Ibarra (Ekvador)
Ibarra
San Miguel de Ibarra | |
|---|---|
 | |
  Ibarra Ibarra na karti Ekvadora | |
| Koordinate: 0°21′46″N 78°7′48″W / 0.36278°N 78.13000°W | |
| Država |  Ekvador |
| Provincija | Imbabura |
| Kanton | Ibarra |
| Osnovan | 1606.[1] |
| Uprava | |
| • Alcalde | Álvaro Castillo |
| Površina | |
| • Ukupno | 41.3 km² |
| Nadmorska visina | 2,225[1] m |
| Stanovništvo (2022.) | |
| • Ukupno | 157.941 |
| • Gustina | 382/km² |
| Vremenska zona | UTC-5 |
| Poštanski broj | EC100150[1] |
| Pozivni broj | 593 6[1] |
Ibarra znan i kao San Miguel de Ibarra je grad od 157,941 stanovnika[1], na sjeveru Ekvadora u Provinciji Imbabura, u kojoj je administrativni centar.[2]
On je i administrativni centar istoimenog kantona koji ima 13 parohija, 7 ruralnih; Ambuquí, Angochahua, Carolina, La Esperanza, Lita, Salinas, San Antonio de Ibarra i 6 urbanih; Caranqui, San Francisco, Sagrario, Alpachaca, Priorato-La Laguna i Ciudad de Ibarra.
Ibarra se prostire u kotlini Anda na nadmorskoj visini od 2,225 metaria[1], udaljena 113 km sjeverno od glavnog grada Quita sa kojim je povezan Panameričkim autoputom.
Nedaleko od grada nalaze se ruševine Caranquija u kom je navodno rođen posljednji car Inka Atahualpa.[3]
Ibarru je osnovao 1606. kapetan Cristóbal Troya, po nalogu predsjednika Kraljevske audijencije (suda) iz Quita, Miguela de Ibarre, pa ga je nazvao po njemu Villa de San Miguel de Ibarra.[2]
Za španjolske kolonijalne vlasti polako je napredovao pa je tek 1811. dobio status grada.[2]
U vrijeme dok je bio dio Velike Kolumbije postao je administativni centar kantona 1824.[2]
Za prvih godina Republike Ekvador naglo se razvio kao tranzitni centar prema Kolumbiji, to je prekinuto 1868. kad je gotovo potpuno uništen u snažnom potresu koji je uzdrmao cijeli sjever zemlje. Obnovljen je za četii godine, pa su se stanovnici vratili 1872.[2]
Ibarra je danas administrativno- trgovački centar stočarsko-ratarskog kraja u kom se pored stoke uzgaja; kava, pamuk, žito i šećerna trska. Zbog tog je grad prehrambene industrije (velika šećerana) poznat po rukotvorinima od drva, vune i srebra.[3]
