Schować się w muszelce ślimaka.
Wtulić w ciszę i usłyszeć prostotę słów.
Wypuścić dłonie przygarbionego czasu.
Odkryć siebie nawzajem w plątaninie masek.
Znaleźć klucz do dusz mozaikowych ludzi.
Utkać zgodny rytm bliskich serc.
Wypuścić nadzieję dobrych chwil.
Zachwycić się.
Jak spojrzeć w głąb innego wymiaru.
Nieustannie bijącego serca możnowładcy czasu.
Jak odnaleźć cząstkę siebie.
W obumarłych źrenicach.
Jak znaleźć właściwą drogę.
W zatartym szkicu mapy.
Jak nie szukać odpowiedzi.
Pośród niezadanych pytań.
I wiedzieć, że tak jest dobrze.
Chwytam palcami kruche promienie słońca.
By oderwać stopy od ziemi.
Z nie przynależnością do czegokolwiek.
Oswajam nieobecność.
W rzeczywistości własnego egoizmu.
Zamykam koperty.
Przeziębionych chwil.
Czas znów ruszy.
Przemijają wspomnienia.
Te złe i te dobre.
Pozostawiając po sobie.
Tylko zapach.
I odrobinę zamętu.
Plotę cynobrowe wianki.
Codziennych zdarzeń rzeczywistości.
Fastryguję postrzępione skrawki.
Linearnych myśli.
Składam niespójności w jedną formę.
Rytmiczności i pragnień.
Głęboko oddycham chłodnym powietrzem.
Pachnącym listopadem.
Jesienią jestem bardziej.
Wygładzam smutek.
Wciąż nieubranych poranków.
Mglistych westchnień nocy.
Bordowych korali wspomnień.
Nabrzmiałych wilgocią.
Zakopuję dręczącą nostalgię.
Pomiędzy wczoraj a dziś.
Oplata mnie październik.
Upajam się.
Na nowo.
Duchy martwych dni.
Robaczywe sny.
Koloruję wyblakłością.
Czasem tak.
Niewyobrażalnie mocno.
Chciałabym cofnąć czas.
Skąd to wiesz.
Że jesteś już.
Dorosły?
Na luźnej nitce.
Rozedrgane w gorącym powietrzu.
Huśtają się marzenia.
A gdyby tak...
Zamknąć w dłoniach.
Spłoszone serce miłości?
Nasze dni są nieskończone.
Zawsze będziemy tacy szczęśliwi.
Możemy być sami, bo ze sobą nam najlepiej.
Ciągła huśtawka uczuć do bliskich jest czymś zwyczajnym.
Wykręcona piramida wartości jest tą ważną.
My i to co nasze musi być na wierzchu.
Będziemy żyli wiecznie.
Zdążymy naprawić nasze relacje.
Znów będziemy się śmiać, z tymi których zraniliśmy i, którzy zranili nas.
Jeszcze będzie wspólny czas.
Jesteśmy ważnymi indorami.
Jesteśmy pamiętliwi, zawzięci, fałszywi, obrażeni, pełni jadu.
Nie wybaczamy innym naszych własnych nadinterpretacji.
Jesteśmy pełni pretensji do innych, nigdy do siebie.
Upychamy swoje życie we własne wykreowane ramy, z których nie chcemy wyjść.
Możemy udawać zranionych, chociaż jest odwrotnie.
My się nie zmienimy, bo jesteśmy zbyt starzy.
Nasze tanie usprawiedliwienia są najważniejsze.
Patrzymy przez wypaczoną taflę własnych wyobrażeń.
Nie widzimy dichromatyczności naszego pryzmatu.
Życzmy sobie stu kolejnych lat, jeśli nie żal nam marnować dwunastu.
Jeszcze mamy mnóstwo czasu.
Jesteśmy nieśmiertelni.
Tak naprawdę.
Nie umiemy żyć.
Zachodnia.
Prawdziwa.
Wyczekana.
Z deszczem.
Oddycham.
Moknę.
Radość.
Późnym wieczorem.
Otwieram balkon na oścież.
Tuląc upalne powietrze.
Wdycham upojny zapach maciejki.
I słucham śpiącego miasta.
Palcami dotykając.
Wciąż rozgrzanej terakoty.
Coś takiego jak zawsze.
Coś takiego jak nigdy.
Coś takiego jak stałość.
Nie istnieje.
Znów połykam tęczę.
Kończy się niebo.
Za kratami nie mojego życia.
I nie ma szans.
By było jak przedtem.
Wracam.
Gdzie życie.
Chcę.
Kolejna warstwa farb.
Na płótnie rzeczywistości.
Naniesiona tym samym stylem.
Nie myśl.
Nie wspominaj.
Nie zaglądaj.
Za szczelinę.
Niedomkniętych drzwi.
Posiwiałe ranki.
Powieki opuchnięte.
Kamień na poduszce.
Kołdra nierozwiązanych trosk.
Niedośnione marzenia.
Rankiem.
Myję okna.
Piorę firanki.
Sadzę bratki.
Kupuję rzodkiewkę.
Spaceruję po łąkach.
Czytam książki.
Jeżdżę rowerem.
Łapię myśli.
Spotykam bliskich mi ludzi.
Znajduje szczęście.
W prostocie.
