Karamanlides

Yunan harfli Türkçe(Karamanlıca)yazılmış olan “Kolezyum” ve “Brindisi” isimli metinlerin çeviriyazımını gerçekleştirdik. Kolezyum metni, “Çocuklar İçin Angeliaforos” süreli yayınının, 1 Ekim 1880 tarihli; “Brindisi” metni ise 1 Eylül 1887 tarihli sayısında yayınlanmıştır. Sayıların son sayfasındaki alt kısımdan, süreli yayının “Amerikan Misyonerler
Şirketi” tarafından, İstanbul’da Hagop Boyacıyan’ın “Matbaa-ı Aramian” yani Aramyan Matbaası’nda basıldığını öğreniriz.

Çocuklara yönelik yayın faaliyetleri 1872 yılında başlayarak, 19. yüzyılın sonuna kadar devam edecektir. Çocuklara yönelik bu yayın faaliyetleri,
Yunan harfli Türkçe yanında, Ermenice, Ermeni harfli  Türkçe ve Bulgarca olarak da gerçekleştirilmiştir.

Paper on Turkish-Greek language contact in Anatolia. Published in: Between Religion and Language: Turkish-Speaking Christians, Jews and Greek-Speaking Muslims and Catholics in the Ottoman Empire, Edited by Evangelia Balta and Mehmet Ölmez, Istanbul 2011: 215-224

Abstract
Many documents have been written in Greek-lettered Turkish, which is called Karamanlidika or Karaman Turkish. One example is the “Takvim-i Ebedi” or “Almanack”, written in 1914 by Pavlakis Melitopoulos, one of the Turkish teachers at the time, who was also known for his grammar and dictionary studies. This 110 pages work, written in Karamanlidika, was printed in Istanbul. Although a simple calendar, as implied in its title, it is actually a folkloric material that includes the beliefs, the customs and the oral tradition of the Karamans, rather than a calendar.
Under the title of “Bir Hakikat” or “A Truth” on the first page of his work, Melitopoulos states: “Considering that the calendars published so far in the world consist of simple tales, I have prepared a calendar that can always be used, in order to save people from the expense of getting a new one every year.” The work begins with a schematic calendar consisting of 28 cycles from 1914 to 2137. At the end of each cycle there is a flower pattern along with either a maxim, a two-line stanza or a four-line stanza. Under the title “Müneccimlik” or “Astromancy”, horoscopes; personality traits according to zodiac signs, personality analysis according to facial characteristics; beliefs about natural events such as rainbow and thunder; legends; proverbs, tables showing the dates of Easter according to the cycles of the sun and moon can be found. Following that, there is a three-page “ahid-nâme” describing the church hierarchy in every period, and a lexicon with polytonic (multi-tonal) Greek equivalents of Arabic, Persian and Turkish words written in Karamanlidika. In addition, there are two pages that contain information about deceased people as they appear on their tombstones and short poems dedicated to their souls.
In this paper, information has been given about the Pavlakis Melitopoulos’s book called “Takvim-i Ebedi” and a general evaluation have been carried out about the proverbs in this book.
Keywords: Karamanlidika, vocabulary, proverb, Takvim-i Ebedi, Pavlakis Melitopoulos


Özet
Karamanlıca veya Karamanlı Türkçesi olarak adlandırılan Grek harfli Türkçe ile pek çok eser kaleme alınmıştır. Bu eserlerden bir tanesi de dönemin Türkçe muallimlerinden dil bilgisi ve sözlük çalışmalarıyla da tanınan Pavlakis Melitopoulos tarafından yazılmış 1914 tarihli Takvim-i Ebedi adlı eserdir. Eser; Karamanlıcadır, 110 sayfadan ibarettir, İstanbul’da basılmıştır. Başlık itibarıyla sade bir takvim gibi addolunsa da aslında bir takvimden öte Karamanlıların inançlarını, gelenek-göreneklerini ve sözlü kültür ürünlerini içeren folklorik bir malzeme niteliği taşımaktadır.
Eserin ilk sayfasında “Bir Hakikat” başlığı altında Melitopoulos, dünyada bugüne kadar yayımlanmış takvimlerin hikâyelerden ibaret olduğunu ve vatandaşları her sene takvim alma masrafından kurtarmak için onlara daima kullanabilecekleri bir takvim hazırladığını belirtir. Eser, 1914 yılından başlayarak 2137 yılına kadar 28 devreden meydana gelen şematik bir takvimle başlar. Her devrenin sonunda bir çiçek görseliyle birlikte bir beyit, bir dörtlük veya bir vecize vardır. Akabinde sırasıyla eserde “Müneccimlik” başlığı altında burçlar, burçlara göre kişilik özellikleri, simaya göre kişilik tahlili; gökkuşağı, gök gürlemesi gibi tabiat hadiselerine dair inanışlar; efsaneler; atasözleri, güneşin, ayın devirlerine göre paskalyanın tesbitini gösterir tablolar; dönemlere göre imtiyazları anlatan üç sayfalık bir ahid-nâme ve Karamanlıca imlasıyla yazılmış Arapça, Farsça, Türkçe kelimelerin politonik (çok tonlu) Yunanca karşılıklarının bulunduğu bir lügatçe yer alır. Ayrıca sadece iki sayfada mezar taşı kaydı tarzında vefat eden kişilerle ilgili bilgiler ve onların ruhuna adanmış kısa şiirler mevcuttur.

Bu çalışmada, Pavlakis Melitopoulos’un Takvim-i Ebedi adlı eseri hakkında bilgi verilmiş ve eserdeki atasözleri ele alınarak genel bir değerlendirme yapılmıştır.
Anahtar Kelimeler: Karamanlıca, söz varlığı, atasözü, Takvim-i Ebedi, Pavlakis Melitopoulos

From the second half of the nineteenth century onwards the Turcophony of the majority of the Orthodox population of Anatolia became to be treated gradually as an anomaly that has to be corrected. The ecclesiastic leadership of the Orthodox millet and the secular leadership of the Ottoman Greeks became increasingly more sensitive and anxious towards the dominance of Turkish in the Anatolian Orthodox
communities. The present study claims that just like the Ottoman state authority, the leadership of the Ottoman Greek millet adopted a siege mentality. In this specific historical context modern education acquired an adversarial nature and educational competition fueled both state led and the non-Muslim educational endeavors.
Towards the middle of the nineteenth century a new language hierarchy emerged and consolidated. According to this new linguistic hierarchy Greek started to represent progress, advancement, prosperity and a break away from the existing backwardness. The plain Turkish that is spoken is despised and is treated as an oriental sign of backwardness and poverty.
The present study attempts to demonstrate the complex interrelationships between different actors in shaping the educational and communal affairs of Turkish speaking
Anatolian Orthodox. Rather than a homogenous entity what we find is a socially, economically, culturally, linguistically and ideologically fragmented community in which different actors tries to assert themselves and to direct this process through
factional politics.
This study claims that education stopped and reversed the process of social and cultural integration of the Turkish-speaking Anatolian Orthodox to their Muslim compatriots and created a sense of Greek national identity and feeling among the younger generations. Despite the occasional expression of a local or Anatolian Orthodox conscience inside the Ottoman Greek millet, most of the time in response to defamatory arguments concerning their Turcophony, a political and cultural program that will emphasize their ethnic distinctiveness from the Rum millet in the sense of Bulgarian or Albanian examples never took hold. Until the “exchange of populations” the cultural and ideological program of integration to the Greek Orthodox millet/nation retained its hegemonic position and remained as the most
convincing program for achieving progress and prosperity.

Öz Bu çalışmada, çoğunlukla orta Anadolu havzasında yaşamaış olan Türkçe konuşan Ortodoks Hristiyan nüfus hakkında araştırma yapmaya isteklilere katkı sunulması amaçlanmaştır. 1924 yılında Türkiye ile Yunanistan arasında gerçekleşen mübadele sonrası Türkiye'den gönderilenler, Türkçe konuşur, fakat Hristiyan Ortodoks mezhebine mensup idiler. Karamanlılar adıyla bilinen bu topluluğun kökenleri konusunda uzunca tartışmalar yapılmış ve bir türlü sonuçlanamamıştır. Bu nüfusun kökenlerine dair birbirinden faklı düşünceler bulunmaktadır. Ağırlıklı olarak iki kanatta toplanan fikirlerin tartışması bu metinde yapılmaya çalışılacaktır. Bu çalışmada bir yüz yıl boyunca yaşamış gerek tarihçi gerekse konuya ilgili yazarlar tarafından ortaya atılmış ya da aktarılmış görüşler ile bu görüşleri elde etme yolunda izledikleri yol, kaynak kullanımları ve yaklaşım farkları değerlendirilmiştir. Abstract This study aims to contribute those who are willing to study about Turksih speaking Orthodox Christian population where mostly lived in central Anatolian basin. Those Karamanlids people were able to speak only Turkish and they have been send to Greece after the population exchange decision made between Turkey and Greece in 1924 eventhough they were not able to * İstanbul Medeniyet Üniversitesi, S.B.E. , Tarih A.B.D. , tezli yüksek lisans öğrencisi, [email protected] ,7 Mayıs 2017

This dissertation examines the case of a Turcophone Orthodox Christian population (Karamanlis) in the context of the Greek-Turkish War (1919–1922) and the subsequent population exchange (in 1923). I argue that during the transition period from the Ottoman Empire to the era of nation-states, both Greek and Turkish nationalists unsuccessfully attempted to reshape the Karamanlis into a particular “national” people opposed to their pre-national identity. In Anatolia a group of Karamanlis sided with the Turkish Orthodox Church because, when Turkish victory seemed imminent, it became clear that the Karamanlis had to get along with the new authorities. On the other hand, as a result of the polarization that occurred during the War, the Karamanlis in Istanbul felt the need to move closer to the Greek side in line with their religious affiliation. After their relocation to Greece as part of the population exchange, the Karamanlis re-defined their identity. They became refugees and experienced problems of integration. The Karamanlis in this period have been discussed overwhelmingly from the nationalist perspective and studied in connection to the agendas of the Greek and Turkish political elites. By contrast, I will trace from the Karamanli perspective the distinctive Karamanli experience. For that purpose, I examine a number of Karamanli-produced newspapers of the period in order to challenge the narrative of the national historiographies, which have justified the policies of homogenization perpetuated in the name of the Greek and Turkish nationalist interests. My aim here is to present the picture of the last phase of the dissolution of the Ottoman Empire and the formation of the religiously homogenous Greek and Turkish nation-states through the lens of an Anatolian community in the light of newspaper and archival sources.

ÖRNEK, Saim. Karamanlı Mübadil Halk Kültürü Bağlamında Neokesaria Köyünde Geçiş Törenleri, Yüksek Lisans Tezi, Ankara, 2015.
Bu çalışmada, mübadil Karamanlı Ortodoks inancına sahip bir topluluk olan Neokesarialıların sözlü kültürü bağlamında geçiş törenleri ele alınmaktadır. Geçiş törenleri, topluluğun geçmişten günümüze, içinden geçtiği tarihsel süreçler ve sosyo- kültürel bağlamlar çerçevesinde değişim-dönüşüm yönleri göz önünde bulundurularak incelenmiştir. Temel veri kaynağı alan araştırması olan bu çalışma için, elde edilen yazılı kaynaklarda ortaya konulan bilgilerden ve Küçük Asya Araştırmaları Merkezi Sözlü Kültür Arşivi derlemelerinden faydalanılmıştır. Çalışma Giriş, 3 İnceleme Bölümü, Sonuç, Kaynakça ve Ekler’den oluşmaktadır.
Giriş kısmında, çalışmanın sınırları, amacı, önemi belirtilmiş ve çalışmada kullanılan yaklaşım ve yöntemler ortaya konmuştur.
Birinci bölümde, bugüne kadar konu ile ilgili yapılmış çalışmalardan ve tarihsel kaynaklardan hareket edilerek Karamanlı Ortodokslar’ın adlandırılma biçimleri, yaşadıkları bölgeler, mübadele öncesi ve sonrası süreç, günümüz Yunanistan’ındaki durumları hakkında bilgiler verilmiş ve onlarla ilgili önceden yapılmış çalışmalar değerlendirilmiştir.
İkinci bölümde, mübadele sonrasında Karamanlı Ortodokslar tarafından kurulan Neokesaria köyünün tarihi, coğrafi, beşeri ve sosyo-kültürel özellikleri ele alınmıştır. Üçüncü bölümde, günümüzde Neokesaria köyünde yaşamakta olan mübadil Karamanlı Ortodoksların geçiş törenleri, değişim-dönüşüm özellikleri bağlamında incelenmiştir. Sonuç kısmında, geçiş törenlerinin, sosyo-kültürel ve tarihsel bağlam içindeki değişim- dönüşüm yönleri genel çerçevede değerlendirilmiştir.

This article deals with the journal of Terakki (Progress) published by the Progressive Association of Nevşehir. The journal is part of the Karamanli (in Turkish written with Greek letters) periodical literature of the late nineteenth century. Its readership mainly consisted of Turkish speaking Anatolian Orthodox immigrants of Istanbul or other important urban areas of the Empire but also it had customers in the local Anatolian Orthodox communities themselves. Among the Anatolian Orthodox immigrants in the capital of the Empire those from Nevşehir formed an important segment. The journal has an encyclopedic orientation since it provided its readership information on topics concerning education, family life, religion, health, history, geography etc. It defended a
conservative modernist perspective in an age that the rhythm of
socioeconomic change threatened existing social relations and hierarchies. The journal served as a vehicle for the expression of the ideas of the educated younger generation and the emerging new segment of professionals of the Turkish speaking Anatolian Orthodox immigrants. This new educated elite through their vehicles of expression like the journal Terakki, served a very crucial role in the process of
adoption and/or appropriation of the social, cultural and linguistic standards of the Ottoman Greek millet by the Turkish speaking Anatolian Orthodox.

Karamanlı Türkmenleri Moğol baskısıyla Aral gölünün doğusundaki ana yurtlarını terk ederek önce Azerbaycan’ın Şirvan eyaletinde bir süre kalıp bazı mensuplarını burada bıraktıktan sonra günümüzde Taşeli olarak adlandırılan coğrafi bölgeye bilhassa Ermenek ve Mut yörelerine göç etmişlerdir. Karamanlı Türkmenleri, XIII. asrın ilk çeyreği I. Alaeddin Keykubad zamanında Taşeli’nde konar-göçer bir topluluk şeklinde örgütlenmişlerdir. Taşeli’ye yerleşen Karamanoğulları beyliğinin başında görülen ilk siyasi şahsiyet, Nure Sofî olarak zikredilen Nureddin b. Sadeddin Bey’dir. Karamanlı Türkmenlerin kökeni hakkında kaynaklarda farklı rivayetlerin aktarılması tarihçilerin muhtelif yorumlarda bulunmasına sebep olsa da araştırmacıların çoğunluğu Yazıcızade Ali’nin Tevarih-i Al-i Selçuk adlı eserindeki kayıtlara atıfta bulunarak Nure Sofî’nin 24 Oğuz boyundan Avşar boyuna mensup olduğunu zikreder. Nure Sofî babası Sadeddin Bey ile Anadolu’ya göç ederek önce Sivas bölgesine yerleşmiş, daha sonra kendisine tabi Karamanlı Türkmenler ile I. Alaeddin Keykubad tarafından yurt olarak verilen Ereğli, Ermenek, Mut ve Silifke bölgesinde hâkimiyet kurmuştur. Nureddin Bey’in “Sofî veya Sûfî’’ lakabını almasında Baba İlyas Horasani’ye intisabı ile siyasi hayattan uzaklaşarak yönetimi oğluna bırakıp Babailere bağlı bir derviş gibi münzevi hayatı tercih etmesinin rolü büyüktür. Onun bu harekete katılması zaten üzerinde bulunan siyasi kimliğine dini bir kuvvet eklemiş ve göçebe Türkmenler arasında siyasi ve manevi nüfuzunu güçlendirmiştir. Ancak Babai isyanına katılan Nure Sofî, Selçuklu kuvvetlerinin isyancıları şiddetle bozguna uğratmasından dolayı buradan Baba İlyas’ın oğlu Muhlis Paşa ile beraber kaçarak Ermenek yöresine, ailesinin ve oymak halkının yanına gelmiş, burada ölünceye değin münzevi bir hayat yaşamıştır. Karaman, Zeynü’l Hac ve Bunsuz adında üç veya dört oğula sahip olan Nure Sofî’nin ölüm zamanı bilinmemekle birlikte günümüzde kalıntıları hala görülebilen mezarı Mut ilçesine bağlı Değirmenlik yaylasındadır. Bu bildiride Nure Sofî ve ailesinin kökeni, siyasi ve menkıbevi kişiliği, Ermenek ve Mut yöresine gelişleri, Baba İlyas Horasani’ye bağlanması ve isyan sonrasındaki hayatı, ölümü ve öldüğü yer ile ilgili değerlendirmelerde bulunulacaktır.

Karamanli Turks that left their motherlands in the east of the Aral Sea due to the Mongol pressure firstly lived in Sirvan for a short period of time, a province of Azerbaijan region and later migrated to Ermenek and Mut territory in particular, a part of a greater region called Taseli. Karamanids were organized in a semi-nomadic way of life in Taseli during the reign of Aladdin Keykubad I in the first quarter of the 13th century. First political figure of Karamanids settled to Taşeli was Nureddin b. Sadeddin Beg who was called Nure Sofi. Although, there are different data in sources that caused various comments by historians over the origin of Karamanli Turkmens, majority of researchers citing to the work of Yazicizade Ali, Tevarih-i Al-i Selçuk, claims that Karamanids were related to Afshar tribe, one of twenty four Oghuz tribes. Nure Sofi who was migrated to Anatolia with his father Sadeddin Beg was settled firstly in Sivas. After that, he moved to the regions of Eregli, Ermenek, Mut and Silifke donated to himself by Aladdin Keykubad I with Karamanli Turkmens that was under his authority. Nureddin Bey's preference for his nickname as “Sofî or Sufi’ was mostly associated with the role of his ascetic life as a dervish loyal to the Babais after he was attached to the father İlyas Horasani and left the administration to his son. His attachment to this movement was further strengthened his political identity through a religious side and boosted his political and spiritual influence among nomad Turkmens. However, Nure Sofî, who participated in the Babai rebellion, escaped with Muhlis Paşa, the son of Baba İlyas, because of the Seljuk forces' violent repression of the rebels and came to the Ermenek region along with his family and the people of the tribe, and lived a reclusive life until his death. Nure Sofi’s death time who had three or four sons called Karaman, Zeynül Hac and Bunsuz is not known but his tomb that is visible today is Degirmenlik plateau of district of Mut. This study aims at evaluating the origin of Nure Sofî and his family, his political and moral personality, his arrival to the region of Ermenek and Mut, his attachment to Baba Ilyas Horasani and his life after his rebellion, his death and the place where he died.

This paper presents the accomplishments and activities of Konstantinos (Kostakis) Adosidis Pasha (1817-
1895) who served two terms as Prince of Samos (Dec. 1873 – May 1874 and Feb. 1879 – May 1885).
The island’s history and unusual system of autonomous government during the years 1834-1912 have
attracted the interest of many researchers.1 However, the period of Adosidis’ rule remains relatively
unknown, as his accomplishments while serving in the office of Prince of Samos have not been
systematically studied. The present paper aims to present a picture of the governance of the Cappadocian
Adosidis by drawing on primary source material from the Samos archives.

Amerika'ya yerleşmişlerdi fakat göçlerinin yoğunlaştığı asıl, merkez İstanbul'du. Burada göçmenler çoğunlukla ticari faaliyetlerle meşgul olmaktaydı[ar.2 İstanbul'da peynirci ve yumurtacı esnaf blrlikleri Nevşehirli göçmenler tarafından kurulmuştu ve neredeyse tamamıyla onlardan oluşmaktaydı.3 Bu iki örneğin dışında Nevşehirli goçmenler zeytin ve zey, tinyağı ticaretinde de önemli bir var, lığa sahipti. Balık Pazarı'ndan Keres-i teciler'e uzanan pazü yerindeki tüc, carların çoğu Nevşehir kokenliydi.a Esnaf birliklerinde örgütlenen Nev, şehlrli göçmenler memleketlerinin eğitim ve hayır işlerine yönelik canlı bir ilgi göstermekteydiler. Bu çabalarında en önemli unsur, 1875'ten itibaren Nevşehirli peynirci esnafının sattığı her teneke peynir için memle, ketlerindekl cemaat okulları yararlna odedikleri "mektep parası" idi. Nevşehirli goçrnenlerin, tıpkı Kapadokya'nın diğer Ortodoks cemaatlerine mensup göçmenler gibi, mem, leketlerine yönelik ilgi ve yardırnlarının merkezini eğitim oluşturmaktay-dı. Nevşehir güçlü ve maddi koşulları elverişli cemaati sayesinde, çevresindekl birçok cemaate kıyasla, iyi işleyen bi.r eğitim sistemine sahipti.5 Kapadokya'nın diğer Ttirkdil cernaatleri gibi Nevşehir'de de eğitimden beklenen temel fayda öğrencilere Yunanca'nln tedris edilmesiydi.o Yüzyılın başında şehrin Ortodoks cemaati üç anaokulu, altı sınıflı bir kız okulu ve yedi sınıflı "mükemmel" bir erkek okuluna (astiki) sahipti. Anaokullar, da 30O, kız okulunda Z57 ve astiki okulda 35? olmak üzere bu okullarda toplam 964 oğrenci okumaktaydı. Aynı dönemde bu okulların yıllık masrafı 800 Osmanlı lirası olup bunun 150 lirası Nevşehir cemaatinden geri kalan 650 lirası ise İstanbul'da ticaretle uğraşan Nevffiirliler tarafından kar, şılanmaktaydı.7 Bu rakam|ar 70. yüz, yılın başında İstanbul'daki göçmen topluluğun Nevşehir'deki cemaatin eğitim faaliyetlerinin sürdürültlp geliştirilmesinde ne kadar önemli bir role sahip olduğunu göstermektedir. Nevşehirli Göçmenlerin İ.stanbul'da Kurduğu Cemiyetler 19. yüzyılda İstanbul'da aynı rnahal-Papa Yeorgi.ş nam Cemiyet-i Islahiyyesi STEFO BENLiSOY l l aoadokvalı Ortodoksların |9. }trUrrılda kapltalist itişkilerin yoğunlaştığı ve ticart olanakların arttığı bolge ve şehirlere göçünden Nevşe, hir ortodoks cemaati de nasibini alm §tt. Nevşehir 18. yüzyılın başındaki kuruluşundan itibaren önernli bir Ortodoks nüfusa sahip olmuştu. Ş*hrin nüfusu 70. yüzyılın başında 7|5.76'ya ulaşmaktaydı. Bunun 13.210'u Müslüman, 7306'sı Orto, doks, 878'i Ermeni, 87'si Protestan Errneni ve 45'i Katolik Ermeni idi.1 19. yüzyılın ikinci yarısından itibaren giderek hızlanan Kapadokya Ortodoks cemaatlerin ticari merkezlere göçü, Nevşehir cemaatinde de yankı- §lnı bulrnuş, bunun sonucunda da özellikle İsnnbul'da önemli bir Nevşehirli göçmen cemaati oluşmuştu-Aşağıda İstanbul'dakl Nevşehirll Ortodoksların kurdukları ve giç ettikleri yerde cemaatlerinin bir minyatürünü yeniden üretme çabalarında iineınli bir yer tutan cemiyetler inceleırecek vc bı,ııı[ıır arasından 1911 yılıııela tcşkil cdilıniş "Paıpa Yeorgios ııııııı ()eıııiyct-i lslahiyycsi"nin nizıtttıılııırıesi sı ıııtı lııeaktır. ' llÜ lııanıı vu lolılı.ıııı t}lllnılorl Bölümü. Tıılh vo Topluın / ^ĞUstos 2ao3 / SAY| 236 99.35

ÖZ Literatürde, Türkçe konuşan Ortodoks Hıristiyan topluluklar, Karamanlılar olarak adlandırıl-maktadır. Karamanlı topluluklar 1924 yılına kadar çoğunlukla Anadolu'da Kapadokya bölgesinde yaşamışlardır. Bu topluluklar da Anadolu'nun diğer Rum toplulukları gibi 1923 yılında Türkiye ve Yunanistan arasında imzalanan Nüfus Mübadelesi Protokolü ve Sözleşmesi ile Anadolu'yu terk etmek zorunda kalmış ve Yunanistan'a yerleşmiştir. Bu çalışmaya konu olan Karamanlı topluluk ise, nüfus mübadelesi sonucunda Kayseri'nin Develi ilçesine bağlı Zile ve Karacaören kasabalarından ayrılarak Yunanistan'ın Epir bölgesindeki Yanya şehrinin Neokesaria köyüne yerleşmiştir. Çalışmada bu top-luluğun doğum geçişine özgü kültürel pratikleri, kültürel değişim ve uyarlanma bağlamında değer-lendirilmektedir. Çalışmanın amacı, topluluğun Anadolu'dayken yaşadığı eski topraklardan bugüne dek sürdürebildikleri doğum geçişine ait ritüel, inançlar ve uygulamaları tarihsel ve sosyo-kültürel bağlamda, değişim ve dönüşüm yönü ile art zamanlı olarak ele almaktır. Bu çerçevede, topluluğun doğumlarının, yerleştikleri köyün konumu sebebiyle erken sayılabilecek bir dönemde hastanelerde ger-çekleşmeye başladığı görülmektedir. Artan modernleşmeye paralel olarak doğumla ilgili inanmaların ortadan kalkmakta olduğu anlaşılmaktadır. Her ne kadar Anadolu'dan taşınan doğum geçişine dair gelenekler, uygulamalar ve inançlardan bazılarının bugün devam ettiği görülse de geçen zaman içinde topluluğun Yunanistan toplumu ile birliktelik sağlandığı görülmektedir. Bu çalışma iki tip veri kay-nağına dayanmaktadır. Bunların ilki Küçük Asya Araştırmaları Merkezi tarafından nüfus mübadele-sinin sonrasında birinci kuşak mübadiller ile yapılmış görüşmelerden elde edilen sözlü gelenek arşivi verileridir. İkinci veri kaynağı ise 2015 yılının Temmuz ayında gerçekleştirilen alan araştırması sonu-cunda elde edilen verilerdir. Araştırma süresince köy içerisinde uzun süre vakit geçirebilme imkânı gözlem yapabilmeyi sağlarken, yanı sıra yarı yapılandırılmış görüşmeler de gerçekleştirilmiştir. Ek olarak, alan araştırması süresince ilgili görsel malzemenin (fotoğraflar ve videolar) yer aldığı bir biri-kim de oluşturulabilmiştir. ABSTRACT In the literature, Orthodox Christian communities speaking Turkish are called Karamanlides. These communities had lived mostly in Cappadocia region, Asia Minor until 1924. Karamanlides, like other Rum communities of Asia Minor, were forced to leave their lands and settle in Greece under the Agreement of Population Exchange between Turkey and Greece in 1923. The Karamanli community, the topic of this paper, left the villages of Zile and Karacaören located in Develi—a district of Kayseri, Turkey—and settled in Neokesaria, a village in Ioannina in the Epirus region of Greece. In this paper, this community's cultural practices of birth passage are evaluated in the context of cultural changes and adaptation. The aim of this study is to discuss diachronically the rituals, beliefs and practices of birth passage within those traditions which were, until present, carried from Asia Minor in terms of change and adaptation within the historical and socio-cultural context. In this framework, it is observed that the woman of the village has started to give birth to their babies in the hospitals in early period due to the location of the village. It's understood that the beliefs related to birth started to vanish parallel with the rising modernity. Even though some customs, practices, and beliefs from the past still survive , it is observed that the community adopt the Greek society's customs, practices, and beliefs. This paper is based on two types of sources. The first is research documents from Oral Tradition Archive of the Centre of Asia Minor Studies obtained from first generation settlers of the population exchange. The second is fieldwork conducted in Neokesaria in July 2015. The opportunity to spend plenty of time in the village allowed for the observance of the practices of the community, while also provided the opportunity for semi-structured interviews. Furthermore, a large number of visual records (photographs and videos) of these practices was collected as a part of the field work.

Karaman People (or Karamanlides) lived in Anatolia in the period of Ottoman Empire and spoke their mother language, Karamanli Turkish from the 14th to the 19th centuries. Despite the fact that the official goverment language was written in Arabic Script, this Anatolian Orthodox Christian community published their Turkish works in Greek Script. Many Karamanlides had to leave their homes during the population exchange in 1923 between Greece and Turkey, because of being an Orthodox although they didn’t speak Greek. Some refugees from Kutahya settled in and around Thessaloniki at that time. The first generation continued to speak Turkish and wrote this book to preserve their historical and cultural information about individuals, families or important events such as the period of Sultan Abdulhamid II, Ottoman Constitution, Mahmud Shevket Pasha who played an important role in ending the 31 March Incident. This article is about a book written by Karaman People from Kutahya, who settled in and around Thessaloniki: Savva S. Efremidu, Istoria-laografia tov Kotieu (Kütaheias), Poleos tis Kentrikis M. Asias (History and folklore of a city in the center of Asia Minor, Kutahya), Selanik, 1960. All data of Karaman Turkish in the book written in Greek language, was studied. Also the explanations in Greek were translated to Turkish before chapters in Karaman Turkish.

Balkan Savaşları'nın Osmanlı İmparatorluğu açısından bir "topyekûn savaş" deneyimi oluşturduğu tespiti, özellikle son dönemde sıkça yapılmıştır. 1 Osmanlı iktidarı, karşısında bulunan Balkan devletleri gibi, Müslim-gayrimüslim, asker-sivil, erkek-kadın tüm tebaasının savaş çabasına aktif biçimde katılabilmesi için olanakları dahilinde bir propaganda çabası içerisine girmiş ve asker ve siviller arasında vatanseverlik duygularını teşvik etmeye ve onların sadakatini pekiştirmeye çalışmıştır. 2 Bu çabada elbette en önemli rol Osmanlı basınına düşecektir. Basının savaşa ilişkin yazılı ve görsel aktarımları savaş gerçekliğini Osmanlı kamuoyuna taşıyacaktır. Muharip devletlerin karşılıklı propaganda girişimlerinin önemli bir boyutunuysa rakiplerin sivil halka karşı işledikleri savaş suçlarına odaklanan 'mezalim propagandası' oluşturacaktır. Devlet ve başta basın olmak üzere devlet dışı aktörlerin katıldığı bu propaganda faaliyeti aracılığıyla, bir yandan düşman şeytanlaştırılıp gayrı insanileş-(*) İTÜ İnsan ve Toplum Bilimleri Bölümü.

Karamanlıca İstanbul’un Fethi: Feth-i Konstantiniye
(The Conquest of Constantinople in Karamanli Turkish with Greek Script)

Sevim Yılmaz Önder - Elif Özcan Uğur
Dergah Yayınları, İstanbul/2021

The Karamanli People (Καραμανλήδες) who are an Orthodox, Turkish-speaking people, lived in Anatolia in the Ottoman Empire and spoke their mother tongue, called Karamanli Turkish. They published three books on the conquest of Constantinople. One of these works—probably the last one—was written by Arhimandritis Athanasios Simeonidis (Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Συμεωνίδης) in 1909.
A few passages from the book: The Byzantine Empire's Struggles during the Siege
While Sultan Mehmet ll was dealing with the preparations for war in Edirne, Emperor Konstantinos sent three ships to Mediterranean islands to get supplies and ammunition after escorting the people of the villages around Istanbul and their supplies into the city itself.
The Pope's envoy, Cardinal Isidoros took Leonardo, the Catholic Episcopal of Lesbos, 150 Catholics, and a ship with him and arrived in Istanbul. When he arrived, the issue of the unification of churches was discussed again, and on December 12 of 1452, Catholics and Greeks together held a ritual in the Hagia Sophia Church. This ritual angered the people no end.
Georgios Sholarios, who had become a monk named Gennadios, wouldn’t come out when many people arrived at the monastery where he was. He wrote on a piece of paper, “Miserable and poor Greeks! You despaired of Allah and took the side of the Europeans? Istanbul will be conquered by the Ottomans anyway. You will only have atheism, shame on you!” Then he hung this on the door of the room known as the Califactory, or warming room. The emperor's emissary, Grand Duke Lukas Notaras, was also not willing to unite with the Catholics. He said “I would rather see a Turkish turban in Constantinople than the Latin mitre.” This angered the people all the more.
The people of Istanbul were divided in two, and those who wanted to remain Orthodox cursed those who supported unification with the Catholics. Some 700 Greeks decided to leave the country to escape Catholicism. Although the beloved Gennadios Sholarios had said "Istanbul will be conquered by the Ottomans anyway," no one committed treachery by ceasing to stand up to the enemy and taking shelter under Ottoman protection.
On Tuesday, May 29, 1453: When the sun rose, the flag with the eagle—the symbol of the Greek Empire—was still flying around Topkapi. The soldiers were encouraged once more and the emperor said with great joy “Brothers! God is our helper. Don't be afraid, we'll save our homeland with a little patience. At that time, cannons began to beat the fortress from the outside.
The Ottomans entered in waves through the Sulukule Gate (now closed), which had been opened when the guards were killed, and they spread to the inner parts of the city. When Emperor Konstantinos Paleologos lost hope during the crisis, he immediately remembered that he was the last of the Greek emperors. According to a rumor, he said “There's no Christian left to kill me” and  according to another rumor he said “Despite Constantinople being conquered, is Constantine alive?” At the moment that the emperor wanted to die, a Janissary soldier hit his forehead with a sword and the emperor fought for the last time and knocked down the soldier who wanted to kill him. Meanwhile another Janissary stabbed him in the back with the sword of revenge and he felled the last emperor.

Makale Osmanlı emek tarihine ilişkin yazında, 1908 devrimi sonrasında İstanbul'da  kurulan ilk işçi örgütlerinden birisi olan "Anadolu Osmanlı Şimendiferleri Şirketi Memurin ve Müstahdemini Cemiyet-i İttihadiyesi" reisi ve 1908 Eylül'ündeki Anadolu Demiryolları grevinin örgütleyicilerinden birisi olarak kendisine kısaca değinilen Doktor Arhangelos Gavril'in şahsında bütünleştirmeyi başardığı ilk bakışta birbirinden son derece farklı kimlikleri anlamlandırmayı amaçlıyor.

Karamanli Turkish is a Turkish Language spoken by Karamans who are Anatolian Orthodox Christians from the 14th to the 19th centuries in Anatolia in the period of Ottoman Empire. Their works that were published in Ottoman Turkish using Greek Script are called Karamanlidika (Καραμανλήδικα / Καραμανλήδεια γραφή) or Karamanli Turkish. Some of the Karamans lived in the part of Anatolia Trabzon- Fırat-Toros- Silifke line to the west, especially in Kayseri, Nevşehir, Niğde, Konya areas and Black Sea’s coast and Istanbul, some other part of them lived in Syria, Balkans, Crimea and Cyprus until many Karamanlides had to leave their homes during the population exchange in 1923 between Greece and Turkey, because of being an Orthodox although they didn’t speak Greek. In the Karamans’ works published in their own accent, they define their language as “prosaic Turkish, simple Turkish, clear Turkish or Anatolian language". They wrote novels, stories, novel translations, poetry, theater scripts, songs, epics, dream interpretations, entertaining books as horoscopes and books about Anatolian folk, the stories and anecdotes reflecting Anatolian folklore such as Stories of Şah İsmail, Köroğlu, Âşık Garip, Âşık Kerem and Anecdotes of  Nasreddin Hoca. In this paper we will talk about Karamanli Turkish Anecdotes of Nasreddin Hoca and its multicultural Anatolian life such as some social syterotypes, professions, neighborhoods and the relationship between husband and wife etc.

The 1923 Exchange of Populations between Greece and Turkey as part of the Lausanne Treaty was a significant historical event for the establishment of nation states in both countries. This exchange of population was not a simple migration movement between the two countries concerned, but it also signified the extension of a change in the structure of the state that had started long before this exchange.

Great Empires of the Middle Ages started to collapse one by one after their long existing populations had gained a national consciousness, and the French Revolution emerged as a symbol of this process, and thus nation states started to appear at the places of those Empires. The Ottoman Empire was articulated to this process of nation formation with the start of the modernization movement. Some states, such as Greece, declared their independence in the last Century of the Empire that went through wars. During this process some problems in Greece continued until the foundation of the Turkish Republic and sharp results were to a great extent obtained with the Protocole signed in Lausanne, in 1923.

According to the decisions taken in the Lausanne Treaty, the Orthodox Christians that were living in Anatolia –with the exception of those living in İstanbul – and were citizens of the Turkish Republic, and the Moslems that were living in Greece – with the exception of those living in Western Thrace – and were citizens of the Greek Republic were subjected to mutual migration. This obligatory exchange of the people didn’t remain in the political domain only, but was also reflected in the activities in art and literature of the countries at different times. The reception of images that had been formed in those countries in the course of time with a close connection to historical events also varied.

One of the primary aims of this thesis is to make a comparative analysis of the reflection of 1923 Exchange of Populations as part of the Lausanne Treaty on Turkish Literature by taking into consideration the relation of literature with history and political science. For this reason in order to go beyond surface analysis, certain literary works of eminent authors have been chosen that are analyzed in detail. These are the following novels; Yaşar Kemal’s Fırat Suyu Kan Akıyor Baksana, Sabậ Altınsay’s Kritimu - Girit’im Benim, and Ahmet Yorulmaz’ Savaşın Çocukları.

Theories of Imagology and Reception Studies are used in interpreting the texts, the impact of the chosen works on literature are investigated, the way they dealt with the migration theme and the way the images have been formed are analyzed. One of the significant results that are obtained in the thesis is the importance that all three authors have attached to the togetherness of their people during this migration process that have also influenced the formation of the Image of the Turk and the Image of the Greek in the works that have been analyzed.
1923 Lozan Mübadelesi, hem Yunanistan hem de Türkiye için ulusal bir devlet kurma yolunda uygulanmış olan çok önemli bir tarihî olaydır. Lozan Mübadelesi yalnızca iki devlet arasında yapılmış bir değiş tokuş / göç olmadığı gibi, Mübadele’den uzun bir süre önce dünyada değişmeye başlayan devlet yapılarının uzantısı niteliğini taşır.
Orta Çağ’ın büyük imparatorlukları; dünyada eskiden beri mevcut olan milletlerin ulus bilincini kazanması ve Fransız Devrimi’nin bu sürecin simgesi olarak sahneye çıkmasından sonra teker teker yıkılmaya başlamış, bu imparatorlukların yerlerine ulus-devletler kurulmuştur. Osmanlı İmparatorluğu da bu uluslaşma sürecine çağdaşlaşma hareketlerinin başlamasıyla eklemlenmiştir. İmparatorluğun savaşlarla geçen son yüzyılında Yunanistan gibi kimi devletler bağımsızlıklarını ilan etmiştir. Bunun yanında Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşuna kadar Yunanistan’daki bazı problemler devam etmiş, kesin sonuçlar büyük oranda 1923 Lozan Protokolü’nde alınmıştır.
Lozan Sözleşmesi’nde alınan kararlara göre İstanbul hariç Anadolu’da yaşayan Türk uyruklu Ortodoks Hıristiyanlarla, Batı Trakya hariç Yunanistan’da yaşayan Yunan uyruklu Müslümanlar karşılıklı göçe tabi tutulmuştur. Halkların bu zorunlu değişimi sadece siyaset alanında kalmamış; bu ülkelerin sanat ve edebiyat alanlarındaki faaliyetlerine de farklı zamanlarda yansımıştır. Bu zamanlara bağlı olarak ülkelerde oluşan “imge” alımlamaları da değişiklik göstermiştir.
Bu çalışmanın öncelikli amaçlarından biri, tarih ve siyaset bilimi gibi alanlarla edebiyatın ilişkisini göz önünde bulundurarak, Lozan Mübadelesi’nin Türk Edebiyatı’na yansımasının karşılaştırmalı bir analizini yapmaktır. Bu amaçla yüzeysel bir incelemenin ötesine geçip, derinlikli analizler yapabilmek için bazı eserler seçilmiştir. Seçilen anlatılar Yaşar Kemal’in “Fırat Suyu Kan Akıyor Baksana”, Sabâ Altınsay’ın “Kritimu – Girit’im Benim” ve Ahmet Yorulmaz’ın “Savaşın Çocukları” adlı eserleridir.
Yapılan incelemeler İmgebilim ve Alımlama Estetiği kuramları kullanılarak değerlendirmeye tabi tutulmuş; seçilen metinlerin edebiyata ne ölçüde katkı sağladıkları,  Mübadele konusunu nasıl işledikleri ve ne gibi imgeler oluşturdukları araştırılmıştır. Elde edilen en önemli sonuçlardan biri, bu yazarların halkların bir aradalığına verdikleri önem doğrultusunda kurgu inşa ederek Rum veya Türk imgelerini yaratmış olduğudur.

Ayşe Hür, Taraf gazetesinde haftada bir yazan ve bu yazılarında tarihsel olayları ve gelişmeleri resmi tarih anlayışından çok farklı, genellikle de bu anlayışa aykırı bir biçimde inceleyen bir tarihçi. Geçenlerde onun 11 Mayıs 2008 tarihli, "Türkler Mu'dan mı Ergenekon'dan mı?" başlıklı yazısını okuyordum. Hür'ün bu yazıda kullandığı şu iki cümle önce dikkatimi sonra da tepkimi çekti:

Anadolu'nun Ortodoks TopGeçmişten günümüze tarih, genelde devlet kuran halklar üzerinde yoğunlaşmış ve tarih görüşü değişse de siyasal olmaktan kurtulamamıştır. Oysa hiç devlet-yönetim birimi oluşturmayan ve yaşamlarının çoğunda siyasal etkinlikleri olmayan halklar vardır. İşte Anadolu’da buna gösterilebilecek Ermeni harfli Türkçe ve Karamanlıca konuşan iki halk dikkatimizi çeker. Ne yazık ki bu halklar üzerine yapılan çalışmalar yok denecek kadar azdır. Yapılan çalışmaların çoğu köken tartışması içerir. Ortodoks Karamanlıları anlamaktan uzaktırlar. Bu insanların kökenleri neydi? Bu insanların kökenlerini bilebilir miyiz? Nasıl bir kültürel kimlikleri vardı? Nerelerde yaşarlardı? Hangi kaynakları kullanıyorlardı?luluğu: Karamanlılar

Anatolian beylik of Karaman was the principal successor of the Rum Sultanate and the main political rival of the Ottomans. After the Angora Battle the Great Mosque was built in Karamanid’ Aksaray. The building is not typical for the architecture of Central Anatolia.
On the one hand, the construction reproduces the inherited model of the "official Seljuk mosque" after a long break; on the other hand, the layout of the building proves to be close to the synchronous early Ottoman examples of ulu-cami – a special type of religious buildings which performed also memorial functions. This makes it necessary to expand the architectural context of the Aksaray mosque and pay attention to the political reasons for architectural citation.

Anadolu Takvimi Yıldız ( Mikrasiatikon Imerologion O Astir), Osmanlı Devleti’nde 1913 ve 1914 yıllarında Karamanlılar tarafında çıkartılmış olan bir almanaktır. 1914 tarihli almanağın “İfade” kısmında, almanağın bir önceki yıl Anadolulu okurları tarafından oldukça rağbet gördüğünden bahsedilmektedir. Bu nedenledir ki bu yıllık bir sonraki sene de çıkarılmıştır.  Yazımızın konusu da, bu yıllıkta yer alan “Evangelinos Misailidis” makalesidir. Bu makale Misailidis'in öğrencilerinden biri olan I. I. Limnidis tarafından kaleme alınmıştır.

Geç Osmanlı Anadolu’sunda Batılı misyonerlerin yerel Hıristiyan cemaatlere yönelik söylem ve faaliyetlerine dair çalışmalarda önemli artış olmasına rağmen bunların hedefi olan cemaatlerin bu süreçteki tepki ve savunma stratejilerini anlamlandırmaya çalışan incelemeler
hala sınırlı durumda. Oysa bilhassa Protestan misyonerlerin yerel Hıristiyan cemaatlerin dini ve kurumsal örgütlenişlerinden gündelik hayatlarına dek çok boyutlu etkileri incelenmeyi hak eden önemli bir başlık oluşturuyor. Okumakta olduğunuz makale, Türkdil Anadolu Ortodoks cemaat önderlerinin Protestan misyonerlerin “propaganda” faaliyetlerinde ve ibadetlerinde Türkçeyi kullanmalarına nasıl karşılık vermeye çalıştığını incelemeye çalışarak daha genel “Anadolulu Ortodoks kimliği” meselesi üzerine de bazı sonuçlar çıkarmaya çalışacak.