Επειδή...

Επειδή κάποιος μπορεί να επιμένει να μην βλέπει την διαφθορά του κράτους,

Επιεδή κάποιος μπορεί να επιμένει να μην βλέπει την ανικανότητα της κυβέρνησης,

Επειδή κάποιος μπορεί να επιμένει να μην βλέπει ότι το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης,

Επειδή κάποιος μπορεί να παραβλέπει την εφαρμογή του νόμου με άλλα μέτρα και άλλα σταθμά ανάλογα των περιστάσεων,

Επειδή κάποιος μπορεί να πιστεύει ότι η αστυνομία δεν γίνεται να παραβιάζει τον νόμο,

Επειδή κάποιος μπορεί να μην γνωρίζει τον Θεοδωρή Ηλιόπουλο, επειδή ενημερώνεται μόνο από ΜΜΕ,

Επειδή κάποιος μπορεί να νομίζει ότι υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό από την ελευθερία,

Επειδή κάποιος μπορεί να θεωρεί ότι η απεργία πείνας δεν είναι και τίποτα σπουδαίο,

Επειδή κάποιος μπορεί να νομίζει ότι η απεργία πείνας είναι το τελευταίο χαρτί κάποιου που θέλει να απευθυνθεί στο συναίσθημα του οίκτου μας,

Επειδή κάποιος μπορεί να νομίζει ότι η απεργία πείνας είναι βία στραμμένη εναντίον του εαυτού αυτού που την κάνει,

Επειδή κάποιος μπορεί να πει ότι η απεργία πείνας είναι μέσο δημιουργίας έντασης,

Επειδή κάποιος μπορεί να νομίζει ότι η απεργία πείνας είναι αυτοκτονία,

Για όλους αυτούς λοιπόν, λέω να ξυπνήσουν και να καταλάβουν ότι η απεργία πείνας του Θ. Ηλιόπουλου είναι ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ.

Δέστε (αν αντέχει το στομάχι σας) την ταινία Hunger (απ'όπου είναι εμπνευσμένη η ανάρτηση) εδώ: http://moviesthatcanchangeyourlife.blogspot.com/2009/08/hunger.html
και διαβάστε ένα απόσπασμα ποιήματος που έγραψε ο άνθρωπος στον οποίο αναφέρεται η ταινία εδώ: http://monopoihmata.blogspot.com/2009/08/crime-of-castlereagh.html

Ματιές στο μέλλον που μας ετοιμάζουν...

Μέσα από την κρυστάλλινη σφαίρα μιας από των πιο προηγμένων χωρών του κόσμου (μέλος του G8) δείτε το μέλλον που μας ετοιμάζουν. Ευχαριστώ τον φίλο Ηλία για την ενημέρωση μέσω email. Σας παραθέτω το άρθρο όπως δημοσιεύτηκε στα Νέα.
Το αυθεντικό άρθρο είναι από τον Ιάπωνα Norimitsu Onishi και δημοσιέυτηκε στους New York Times (στα αγγλικά) στις 3 Νοεμβρίου του 2007. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Για άλλες κλεφτές ματιές στο μέλλον (μέσω του παρόντος) θα συνιστούσα το πολύ καλό άρθρο του αδελφού Φύλαρχου της Φυλής των Όπου Φύγει Φύγει.

Γίνονται κλέφτες για να επιστρέψουν στη φυλακή

Απελπισμένοι οι ηλικιωμένοι Ιάπωνες λόγω φτώχειας και μοναξιάς

LΕ ΜOΝDΕ , Του Ρhilippe Μesmer

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Χαμηλές συντάξεις κι επιδόματα, μοναξιά, παντελής απουσία κοινωνικής μέριμνας: στη χώρ α του Ανατέλλοντος Ηλίου οι ηλικιωμένοι Ιάπωνες που καταδικάζονται σε πο ινές φυλάκισης έχουν πενταπλασιαστεί τα τελευταία είκοσι χρόνια. Για πολλούς από αυτούς, η φυλακή είναι το πιο φιλόξενο μέρος για να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους.

Συνέβη στα τέλη του περασμένου Αυγούστου σε έναν σταθμό του Τόκιο: δυο νεαρές γυναίκες δέχονται επίθεση με μαχαίρι. Δράστης είναι μια γυναίκα 79 χρόνων χωρίς στέγη και με μοναδική περιουσία 6.500 γιεν (περίπου 53 ευρώ). «Δεν είχα πού να πάω», είπε στον δικηγόρο της. «Ήθελα να με συλλάβει η Αστυνομία». Αυτό το τραγικό επεισόδιο δείχνει τις διαστάσεις που έχει λάβει στην Ιαπωνία το πρόβλημα της παραβατικότητας με πρωταγωνιστές ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Σύμφωνα με τη «Λευκή Βίβλο για την Εγκληματικότητα», τα κρούσματα παραβάσεων του ποινικού κώδικα μειώνονται τα τελευταία χρόνια. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η ηλικιακή ομάδα 65 και άνω: συνελήφθησαν 48.605 άνθρωποι αυτής της ηλικίας, οι περισσότεροι από το 1986, έτος που άρχισαν να καταγράφονται αυτά τα στοιχεία. Μέσα σε μια 20ετία, ο αριθμός των ηλικιωμένων που έχουν καταδικαστεί για αξιόποινες πράξεις έχει πενταπλασιαστεί.

Οι ερευνητές
Το φαινόμενο αυτό οδήγησε το υπουργείο Δικαιοσύνης στην πραγματοποίηση μιας έρευνας. Οι ερευνητές πήραν συνεντεύξεις από 368 ηλικιωμένους που έχουν καταδικαστεί. «Η βασική αιτία της εγκληματικότητας είναι η έλλειψη πόρων», σημειώνει ο επικεφαλής της έρευνας Τόρου Σουζούκι. «”Θέλω να εξοικονομήσω χρήματα”, “πεινάω”, είναι οι εξηγήσεις που δίνουν συνήθως όταν συλλαμβάνονται για κλοπή», προσθέτει. Μια άλλη αιτία είναι η μοναξιά. Τόσο βαριά καμιά φορά, ώστε η Αστυνομία έχει καταγράψει περιπτώσεις ηλικιωμένων γυναικών που κλέβουν ελπίζοντας ότι θα τις συλλάβουν. Ξέρουν ότι με αυτόν τον τρόπο θα περάσουν λίγες ώρες μιλώντας με κάποιον. Ηλικιωμένοι άνδρες με χαμηλά εισοδήματα που έχουν χάσει τις συζύγους τους, καταφεύγουν στην εγκληματικότητα για να πάνε φυλακή. Ξέρουν ότι εκεί θα έχουν τρία γεύματα την ημέρα και προσωπικό για να ασχοληθεί μαζί τους. Κι όταν τελειώνει η ποινή τους διαπράττουν νέο αδίκημα για να επιστρέψουν στην ασφάλεια του κελιού τους. Αυτό κάνει κι ένας 67χρονος άνδρας. «Δεν ξέρω πώς αλλιώς να βρω βοήθεια από την κυβέρνηση. Ο μόνος τρόπος είναι να κλέψω. Και κλέβω», δηλώνει. Κι ένας 76χρονος άστεγος προσθέτει: «Στη φυλακή μπορούμε να κοιμηθούμε, να φάμε και να δουλέψουμε».

Ο αριθμός των ηλικιωμένων στις φυλακές φτάνει σήμερα τις 30.000. Για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, η κυβέρνηση ενέκρινε ένα κονδύλι 8,3 δισ. γιεν (περίπου 67,8 εκατ. ευρώ) για την κατασκευή τριών κέντρων που θα φιλοξενούν περίπου 1.000 ηλικιωμένους κρατούμενους. Με το μέτρο αυτό επιχειρείται να αντισταθμιστεί η απουσία κοινωνικής μέριμνας για τα άτομα της τρίτης ηλικίας. Αλλά, φυσικά, δεν επαρκεί.


«Πρέπει να βγουν από την απομόνωση»

ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΤΡΟ δεν έχει ληφθεί μέχρι στιγμής για να αναχαιτισθεί η αύξηση της εγκληματικότητας στην τρίτη ηλικία. Είναι κάτι που αναγνωρίζει και το υπουργείο Δικαιοσύνης: «Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου η αναθεώρηση του συνόλου των μέτρων κατά της εγκληματικότητας είναι πλέον απαραίτητη», δηλώνουν στελέχη του. «Για να εμποδίσουμε τα ηλικιωμένα άτομα να διαπράττουν εγκλήματα, είναι ζωτικής σημασίας να μην τα απομονώσουμε από την κοινωνία», έγραψε στο κύριο άρθρο της η συντηρητική εφημερίδα «Γιομιούρι», σημειώνοντας ότι απαιτείται κινητοποίηση σε όλους τους τομείς. Η δημογραφική εξέλιξη δεν επιτρέπει τον εφησυχασμό. Την τελευταία 20ετία ο πληθυσμός των ηλικιωμένων έχει διπλασιαστεί από τα 13,7 στα 27,5 εκατ. Σήμερα αποτελούν το 22,1% του γενικού πληθυσμού. Και το 2050 θα είναι το 40%.

Εξέγερση στις φυλακές

Ένα άρθρο και ένα γράμμα σήμερα για την κατάσταση στις φυλακές της χώρας μας, δείκτης και αυτός της αποσύνθεσης που βασιλεύει σ' αυτόν τον τόπο. Η παρούσα ανάρτηση έρχεται να συμπληρώσει την προηγούμενη με τίτλο: "Έχουμε σωφρονιστικό σύστημα;"
Το άρθρο είναι από την Ελευθεροτυπία (3/11/08) ενώ το γράμμα είναι ανώνυμο μεν αλλά σταλμένο από σωφρονιστικούς υπαλλήλους της Κλειστής Φυλακής Πατρών και δημοσιευμένο στο Ήπειρος.gr

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 03/11/2008

Πρώτα βήματα για εξέγερση στις φυλακές

Να μην τους αφήσουμε μόνους! Για τους έγκλειστους, λέω, στα κατ' ευφημισμόν σωφρονιστικά καταστήματα. Για τους κολασμένους, που από σήμερα επιχειρούν πρωτόγνωρη για την ευρύτητά της αγωνιστική κινητοποίηση σε όλες τις φυλακές της χώρας.

Πρώτο βήμα, η αποχή από το συσσίτιο. Αν θα κλιμακωθεί σε απεργία πείνας ή και σε εξέγερση, αφού η κατάσταση στις φυλακές είναι ήδη εκρηκτική, θα εξαρτηθεί από δύο τινά:

* Από τη στάση της κυβέρνησης, που είναι ώς τώρα αρνητική και δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Και

* Από την κοινωνική συμπαράσταση στους κρατουμένους, που μπορεί να πειθαναγκάσει την κυβέρνηση να αντιμετωπίσει σοβαρά και υπεύθυνα τα αιτήματά τους.

Ξεπερνούσαν τα 40 αυτά τα αιτήματα πριν από ένα μόλις μήνα. Συνοψίστηκαν σε 16 στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε την περασμένη Πέμπτη η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων (από τα κόμματα της Βουλής εκπροσωπήθηκε μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ με τους βουλευτές του Θ. Δρίτσα, Περ. Κοροβέση και Γ. Μπανιά). Αιτήματα που αφορούν γενικά την επιλεκτική σύνθεση του ποινικού πληθυσμού και τη μετατροπή των φυλακών σε κολαστήρια, με συνθήκες διαβίωσης απάνθρωπες και εξοντωτικές. Θα μπορούσαν, άρα, να συνοψιστούν περαιτέρω σε δύο και πελώρια:

Σωστή λειτουργία της Δικαιοσύνης. Και

πλήρης εφαρμογή του Σωφρονιστικού Κώδικα.

Η διασφάλιση της δημοκρατικής νομιμότητας είναι δηλαδή το ζητούμενο. Για την ποιότητα της δημοκρατίας μας πρόκειται. Και μας αφορά όλους.

Να γιατί η κοινωνική συμπαράσταση στους αγώνες των κρατουμένων δεν είναι μόνο (;) θέμα ανθρωπιστικό.

Και στην ποινική καταστολή έχουμε τα θλιβερά πρωτεία στην Ευρώπη:

* Το υψηλότερο ποσοστό κρατουμένων (ένας στους χίλιους κατοίκους της χώρας) σε πλήρη αναντιστοιχία με τα ποσοστά παραβατικότητας.

* Τη μεγαλύτερη συμφόρηση (ξεπερνάμε και την Τουρκία) στις φυλακές: 13.000 κρατούμενοι με χωρητικότητα για 7.500.

* Το υψηλότερο ποσοστό αλλοδαπών κρατουμένων (45%) και φυλακισμένων για αδικήματα σχετικά με τα ναρκωτικά (πάνω από τους μισούς). Και

* Το μεγαλύτερο ποσοστό προφυλακισμένων (το ένα τρίτο των εγκλείστων) που παραμένουν στις φυλακές διπλάσιο χρόνο από τον μέσο όρο στην Ευρώπη.

Την τελευταία δεκαετία σχεδόν τριπλασιάστηκε ο ποινικός πληθυσμός. Και, βέβαια, η λύση στο πρόβλημα του υπερκορεσμού δεν είναι να χτίζουμε συνεχώς νέες φυλακές, όπως έκαναν και κάνουν στην ίδια περίοδο όλες οι κυβερνήσεις. Εύλογη και προφανής λύση είναι η αποσυμφόρηση των φυλακών, με δραστική μείωση του ποινικού πληθυσμού. Που είναι απολύτως εφικτό:

1. Αν οι αλλοδαποί, φτωχοδιάβολοι της λαθρομετανάστευσης οι περισσότεροι, όταν οδηγούνται στο εδώλιο έχουν πλήρη νομική και δικονομική προστασία και δεν αντιμετωπίζονται ρατσιστικά από τις διωκτικές Αρχές και τα δικαστήρια.

2. Αν, επιτέλους, αντιμετωπιστεί ορθολογικά και τολμηρά το πρόβλημα των ναρκωτικών, με αποποινικοποίηση της χρήσης τους. Η πολιτική της καταστολής είναι αδιέξοδη αυταποδείκτως: Προπύργιά της είναι οι φυλακές, όπου η διακίνηση ναρκωτικών από εγκληματικά κυκλώματα οργιάζει και η χρήση τους τείνει να γενικευθεί, και

3. Αν ανακριτές και εισαγγελείς εφαρμόζουν το μέτρο της προσωρινής κράτησης με φειδώ και σύνεση και με αξιωματικό γνώμονα το τεκμήριο αθωότητος κάθε κατηγορουμένου.

Με επώδυνη εμπειρία προφυλάκισης ο εργατολόγος Χρήστος Νικολουτσόπουλος, που πλήρωσε ακριβότερα απ' όλους την περιβόητη Ζαχοπουλιάδα, διατυπώνει μια τολμηρή πρόταση στο συνταρακτικό βιβλίο του: «Οι δυο μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο μου -σημειώσεις της φυλακής» που μόλις κυκλοφόρησε:

«...κανένας δεν θα μπορεί να γίνει δικαστής ή εισαγγελέας προτού περάσει το τελευταίο σοβαρό τεστ στο πλαίσιο της εκπαίδευσής του: Αφού τελειώσει τη σχολή δικαστών και μάθει τις σπουδαίες θεωρίες περί απονομής δικαιοσύνης, θα πρέπει να περνάει τρεις μήνες σε ειδική πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, φτιαγμένη ακριβώς όπως οι άλλες. Θα τρώει από το ίδιο φαγητό, θα στήνεται στις ουρές για να του πετάξουν την πλαστική καραβάνα, θα χέζει μπροστά στους άλλους, θα βλέπει τους δικούς του πίσω από τα διπλά βρώμικα τζάμια και θα μιλάει στα παιδιά του από το ψυχρό τηλέφωνο του επισκεπτηρίου, χωρίς να μπορεί να τ' αγκαλιάσει. Οσοι δεν αντέξουν, να πάνε σπίτι τους. Ομως όσοι αντέξουν, είναι βέβαιον ότι θα έχουν προσωπική αντίληψη τι σημαίνει φυλακή και σωφρονισμός των κρατουμένων. Ετσι, είναι σίγουρο ότι δεν θα μοιράζουν τα χρόνια φυλακής σαν καραμέλες και δεν θα προφυλακίζουν με το παραμικρό».

Το μόνο ανεμπόδιστο στα κολαστήρια είναι τα όνειρα...

Είναι και οι θάνατοι πίσω από τα κάγκελα. Πληθαίνουν από χρόνο σε χρόνο και πνίγονται στη σιωπή.

Γράφει ο Χρ. Νικολουτσόπουλος:

«Στον ένα μήνα, που έμεινα στο ψυχιατρείο των φυλακών, έζησα τρεις θανάτους. Οι δύο κρεμάστηκαν, ο τρίτος έπεσε από τον δεύτερο όροφο στο ισόγειο. Εγιναν και δεκατρείς απόπειρες μαζί με τη δική μου...».

Στο παράρτημα του βιβλίου φιλοξενεί συγκλονιστική επιστολή δεσμώτη με την υπογραφή «Δημήτρης» προς τη δική μας Ολγα Μπακομάρου, με τη γνωστή ευαισθησία και την τρυφερή γραφή.

Για την ανατριχιαστική κραυγή, λέει, που ξέσκισε τη θανατερή σιγή την απριλιάτικη νύχτα:

«Μάτκα πόποτς! Μάτκα πόποτς!» (Μάνα βοήθεια, μάνα βοήθεια...).

Στη δύσμοιρη μάνα η ύστατη σκέψη και εναγώνια επίκληση του δεκαπεντάχρονου αγοριού, που κρεμάστηκε απελπισμένο στην (άκου, άκου!) απομόνωση του ψυχιατρείου...

Για ψυχρές και ατιμώρητες δολοφονίες (πάνω από 50 πέρυσι) σε κτηνώδεις συνθήκες μίλησε στη συνέντευξη Τύπου ο Περ. Κοροβέσης.

Και γι' αυτή την ανείπωτη φρίκη ξεσηκώνονται από σήμερα οι φυλακισμένοι και προκαλούν την ανθρωπιά μας.

Να μη μείνουμε αδιάφοροι. Η σιωπή είναι συνενοχή...

Έκκληση συμπαράστασης και ανθρωπισμού. Ακούει κανείς;

Από σωφρονιστικούς υπαλλήλους της Κλειστής Φυλακής Πατρών, δεχθήκαμε την παρακάτω επιστολή. Επειδή τα όσα καταγγέλλουν τα θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντικά, αποφασίσαμε να την δημοσιεύσουμε αυτούσια για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του, αλλά και να πληροφορηθούν οι αρμόδιοι τι ακριβώς καταγγέλλουν οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι ώστε να ενσκήψουν πάνω από τα προβλήματά τους.

Αναλυτικά η επιστολή που έχει τίτλο «Έκκληση συμπαράστασης και ανθρωπισμού- Στις φυλακές δεν ζουν και δεν εργάζονται σκλάβοι» και είναι μία φωνή απόγνωσης από τους συγκεκριμένους υπαλλήλους, έχει ως εξής:

«Αξιότιμοι κύριοι,

συγχωρήστε μας που δεν δίνουμε τα ονόματα μας και αυτό για να μην μετατεθούμε εκδικητικά "λόγω υπηρεσιακών αναγκών", δεν σημαίνει όμως ότι περιγράφουμε παρακάτω δεν είναι αλήθεια. Είμαστε αναγκασμένοι μετά από τόσο καιρό που δεν λύνονται τα προβλήματα μας, να τα δημοσιοποιήσουμε, όχι για να "αποκαλυφθεί" ένα ακόμη σκάνδαλο αλλά για ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟΥΣ καθαρά λόγους.

Είμαστε νέοι εργαζόμενοι στο χώρο της Κλειστής Φυλακής Πατρών, άνθρωποι που όλοι μας έχουμε κάνει σπουδές, κύρια στην Ανωτέρα εκπαίδευση, και πού λόγω της υποαπασχόλησης και της ανεργίας υποβάλαμε τα χαρτιά μας εδώ και ένα χρόνο και προσληφθήκαμε ως Σωφρονιστικοί υπάλληλοι στη Πάτρα.

Δεν περιμέναμε να βρούμε μια τέτοια κατάσταση, γιατί όλοι μας λίγο η πολύ και σε εργοστάσια έχουμε δουλέψει και τετραωρίτες κ.λ.π.Παρόλο που είμαστε τελείως ανεκπαίδευτοι και προσπαθούμε με βάση το συναίσθημα να βοηθήσουμε στην καθημερινή διαβίωση των κρατουμένων (γι' αυτό ότι και εάν έκαναν, πάνω από όλα είναι άνθρωποι που χρίζουν τουλάχιστον το σεβασμό των στοιχειωδών δικαιωμάτων.

Εμείς ως εργαζόμενοι εκτός ότι είμαστε αναγκασμένοι να υποφέρουμε από την ΜΟΝΙΜΗ (που ούτε κτήνη δεν μπορούν να υποφέρουν) δυσωδία, να κάνουμε κυριολεκτικά ¨σλάλομ¨ ανάμεσα σε σάπια φαγητά, σκουλήκια, ποντίκια και κολλημένες ακαθαρσίες μηνών, πατώντας πάνω σε ένα μαύρο ζελέ βρωμιάς, το χειρότερο όμως όλων είναι το μεσαιωνικό ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ωράριο εργασίας, δηλαδή να μην παίρνουμε ΟΥΤΕ ΡΕΠΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΕΡΓΑΣΙΑ. Κάτι που δεν συμβαίνει σε κανένα άλλο εργασιακό χώρο. Αυτό φυσικά δεν υπόκειται σε αποφάσεις της ηγεσίας του Υπουργείου αλλά της Τοπικής Διεύθυνσης (Διευθυντής και Αρχιφύλακας).

Αν και παλιότεροι συνάδελφοι, καταθέσαν υπόμνημα στον προϊστάμενο Αρχιφύλακα για να βελτιωθεί το ωράριο, η απάντηση ήταν η πλήρης απαξίωση και αδιαφορία (λες και είμαστε σκλάβοι). Φανταστείτε λοιπόν εργαζόμενους που πρέπει καθημερινά να πρέπει να εξυπηρετούν πάνω από 800 κρατούμενους, και κάθε περίπτωση να χρήζει ξεχωριστής σημασίας, εμείς να είμαστε σε κατάσταση συνεχούς κούρασης, γιατί απλά ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ η τοπική διεύθυνση και αρχιφυλακείο.

Ότι υπάρχει όχι απλώς υπερκάλυψη στους χώρους κράτησης δεν αποτελεί, δυστυχώς είδηση, το ότι οι κρατούμενοι στοιβάζονται ανά 11 η 12 σε χώρους για 5 άτομα, εάν δεν είναι ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ τότε πως αλλιώς να χαρακτηρισθεί; Αυτό βέβαια έχει να κάνει με αποφάσεις της Κεντρικής Διοίκησης που ελπίζουμε σε λίγο καιρό θα βελτιωθεί με τη λειτουργία των νέων καταστημάτων.

Το ότι δίνεται ΕΝΑ ρολό χαρτί τουαλέτας σε κάθε κρατούμενο ΤΟ ΜΗΝΑ έχει να κάνει με αποφάσεις της Τοπικής Διεύθυνσης (Διευθυντής και Αρχιφύλακας).

Το ότι δεν λειτουργεί κανένα πρόγραμμα εκμάθησης η σεμινάριο η σχολείο δεύτερης ευκαιρίας, ποιός φταίει γι αυτό;

Το ότι δεν πλένονται οι κοινόχρηστοι χώροι (προαύλια κρατουμένων) με αποτέλεσμα να υπάρχει μια αφόρητη βρώμα που ούτε στα πιο βρώμικα βουστάσια δεν υπάρχει, αυτό έχει να κάνει με αδιαφορία της Τοπικής Διεύθυνσης (Διευθυντής και Αρχιφύλακας)

Οι ακαθαρσίες που έχουν κολλήσει στα προαύλια, συνέπεια της μη ύπαρξης ούτε ενός κάδου για απορρίμματα, με συνδυασμό είτε με τις υψηλές θερμοκρασίες είτε με την συνεχή υγρασία, δημιουργεί πρόβλημα όχι μόνο δυσωδίας αλλά για αρρώστιες που και λόγω του υπερπληθυσμού που από τη μια στιγμή στην άλλη θα δημιουργήσουν ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ-ΕΠΙΔΗΜΙΕΣ.

Η μη ύπαρξη κάδων μέσα στη φυλακή εάν δεν είναι θέμα της Τοπικής Διεύθυνσης (Διευθυντής και Αρχιφύλακας) τότε ποιανού είναι;

Εάν συλλογιστείτε ότι καθημερινά δύο φορές την ημέρα πετάγονται όγκοι σκουπιδιών, για 24 κάδους και πλέον, από ένα χώρο που "φιλοξενεί" πάνω από 800 άτομα (ένα κανονικό χωριό δηλαδή), χωρίς να γίνεται έστω υποτυπωδώς ανακύκλωση του χαρτιού και μετάλλου, φανταστείτε τι σπατάλη γίνεται;

Αξιότιμοι κύριοι,
των Μέσων Ενημέρωσης ελπίζουμε και σας ζητάμε να βοηθήσετε, έστω με την δημοσιοποίηση, αυτών των πιο στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Σωφρονιστικοί Υπάλληλοι Κ.Φ.Πατρών
Υ.γ. Να μας συγχωρήσετε γιατί δεν δίνουμε τα ονόματα μας αλλά η μόνη αλήθεια είναι ότι ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ με όλη τη σημασία της λέξης να μην βρεθούμε "λόγω υπηρεσιακών αναγκών" μετατιθέμενοι εκδικητικά.

Δυστυχώς στην υπηρεσία μας ισχύει "ότι δεν ακούγεται σημαίνει ότι λειτουργεί καλά" και άρα το Υπουργείο θεωρεί ότι η τοπική διεύθυνση (Διευθυντής -Αρχιφύλακας) δουλεύει καλά, όσο δεν υπάρχουν παράπονα.

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Στις φυλακές δεν ζούν σκλάβοι, δεν εργάζονται σκλάβοι
ΑΝΘΡΩΠΟΙ είμαστε…»

Έχουμε σωφρονιστικό σύστημα;

Η παρακάτω άποψη είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα αλλά και καλογραμμένη από τον nightporter ως σχόλιο στην αναζήτηση του Ρο (Ροΐδη Εμμονές) για τις φυλακές. Ο σχολιαστής έχει το πλεονέκτημα της 15ετούς εμπειρίας σε φυλακή/-ές ως υπάλληλος του υπουργείου Δικαιοσύνης (;) (το ερωτηματικό που ο ίδιος χρησιμοποιεί ήδη λέει πολλά...)

Τούτο το post δεν κατάφερε να με αφήσει αδιάφορο για τα εν Ελλάδι τεκταινόμενα. Ο 15ετής οικειοθελής εγκλεισμός μου σε “σωφρονιστικό κατάστημα”, επέφερε δυστυχώς για μένα τα αντίθετα του σωφρονισμού αποτελέσματα. Και εξηγούμαι: Μία των ημερών όταν κάποια σταγόνα έκανε το ποτήριον να ξεχειλίσει, εθελουσίως και πάλιν την φοράν αυτή αξιοπρεπώς αναχώρησα πλούσιος σε εμπειρίες σωφρονισμού, αφού ιδίοις όμμασιν διαπίστωσα τη συμφορά του σε όλο του το μεγαλείο.

Η φυλακή αυτό το επίτηδες ξεχασμένο κοινωνικό κομμάτι που στο κάτοπτρό της εμφανίζεται η κοινωνία αυτή η κοινωνία που αρνείται πεισματικά να δεί το πρόσωπό της και να αναλάβει δράσεις και ευθύνες για τα συμβαίνοντα εκεί και όχι στο υπερπέραν.
Σαν ανέκδοτο μπορεί να ειπωθεί το γεγονός ότι κατά την χουντική περίοδο μερίδα διανοουμένων συντρόφων γεύτηκαν τας ελληνικάς φυλακάς, έχοντας αποκτήσει άμεση εμπειρία της επικρατούσης κατάστασης. Κατά την μεταπολιτευτική περίοδο ορισμένοι από αυτούς ( ονόματα δεν λέμε ) ανέλαβαν θέσεις στις παρυφές αν όχι και στην κορυφή της πυραμίδας που λέγεται δικαιοσύνη. Τι τα θέλετε όμως; Απραξία και πλήρης σιγή επικράτησε. Δεν θέλησαν να κάνουν την “απογουρονοποίηση” του σωφρονιστικού συστήματος. Κάθε που εκ των έσω η κατάσταση εμφανιζόταν επικίνδυνη και τεταμένη διαπίστωναν ελλείψεις στο σύστημα και διαμέσου των επιτειδίων διαφημιστών-δημοσιογράφων τους υποσχόταν “ριζικές αλλαγές”.

Τα λαμβανόμενα μέτρα ήτανε οι οδηγίες της Ευρωπαΐκής Ενωσης και που δεν είχανε καμιά πρακτική εφαρμογή λόγω απουσίας υποδομών. Στοιβαγμένοι σε κελιά οι κρατούμενοι χωρίς καμιά μέριμνα, χωρίς τον λεγόμενο και πάντοτε υποσχόμενο διαχωρισμό, χωρίς ένα πρόγραμμα κοινωνικής επανένταξης, χωρίς να μεταμελούνται για τίποτα και για κανέναν. Για ποιο λόγο άλλωστε; Η φυλακή αυτή η σχολή μετεκπαίδευσης για νέες επιχειρησιακές εγκληματικές δράσεις μετά την κάθε αποφυλάκιση.

Ο αποκαλούμενος “σωφρονιστικός υπάλληλος” ανθρωποφύλακας πιό σωστά άνευ παιδείας και γνώσεων εξειδικευμένων. Διορισμένος υπαλληλάκος δημοσίου από τους λαμόγιους κομματικούς συνδικαλιστές.Οι τελευταίοι τούτοι ότι ελεεινότερον παρήγαγε το σύγχρονο ελληνικό κράτος. ( Με τούτους το υπουργείο διοικούσε τις φυλακές. Ενα είδος ενδιάμεσου κρίκου μεταξύ υπουργείου και φυλακής. Παρακάμπτοντας την διοικητική ιεραρχία.) Ο ανθρωποφύλακας κρύβεται πίσω από το χέρι του στα τόσα άδικα που καθημερινά βιώνει στη φυλακή. Κάποιες φορές πολλαπλασιάζει τον μισθό του ως είθισται στη Ψωροκόσταινα κουβαλώντας σαν φορτηγίδα τα απαγορευμένα.

Οι δικηγόροι που αφιλοκερδώς υπερασπίζονται τους μη έχοντας και που τυχαίνει να τα πληρώνει ο έχων, που κατά τύχη διάβηκε την θύρα. Φυλακή ο κόσμος της αδικίας. Αυτοί, που διαβαίνουνε την πύλη της, όταν βρίσκονται έξω ένοιωθαν αδικημένοι και με το χέρι τους έπαιρναν το δίκιο τους. Στη φυλακή αισθάνονται δυο φορές αδικημένοι. Κανένας δεν τους παρέχει την δυνατότητα να σκεφτούν το λάθος τους.

Οι διάφοροι κοινωνικοί λειτουργοί εργάζονται σαν μεσίτες ελεημοσύνης κάτι σαν μεσάζοντες μεταξύ κρατουμένων και των διαφόρων ” αγαθοεργών ” ιδρυμάτων, που φέρουν τίτλους οσιομαρτύρων. Η βία ωμή ή συγκαλυμμένη και από τις δύο πλευρές δημιουργούν την κόλαση, που είναι οι φυλακές.

Κανείς δεν επιθυμεί να αγγίξει το θέμα. Είναι φλέγον και τα συμφέροντα πολλαπλά και διαπλεκόμμενα. Οι καρεκλοκένταυροι εξουσιαστές και διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας είναι συνένοχοι στο συντελούμενο διαρκές έγκλημα, που κατ΄ευφημισμό καλείται «σωφρονιστικό σύστημα».