Przejdź do zawartości

Wielkie Siemiuny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wielkie Siemiuny
Вялікія Сямюны
Państwo

 Białoruś

Obwód

 grodzieński

Rejon

oszmiański

Sielsowiet

Kolczuny

Populacja (2009)
• liczba ludności


67

Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego
Mapa konturowa obwodu grodzieńskiego, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Wielkie Siemiuny”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Wielkie Siemiuny”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Wielkie Siemiuny”
Ziemia54°21′42″N 25°51′34″E/54,361667 25,859444

Wielkie Siemiuny (biał. Вялікія Сямюны; ros. Великие Семюны) − wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Kolczuny.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów wieś włościańska w okręgu wiejskim Horodniki, w gminie Graużyszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 należała do dóbr skarbowych Daukszyszki, w 26 domach zamieszkiwało wieś 166 mieszkańców[1]. W 1905 roku wieś liczyła 243 mieszkańców[2].

W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Graużyszki.

W 1931 w 46 domach zamieszkiwało 256 osób[3].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Graużyszkach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Graużyszkach[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Siemiuny, pow. oszmiański, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 550.
  2. Гошкевич И. И. Виленская губернія: Полный списокъ населенныхъ мѣстъ со статистическими данными о каждомъ поселеніи, составленный по оффиціальнымъ свѣдѣниямъ, Вильна, 1905, s. 228
  3. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 32.
  4. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1532.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]