Graham Masterton „Upadłe anioły”

Sutanna ojca X rozsunęła się szeroko, odsłaniając jego kościste, szarobiałe ciało. Pokryty był siniakami – purpurowymi, fioletowymi, żółknącymi – a sądząc po tym, jak rozłożyły się jego ramiona, było oczywiste, że musiały zostać wyrwane ze stawów. Jego penis był nietknięty; leżał na lewym udzie niczym nieopierzone pisklę, które wypadło z gniazda. Ale tuż pod penisem nie było moszny… a jedynie rozmiękła czeluść, ciemna, z zaschniętą krwią.

G. Masterton „Upadłe anioły”

To moje kolejne spotkanie z Mastertonem. Pierwszą historią tego autora, jaką dane mi było poznać był Bazyliszek. Po naprawdę dobrej lekturze postanowiłem sięgnąć po inne dzieła „konkurencji Kinga”. I tak, czystym przypadkiem wybór padł na Upadłe anioły. 

Na pierwszy rzut oka całkiem banalna fabuła. Dwoje rybaków znajduje w rzece ciało. Ale… okazuje się, że jest to ciało księdza. Na dodatek księdza w przeszłości podejrzanego o molestowanie dzieci. Gdyby tego jeszcze było mało, został on w okrutny sposób wykastrowany. Mord rytualny? Samosąd? Zemsta? 

Sprawę stara się rozwikłać młoda, rudowłosa pani detektyw Katie Maguire. Gdy zaczynają ginąć kolejni księża, sprawa robi się coraz bardziej skomplikowana. Na dodatek policja ma na głowie media, które nie ulękną się oczerwienić Kościół. Kościół… On sam wydaje się mocno wplątany w tą sprawę. Wielebny miejscowej parafii twierdzi, że nic nie wie. Ba, okazuje się, że stara się utrudnić śledztwo podsuwając fałszywe tropy. A wszystkie ślady prowadzą do sierocińca świętego Józefa, miejsca gdzie swego czasu ofiary były oskarżone o molestowanie dzieci. To tam duchowni wpadli na pomysł stworzenia chóru o czystych, anielskich głosach, które zdolne by były skłonić Pana do objawienia się. Ale co to wszystko ma wspólnego ze śledztwem? Co bystrzejsi już pewnie się domyślili. 

Dodatkowym wątkiem są problemy personalne pani detektyw. Przeżywa śmierć swojego męża, ale w jej życiu pojawia się znowu szansa na szczęście i miłość. Jedynym ultimatum jest porzucenie dotychczasowego życia. Rozdarta między pracą , rodziną, a miłością, poszukuje odpowiedzi jaką decyzję powinna podjąć. 

Warto wspomnieć, że autor, jako również twórca poradników seksualnych, nie stroni od opisów scen erotycznych, jakich doświadcza Katie. Nie chcę tu uchodzić za jakiegoś eksperta, ale Masterton, jak na kogoś kto powinien akurat znać się na rzeczy, momentami ostro przesadza. Niektóre sceny są niemożliwe z anatomiczno-fizjologicznego punktu widzenia. 

Ogólnie rozwiązanie sprawy dla czytelnika nie stanowi żadnego wyzwania, ani nie szokuje. Co kilka rozdziałów akcja dzieje się w kryjówce morderców, z punktu widzenia ofiary. Więc jeśli ktoś liczy, ze będzie mógł wykazać się zmysłem detektywa i wytropi mordercę, to się przeliczy. Mimo, że motywy na pierwszy rzut oka są oczywiste to wraz z biegiem akcji stają się bardziej skomplikowane, ale bez szału. Brawa natomiast za poruszenie tematu tabu i bądź co bądź odważnej krytyki Kościoła. 

Co do stylu autora... nie porywa nim, chociaż jest znacznie lepszy niż w Bazyliszku. Pomimo całkiem sporego rozmiaru książki(400 stron), czyta się ją naprawdę szybko i lekko. Ot taka wakacyjna lektura. Chciałbym pochwalić autora również za poczucie humoru. Niektóre wypowiedzi bohaterów czy dialogi między nimi są nader błyskotliwe i komiczne, zwłaszcza żarty sytuacyjne. Książka kończy się stanowczo zbyt szybko. Przez cały czas akcja toczy się w miarę jednostajnie, aż tu nagle na około ostatnich dwudziestu stronach dostaje takiego kopa, że aż trudno nadążyć za rozwojem wypadków. Chociaż historia zalicza się gatunkowo do horrorów, nie jest zbyt straszna. Jedyne co robi wrażenie to opisy wymyślnych scen tortur jakim są poddawani duchowni. Są one naprawdę brutalne i sadystyczne. 

Na koniec warto wspomnieć, że jest to drugi tom przygód Katie Maguire. Do tej pory powstały trzy części jej przygód. Pierwszego (o tytule takim samym jak imię pani detektyw) niestety nie miałem okazji przeczytać, ale wydaję mi się, że jakoś nie traci na tym fabuła obecnej części. Nie zauważyłem jakichś wielkich nawiązań to wcześniejszych spraw z życia Katie (oczywiście za wyjątkiem śmierci jej męża). Dlatego można spokojnie przeczytać tą książkę jako jednostrzałowiec. 

Podsumowanie
Autor: Graham Masterton

Tytuł oryginalny: Voice of an angel

Wydawnictwo: Albatros
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 400

Dla kogo? Dla wielbicieli horrorów czy kryminałów nie będzie to na pewno jakaś porażająca historia. Czyta się szybko i przyjemnie, ale tak jak wspominałem fabuła jest dość banalna. Zero porywających zwrotów akcji. Jeśli ktoś potrzebuje odmóżdżającej lektury to polecam. 

Coś ode mnie: Wbrew temu, że książka nie zachwyciła mnie jakoś szczególnie, była to dość rozrywkowa lektura. Nie zanudziła, ale i nie oczarowała. Kto lepszy? King czy Masterton? Jakoś nigdy nie potrafiłem dostrzec co takiego ludzie widzą w Kingu. Prawda, że ma bogatszy język i styl, ale dla mnie jego książki są nudne, chociaż pomysły na fabułę ma genialne. Masterton mistrzem pióra nie jest, jednak jego historie mają to coś. Na pewno jeszcze nie raz sięgnę po jego książki. 

Treść: 7/10
Styl: 7/10

Okładka: 8/10
Moja ocena: 7/10