Przejdź do zawartości

Sojuz 5

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sojuz 5
Dane misji
Indeks COSPAR

1969-5A

Zaangażowani

 ZSRR

Pojazd
Statek kosmiczny

Sojuz 7K-OK

Masa pojazdu

6 585 kg

Rakieta nośna

Sojuz

Załoga
Załoga

Borys Wołynow (1)
Aleksiej Jelisiejew (1)
Jewgienij Chrunow (1)

Start
Miejsce startu

Bajkonur, Kazachstan

Początek misji

15 stycznia 1969 (07:04:57 UTC)

Wyjście w przestrzeń kosmiczną

37 min

Orbita okołoziemska
Apogeum

212 km

Perygeum

193 km

Okres orbitalny

88,6 min

Inklinacja orbity

51,7°

Lądowanie
Miejsce lądowania

49°N 71°E/49,000000 71,000000

Lądowanie

18 stycznia 1969 (07:59:12 UTC)

Czas trwania misji

3 d, 0 h, 54 min, 15 s

Liczba okrążeń Ziemi

49

Program Sojuz
Sojuz 5

Sojuz 5 (kod wywoławczy Байкал – „Bajkał”) był statek kosmiczny typu Sojuz, wystrzeloną przez ZSRR 15 stycznia 1969 roku. Pojazd połączył się na orbicie ze statkiem kosmicznym Sojuz 4.

Załoga

[edytuj | edytuj kod]

Podstawowa

[edytuj | edytuj kod]

Rezerwowa

[edytuj | edytuj kod]

Druga rezerwowa

[edytuj | edytuj kod]

Lądująca

[edytuj | edytuj kod]

Opis misji

[edytuj | edytuj kod]

Na pokładzie kapsuły znajdował się dowódca, Boris Wołynow, i dwóch inżynierów lotu, Jelisiejew i Chrunow, którzy mieli przejść na pokład Sojuza 4 przed powrotem na Ziemię. Załoga przeprowadziła badania naukowe, w tym techniczne i medyczne, a także przetestowała urządzenia pokładowe pojazdu. Głównym celem misji było połączenie z kapsułą Sojuz 4 i stworzenie w ten sposób eksperymentalnej stacji kosmicznej.

Wołynow pozostał na pokładzie Sojuza 5 i powrócił na Ziemię po bardzo burzliwym wejściu w atmosferę. Moduł serwisowy Sojuza nie odłączył się po odpaleniu silników hamujących. W tym momencie kosmonauta nie był już w stanie przerwać manewru wejścia w atmosferę. Awaria mechanizmu odrzucania silników hamujących miała już miejsce podczas misji kapsuł Wostok i Woschod, lecz w wypadku Sojuza stanowiła o wiele większe zagrożenie - moduł serwisowy Sojuza był znacznie większy niż niewielkie moduły silników hamujących tamtych pojazdów.

Gdy kapsuła napotkała opór powietrza, połączony wciąż pojazd przybrał najbardziej stabilną aerodynamicznie pozycję - nosem naprzód. Ciężki moduł lądownika miał za osłonę jedynie metalowy właz - uszczelki włazu zaczęły się palić, wypełniając wnętrze kabiny toksycznymi oparami. Przyspieszenie, które normalnie wciskało kosmonautę w fotel, w tym wypadku wyciągało Wołynowa z jego uprzęży.

Wraz ze wzrostem temperatury i oporu aerodynamicznego, elementy łączące lądownik z modułem serwisowym zerwały się zanim doszło do zniszczenia włazu. Moduł lądownika natychmiast ustawił się we właściwej pozycji, osłoną termiczną naprzód. Wołynowa czekał jeszcze jeden problem - linki spadochronu uległy częściowemu splątaniu, co w połączeniu z awarią rakiet hamujących spowodowało bardzo twarde lądowanie, w którym Wołynow stracił część zębów.

Kapsuła wylądowała w górach Ural, w pobliżu Orenburga - daleko od planowanego miejsca lądowania w Kazachstanie. Na zewnątrz panowała temperatura -38 °C. Wiedząc, że ekipy ratunkowe przybędą za wiele godzin, Wołynow opuścił kapsułę i przeszedł kilka kilometrów, zanim znalazł schronienie w chatce miejscowego chłopa. Wołynow nie poleciał w kosmos przez następnych siedem lat, aż do misji Sojuz 21.

Po uroczystym powrocie kosmonautów obu misji do Moskwy 22 stycznia doszło do incydentu z ostrzelaniem samochodu kosmonautów (zobacz w artykule Sojuz 4).

  • Pierwsze wyjście: Jelisiejew i Chrunow
  • Start: 16 stycznia 1969
  • Koniec: 16 stycznia, 01:15 UTC
  • Czas trwania: 37 minut

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]