το αγαπημένο της Μοναστήρι και με Αγιορείτες Πατέρες, των οποίων την τηλεφωνική συναστροφή απολάμβανε, όποτε μπορούσε να μιλάει.
Όλοι την είχαν βάλει μόνιμα στην προσευχή τους, όπως και τα μέλη μιας διαδικτυακής ομάδας, που στέκονταν χωρίς να την έχουν γνωρίσει προσωπικά, σαν αδέρφια δίπλα της, όπως η ίδια μου έλεγε.
Πήγα στο σπίτι της στην Πετρούπολη, παραμονές του Τιμίου Σταυρού.
Για πρώτη φορά και προτελευταία.
Για να εκπληρωθεί η επιθυμία της να προσκυνήσει το λείψανο εκείνου του αγαπημένου της Αγίου, εκείνου που στάθηκε η αφορμή να γνωριστούμε.
(το οποίο, θαυμαστώς πως, βρέθηκε από την ... Σαουδική Αραβία στα χέρια μου!
Νά΄τες πάλι οι παρτίδες που λέγαμε...)
Της είπα πως θα τον αφήσω μαζί της για μια εβδομάδα.
Της τον άφησα τελικά ένα μήνα.
Δεν μου πήγαινε να πάω να της τον πάρω.
Πριν λίγες μέρες με πήρε τηλ. η ίδια, γιατί είχε έγνοια για τον Άγιο από το νοσοκομείο, που νοσηλευόταν.
Έβαλε μια φίλη να είναι σπίτι της, για να περάσω...
Έτσι ήρθε ξανά εκείνος και τοποθετήθηκε, ανάμεσα σε λίγους αλλά καλούς "φίλους", σε εκείνο το μικρό προσκυνητάρι.
Για να μείνει εκεί, μέχρι να πάει ξανά, όπου τον χρειάζονται και τον ζητούν.
Από σήμερα, η Βάσω μας μπήκε στη μεγάλη χορεία εκείνων των ψυχών, που σταυρώθηκαν εδώ με τον "άγιο καρκίνο" που λέει ένας αδερφός, για να κερδίσουν μόνιμα τον Παράδεισο και να είναι αιωνίως μαζί με Τον Χριστό...
Θεώρησα εαυτόν υποχρεωμένο να πω όλα αυτά τα ολιγοπολλά στη μνήμη της Βασούλας, που αγάπησε αλλά και υπέμεινε τόσο πολύ...
Την αγάπη όλων μας στους τόσο καρτερικούς γονείς της, στον αδερφό της, στη νύφη της και σε όλη την υπόλοιπη οικογένειά της.-
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
|Κι αν σε φέρει ο δρόμος ...
"Την Τετάρτη 23/10/2024 στις 11.00,
θα αποχαιρετήσουμε την Βάσω μας,
στο κοιμητήριο του Αγίου Βασίλη στο Περιστέρι.-"
[Και μέχρι την εξόδιο την Τετάρτη,
από μας δεν θα δεις άλλη ανάρτηση.
Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.
Εσύ από σήμερα και πέρα, μνημόνευε τη Βάσω μας,οκ;
Μη νομίζεις πως δεν το καταλαβαίνει...
Το ένοιωθε από τότε...]
ΥΓ:
Κάτι τρέχει, πάντως, με το όνομα Βάσω, να το ξέρεις...
