Ελπίδα και τύφλωση

 "Ελπίδα είναι η σύγχυση της επιθυμίας για ένα πράγμα,

με την πιθανότητά του να συμβεί."

-A. Schopenhauer

J. W. Waterhouse (1849-1917)

 Υπάρχει αυτός ο όμορφος μύθος του Ησίοδου για το πιθάρι (και όχι κουτί) της Πανδώρας. Όλοι όσοι μετέχουν της Ελληνικής παιδείας τον γνωρίζουν. Η Πανδώρα άνοιξε το πιθάρι με δικιά της βούληση και ως γνωστό ελευθερώθηκαν από μέσα όλα τα κακά - δεινά της ανθρωπότητας. Η ελεύθερη βούληση της Πανδώρας έχει άμεση σχέση με τα κακά της ανθρωπότητας: είναι οι επιθυμίες μας όπως πολύ όμορφα μας δείχνει ο Νεφέστορας σε αυτή του την ανάρτηση. Η Πανδώρα βλέποντας το κακό που προκάλεσε κλείνει τρομαγμένη το πιθάρι αφήνοντας μέσα μόνο την ελπίδα. Αλλά γιατί έμεινε μέσα η ελπίδα; Πολύ καιρό έψαχνα μία απάντηση. Μια βόλτα στο διαδίκτυο θα σας πείσει ότι οι απόψεις διίστανται. Άλλοι λένε ότι επίτηδες το έκαναν οι θεοί για να μας στερήσουν την ελπίδα, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι μας ευσπλαχνίστηκαν και μας άφησαν την ελπίδα. Εμένα δεν με ικανοποιεί καμία από τις δύο απαντήσεις. Η πρώτη γιατί ξέρουμε την λαϊκή ρήση: "η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία", που ίσως έχει τις ρίζες της στον Σοφοκλή (ετυμ.: αυτός που δοξάζει την σοφία) ο οποίος έλεγε ότι "τους πιο πολλούς ανθρώπους τους τρέφει η ελπίδα". Η δεύτερη γιατί ο Ησίοδος μας αφήνει ένα ακόμα στοιχείο: οι θεοί ήταν κακοπροαίρετοι απέναντι στην ανθρωπότητα στην πράξη τους αυτή. Καταλήγω έτσι στο συμπέρασμα ότι η πραγματική βούληση των θεών ήταν να ελευθερωθούν όλα τα κακά αλλά να μείνει η ελπίδα φυλακισμένη στα σκοτάδια του πιθαριού.

Φυλακισμένη όπως ανελεύθερος είναι και ο κάθε άνθρωπος που φοβάται. Και αυτό είναι το κλειδί που εγώ τουλάχιστον νομίζω ότι βρήκα για να κατανοήσω το μύθο. Ο φόβος για τα δεινά κρατά φυλακισμένη την ελπίδα, γιατί χωρίς φόβο δεν την έχεις ανάγκη. "Γιατί η ελπίδα είναι ένα πουλί που ζει μόνο μέσα σε κλουβί, αν το αφήσεις ελεύθερο πεθαίνει." (Η πρόταση δανεισμένη από μια εξαιρετική ταινία.)

η-υποχρεωτική-γοητεία-του-αγνώστου

Υπάρχει το "δίλημμα" που πολύ εύστοχα δίνει σε σκίτσο ο Ιωάννου (σε ομοιωματικά γιατί αν το καλοσκεφτείς δεν υπάρχει δίλημμα: είναι υποχρεωτική, μας λέει ο σκιτσογράφος, η γοητεία του αγνώστου). Όμως όλοι οι υποψήφιοι σωτήρες σου, κατάφεραν να το διαστρεβλώσουν σε ένα ψεύτικο δίλημμα: το "νεκροταφείο" (δέστε εδώ γιατί είναι τόσο εύστοχη αυτή η μεταφορά-εικόνα του Ιωάννου) στο παρουσιάζουν σαν την μοναδική σου ελπίδα και το άγνωστο ως ότι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί. 

Τώρα γιατί εσύ πιστεύεις ότι το άγνωστο είναι ότι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί, εγώ δεν το καταλαβαίνω. Δεν το καταλαβαίνω γιατί στη ζωή μας όλα άγνωστα είναι. Πες με χαζό αλλά δεν καταλαβαίνω ούτε την ελπίδα που δείχνεις για ένα δρόμο δοκιμασμένο, προμελετημένο, με όρους που μπορείς να διαβάσεις και του οποίου την εμπειρία ήδη έχεις.  Μόνο τυφλός θα πίστευε ότι ο δρόμος για την σωτηρία μας περνά από το "νεκροταφείο": την υποχρεωτική εξαθλίωση, πείνα, απώλεια κάθε αξιοπρέπειας,  και τελικά το θάνατο και άλλων συνανθρώπων μας.

Σου πετάξανε ένα σκουπιδάκι στο μάτι που σε εμποδίζει να δεις την αλήθεια· το σκουπιδάκι είναι η ελπίδα (= ο πλαστογράφος της αλήθειας - B. Garcian). Όμως το σκουπιδάκι δεν μπορεί να βρει το μάτι σου αν εσύ δεν το ήθελες εξαρχής. Το θέλεις τόσο πολύ γιατί κυριαρχεί η πρόστυχη λογική του εγώ να είμαι καλά και όλοι οι άλλοι να παν να γ@...θούν. Λογική που έχει την αρχή της στο βόλεμα γιατί φοβάσαι το ξεβόλεμα. Φοβάσαι το άγνωστο και τσιμπάς το δόλωμα της ελπίδας. Τόσο πολύ το θέλεις που δεν βλέπεις πια τίποτα: ούτε ότι το καλύτερο αύριο στο οποίο ελπίζεις  στο υπόσχονται αυτοί που είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι της κατάστασης που βρίσκεσαι τώρα (η ειρωνεία της τύφλωσης). Καταλαβαίνεις τώρα πόσο τυφλός είσαι, πόσο φυλακισμένη μέσα σε σκοτάδια είναι η ελπίδα σου η οποία -σε αντίθεση με την κατήχηση που έχεις δεχτεί- ισοδυναμεί με παραίτηση; Σε σκλαβώνει και σε κάνει συν-υπεύθυνο. Εν τέλει, θα έπρεπε να ξέρεις ότι η ψεύτικη ελπίδα είναι χειρότερη από την απελπισία. Θα έπρεπε να έχεις καταλάβει -αν ποτέ προσπάθησες να γίνεις άνθρωπος- αυτό που κατάλαβε και εξέφρασε τόσο όμορφα ο Ralph Waldo Emerson: "Οι άνθρωποι επιδιώκουν να βολευτούν. Μόνο όμως όσο είναι ξεβολεμένοι υπάρχει ελπίδα γι' αυτούς".

Διαβάστε πως περιγράφει την πραγματικότητα κάποιος που έχει ξεβολευτεί:

 "Σε γεμίζουν με ελπίδες όντα που διαχειρίζονται την ζωή σου αλλά και τον δρόμο που θα πάρει ο εφιάλτης σου και είναι τόσο μεγάλη η καταπόνησή σου που θέλεις να πιστέψεις ότι κάποιος από αυτούς θα σε βγάλει από το τέλμα. Είναι φυσικό να θέλεις να πιστέψεις κάπου γιατί το ξέρουμε όλοι μας πια ότι οι ανθρώπινες αντοχές είναι τεράστιες και εσύ δεν θέλεις να δεις που φθάνουν οι δικές σου. Δεν θέλεις να δεις τι μπορεί να αντέξουν ακόμα τα μάτια σου και η καρδιά σου. Ζήσε λοιπόν και την διορισμένη ελπίδα. Είναι και αυτό κομμάτι του παζλ. Είναι και αυτό ένα μέρος του σήριαλ που πρέπει να δούμε, θέλουμε δεν θέλουμε. Αλλά να μην ξεχνάς ότι ζεις το χειρότερο. Και το ζεις μόνο εσύ και κανένας σωτήρας σου. Κάθε μέρα που ξυπνάς να γνωρίζεις ότι ο ανήφορος είναι δικός σου και μόνο δικός σου. Η πολιτική ποτέ δεν είχε ανήφορο. Μόνο ευθείες και όταν ξεπηδούσε κάποια λακκούβα αμέσως έφτιαχνε παράδρομους για να συνεχίσει την πορεία της. Έτσι κάνει και τώρα που εσύ είσαι η λακκούβα της. Δεν θα σκοντάψει πάνω σου, θα σε προσπεράσει αδιαφορώντας αν εσύ έζησες το χειρότερο."

Διαβάστε αν θέλετε και ένα ποίημα εδώ.

Μια ακόμη ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος

Ναι ακόμη μία, αγαπητέ αναγνώστη. Γιατί θα με ρωτήσεις και με το δίκιο σου. Αν είσαι και λίγο υποψιασμένος θα προσθέσεις: μήπως εσύ είσαι πιο αντικειμενικός από τους άλλους; Όχι θα σου απαντήσω. Θα είμαι υποκειμενικός, δεν γίνεται αλλιώς και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο είναι τουλάχιστον για γέλια. Με μια μικρή διαφορά όμως: ο γραφών δεν ψήφισε. Και αυτό του δίνει το δικαίωμα να είναι πιο αντικειμενικός μέσα στην υποκειμενικότητά του. Γιατί δεν πρόκειται να χαριστεί σε κανέναν. Δεν έχει συμπάθειες, είναι αχρωμάτιστος και δεν τον ενδιαφέρει τι λέει ο πολύς ο κόσμος (στην ουσία γίνεται καχύποπτος σε αυτό που λέει πολύς κόσμος). Ειδικά αυτό το τελευταίο από μόνο του είναι ο μισός ορισμός της αντικειμενικότητας. 

Τώρα που αρχίζουν να κοπάζουν οι πανυγηρισμοί της μεγάλης νίκης του Ελληνικού Λαού που με την σοφία του πάλι μίλησε αποφάσισα να σου πω ότι όλα αυτά τα μεγάλα λόγια που ακούς και ασπάζεσαι με ελαφρά την καρδία δεν είναι αληθινά. Είναι ψέμματα τα οποία σου λένε για να σου χαϊδέψουν τα αυτιά αφού και οι πέτρες ξέρουν ότι σε όλους μας αρέσει να νιώθουμε ικανοποιημένοι από αυτό που κάναμε, για να το πω κομψά.  

Αν νομίζεις ότι αποφάσισες σωστά Ελληνικέ λαέ ή αν είσαι από αυτούς που λένε: "τους δείξαμε εμείς", ή αν είσαι από αυτούς που λένε η πραγματική αλλαγή ήρθε και άλλα τέτοια πομπώδη λόγια, έχω να σου κάνω μερικές ερωτήσεις εν είδει ανάλυσης του εκλογικού αποτελέσματος:

Μεγάλος λόγος γίνεται για την μεγάλη ήττα του δικομματισμού. Φαινομενικά δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια, αφού στα δύο μεγάλα κόμματα μπήκε σφήνα ένα τρίτο πρώην μικρό. Όμως θα πρέπει να κοιτάμε πάντα βαθειά και όχι επιφανειακά: 

Πιστεύεις σοφέ λαέ ότι τους τιμώρησες; περίπου 1 στους 3 (2 στους 6,5 για να ακριβολογούμε) ψήφισε τα δύο κόμματα που άνοιξαν την κερκόπορτα της Ελλάδος στα ξένα συμφέροντα. Αυτό δεν είναι ο θάνατος του δικομματισμού και πολύ περισσότερο η τιμωρία, λέξη την οποία αρέσκεται να χρησιμοποιεί ο πολύς ο κόσμος και που πιπιλίζουν (φαντάζομαι γιατί δεν παρακολουθώ) σίγουρα οι περισσότεροι δημοσιογράφοι. Το 13% και ακόμα περισσότερο το 19% (πρώτο κόμμα) δεν είναι τιμωρία: είναι καταρχήν συγχώρεση και κατά δεύτερον επιβράβευση από μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας της πολιτικής αυτών των δύο κομμάτων. 

Μήπως όμως αποφάσιζες σωστά όταν έριχνες την ψήφο σου λόγω αγανάκτησης, εκδίκησης ή τιμωρίας στη χρυσή αυγή; Ελπίζω να συνειδητοποίησες το λάθος σου, εσύ τουλάχιστον που δεν είσαι φασίστας από ιδεολογία, όταν σου είπαν εγέρθειτι... Μόλις το άκουσα χάρηκα γιατί με τέτοιες κινήσεις δεν πρόκειται ποτέ να ξαναπάρουν τόσο μεγάλο ποσοστό, σοφέ λαέ...

Το ίδιο ισχύει και για το κόμμα του Φώτη. Θα μου πεις μα δεν πήρε μεγάλο ποσοστό και τον στεναχώρεσες με το 6% όμως αν και δεν θέλω να γίνω προάγγελος κακών μαντάτων το κόμμα του που έβαλες στη βουλή είναι ο Δουρειος Ίππος που μεταφέρει ικανοποιητικό αριθμό βουλευτών που μπορούν να δώσουν πλειοψηφία σε μια νέα μνημονιακή πολιτική ίδια και απαράλλαχτη με αυτή που ο δικομματισμός που "σκότωσες" είχε μέχρι πριν λίγες μέρες. Ξέρω το ξέχασες ότι πήρε βουλευτές από το μεγάλο κόμμα αλλά τόσα ξεχνάς εδώ θα κολλήσουμε; 

Αλλά μήπως εσύ σοφέ λαέ του 19% (πρώτο κόμμα στην ουσία) που δεν μπήκες στη βουλή και δεν εκπροσωπείσαι, εσύ δεν ήσουν που φαγώθηκες να μου μιλάς για αγώνες και δράση και ότι η αποχή ή το άκυρο μου ή το λευκό μου θα πάει στα πρώτα κόμματα, έκανες εσύ τίποτα καλύτερο; Εκεί την έδωσες την ψήφο σου και μάλιστα έκανες και τον κόπο να πας και στο εκλογικό τμήμα. Άρε σοφία, από τα μπατζάκια τρέχει...

Εμ οι άλλοι σοφοί; οι αριστεροί; Ξέρεις το καλύτερο ήταν ότι άκουσα κάπου ότι η αριστερά πήρε το 33% (17+8.5+6+2). Άμα λέω εγώ ότι η εξουσία διαφθείρει. Ούτε καν εξουσία δεν γίνανε, ούτε να τα βρούνε μπορούνε, η καταμέτρηση δεν είχε ακόμα ολοκληρωθεί και ξεχάσανε και αυτοί ότι στο σύνολο του εκλογικού σώματος ούτε 22% δεν βγάζουν όλοι οι πολυδιασπασμένοι μαζί....

Αλλά συγνώμη παρασύρθηκα, μιλούσα για την αριστερά. Μια απαρχαιομένη και μια νέα. 

Για την παλιά τι να πεις; Ξέρεις τι είναι να κλείνει το εργοστάσιο και να σου μένει η αντιπροσωπεία; Ξέρεις τι είναι να βράζει ο τόπος από αγανάκτηση και οργή και αντί να αρπάξεις την ευκαιρία από τα μαλλιά να δηλώνεις ορθά κοφτά ότι δεν συνεργάζεσαι με κανέναν; Να λες στην ουσία εγώ δεν θέλω να κυβερνήσω, ο ρόλος μου είναι να κάνω αιώνια αντιπολίτευση, την ίδια αντιπολίτευση αιώνια. 

Και να πάμε και στη νέα: Μεγάλη νίκη αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Ή μήπως να το κοιτάζαμε πιο βαθειά;Αυτοδυναμία δεν πήρε πράμα που θα το ήθελα για να δούμε πόσα απίδια χωράει ο σάκος. Αλλά θα μου πείτε γίνεσαι κακός τώρα. 

Ναι λοιπόν γίνομαι γιατί δέχτηκε να συμμετάσχει σε παιχνίδι με σημαδεμένη τράπουλα. Και αυτό δεν είναι καλό σημάδι τουλάχιστον για εμένα. Οφείλω βέβαια να παραδεχτώ ότι ακούστηκαν κάτι ψίθυροι για αλλαγή του εκλογικού νόμου. Αλλά κοντός ψαλμός αλληλούϊα. Εδώ θα είμαστε και μακάρι να είμαι εγώ αυτός που θα έχει κάνει λάθος. 

Εσείς λοιπόν όλος ο σοφός Ελληνικός Λαός που αποδέχτηκε να πάρει μέρος στο τσίρκο με έναν εκλογικό νόμο έκτρωμα όπου ΟΛΟΙ όσοι ψήφισαν αποδέχτηκαν ως δημοκρατικό αφού συμμετείχαν στη μόνη κατ' επίφαση δημοκρατική διαδικασία που μας έχει απομείνει εξηγήστε μου σε πιο μέρος της γης ξανάγινε στις μεγάλες εκλογικές περιφέρειες το πρώτο κόμμα (με διαφορά ως και 5% να παίρνει τις μισές ή και το 1/3 των εδρών; Μήπως αυτό το όχι που νομίζεις αλλά και σου λένε ότι είπες ήταν στην ουσία ναι;

Και ένα μικρό σχόλιο για την αποχή. Δεν ξέρω τι ακούγεται αλλά η αποχή ήταν μικρότερη από την προηγούμενη φορά. Μπορεί το ποσοστό να είναι μεγαλύτερο αλλά πρώτον μιλάμε για καταλόγους που ήταν από την απογραφή του 2001, μιλάμε για αδυναμία μετακίνησης πολλών συνανθρώπων μας, αλλά και για ένα μεταναστευτικό ρεύμα που διαπιστώνω και ιδίοις όμμασι εδώ στην ξενιτιά...

Για επίλογο ακόμα μερικές ερωτήσεις για να δικαιολογήσουμε και τον τίτλο του ιστολογίου. Κάτι σαν εξετάσεις που σύμφωνα με τον Ο.Ουάιλντ είναι ερωτήσεις που κάνουν χαζοί και δεν μπορούν να απαντήσουν οι σοφοί: 

- Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι οι άλλοι ξέρουν ή μπορούν καλύτερα από εσένα; 

- Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εσύ ή οι άλλοι που διαλέγεις μπορεί να ξέρουν τι είναι καλό για τον κόσμο;

- Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι χρειάζεσαι κάποιον να σε κυβερνά; 

- Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορείς ποτέ να αποφασίσεις λογικά όταν βρίσκεσαι υπό πίεση; 

- Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μια αλλαγή μέσα στο πρότυπο είναι αλλαγή;

- Τι σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι κάποιος όταν εκλέγεις κάποιον κάνοντάς τον σπουδαίο;

- Τι σε κάνει να διαλέγεις τον ένα αντί του άλλου όταν και οι δύο λένε ότι ξέρουν με διαφορετικό τρόπο να σε σώσουν;

- Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι οι διαφορετικές ιδεολογίες, η οργάνωση τους και ο ανταγωνισμός που αυτές προωθούν θα οδηγήσουν ποτέ στην ένωση των ανθρώπων;

- Τι σε  κάνει να πιστεύεις ότι με την οργάνωση της πολιτικής ή της δικαιοσύνης και την επιβολή τους μέσω συμμόρφωσης θα επιτευχθεί ποτέ ενότητα;

Σοφοί μου, ξέρω σας στεναχώρησα, αλλά η καρδιά μου υπαγόρευσε ότι έγραψα και αν έχει κάνει λάθος συγχωρέστέ την. Είναι ακόμα μικρή και έχει πολλά να μάθει από την σοφία σας.

Ένα ΟΧΙ, όχι πολλά...

Λέγεται ότι όλοι αυτοί που διαφωνούν με μνημόνιο και Καλλικράτη θα πρέπει να διαμαρτυρηθούν ψηφίζοντας μικρό κόμμα. (δημοτικές και κομματικός χαρακτήρας αλλουνού παπά ευαγγέλιο αυτό, αλλά εδώ που έχουμε φτάσει ας το καταπιούμε.)
Και ερωτώ: πως είναι δυνατόν να το πράξουν ΜΑΖΙ και ομόφωνα ψηφίζοντας ένα μικρότερο κόμμα; Το μικρό κόμμα δεν είναι ένα, είναι πολλά. Οι διαφορές τους μεγάλες. Επομένως η καραμέλα της συμμετοχής κατακερματίζοντας το ΌΧΙ ισχυροποιεί το ΝΑΙ. 



Επειδή λοιπόν δεν υπάρχει ούτε ένας υποψήφιος που μπορεί να συσπειρώσει γύρω του όλα αυτά τα ΟΧΙ (όσα κι αν είναι αυτά) γι' αυτό και ο πρώτος ποδηλάτης της χώρας έκανε αναφορά σε εκλογές/δημοψήφισμα. Το δημοψήφισμα παμπόνηρε λαοπλάνε είναι μία αντρίκεια απόφαση ανάμεσα σε ένα ΝΑΙ και ένα ΟΧΙ και όχι ένα ΝΑΙ και πολλά μικρά ΟΧΙ.


Άρα όποιος λέει ΟΧΙ και κατεβαίνει στις εκλογές για εμένα είναι το ΙΔΙΟ προδότης με τον αρχιψεύταρο και τον θίασο των "αντιεξουσιαστών" του, όποια και αν είναι τα κίνητρα του. 


Γι' αυτούς τους λόγους είναι προσωπική μου άποψη ότι το καλύτερο κόμμα που εκφράζει αυτό το ένα ΟΧΙ είναι η ΑΠΟΧΗ.


Καλό βόλι αδέλφια...

Asian Dub Foundation - Naxalite*
Album: Rafi's Revenge

Brothers and sisters of the soul unite
We are one indivisible and strong
They may try to break us but they dare not under estimate us
They know our memories are long
A mass of sleeping villages
That's how they're pitching it
At least that's what they try to pretend
But check out our history
So rich and revolutionary
A prophecy that we will rise again
That we will rise again...

Again and again until the land is ours
Again and again until we have taken the power
Again and again until the land is ours
Again and again until we have taken the power

Deep in the forest
High up in the mountains
To the future we will take an oath
Like springing tigers we encircle the cities
Our home is the undergrowth
Because I am just a naxalite warrior
Fighting for survival and equality
Police man beating up me, my brother and my father
My mother crying can't believe this reality
And we will rise again
And we will rise again...

Again and again until the land is ours
Again and again until we have taken the power
Again and again until the land is ours
Again and again until we have taken the power

Jump into the future dub zone

Roots rockers

And we have taken the power
And the land is ours
And we have taken the power
And the land is ours
And we have taken the power
And the land is ours
And we have taken the power
And the land is ours
It's ours

Because I am just a naxalite warrior
Fighting for survival and equality
Police man beating up me, my brother and my father
My mother crying can't believe this reality

Iron like a Lion from Zion
This one going all the youth, man and woman
Orginal Master D upon the microphone stand
Cater for no skeptical man- me no give a damn

'Cos me a naxalite warrior

* Naxalites: Είναι κίνημα στην Ινδία που ιδρύθηκε το 1967. Οι ρίζες είναι αριστερές και ο λόγος της ύπαρξης του είναι να δώσει δουλειά και γη σε άνεργους και ακτήμονες, με λίγα λόγια βασικά δικαιώματα για ελευθερία και ανθρώπινη ζωή. Φυσικά το σύστημα τους έχει ανάγει σε  τρομοκράτες, Μαοϊστές κοκ. Περισσότερες πληροφορίες εδώ. 

Περί πολιτικής

"Γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο"

Άρωμα εκλογών λοιπόν, και σκεφτόμουν ότι ένας πολιτικός πρέπει να πει ότι έχει λύσεις και να δώσει υποσχέσεις αλλιώς ούτε ο ίδιος δεν θα ψήφιζε τον εαυτό του.  Βέβαια, τώρα τελευταία, έχει γίνει της μόδας και ο φόβος, ως πολύτιμο εργαλείο στα χέρια του. Μια φιλοδοξία έχει και όνειρα για δύναμη και εξουσία. Η ζήλεια, η κτητικότητα και ο φθόνος είναι η κινητήριος δύναμη του. Αυτό είναι ο πολιτικός φιλαράκο μου. Μεγάλωσε σε μία κοινωνία που θεωρεί την δύναμη και την φιλοδοξία αρετές και το μόνο που μπορεί να σκεφτεί για να δείξει ότι είναι καλύτερος από τους άλλους είναι να αποκτήσει περισσότερη δύναμη από αυτούς. Ποταπά τα κίνητρα, επομένως μπάχαλο και η διαχείρηση. Αυτός είναι ο πολιτικός λαμόγιο. Ευτυχώς που στην Ελλάδα δεν έχουμε τέτοιους.

Αλλά και αυτούς τους τίμιους που έχουμε και που πιστεύουν ειλικρινά ότι έχουν αυτές τις λύσεις, δεν πρέπει να τους ψηφίσεις. Και ξέρεις γιατί; Γιατί πίστεψε ότι μέσα σε 10 εκατομμύρια έλληνες αυτός είναι ο κατάλληλος γιαυτή την δουλειά. Εγώ πάντως ένα μουσακά βάζω να φτιάξω και ανοίγω οδηγό μαγειρικής. Και πάλι τρέμω μήπως και κάνω κανένα λάθος. Όμως αυτός είναι σίγουρος ότι θα καταφέρει να δώσει λύσεις. Ξέρεις γιατί; Γιατί είναι άνθρωπος της δράσης. Ξέρει τι είναι καλό για τον λαό. Ναι τεμπελόσκυλο εργάτη, δεν ξέρεις εσύ τι είναι δράση. Εσύ είσαι χωμένος μέσα στα προβλήματα της ζωής και δεν έχεις χρόνο για τέτοια πράγματα. Και εσύ ονειροπόλε φιλόσοφε,  μπορεί να ευχαριστιέσαι σκεπτόμενος στο κάστρο σου, αλλά εμείς οι τίμιοι πολιτικοί δεν έχουμε χρόνο για τέτοια πράγματα. Οι άμεσες ανάγκες απαιτούν άμεση δράση. Εμείς πρέπει να δράσουμε τώρα για να μπορέσουμε να δρέψουμε τους καρπούς των κόπων μας στο μέλλον. Θα πάρουμε μέτρα, θα δράσουμε, θα πατάξουμε (έχετε προσέξει πως δουλεύουν το ενεργητικό ρήμα;) ...για το καλό σου! Αυτό που σου λένε είναι στην ουσία ότι δεν μετέχουν στα της ζωής, ούτε προλαβαίνουν να εμβαθύνουν στις συνέπειες των πράξεων τους, γιατί απαιτούνται λύσεις τώρα.   Ξεχνούν όμως ότι η δράση είναι συνυφασμένη με την ζωή, δράση είναι η καθημερινή ζωή με τις σκέψεις της και τις δραστηριότητες της. Και σηκώνουν τα μανίκια και πιάνουν δουλειά χωρίς διερεύνηση αλλά πεπεισμένοι ότι το υπάρχον ή το μελλοντικό σύστημα θα μας προσφέρει ασφάλεια, βεβαιότητα, παρηγοριά, επιτυχία... Όμως μελλοντική επιτυχία ίσον φιλοδοξία και αυτό σημαίνει κάτι που γίνεται χωρίς αγάπη. Άρα αυτή η μεγαλόστομη δράση γίνεται χωρίς αγάπη και γιαυτό δεν έχει ούτε νόημα, ούτε αποτέλεσμα.

Και ύστερα αυτό το μελλοντικό καλό που ώσπου να γίνει θα χρειάζεται ένα σωρό μεταρρυθμίσεις και αλλαγές νομοθεσίας για να το προσαρμόσουμε στα νέα δεδομένα; Η μεταρρύθμιση δημιουργεί μόνο την ανάγκη για περισσότερη μεταρρύθμιση. Είναι ένα "μπάλωμα" που δεν βελτιώνει την κατάσταση σου στο παρόν αλλά στοχεύει το μέλλον. Γιαυτό σου λέω εύπιστε αναγνώστη, είναι βλάκες. Δέσμιοι είτε των επιθυμιών τους, είτε ιδεολογιών. 

Εξάλλου αυτός και οι ανταγωνιστές του μας λένε το ίδιο πράγμα, ότι δηλαδή θέλουν το καλό μας. Με διαφορετικό τρόπο ο καθένας. Με διαφορετική ιδεολογία. Που οδηγεί στον κατακερματισμό της κοινωνίας με όλες αυτές τις ιδεολογίες. Γιατί με την οποιαδήποτε οργάνωση δεν μπορεί να επιτευχθεί ομόνοια. Μόνο διχασμός και μίσος. Όπως ακριβώς με τις θρησκείες. Δεν έχω κανένα πρόβλημα ούτε με τις ιδεολογίες, ούτε με τις θρησκείες, αντιθέτως μελετώ όσες μπορώ. Έχω όμως πρόβλημα με την οργάνωση τους. Τα αποτελέσματα της οργάνωσης τους, πάντα για λόγους δύναμης, είναι φανερά σε όποιον μπορεί να χρησιμοποιήσει την λογική του. 

Η εκπαίδευση μας που άρχισε από την οικογένεια τον περίγυρο μας και το σχολείο όταν ήμασταν παιδιά, συνεχίζεται από τις εφημερίδες και την τηλεόραση που ως επί το πλείστον είναι αφιερωμένες στην πολιτική. Αυτό, σε συνδιασμό με τα αποτελέσματα της οργάνωσης , εξηγεί την έξαψη που μπορεί εύκολα να παρατηρηθεί στα μάτια, στις φωνές και στη γλώσσα του σώματος των ανθρώπων που μετέχουν σε πολιτική συζήτηση. Και οι περισσότεροι δεν έχουν καν την συναίσθηση αυτής της αλλαγής στους τρόπους τους. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί; Είναι ίσως γιατί αυτή η έξαψη μας δίνει μια ζωντάνια, όπως ακριβώς το ποτό, το σεξ, η βία κτλ. Είμαστε κενοί και θεωρούμε ζωή οτιδήποτε μας δημιουργεί έξαψη...

Αλήθεια, έχεις αναρωτηθεί αν μπορεί κάποιος να ξέρει τι είναι καλό για τον κόσμο; Το παίρνουμε όμως σαν δεδομένο. Ξεκινάμε με συμπεράσματα και αυτό σταματάει την σκέψη. Η απερισκεψία αυτών των συμπερασμάτων φέρνει την εκμετάλλευση του ανθρώπου. Ότι είναι πραγματικά καλό δεν δημιουργεί ανταγωνισμό. Καλό είναι το ελεύθερο από επιρροές, εξαναγκασμούς ή βολικότητες. Αυτοί όμως το μόνο που δημιουργούν είναι σύγχιση, ανταγωνισμό, φόβο και αθλιότητα.

Ένας οπαδός κόμματος, ιδεολογίας ή πολιτικού ηγέτη είναι σκλάβος. Εξαρτάται από την πείρα ή την γνώση κάποιου άλλου. Καταλαβαίνω ότι οι πιο ευαίσθητοι από εμάς αισθάνονται ένα αίσθημα ευθύνης απέναντι στην κοινωνική δυστυχία. Ανήμποροι να αντι-δράσουμε, ακολουθούμε κάποια "ισχυρό" όνομα (Καρανδρέου - Παπαμανλής) ή έστω μια ιδεολογία για να μας καθοδηγήσει. Μια ενέργεια όμως που βασίζεται στην αυθεντία κάποιου είναι απλά απερίσκεπτη δράση.

Πολιτική¹ είναι η τέχνη και η πρακτική της διακυβέρνησης, δηλαδή της οργάνωσης, της διεύθυνσης και της διοίκησης των ανθρώπινων κοινωνιών. Ενώ κοινωνία² είναι ένα σύνολο ανθρώπων που ζουν ομαδικά σύμφωνα με κανόνες και νόμους που συγκροτούν ένα πλέγμα οργανωμένων ανθρώπινων σχέσεων.  Από αυτούς τους ορισμούς γίνεται φανερό ότι το κοινωνικό πρότυπο κατασκευάζεται από τον άνθρωπο και δεν είναι ανεξάρτητο από αυτόν. Επιπλέον η πολιτική δεν είναι παρά μιά αλλαγή μέσα σε αυτό το πρότυπο , οπότε δεν είναι αλλαγή αλλά τροποποίηση.  Και αυτό  δεν είναι παρά ένας φαύλος κύκλος που οδηγεί από τροποποίηση σε τροποποίηση. Για την αλλαγή της κοινωνίας πρέπει να αποσπαστούμε απ'αυτήν ως προς αυτά που αυτή πρεσβεύει: φιλοδοξία, ζήλεια, δύναμη, ευκολία, βόλεψη, ταχύτητα κτλ. Πρέπει να αμφισβητήσουμε, αυθεντίες, παραδόσεις, συστήματα και συμπεράσματα. 
"Αυτό που χρειάζεται είναι μια επανάσταση στον τρόπο που σκέφτεται ο άνθρωπος με τον νου και την καρδιά"³.

Θεωρήστε το παραπάνω κείμενο ως την ψήφο μου για τις επικείμενες εκλογές...

¹&² Οι ορισμοί είναι από το ηλεκτρονικό Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής του Τριανταφυλίδη

³ Το μεγαλύτερο μέρος της ανάρτησης είναι ότι μπόρεσα να κατανοήσω από μερικές συζητήσεις που διάβασα στο βιβλίο: Στοχασμοί πάνω στη ζωή μας Σειρά Γ' του Κρισναμούρτι.

Δεν ψηφίζω - είμαι εργάτης

Ένα επαναστατικό αντιεκλογικό κείμενο (Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο anarkismo.net)

Δημοσιεύτηκε στην επαναστατική συνδικαλιστική εφημερίδα «Άμυνα» του Ηρ. Αποστολίδη, με αφορμή τις εκλογές του 1920. Αναδημοσιεύθηκε στο Νο 10 – Μάης 2007 – του δελτίου «Μαύρα Γράμματα» της ΟΑΕ.

Το παρακάτω μανιφέστο γράφτηκε και δημοσιεύτηκε από τον αναρχικό συνδικαλιστή Σταύρο Κουχτσόγλους στην επαναστατική συνδικαλιστική εφημερίδα «Άμυνα» (του Ηρακλή Αποστολίδη), με αφορμή τις αστικές εθνικές εκλογές του 1920. Ο Σταύρος Κουχτσόγλους είναι μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του ελλαδικού και διεθνούς αναρχικού κινήματος. Δραστηριοποιήθηκε στο εργατικό κίνημα κυρίως στις πόλεις της Κωνσταντινούπολης, της Αλεξάνδρειας, της Αθήνας και του Βόλου. Στην Αλεξάνδρεια συσχετίστηκε με το γνωστό Ιταλό αναρχικό Ερρίκο Μαλατέστα. Το κείμενο αποτελεί προδημοσίευση από το βιβλίο για το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα των εκδόσεων «Ούτε Θεός–Ούτε Αφέντης», το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει σε λίγους μήνες.

Παρήλθεν ήδη αιώνας αφ’ ότου οι αστοί εφεύρων το μέσον της ψήφου, δια να καταπνίγουν δι’ αυτού τους πόθους του λαού, και να τον κρατούν στην αθλιότητα, τούτου, επί τόσα έτη να κάμουν να πιστέψη ότι αυτός – ο πεινασμένος, ο κουρελιάρης, ο άθλιος – είνε ο Κυρίαρχος, αυτοί δε οι υπηρέται του. Και επί 120 έτη τώρα πίστευα κ’ εγώ ο εργάτης – βιομήχανος ή αγρότης – το ψεύδος των αυτό ως αλήθειαν την κοροιδίαν τους αυτήν ως σοβαρότητα. Και ετυραννήθην παντοιοτρόπως, και εβασανίσθην επί γενεάς γενεών δια να φέρω «τους καλυτέρους» εις τα πράγματα, όπως με υπηρετήσουν, και οι εκλεκτοί μου αυτοί υπηρέται, ερχόμενοι στα πράγματα, πρώτον μέλημα είχαν πάντοτε πως να με βυθίσουν περισσότερον μέσα στο βούρκο της αθλιότητος, απολαμβάνοντες εκ της δυστυχίας μου και ζώντες εκ του θανάτου μου.

Αρκεί πλέον ως εδώ. Παύω πλέον του να έχω τον τίτλον του Κυριάρχου με υπηρέτας. Δεν θέλω κανενός την υπηρεσίαν, διότι απεφάσισα να υπηρετήσω ο ίδιος τον εαυτόν μου. Δι’ ο αποφασίζω και λέγω.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι ενόησα πλέον ότι όλοι – Μοναρχικοί, Συνταγματικοί, Δημοκράται, Σοσιαλισταί κλπ – είνε ψεύτες, και ότι όλοι αυτοί, θέλοντες να εργασθούν, προσφέρονται προθύμως να με υπηρετήσουν δήθεν, πράγματι δε να απολαύσουν αυτοί εκ των στερήσεών μου και να ζήσουν ευτυχείς αυτοί καθ’ όλην των την ζωήν εις βάρος μου, αναγκάζοντες εμένα να εργάζομαι διά να διατάσσουν αυτοί και να καρπούνται αυτοί.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι δεν θέλω πλέον να εκλέγω με τα χέρια μου τους τυράννους μου, επικυρώνων ούτω κάθε τετραετίαν δια της εφευρέσεώς των – της ψήφου – το επαχθές αυτό κοινωνικόν Συμβόλαιον, το οποίον με συγκρατεί μέσα στην απόγνωσιν, στον μαρασμόν και στον θάνατον.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι δεν θέλω πλέον να τρέχω κάθε 4ετίαν, σα σκύλος να εκλέξω δια της κάλπης, εγώ ο ίδιος τους τυράννους που θα λάβουν ενεργόν μέρος εις την λειτουργίαν του συστήματος αυτού, δια να κατασυντρίψουν τους αδυνάτους εάν ζητήσουν λίγο ψωμί στην πείνα τους, πληρώνων, εγώ, αυτούς διά το αποτρόπαιόν των έργον με χρήμα, με προνόμοια, με τιμάς.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι έπαυσα να περιμένω πλέον την σωτηρίαν μου από το θαύμα της ψήφου μου. Πέρασε η εποχή των θαυμάτων, των μάγων, των αγίων, των πνευματιστών, της ψήφου. Σπάζω το κομβολόγιον αυτό των θαυμάτων και αναλαμβάνω την πρωτοβουλίαν μου, οργανούμενος οικονομικώς και μακράν από την πολιτικήν σαπίλαν των επιτηδείων, ως ενοήσας πλέον ότι η χειραφέτησίς μου θα συντελεσθή τότε μόνον και θα επιδοθώ ο ίδιος πλέον – δια της οργανώσεώς μου – εις την αποκατάστασιν της θέσεώς μου.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι θέλω την εξαφάνισιν πλέον του αισχρού τούτου εμπορίου όπου, οι άνθρωποι αναγκάζονται να πουλούν τα χέρια τους, την ικανότητά τους, τας γνώσεις των, τα κρέατά τους, τας θυγατέρας των, τους υιούς των, τας οικογενείας των, τας φιλίας των, και να τους εκμεταλλεύωνται οι τραπεζίται, οι έμποροι, οι βιομήχανοι, οι μεσίται, η θρησκεία, η γραφειοκρατία, το κράτος, και να εκμεταλλεύεται ο ιατρός τον άρρωστο, ο παπάς τον πεθαμμένο και να τρέχουν όλοι σα στραβοί στον κατήφορο του εξευτελισμού των, προσέχοντες μόνον στο χρήμα, στην φιλοδοξία και στην απόλαυσι του κτηνώδους των εγωισμού.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι θέλω την εξαφάνισιν πλέον αυτού του αγοράζοντος και πωλούντος την χαμοζωήν του, συρφετού που απαρτίζει την σημαρινήν Κοινωνίαν, και την αναδημιουργίαν μιάς νέας και ελευθέρας κοινωνίας δια των οργανώσεών μου, εντός των οποίων και μόνον το άτομον θα εύρη πλήρη την ελευθερία και την αξιοπρέπειάν του.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι εκατάλαβα πλέον ότι αυτοί που παίρνουν μια ετικέττα Ελευθεροφρόνων, Φιλελευθέρων, Σοσιαλιστών κλπ. και κολλούν σαν ψείρες απάνου στην ψώρα μου με την υπόσχεσιν ότι θα την θεραπεύσουν, δεν κάμνουν τίποτε άλλο παρά να αυξάνουν την φαγούρα της, ανοίγοντες βαθύτερα τις πληγές της, να με κρατούν σε μια ελεεινοτάτη κατάστασι από την οποίαν δεν θα απαλλαχθώ παρά μόνον την ημέραν που θα τις πετάξω για πάντα από πάνω μου και θα περιορισθώ προς θαραπείαν μου εις το σανατόριον της οργανώσεώς μου.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι είδα πλέον ότι δι’ αυτού του μέσου διέρχομαι όλην μου την ζωήν στον πισινό του βωδιού μου οργώνοντας την γη, με ένα τίτλο Κυριάρχου, ενώ αυτοί που με παρουσιάζονται ως Εθνικόφρονες, Φιλελεύθεροι, Σοσιαλισταί κλπ. Δια να με υπηρετήσουν δήθεν, απολαμβάνουν όλας τας φυσικάς καλλονάς, ακούουν μουσική αυτοί, την στιγμήν που εγώ ακούω... του βωδιού μου, λούζονται με μυρωδικά αυτοί, την στιγμήν που καθαρίζω εγώ κοπριές, κραιπαλούν αυτοί, την στιγμήν που εγώ μισοπεθαμμένος, βρέχω το ξεροκόμματό μου για να το φάγω.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι ξύπνησα πλέον απ’ τον λήθαργον στον οποίον μ’ εβύθισαν όλοι αυτοί οι τσαρλατάνοι και είδα ότι η φύσις επροίκισε και εμένα όπως κι’ αυτούς με μυαλό για να το αναπτύξω όσο μπορώΧ με μάτια δια να βλέπω ό,τι ωραίο μ’ αρέσειΧ με αυτιά δια να ακούω όσους ήχους με ευχαριστούνΧ με όσφρησιν δια να μυρίζω ό,τι ευωδιά προτιμώΧ με γεύσι δια να δοκιμάζω ό,τι ουσία με γουστάρειΧ με δόντια, στόμαχον δια να μασσώ και να στέλνω στον στόμαχόν μου όσην ανάγκην έχει τροφήςΧ με πόδια δια να τα διευθύνω και να περπατώ όσο θέλω και με χέρια δια να εργάζωμαι σύμφωνα με την ανάγκην που θα μου παρουσιάζεται προς ικανοποίησιν των ανωτέρω ορέξεών μου.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι όλα αυτά τα όργανα με τα οποία με επροίκισε η φύσις, δια του μέσου αυτού της ψήφου, μου τα καθυπέταξαν οι κατεργαρέοι, και καμμιά κίνησις πλέον δεν μου μένει ελευθέρα. Όλαι μου οι ανάγκαι των ματιών μου, του μυαλού μου, των αυτιών μου, της μύτης μου, των δοντιών μου, του στομάχου μου, των ποδιών μου και των χεριών μου, εξαρτώνται από το «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των Εθνικοφρόνων, των Φιλελευθέρων, των Σοσιαλιστών και λοιπών βαγαπόντηδων, οι οποίοι προσφέρονται ως υπηρέται δήθεν εμού του Κυριάρχου και με κοροϊδεύουν.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι είνε επάναγκες πλέον να βάλω διά των οργανώσεών μου κάθε κατεργάρη στη θέσι του καταργώ το «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν» είτε από τον Γούναρην προσφέρεται, είτε από τον Βενιζέλον, είτε από τον Μπριάν, είτε από τον Λένιν. Να «αποφασίζετε και να διατάσσετε» τα τομάρια σας μόνον του λοιπού, διότι ο φυσικός και αληθής νόμος αυτό λέγειΧ κάθε άτομον «να αποφασίζη και να διατάσση» τον εαυτόν του μόνον σύμφωνα με τας ανάγκας του, καθώς και κάθε οργάνωσις σύμφωνα με τας ανάγκας των μελών αυτής.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι η ιστορία με εδίδαξε ότι η Πειθαρχία και η Υπακοή εις το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των άλλων, εμπερικλείουν μέσα των όλην την κακομοιριά μου, την στέρισιν και τον θάνατον όχι μόνον τον ειδικόν μου αλλά και της συζύγου μου και των τέκνων μου, κ’ εκείνων που γεννήθηκαν κ’ εκείνων που θα έχουν το ατύχημα να γεννηθούν, κατερημώνουσαι ούτω ολοκλήρους οικογενείας και ολόκληρα έθνη, προς απόλαυσιν μερικών φιλοδόξων ανοήτων, βαρβάρων αρχομανών, κτηνανθρώπων.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι αντελήφθην καλώς πλέον ότι ένας φυσικός νόμος υπάρχει το Πειθαρχείν και Υπακούειν προς ικανοποίησιν των αναγκών του οργανισμού μου, αι οποίαι ανάγκαι θα γίνουν βεβαίως αισθηταί και από τα λοιπά μέλη της οργανώσεώς μου και θα εκπληρωθούν δι’ αυτής και μόνης.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι θέλω να ζήσω ελεύθερος πλέον και την ελευθερία μου αυτήν είνε αδύνατον να μου την δώσουν οι οποιοιδήποτε επιτήδειοι καιροσκόποι δια του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» δι’ αυτό «αποφασίζω και διατάσσω» κ’ εγώ τον εαυτό μου, ίνα οργανούμενος μακράν από κάθε φαυλότητα, επιβάλω προς αυτούς την ελευθερίαν, διά των οργανώσεών μου. Έχω δε την πεποίθησιν, ότι, εάν, ούτω σκεπτόμενος, κάθε εργάτης λάβη την ιδίαν απόφασιν με μένα, εντός ολίγου χρονικού διαστήματος θα δοκιμάσουμε τα καλά αποτελέσματα των ελευθέρων και απηλλαγμένων από κάθε πολιτικήν σαπίλαν οργανώσεών μας.

Ο Νέος Πλανητάρχης

Αγαπητοί φίλοι -ες του ιστολογίου σε αποκλειστικότητα (ως είθισται) σας παρουσιάζουμε σήμερα, πρώτοι απ' όλους τον νικητή των αμερικάνικων εκλογών και νέο πλανητάρχη. Το σύστημα μας είναι αλάνθαστο. Γι'αυτούς που οι γνώσεις των αγγλικών τους δεν τους βοηθούν και πολύ σας παραθέτουμε και μετάφραση!

Ψηφίστε τον _______ * γιατί το αξίζει.

* (όπου όνομα συμπληρώστε αυτόν που:)
Συγκέντρωσε για την καμπάνια του το περισσότερο εταιρικό χρήμα, ώστε να προσλάβει τους καλύτερους συμβούλους για να του κατασκευάσουν την καλύτερη δυνατή εικόνα που μπορεί να περάσει προς τα έξω, βασισμένη στην καλύτερη δημοσκόπηση που μπορεί κάποιος να εξαγοράσει...

Δεν σταματάμε όμως εκεί σας παρουσιάζουμε και μια ματιά στο μέλλον από την Κα Πυθία Δελφού η οποία μας είπε τα παρακάτω:

"Το εταιρικό κεφάλαιο που υποστήριξε το νικητή που σας προαναφέραμε θα απαιτήσει νέες πολεμικές εκστρατίες καθώς και την συνέχιση της κατοχής των ήδη κερδισμένων εδαφών και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Είναι εξάλλου λογικό αφού οι ΗΠΑ είναι ένας πολιτισμός που παράγει κυρίως όπλα. Στις ασθενείς αντιδράσεις του νέου πλανητάρχη "μα θα μας πάρουν με τις ντομάτες" η απάντηση ήταν "μην ανησυχείς υπάρχει και η προβοκάτσια, θα προκληθούμε από τον εχθρό όπως πάντα..."

Noam Chomsky - Συνέντευξη

Ο Νόαμ Τσόμσκι μιλά στον "Π". Μια πολύ καλή συνέντευξη από το πολίτης online (Κυπριακή ιστοσελίδα). Ο Νόαμ μιλάει για τις εκλογές, οικονομική κρίση, τρομοκρατία, πυρηνικές απειλές και του τελευταίους πολέμους των ΗΠΑ.

Ο Νόαμ Τσόμσκι (Avram Noam Chomsky), είναι καθηγητής στο τμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (MIT). Έχει συγγράψει πλήθος βιβλίων και άρθρων και έχει δώσει εκτενείς διαλέξεις πάνω σε ένα ευρύτατο φάσμα θεμάτων, τα οποία περιλαμβάνουν την γλωσσολογία, τη φιλοσοφία και την ιστορία του πνεύματος.

---

Καταπέλτης εναντίον της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής εμφανίζεται ο διεθνούς κύρους καθηγητής του ΜIT Νόαμ Τσόμσκι, στην πρώτη συνέντευξη που παραχώρησε ποτέ σε κυπριακό ΜΜΕ.

Σχολιάζοντας τις αμερικανικές εκλογές, ο Τσόμσκι κάνει λόγο για μάρκετινγκ που έχει ως στόχο να δημιουργήσει απαίδευτους καταναλωτές, που επιδίδονται σε παράλογες επιλογές, υπονομεύοντας τους σκεπτόμενους πολίτες που κάνουν ορθολογικές επιλογές. Σαφέστατα απορρίπτει και τους δύο προεδρικούς υποψηφίους τους οποίους θεωρεί ως εντολοδόχους δύο επιχειρηματικών συμφερόντων τα οποίες κατευθύνουν τόσο το Ρεπουπλικανικό, όσο και το Δημοκρατικό Κόμμα. Στη συνέντευξη, ο Αμερικανός διανοούμενος μιλά για την παγκόσμια φτώχεια και μαστιγώνει ανελέητα την αντιφατική και καταστροφική εξωτερική πολιτική, για την καταδίκη της οποίας ίσως χρειαστεί κάποτε ένα νέο δικαστήριο τύπου Νυρεμβέργης μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο...

Μπροστά στις εκλογές

> Οι προεδρικές εκστρατείες των Ομπάμα και ΜακΚέιν φαίνεται να επικεντρώνονται περισσότερο στο ίματζ και στο θέαμα παρά σε πολιτικές ιδέες και απτές προτάσεις, σε βαθμό που το όποιο πολιτικό περιεχόμενο των εκλογών αντικαθίσταται από φετιχισμούς και είδωλα. Πώς σχολιάζετε αυτή την εμπορευματοποίηση των αμερικανικών εκλογών;

Ένα από τα ευφυέστερα σχόλια για τις εκλογές -και γενικότερα για τη σύγχρονη πολιτική- δημοσιεύτηκε σε ένα άρθρο των Financial Times του Λονδίνου (28 Οκτωβρίου) και έλεγε: "Ένα από τα άτομα που επωφελήθηκαν τα μέγιστα από τη "γενναιοδωρία" των Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, είναι η Έιμι η στιλίστρια. Οι εκθέσεις για τη χρηματοδότηση της εκστρατείας δείχνουν πως η Έιμι Στρότζι, την οποία οι Ρεπουμπλικάνοι "δανείστηκαν" από το ριάλιτι σόου "So You Think You Can Dance" για να φτιασιδώσει τη Σάρα Πέιλιν, έλαβε το απίστευτο ποσό των $22.800 - σχεδόν τα διπλάσια χρήματα από τον Ράντι Σιούνεμαν, τον σύμβουλο του ΜακΚέιν σε θέματα εξωτερικής πολιτικής". Ουσιαστικά, οι εκλογές διευθύνονται από τη βιομηχανία Δημοσίων Σχέσεων, η οποία "πουλά" τους υποψήφιους ακριβώς όπως πουλά αγαθά μέσω τηλεοπτικών διαφημίσεων. Ο στόχος του μάρκετινγκ είναι να δημιουργήσει απαίδευτους καταναλωτές που επιδίδονται σε παράλογες επιλογές, υπονομεύοντας τους σκεπτόμενους πολίτες που κάνουν ορθολογικές επιλογές. Οι ίδιες τεχνικές χρησιμοποιούνται για να υπονομεύσουν τη Δημοκρατία. Η εκστρατεία του ΜακΚέιν ήταν τουλάχιστον τίμια όταν ανήγγειλε πως τα πολιτικά ζητήματα δεν θα ήταν σημαντικά στην εκστρατεία, παρά μόνο οι προβαλλόμενες προσωπικότητες. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που εξηγούν γιατί τα πολιτικά ζητήματα αποκλείονται από την ατζέντα της εκστρατείας: για μια σειρά κρίσιμων ζητημάτων, και τα δύο κόμματα -δηλαδή, οι δύο κλίκες που εκπροσωπούν τον επιχειρηματικό κόσμο των ΗΠΑ- εκφράζουν πολύ πιο δεξιές απόψεις απ' ό,τι το εκλογικό σώμα. Αυτό αποκαλύπτεται από καιρού εις καιρόν από διάφορες μελέτες για την κοινή γνώμη. Οι διάφορες ελίτ των ΗΠΑ πάντα έβλεπαν τη δημοκρατία ως απειλή, και δικαιολογημένα. Οι ειδήμονες σε θέματα δημοκρατίας, από όλο το πολιτικό φάσμα, το παραδέχονται με ειλικρίνεια και χωρίς περιστροφές.

> Εδώ και αρκετές δεκαετίες, οι σχεδιαστές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής αντιλαμβάνονται την υπερπόντια προστασία των πετρελαίων ως έναν καθοριστικό παράγοντα της "εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ", επιβάλλοντας την απειλή και τη χρήση στρατιωτικής βίας. Σύμφωνα με μια εκτίμηση, που παρέχεται από το συντηρητικό Εθνικό Ίδρυμα του Συμβουλίου Άμυνας (National Defence Council Foundation), η "προστασία" των πετρελαίων μόνο στον Περσικό Κόλπο στοιχίζει στο Υπουργείο Οικονομικών 138 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο. Τόσο για το Δημοκρατικό, όσο και για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, η δαπάνη τέτοιων αμύθητων ποσών για την προστασία των ξένων πετρελαίων γίνεται αποδεκτή ως αδιαμφισβήτητη σοφία. Αν λοιπόν ο σχεδιασμός της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ καθορίζεται από πολιτικοστρατηγικά και πολεμο-βιομηχανικά συμφέροντα, τα οποία υπερβαίνουν την όποια προεδρική εκστρατεία, πώς μπορεί η εκλογή του όποιου εκ των δύο υποψηφίων (Ομπάμα ή ΜακΚέιν) να επηρεάσει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ;

Πράγματι, υπ' αυτή την έννοια δεν υπάρχει αισθητή διαφορά ανάμεσα στους δύο υποψήφιους, και η προοπτική της "αλλαγής" είναι μηδαμινή. Η πολιτική που αναφέρατε, χρονολογείται από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο -κι ακόμα παλαιότερα. Για λόγους προπαγάνδας, ωστόσο, οι αυταπόδεικτες αυτές αλήθειες απορρίπτονται κατηγορηματικά από την πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ, καθώς δεν συνάδουν με το δόγμα της "αγνότητας των στόχων", το οποίο οι πολιτικοί αρέσκονται να διακηρύσσουν. Όμως, σε κρίσιμες στιγμές, οι σκληρές αλήθειες της εξωτερικής πολιτικής αποκαλύπτονται. Όπως, για παράδειγμα, αμέσως μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, όταν η διακυβέρνηση του (πρώτου) Μπους εξέδωσε μια νέα έκθεση Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας, όπου εξηγούσε πως μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης όλα θα συνέχιζαν όπως πριν, αλλά υπό μια νέα ρητορεία. Συγκεκριμένα, οι αμερικανικές δυνάμεις επέμβασης θα διατηρούνταν στη Μέση Ανατολή, μόνο που πλέον οι "απειλές στα συμφέροντά μας" που προέρχονταν από αυτή την περιοχή δεν μπορούσαν πλέον να χρεωθούν στο Κρεμλίνο, σε αντίθεση με τις προηγούμενες δεκαετίες όπου επικαλούνταν τον Ψυχρό Πόλεμο για να νομιμοποιήσουν την εξωτερική τους πολιτική στην εν λόγω περιοχή. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Καθώς γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο για την Ουάσινγκτον να διατηρήσει τα προσχήματα για την εισβολή στο Ιράκ, τα αίτια του πολέμου διατυπώνονται πλέον ξεκάθαρα, χωρίς περιστροφές και καρυκεύματα. Για παράδειγμα, οι εκδότες της Washington Post επέπληξαν πρόσφατα τον Ομπάμα λέγοντας πως διαπράττει σοβαρότατο σφάλμα με το να μετατοπίζει την προσοχή από τον πόλεμο του Ιράκ σε αυτόν του Αφγανιστάν, καθώς "η στρατηγική σημασία [του Αφγανιστάν] ωχριά σε σύγκριση με αυτήν του Ιράκ, το οποίο βρίσκεται στο γεωπολιτικό κέντρο της Μέσης Ανατολής και περιλαμβάνει τεράστια αποθέματα πετρελαίου". Ας σταματήσουμε λοιπόν όλες αυτές τις ανοησίες περί όπλων μαζικής καταστροφής και εκδημοκρατισμού.


Παγκόσμια οικονομική κρίση

> Από την εποχή της Ύφεσης του '29, η τρέχουσα παγκόσμια οικονομική κρίση είναι η χειρότερη του είδους της. Ο Δυτικός Κόσμος υποσχέθηκε να στηρίξει τις τράπεζές του με περισσότερα από 3 τρις δολάρια, την ώρα που δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι -μόνο στον ανεπτυγμένο κόσμο- υποφέρουν από πείνα και φτώχεια. Μόνο ένα μικρό μέρος αυτού του πραγματικά αμύθητου ποσού θα μπορούσε να διατεθεί για την καταπολέμηση της φτώχειας. Θα συμφωνούσατε πως δεν έχουμε την απαραίτητη πολιτική βούληση για ένα νέο, παγκόσμιο "New Deal";

Αυτό που λέτε είναι σωστό. Και είναι κάτι που δεν περνά απαρατήρητο σε περισσότερο πολιτισμένα μέρη του κόσμου. Στην Μπαγκλαντές η εφημερίδα Nation παρατηρεί ότι "Είναι πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός ότι τρισεκατομμύρια έχουν ξοδευτεί μέχρι στιγμής για το μπάλωμα ηγεμονικών παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών οργανισμών, ενώ την ίδια στιγμή από το συγκριτικά μικρό ποσό των 12,3 δισεκατομμυρίων που έχει συμφωνηθεί νωρίτερα αυτό το χρόνο στην Ιταλία να δοθεί για την αντιστάθμιση της κρίσης της πείνας, μόνο 1 εκατομμύριο δολάρια έχουν παραδοθεί". Κατ' ακρίβεια, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στις ΗΠΑ. Τα ΜΜΕ υποστήριξαν με ενθουσιασμό τη βοήθεια προς τις τράπεζες, αλλά εναντιώνονται ηχηρά στην παραχώρηση βοήθειας στη φθίνουσα αυτοκινητοβιομηχανία. Η πραγματικότητα παρουσιάζεται πολύ καλά από τον οικονομολόγο Dean Baker, ο οποίος εξετάζει τις εκ διαμέτρου διαφορετικές αντιδράσεις: "Στο κάτω-κάτω, ο μέσος εργάτης σε αυτοκινητοβιομηχανία λαμβάνει εισόδημα 56.650 δολαρίων το χρόνο. Αυτό είναι σχεδόν όσα κερδίζει ο Robert Rubin σε μία ημέρα. Ποιοι νομίζουν ότι είναι αυτοί οι εργάτες των αυτοκινητοβιομηχανιών;". Ο Rubin είναι ο πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Citigroup, και ως ο άνθρωπος που διετέλεσε υπουργός Οικονομικών του Κλίντον, φέρει σημαντική ευθύνη για τη μανία απορρύθμισης που αποτέλεσε κρίσιμο παράγοντα για την υφιστάμενη καταστροφή. Από αυτή την κρίση επωφελήθηκε τα μέγιστα όταν μεταφέρθηκε από το Υπουργείο Οικονομικών του Κλίντον στην παρούσα του θέση. Αυτό οδήγησε τον επιφανή οικονομολόγο Tim Canova να θέσει το ερώτημα γιατί δεν έχουν απαγγελθεί καταγγελίες εναντίον του Rubin "για αυτές τις προφανείς παραβιάσεις του νόμου περί Ηθικής στη Διακυβέρνηση;".

> Πιστεύετε πως η οικονομική κρίση θα επηρεάσει την παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ;

Ίσως να μην την επηρεάσει και πολύ. Η κρίση είναι εξίσου σοβαρή στην Ευρώπη, όσο είναι στις ΗΠΑ, και εξαπλώνεται και στον υπόλοιπο κόσμο, αν και ορισμένες χώρες που απορρίπτουν τη νεοφιλελεύθερη "συναίνεση της Ουάσινγκτον" -όπως η Κίνα- είναι πιο προστατευμένες από την κρίση, που προέρχεται από την απορρυθμισμένη χρηματοοικονομική φιλελευθεροποίηση. Προς το παρόν, οι επενδυτές που αποζητούν ασφάλεια στρέφονται στο Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, αναγνωρίζοντας το ηγεμονικό πλεονέκτημα των ΗΠΑ στο παγκόσμιο σύστημα. Ωστόσο, πολλά θα κριθούν από το κατά πόσον οι χώρες που συσσώρευσαν μεγάλα ξένα αποθέματα -Ιαπωνία, Κίνα, Ντουμπάι και άλλες- θα συνεχίσουν να δέχονται χαμηλές αποδόσεις στις επενδύσεις τους, χρηματοδοτώντας το χρέος των ΗΠΑ, προκειμένου να διατηρήσουν την αγορά των ΗΠΑ στην οποία στηρίζονται. Ένα άλλο στοίχημα που παραμένει ανοιχτό, είναι το κατά πόσο θα επιβιώσει η ισχύουσα παγκόσμια οικονομική τάξη, νοουμένου ότι το χρέος των ΗΠΑ υποστηρίζεται από ξένους δανειστές.

Κατά της τρομοκρατίας

> Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας παρουσιάζεται να εξαπολύεται στο όνομα της ίδιας της ανθρωπότητας, στην οποία ο (απόλυτα κακός) εχθρός δεν ανήκει. Με παρόμοιο τρόπο, ο Μπιν Λάντεν και άλλοι εξέχοντες ισλαμιστές ηγέτες αντιλαμβάνονται τον κόσμο με τον ίδιο μανιχαϊσμό, υιοθετώντας εξίσου απόλυτους όρους. Όπως οι ισλαμιστές κάνουν τη διάκριση μεταξύ "πιστών" και "απίστων", έτσι και ο Μπους διαίρεσε την υφήλιο σε "καλούς" και "κακούς". Μήπως αυτός ο πόλεμος μεταξύ των δύο πλευρών δεν είναι άλλο από μία "σύγκρουση φονταμενταλισμών";

Η ίδια ρητορική χρησιμοποιήθηκε από τον Ρέιγκαν όταν εξήγγειλε τον "Πόλεμο Κατά της Τρομοκρατίας" 20 χρόνια νωρίτερα: ισχυριζόταν πως καταπολεμούσε την (κρατικά κατευθυνόμενη) διεθνή τρομοκρατία, την "πανούκλα της σύγχρονης εποχής", την "επιστροφή της βαρβαρότητας", κτλ. Ο πρώτος "Πόλεμος Κατά της Τρομοκρατίας" εξουδετερώθηκε από την ίδια την ιστορία, επειδή μετατράπηκε πολύ γρήγορα σ' έναν άγριο τρομοκρατικό πόλεμο που ρήμαξε την κεντρική Αμερική, τη νότια Αφρική και άλλα μέρη. Η ισλαμική τρομοκρατία είναι πέρα για πέρα αληθινή, και αποτελεί μια σοβαρή απειλή, η οποία ωστόσο διογκώνεται και οξύνεται από την ίδια την αντίδραση της διακυβέρνησης Μπους. Αρκεί να αναφέρουμε πως τα κρούσματα τρομοκρατίας σε παγκόσμια κλίμακα εφταπλασιάστηκαν από την εισβολή στο Ιράκ το 2003. Ας επισημανθεί επίσης πως το κίνημα της Τζιχάντ ήταν ιδιαίτερα επικριτικό απέναντι στον τυχοδιωκτισμό και την εγκληματικότητα του Μπιν Λάντεν μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Αντί να αδράξει λοιπόν την ευκαιρία -προκειμένου να διασπάσει το ισλαμιστικό κίνημα και να κινητοποιήσει τις δυνάμεις αντίστασης κατά του Μπιν Λάντεν- ο Μπους αποφάσισε να λειτουργήσει ως πράκτορας στρατολόγησης του Οσάμα. Έτσι, οι ίδιοι οι σεβαστοί κληρικοί που εξέδιδαν φετβάδες (θρησκευτικά διατάγματα) κατά του Λάντεν, σύντομα άρχισαν να εκδίδουν φετβάδες κατά του Μπους. Η τρομοκρατία είναι έγκλημα. Η ορθή αντίδραση στα εγκλήματα είναι να εντοπίζονται οι δράστες, να συλλαμβάνονται και να κρίνονται ενώπιον της δικαιοσύνης. Μια ακόμη σοφότερη αντίδραση -ειδικά στην περίπτωση της τρομοκρατίας- θα ήταν να λαμβάνονταν υπόψη οι αδικίες τις οποίες επικαλούνται οι τρομοκράτες για τις πράξεις τους, κι αν είναι όντως έτσι, οι αδικίες αυτές να θίγονται και να αντιμετωπίζονται ενώπιον της κοινής γνώμης. Έτσι ακριβώς εξαλείφθηκε η τρομοκρατία στη Β. Ιρλανδία. Αλλά, δυστυχώς, τέτοια μέτρα δεν τα διανοούνται καν στις ΗΠΑ. Και οι λόγοι έχουν να κάνουν με τη δεύτερη ερώτηση που μου απευθύνατε: για τον έλεγχο των παγκόσμιων ενεργειακών πηγών, και την παγκόσμια κυριαρχία γενικότερα.

> Εκφράζεται συχνά η άποψη πως ο -οδηγούμενος από τις ΗΠΑ- "Πόλεμος Κατά της Τρομοκρατίας" δεν έφερε αποτελέσματα σε ό,τι αφορά το στόχο του για την προάσπιση της ασφάλειας και της ελευθερίας. Σπανιότερα, διατυπώνεται η άποψη πως το αληθινό αντίδοτο κατά της τρομοκρατίας θα ήταν η καταπολέμηση των ίδιων των δομών της αδικίας (πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής, ιστορικής) που τροφοδοτεί την τρομοκρατία. Πως σχολιάζετε;

Ο στόχος του Πολέμου Κατά της Τρομοκρατίας ποτέ δεν υπήρξε η διασφάλιση της ελευθερίας. Ακόμα και ο Στάλιν κι ο Χίτλερ έλεγαν πως προασπίζονται την ελευθερία. Τέτοιες διακηρύξεις είναι αναμενόμενες, κατά κανόνα κενολόγες και ανούσιες. Το αληθινό αντίδοτο στην τρομοκρατία θα ήταν ακριβώς αυτό που εισηγείστε. Και θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα μόνο εάν η εξάλειψη της τρομοκρατίας ήταν όντως προτεραιότητα της Δύσης. Όμως έχουμε ουσιαστικές ενδείξεις κι αποδείξεις πως δεν είναι. Εν τω μεταξύ, σημειώστε πως όλη αυτή η ρητορεία περί "τρομοκρατίας" είναι άκρως παραπλανητική, καθώς η ευρύτερη κοινή γνώμη υιοθετεί την προπαγανδιστική προσέγγιση της Δύσης, η οποία περιορίζει την έννοια της τρομοκρατίας στην τρομοκρατία ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ενάντια στις ΗΠΑ, χωρίς να περιλαμβάνουν τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ τρομοκρατία ενάντια Σ' ΑΥΤΟΥΣ -η οποία συχνά είναι μαζικότερη και κατά πολύ σκληρότερη. Ο "Πόλεμος Κατά της Τρομοκρατίας" του Ρέιγκαν βρίθει από τέτοια παραδείγματα.

Πυρηνικές απειλές

> Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ έχει επιβάλει αλλεπάλληλες κυρώσεις στο Ιράν, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν απτές αποδείξεις πως η Ισλαμική Δημοκρατία χρησιμοποιεί την πυρηνική της τεχνολογία για τη δημιουργία ενός όπλου μαζικής καταστροφής. Από την άλλη, οι ΗΠΑ έχουν πρόσφατα υπογράψει συμφωνία με την Ινδία για να της πωλήσουν πυρηνική τεχνολογία, τη στιγμή που η Ινδία αρνείται να υπογράψει τις διεθνείς συμβάσεις για την ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας...

Το ζήτημα είναι ακόμη πιο παράλογο απ' όσο υπαινίσσεστε. Πριν από ένα χρόνο, η Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ παραδέχτηκε πως -τουλάχιστον από το 2003 και μετά- το Ιράν δεν αναπτύσσει πυρηνικό όπλο. Η συμφωνία ΗΠΑ-Ινδίας αποτελεί ένα ακόμη ισχυρό πλήγμα ενάντια στο καθεστώς της Μη-Διάδοσης των Πυρηνικών Όπλων, και υπογράφηκε για γεωστρατηγικούς και εμπορικούς λόγους. Είναι μία ακόμη απόδειξη για το πόσο χαμηλά βρίσκεται η διασφάλιση της ανθρώπινης επιβίωσης στις προτεραιότητες των ηγετών. Ας προσθέσουμε πως τα πυρηνικά όπλα του Πακιστάν αναπτύχθηκαν χωρίς κανένα εμπόδιο, χάρη στην απόφαση της διακυβέρνησης Ρέιγκαν να υποστηρίξει τον πιο βάναυσο των δικτατόρων του Πακιστάν, Zia ul-Haq, και των προσπαθειών του για ενίσχυση των εξτρεμιστικών ισλαμιστικών δυνάμεων στη χώρα. Και, φυσικά, οι Αμερικανοί δεν εμποδίζουν ούτε το Ισραήλ -τον αγαπημένο πελάτη της Ουάσινγκτον- από το να αναπτύσσει συνεχώς το πυρηνικό του οπλοστάσιο, παρά το γεγονός πως ούτε αυτό υπέγραψε τη Συνθήκη για τα πυρηνικά. Επίσης, η διακυβέρνηση Μπους έχει διαχρονικά προβεί σε ποικίλα διαβήματα προκειμένου να υπονομεύσει τη Συνθήκη για τα Πυρηνικά, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο ενός ολέθριου πυρηνικού πολέμου. Είναι γι' αυτόν ακριβώς το λόγο που αρκετοί κορυφαίοι Αμερικανοί στρατηγικοί αναλυτές έχουν προειδοποιήσει ότι ο επιθετικός μιλιταρισμός του Μπους οδηγεί στην "έσχατη καταδίκη", και κάνουν έκκληση για το σχηματισμό ενός συνασπισμού των ειρηνόφιλων εθνών για να τον αντιμετωπίσει - οδηγούμενος από την Κίνα! (βλ. John Steinbrunner και Nancy Gallagher, στο περιοδικό της Αμερικανικής Ακαδημίας των Τεχνών και των Επιστημών).

"Ο πόλεμος των Δις "

> Παρά την ανάπτυξη 150.000 Αμερικανών στρατιωτών και τη δαπάνη εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων (ενός τρισεκατομμυρίου, σύμφωνα με τον νομπελίστα οικονομολόγο Τζόσεφ Στίγκλιτς) το Ιράκ παραμένει μια χώρα βυθισμένη στο χάος. Η "εκπολιτιστική αποστολή" των ΗΠΑ, αποδείχτηκε σκανδαλώδες φιάσκο. Σε ό,τι αφορά την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θεωρείτε πως τα πράγματα είναι καλύτερα σήμερα απ' ό,τι υπό το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν;

Η "εκπολιτιστική αποστολή" έχει παρομοιαστεί με τις επιδρομές των Μογγόλων κατά τον 13° αιώνα. Δεν πρόκειται περί απλού φιάσκου, αλλά αποτελεί περίτρανο παράδειγμα αυτού που το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης κατονόμασε "υπέρτατο διεθνές έγκλημα" επιθετικότητας. Ερωτάτε αν είναι χειρότερα τα πράγματα τώρα σε σχέση με το καθεστώς του Χουσεΐν: είναι δύσκολο κι άσκοπο να συγκρίνουμε τα τερατουργήματα της κάθε πλευράς. Εάν οι ΗΠΑ ήθελαν πράγματι να ανατρέψουν το καθεστώς τού -για χρόνια φίλου και συμμάχου τους -Χουσεΐν, δεν θα επέβαλλαν για τόσα χρόνια αλλεπάλληλες κυρώσεις και εμπάργκο κατά του Ιράκ. Ένα εμπάργκο που χαρακτηρίστηκε ως "γενοκτονία" και από τους διακεκριμένους διπλωμάτες που ορίστηκαν από τον ίδιο τον Μπους, και οι οποίοι παραιτήθηκαν διαμαρτυρόμενοι. Οι αμερικανικές κυρώσεις ρήμαξαν και καταρράκωσαν την ιρακινή κοινωνία, ενίσχυσαν το τυραννικό καθεστώς και εξανάγκασαν τον ιρακινό λαό να στραφεί στον Σαντάμ για να επιβιώσει. Βέβαια, όλα αυτά δεν αναφέρονται πουθενά στην "ημερήσια διάταξη" των ΗΠΑ.

Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν

> Ποιοι, κατά τη γνώμη σας, είναι οι κύριοι παράγοντες που φαίνονται να οδηγούν στην ήττα των ΗΠΑ και του NATO στον πόλεμο του Αφγανιστάν;

Είναι πρόωρο να μιλάμε για οριστική ήττα. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που εξηγούν τις αποτυχίες στο Αφγανιστάν, όπως υπήρχαν λόγοι και για την αποτυχία της ρωσικής εισβολής τη δεκαετία του '80. Στο πλαίσιο αυτού του παραλληλισμού, θα ήταν χρήσιμο να αναλογιστούμε την πρόσφατη έκθεση για το Αφγανιστάν που ετοίμασε ο -ειδήμονας για το Αφγανιστάν- Sir Rodric Braithwaite, ο οποίος διετέλεσε πρέσβης του Ηνωμένου Βασιλείου στη Μόσχα (1988-1992), και μετά πρόεδρος της Βρετανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Στην έκθεση, ο Braithwaite σημειώνει πως "οι περισσότεροι Αφγανοί νιώθουν περιφρόνηση για τον πρόεδρο Καρζάι, τον οποίο μάλιστα συγκρίνουν με τον Σάχη Shujah, το "πιόνι" των Βρετανών στον πρώτο Αφγανικό Πόλεμο (1839-42)". Σύμφωνα με την έρευνα του Braithwaite, "οι περισσότεροι Αφγανοί σήμερα νιώθουν πως τα πράγματα ήταν καλύτερα υπό το καθεστώς των Σοβιετικών. Τότε, η Καμπούλ ήταν ασφαλής, οι γυναίκες συμμετείχαν στην αγορά εργασίας και τα παιδιά μπορούσαν να παίζουν άφοβα στους δρόμους. Οι Σοβιετικοί έκτισαν εργοστάσια, δρόμους, σχολεία και νοσοκομεία. Οι Ρώσοι στρατιώτες πολεμούσαν στο έδαφος με γενναιότητα, όπως οι αληθινοί πολεμιστές. Δεν σκότωναν γυναίκες και παιδιά από τον αέρα όπως συμβαίνει τώρα. Ακόμα και οι Ταλιμπάν δεν ήταν τόσο βάναυσοι, συγκριτικά: ήταν καλοί Μουσουλμάνοι, τηρούσαν την τάξη και σέβονταν τις γυναίκες -έστω με τον δικό τους τρόπο." Αυτές είναι οι αντιλήψεις και οι μνήμες του αφγανικού λαού σήμερα. Ακόμα κι αν πρόκειται περί μύθου, κι αν δεν αντανακλούν τις ιστορικές πραγματικότητες, αυτές οι συλλογικές απόψεις καταδεικνύουν μια βαθιά και αυξανόμενη απογοήτευση για τα "συμμαχικά" στρατεύματα και τις πολιτικές τους. Η σημαντική αυτή έκθεση του Braithwaite δημοσιεύτηκε στην Financial Times του Λονδίνου, όμως ουδεμία αναφορά έγινε στην αμερικανική έκδοση της εφημερίδας.