Ξαναπέφτει η νύχτα στο Πικέρμι

Το bar theatre είναι μια ξεχωριστή κατηγορία θεάτρου που παίζεται, κατά το πλείστον, σε μπαρ που διαθέτουν μια μικρή σκηνή για να προβάλουν θέατρο. Το ProjectR, στην Καλλιθέα, είναι ένας όμορφος και φιλικός χώρος, που φιλοξενεί κατά καιρούς τέτοιες παραστάσεις, φροντίζοντας να ταιριάζουν με την αισθητική του χώρου αλλά και να προσφέρουν ποιότητα σε όσους θα τις παρακολουθήσουν.

ΦΑ!

Γιώργου Μπιλικά

Πρόλογος

Πριν τη γνωρίσω, απλά τη σκεφτόμουνα. Αλλά είχα μία αφηρημένη μορφή στο μυαλό μου γιατί –τουλάχιστον μέχρι κάποια στιγμή– δεν την είχα δει ποτέ ξεκάθαρα. Την έβλεπα πάντα σαν οπτασία, σαν σκιά ή κάτι τέτοιο και το μόνο συγκεκριμένο που είχα στην εικόνα της που προσπαθούσα να φτιάξω, ήταν τα κόκκινα μαλλιά της. Παρ' όλα αυτά, τη σκεφτόμουν.

Είναι αλήθεια –που λες– ότι τα κόκκινα μαλλιά με ιντριγκάρουν και είχα σε αυτά μία συμπάθεια ανέκαθεν. Όταν έβλεπα κόκκινα μαλλιά, το μυαλό μου άρχιζε να ταξιδεύει στο παρελθόν και να φτιάχνει ιστορίες και σκηνικά, χωρίς όμως ποτέ να μπορώ να εξηγήσω το γιατί συμβαίνει αυτό μόνο με τις κοκκινομάλλες. Κάποια στιγμή βέβαια το μυστήριο λύθηκε και τώρα ξέρω γιατί συμβαίνει. Γενικώς, θεωρώ ότι το κόκκινο μαλλί έχει ρε παιδί μου μία... προσωπικότητα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, για να δεις κι εσύ πώς έχει το θέμα.

Σε ακούω

Χρήστου Ντικμπασάνη

Έχει καιρό που έφυγες μακριά από εμένα

μα το φτεροκόπημά σου το ακούω ακόμη

Μόνος μου είμαι και αυτό με πληγώνει

Τι να το κάνω το φως του Ήλιου;

Γιάννης Σμίχελης: Η δεύτερη φωνή μιας σκοτεινής ποιητικής κουκκίδας

Μία από τις προσφιλείς μου ενασχολήσεις είναι και η ανάγνωση ποίησης ή καλύτερα η ναυσιπλοΐα στην αχανή θάλασσά της· με μπουνάτσα ή τρικυμία. Από την στήλη αυτή –ας την αποκαλέσω έτσι– έχουμε μοιραστεί απόψεις για παλαιότερους (Omar Kayam), σχεδόν σύγχρονους (Lawrence Ferlinghetti, Leonard Cohen, Ανθολογία καταλανικής ποίησης), αλλά και νεότερους (Austerity Measures) ποιητές.

Ανταποκρίθηκα, με μεγάλο ενδιαφέρον, λοιπόν, στην πρόσκληση της αγαπητής φίλης Τζένης Κουκίδου να παρακολουθήσω την παρουσίαση των ποιητικών συλλογών του Γιάννη Σμίχελη: Σκοτεινή κουκκίδα και Δεύτερη φωνή Ι.[1] Στις 23 Οκτωβρίου 2024 ήμουν, κατά συνέπεια, στον χώρο του Έναστρον. Μόλις είχε νυχτώσει, οπότε στη διαδρομή μπορούσα να δω και τ' άστρα.

Γεώργιος Σουρής

Ένας από τους σημαντικότερους και παραγωγικότερους σατιρικούς ποιητές της νεότερης Ελλάδας. Γεννήθηκε το 1853 στην Ερμούπολη και όσο βρισκόταν εν ζωή υπήρξε υποψήφιος πέντε φορές για το Νόμπελ λογοτεχνίας. Δικαίως είχε χαρακτηριστεί ως ο σύγχρονος Αριστοφάνης. Σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς να πάρει το πτυχίο του. Για βιοποριστικούς λόγους άρχισε να παραδίδει μαθήματα.

Ο θάνατος του εμποράκου

Παρακολούθησα το πολυσυζητημένο έργο του Άρθουρ Μίλερ, βραβευμένου με Πούλιτζερ, με τίτλο Ο θάνατος του εμποράκου. Η αλήθεια είναι ότι άργησα λίγο να πάω και ευτυχώς που παίζεται για δεύτερο χρόνο στο θέατρο Ζίνα –και δικαίως– γιατί πρόκειται για μια εξαιρετική παράσταση, με τον μεγάλο μας ηθοποιό Βλαδίμηρο Κυριακίδη να είναι για μία ακόμα φορά καταπληκτικός στον ρόλο του Γουίλι Λόμαν.

Η Ελευθερία Σταυράκη και το Ρεπορτάζ

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Ελευθερία Σταυράκη: Το βιβλίο αποτελείται από σονέτα, ένα παραδοσιακό είδος το οποίο προσπάθησα να εμπλουτίσω με μοντέρνα στοιχεία και την ατμόσφαιρα της σύγχρονής μας εποχής. Η φόρμα του σονέτου ήταν πάντα ελκυστική για μένα, περισσότερο από κάθε άλλη μορφή παραδοσιακής ποίησης, αλλά η συστηματική ενασχόλησή μου προέκυψε τυχαία, όταν πριν χρόνια αναγκάστηκα να μείνω σπίτι λόγω ενός ατυχήματος και περνούσα την ώρα μου, μεταξύ άλλων, βλέποντας ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση: ενώ άκουγα έναν πρόσφυγα να μιλάει στην κάμερα, σχηματίστηκε μπροστά μου η εικόνα ενός σονέτου βασισμένου στην αφήγησή του. Τότε σκέφτηκα «γιατί όχι;», θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τη φόρμα του σονέτου για να εκφράσω ό,τι ήθελα.

Πώς βιώνετε την εμπειρία της ανάγνωσης των έργων σας μετά από ένα χρονικό διάστημα, όταν αυτά έχουν τυπωθεί σε ένα βιβλίο και έχει περάσει καιρός από τη δημιουργία τους; Εξακολουθείτε να συμφωνείτε και να έχετε τον ίδιο ενθουσιασμό;

Ε.Σ.: Κάποιες φορές νιώθω μια νοσταλγία για την εποχή που γράφτηκαν τα ποιήματα, για τον εαυτό μου εκείνης της περιόδου. Γενικά προσπαθώ να ξαναδιαβάζω τα κείμενά μου όσο πιο αποστασιοποιημένα μπορώ, σαν ένα τρίτο άτομο. Αναμενόμενο είναι να μεταβάλλομαι ως αναγνώστρια, όπως οι περισσότεροι συνειδητοί αναγνώστες. Κάνω την κριτική μου, λοιπόν, και έχει συμβεί κάποια κείμενα που μου άρεσαν αρχικά να μου αρέσουν λιγότερο μετά, άλλα κείμενα να συνεχίζουν να με εκπλήσσουν θετικά, μπορεί και περισσότερο από πριν, ενώ ποιήματα που είχα συμπεριλάβει στη συλλογή τελευταία στιγμή –και για τα οποία δεν ήμουν σίγουρη– αγαπήθηκαν από αναγνώστες και τα αγάπησα πολύ κι εγώ μαζί τους.

Τασσώ Καββαδία

Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 10 Ιανουαρίου 1921.