Tadeusz Krawczuk

Tadeusz Krawczuk
	chorąży
Data i miejsce urodzenia	19 stycznia 1924 ; Białystok
Data i miejsce śmierci	8 maja 1949 ; Ząbki
	Przebieg służby
Lata służby	1941–1949
Siły zbrojne	Armia Czerwona; ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	1 Warszawska Dywizja Piechoty; WUBP
Stanowiska	szef kompanii; referent
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: bitwa pod Stalingradem; bitwa pod Lenino; przełamanie Wału Pomorskiego;
Późniejsza praca	funkcjonariusz MBP
	Odznaczenia

Tadeusz Krawczuk (ur. 19 stycznia 1924 w Białymstoku, zm. 8 maja 1949 w Ząbkach) – chorąży, uczestnik II wojny światowej w szeregach Armii Czerwonej i Wojska Polskiego, funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa PRL.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Jana i Heleny Krawczuków. W 1940 został deportowany w głąb ZSRR^[1]. W 1941 wstąpił do Armii Czerwonej, w styczniu 1943 został ranny w bitwie pod Stalingradem. Następnie wstąpił do 1 DP im. T. Kościuszki. Uczestnik bitwy pod Lenino, szef kompanii zwiadu konnego. 27 lipca 1944 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej. Ponownie ranny w walkach o przełamanie Wału Pomorskiego. Po wojnie służył w Informacji Wojskowej, w marcu 1946 zdemobilizowany. Od 30 kwietnia 1946 funkcjonariusz WUBP w Białymstoku, referent Wydziału I, następnie Wydziału IV. W lipcu 1947 na własną prośbę przeniesiony do pracy w Referacie III do walki z bandytyzmem w Wysokiem Mazowieckiem.

Będąc starszym sierżantem pracował jako referent powiatowego urzędu bezpieczeństwa publicznego Wysokie Mazowieckie na Białostocczyźnie. Kierował w tym okresie między innymi grupą operacyjną UBP-KBW która dokonała prowokacji w wyniku której zginął Władysław Żwański pseudonim Błękit, komendant Okręgu NZW Białystok i jego adiutant, niezidentyfikowany żołnierz NZW o pseudonim "Zawisza". Do strzelaniny doszło 1 lipca 1948, we wsi Dąbrowa-Tworki. Czterej członkowie NZW zostali zwabieni pod pozorem spotkania z żołnierzami Armii Krajowej i ostrzelani przez dowodzony przez Krawczuka 10-osobowy oddział żołnierzy Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Z miejsca zdarzenia udało się zbiec: Tadeuszowi Malinowskiemu pseudonim "Bimbo" oraz Czesławowi Tymińskiemu pseudonim "Mściwy"^[1].

Za akcję likwidacji Błękita, Tadeusz Krawczuk został odznaczony Krzyżem Walecznych, awansowany do stopnia chorążego, oraz otrzymał nagrodę pieniężną. Był uczestnikiem kursów Centrum Wyszkolenia Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Legionowie. Zginął w wypadku kolejowym, próbując pod wpływem alkoholu zatrzymać przejeżdżający pociąg. Według legendy wykreowanej przez niektórych historyków w okresie PRL-u, został rozpoznany przez Tadeusza Malinowskiego oraz Czesława Tymińskiego i bestialsko zamordowany przez syna Władysława Żwańskiego, porucznika Zbigniewa Żwańskiego pseudonim Noc.

Odznaczenia

Przypisy

↑ ^a ^b http://www.polska1918-89.pl/pdf/czasami-czlowiek-sie-zapomni.-z-legend-utrwalaczy-wladzy.,5672.pdf
↑ po raz drugi 29 sierpnia 1948

Bibliografia

Audycja Lecha Pilarskiego z Radia Białystok pt. „Kim był Władysław Żwański ?” z udziałem Piotra Łapińskiego, historyka z białostockiego oddziału IPN. radio.bialystok.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-10)].
Tadeusz Zybała, Polegli w służbie i obronie Polski Ludowej (1944-1952): wybrane sylwetki, Warszawa 1989.
Księga pamięci poległych funkcjonariuszy SB, MO i ORMO red. Kazimierz Chociszewski, Warszawa 1971.

[autonazwa1-1] ttp://www.polska1918-89.pl/pdf/czasami-czlowiek-sie-zapomni.-z-legend-utrwalaczy-wladzy.,5672.pdf

[2] raz drugi 29 sierpnia 1948

[1]

[2]