East Turkestan History

В статье предпринят, а попытка рассмотреть некоторые аспекты взаимоотношений Туркестанского генерал-губернаторства и Китая с российской, советской и постсоветской историографии. На основе анализа публикаций, выходивших на это период, были рассмотрены основные этапы изучения проблемы и и то как понимались, и изучалась проводимая Российской империей политика в этом вопросе.

In the 21st century, the scientific study of the history of colonial policy pursued by the great empires on the basis of modern approaches has not lost its relevance. Their policies in different regions have led to political, economic and cultural changes as well as conflicts of interest. In particular, in the XVIII century in Central Asia  there  was  a  sharp  political  process.  Not  only  will  there  be  military  conflicts  in  the  region,  but  the political  interests  of  several  major  empires  will  clash  in  the  region.  In  particular,  the  growing  economic potential of the Russian Empire increased its aspirations for East Turkestan, and on the other hand, after the Manchu dynasty took the Chinese throne, their bold move to the region aggravated the political situation. The  short-lived  occupation  of  Mongolia, Tibet,  Lobnor,  and  the  present-day  Xinjiang Uyghur  Autonomous Region by the Qing Empire resulted in the abolition of the centuries-old statehood of the peoples of Central Asia. In this sense, the occupation of East Turkestan by the Manchus was the responsibility of the Russian Empire and the Chinese administration.

This article tracks the evolution of contemporary violent resistance to the Chinese state in the Xinjiang Uyghur Autonomous Region (XUAR). It does so by reviewing and analyzing the nature of the main episodes of violence reported in the region since the  beginning of the Chinese 'reform and opening up'  period  (1978-2012). It finds that violent resistance, not necessarily resulting from ideological or separatist agendas, has been present in Xinjiang in the form of low-scale insurgency, ethnic riots, and terrorism. The article forecasts that violence will remain a regional issue in the future considering the long-standing frictions with the Uyghur ethnic minority and the crackdown 'strike, hard' (yanda) campaigns of the Chinese government.

This paper examines certain sections of the important Islamization narrative of Tughluq-Temur Khan in the Tarikh-i-Rashidi. This narrative is one of a few, which illustrates the beginning of Chagataiyid Islamization in Moghulistan. Also important in this narrative is how Mirza Haydar portrayed this process. These particular sections have been chosen since they contain almost all the elements that typically are contained in a conversion narrative.

The province of the People's Republic of China, the Xinjiang Uygur Autonomous Region has historically been known under various names-Eastern Turkestan, Chinese Turkestan, Kashgaria, etc. In the early 19 th century this region was one of the least explored in Western scholarship and of Kashgaria. Accordingly, in the second half of the 19 th to early 20 th centuries, several expeditions were organized that pursued serious academic goals alongside military, diplomatic, and commercial purposes. One of these Turkestan, the northern outskirts of the Tibetan Plateau, and Dzungaria studying this vast region's geography, topography, nature, climate, and population. The results of this investigation were presented by M.V. Pevtsov region's ethnic composition, religious beliefs, language, customs, and rituals. This article offers insights and analysis of the content of Pevtsov's report, which provides valuable information about the daily life of the population of Kashgaria at the end of the 19 th

This paper tries to elucidate what imperial expansion, rule, and rivalry meant for the local people in Central Asia, a region famous for being the theater of the “Great Game.” It analyses historical events that occurred in various places such as Kazakhstan, West and East Turkestan, Pamirs, Hunza, and Kashmir, and makes a number of findings on the dynamics of center-periphery and metropolis-colony relationships. First, in a situation of antagonism among local actors, the intention of one party to ally with a great power to defeat the adversary often led to imperial expansion. In the short run, local actors were able to use the empire and even to twist it around their little fingers, but in the long run, their intentions backfired, and they were subjugated by the empire. Second, when their independence was threatened by a larger country, small countries often tried to enlist the help of another large country or empire by exploiting rivalries among them. Empires used these small countries as pawns in certain situations, but could easily abandon them, giving priority to maintaining the international order of the great powers. Third, as long as imperial rule brought justice and stability, more people chose adaptation and collaboration rather than resistance, but the rulers’ distrust and misgivings sometimes alienated them. Resistance and collaboration were interchangeable strategies for the local people. Fourth, colonized people’s attitudes toward empires diverged in the course of modernization. The ability or inability of an empire to provide cultural and political models and opportunities could determine colonized people’s attitudes toward the empire.

Deneyimli akademisyen Fahri Türk Tacikistan gezisini bu ülkenin tarihi kimliği ve Türk tarihindeki konumunu içeren dikkat çekici değerlendirmeleri ile okuyucunun zihin dünyasında Türkiye'de hemen hemen hiç tanınmayan bir ilginç ülkeyi harika bir biçimde canlandırmaktadır. Tacikistan'a seyahat ya da yatırım düşünnenlere, Türkistan konuusnda bilimsel araştırma yapmak isteyenlere tavsiye edilir.

Özet Asya'nın merkezinde yer alan Türkistan'ın doğu kısmı eski devirlerden beri Türklerin yurt edindiği bölgelerden biridir. Kırgızlar da Hunlardan itibaren Doğu Türkistan'ı ana yurtları olarak bilmektedirler. Kırgızlar, MS V. yüzyılda Doğu Türkistan'dan Yenisey havzasına göç etmişlerdir. Kırgızların bir kısmı IX. yüzyıldan itibaren yeniden Doğu Türkistan'a gelmeye başlamıştır. Kırgızların kökünü araştıran bilim adamlarının tamamı, tarihin çeşitli dönemlerinde Kırgızların Doğu Türkistan'da yaşadıklarını kabul etmektedirler. Kırgız tarihini Doğu Türkistansız izah etmek mümkün değildir. Abstract Since ancient times East Turkestan, which is located in the centre of Asia, has been one of the homelands of Turks. Kyrgyzs consider East Turkestan as their homeland since the Hun period. In the V century Kyrgyzs emigrated from the East Turkestan to the Yenisei basin. From IX century some tribes of Kyrgyzs began to move to East Turkestan. All of the scientists researching the origin of the Kyrgyz people agree on that Kyrgyzs had lived in East Turkestan in different periods. It is not possible to explain the history of the Kyrgyzs without East Turkistan.

La monnaie du Xinjiang dans deux ouvrages récents Compte rendu-Wang Yongsheng 王永生, Xinjiang lishi huobi 新疆历史货币 [Monnaies historiques du Xinjiang], Zhonghua shuju, Pékin, 2007, 540 p., ill. et Jiang Haiming 蒋海明, Xinjiang junfa shiqi de huobi, 新疆军阀时期的货币 [Monnaies de la période des seigneurs de la guerre au Xinjiang], 111 p., ill., Pékin, 2009. I L'important ouvrage de Wang Yongsheng est le premier concernant l'ensemble de la numismatique du Xinjiang publié en Chine depuis celui de Jiang Qixiang et Dong Qingxuan (Jiang Qixiang 蔣其祥 et Dong Qingxuan 董慶煊, Xinjiang qianbi 新疆錢幣, Hongkong, 1991). Il est composé de sept grands chapitres consacrés aux monnayages antérieurs aux Qing (p. 29-80), au monnayage officiel sous les Qing (p. 81-200), aux monnayages locaux sous les Qing (p. 201-232), au monnayage officiel sous la République de Chine (p. 233-402), aux monnayages locaux sous la République (p. 403-484), au monnayage central du Xinjiang après les crises des années 1930 (p. 485-496) et enfin une annexe sur les découvertes monétaires faites au Xinjiang (p. 497-520). L'ouvrage est très abondamment illustré en couleur et fournit une documentation tout à fait appréciable, mais par un parti pris surprenant, alors que tous les billets et monnaies sont soigneusement numérotés (923 illustrations), ces numéros ne renvoient à rien, à aucune liste, à aucune description, si lapidaire soit-elle. On ne dispose donc ni du poids ni du module, ni de l'origine, ni du lieu de conservation des objets présentés, ce qui réduit considérablement l'apport scientifique d'une telle masse de documents. C'est fort dommage car, par exemple, les parties concernant le monnayage officiel des Qing au Xinjiang, le monnayage de la République de Chine et les billets de la République Islamique du Turkestan Oriental sont particulièrement riches. Dans le premier chapitre, l'a. aborde les différents types monétaires qui ont été émis par des pouvoirs locaux dans la région qui devait devenir le Xinjiang à partir du xviii e siècle : les monnaies sino-kharoshthi, les wuzhu de Kucha, les monnaies de Gaochang, diverses monnaies türkes et ouighoures, les monnaies des Karakhanides et des Djagataïdes, celles de l'émirat de Khotan et les pul des Dzoungares émis à Yarkand. Il aborde aussi les monnayages sogdiens de Samarcande, de Boukhara, du Čač et du Semiretchié qui ont circulé dans le bassin

Çin Komünistlerinin 1945 deki 6. Kurultayında, Milliyetçi Çinin, Çin'deki azınlık milletlere karşı yürütmüş olduğu insanlık dışı siyasetini eleştirerek, eğer komünistler Çin'de iktidarı ellerine alacak olurlarsa, Moğol, Tibet ve Doğu Türkistan halkına kendi kaderini kendilerinin tayin etme hakkının verileceğini, isterse Çin camiasından ayrı lıp çıkabileceklerini, istemezlerse Çin Halk Cumhuriyeti dahilinde federatif cumhuriyet kurma hakkının kendilerine tanınacağını ilân etmiş ti . Ne var ki , Mao, Çin'de iktidarı eline aldıktan sonra, daha önce vermiş olduğu bu sözleri tamamen inkar etmiştir. Bunun üzerine Doğu Türkistan halkı, hiç olmazsa, federatif cumhuriyet sözünün yerine getirilmesini talep etmiştir. Ama, Mao, Doğu Türkistan halkının bu talebini «tarih ve sosyalizm düşmanlığı» diye reddetmiştir. Mao'nun fikrine göre, Doğu Türkistan Çinin ayrılmaz bi r parçası olarak gelmiştir. Çin «kurtuluşundan» önceki devirlerde de bi r bütünlük arzetmekteydi. Bunun için şimdi Çini «federatif cumhuriyetfer» diye bölmenin âlemi yoktur. Mao'nun bu ketûm tutumu üzerine Doğu Türkistan halkı Feodal Çin devrinde verilen «Şincang» isminin değiştirilmesini, bunun yerine ülkenin tarihî adı olan «Doğu Türkistan» isminin verilmesini, şayet bu talep de kabul edilmediği takdirde en azından «Uyguristan» isminin verilmesini talep etmişlerdir. Ama, Mao, Doğu Türkistan halkının bu talebini de kabul etmeyerek, Rus'ların daha önce Sovyetler Birliğindeki tatbikatına uygun olarak, Doğu Türkistan'da ne kadar halk varsa hepsine birer «otonom» bölge teşkiline karar vermiştir. I Ekim 1955 de ise Doğu Türkistan'ın tümüne «Şincang Uygur Otonom Bölgesi» anlamına gelen «Şincang Vey Vu Er Zi Ziçu» adı verilmiştir. Böylece Mao, bi r taraftan «Çin ezeldenberi bi r bütünlük arzediyordu, şimdi Çini federatif cumhuriyetlere bölmenin ne âlemi var» diye daha önce vermiş olduğu sözü inkar ederek, Çin'in bütünlüğünü savunurken; diğer taraftan tarih boyunca bi r bütünlük arzeden Doğu Türkistan halkını Uygur, Kazak, Kırgız, Özbek, Tatar, Tajik, Sibo, Solon, Mançur, Hui (Çinli Müslüman), Moğol, Kalmık vs. gibi gruplara bölerek, onları «parçalamak», «eritmek» ve «büyük bi r Çin milletinin uhdesinde birleştirmek» için Milliyetçi Çin'in daha önceki siyasetine uygun bi r yol takib etmiştir. Doğu Türkistan Komünist Partisinin yayın organı olan «Şincang Ribao» gazetesi 14 Aralık 1960 tarihli sayısında yukarıdaki sözleri teyid eder mahiyette şunları yazmaktadır: «Çin Halk Cumhuriyeti'nde genel nüfusun % 94'ünü Çinliler teşkil eder. Biz Çin'deki milletlerin kaynaştırılmasma taraftarız. Bunu sağlayabilmek için bi r milleti esas almak gerek. Bu millet de Çin milletidir. Azınlık milletlerle Çinliler arasındaki evlenmeleri daha da sıkılaştırmak lazım. Buna kimsenin mani olmaya çalışmaması gerek. Zaten kimse de buna mani olamaz.» Mao'un kültür siyaseti de Doğu Türkistan halkını eritmeyi hedef almaktaydı. Mao, Doğu Türkistan halkının yazı dilinin siyasî, askerî, teknik ve idarî terimler için kifayet etmediğini ileri sürürerek, yerli halkın 1000 seneden beri kullana geldiği Arap alfabesini yasaklayarak, bunun yeri-«Çin Halk Cumhuriyeti'nde genel nüfusun % 94'ünü Çinliler teşkil eder. Biz Çin'deki milletlerin kaynaştırılmasma

Kadim Türk yurdu Uluğ Türkistan; İki bin iki yüz yıllık geçmişi ile dünyanın en önemli ve köklü medeniyetlerine ev sahipliği yapmıştır. Batıda Hazar Denizi ve Ural Dağları'nın güney kısmına, kuzeyde Sibirya'ya, güneyde İran, Afganistan ve Tibet'e, doğuda Çin ve Moğolistan'a sınır olan Türkistan, oldukça geniş bir sahaya sahiptir. Bugün, Kazakistan, Kırgızistan, Tacikistan, Özbekistan ve Türkmenistan'ın dahil olduğu bölge Batı Türkistan olarak anılmakta, iki asırdır Çin'in esareti altında bulunan bölge ise Doğu Türkistan olarak adlandırılmaktadır. Türkistan'ın coğrafi ve stratejik olarak taşıdığı önemi anlamak için ise, öncelikle bölgenin iki dev gücü olan Rusya ve Çin'in bu topraklara olan ilgilerini göz önünde bulundurmak yeterlidir. Coğrafi yapının da sebep olduğu siyasi oluşumlar neticesinde bugün Batı ve Doğu olarak ikiye ayrılmış olan Türkistan toprakları üzerinde, Rusya'nın ve Çin'in çok önemli planları vardır. Bu iki ülkenin söz konusu bölgeden ne pahasına olursa olsun vazgeçmeme tutkusunun ardında, bölgenin stratejik konumunun yanı sıra, sahip olduğu zengin yeraltı rezervleri de büyük rol oynamaktadır. Batı Türkistan'daki Türk devletleri Rusya için, Doğu Türkistan ise Çin için kaybedilmemesi gereken önemli birer hammadde kaynağı niteliğindedir. Rusya, Bolşevik Devrimi sonrasında, farklı Türk boylarından farklı devletlerin kurulduğu Batı Türkistan üzerinde güçlü bir denetim mekanizması oluşturdu. Öncelikle, bölgenin asırlardır "Türkistan" olarak bilinen ismi reddedilip, bu topraklar "Sovyet Orta Asyası" olarak adlandırıldı. Böylece Türklerin sahip oldukları ortak milli şuurun yok edilmesi hedefleniyordu. Rusya'nın bu topraklardaki politikasının öncelikli maddesini ise İslam'ı bu topraklardan silmek oluşturuyordu. Bu dönem boyunca bir yandan çeşitli yaptırımlarla Türklerin milli kültürleri yok edilmeye çalışılırken, bir yandan da camiler, mescidler, dini eğitim veren kurumlar kapatıldı ve din sosyal