Siebież

Siebież
Себеж
	; Uliczka w Siebieżu z cerkwią św. Trójcy
	Herb
Państwo	Rosja
Obwód	pskowski
Rejon	siebieżski
Wysokość	130 m n.p.m.
Populacja (2021); • liczba ludności	; 6246
Nr kierunkowy	+7 81140
Kod pocztowy	182250
Tablice rejestracyjne	60
	Położenie na mapie obwodu pskowskiego Siebież
	Położenie na mapie Rosji Siebież
	56°17′N 28°29′E/56,283333 28,483333
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Hasło w Wikisłowniku
	Strona internetowa

Siebież (ros. Себеж) – miasto w Rosji, w obwodzie pskowskim, pomiędzy jeziorami Siebieżskim i Orono, siedziba administracyjna rejonu siebieskiego. W 2021 roku liczyło około 6,2 tys. mieszkańców.^[1]

Znajdują się tu stacja kolejowa Siebież oraz siedziba zarządu Siebieskiego Parku Narodowego^[2].

Historia

W 1414 roku Siebież został spalony przez najazd wojsk litewskich Witolda. Później należał do Wielkiego Księstwa Litewskiego. Został zajęty przez Rosjan w czasie II wojny litewsko-moskiewskiej (1534-1537). W 1535 roku wojska moskiewskie w ciągu kilku tygodni zbudowały tutaj drewnianą twierdzę. Od drugiej połowy XVI wieku do początków XVIII wieku kilkukrotnie przechodził z rąk do rąk, zdobywany przez wojska polsko-litewskie a następnie odbijany przez rosyjskie. W składzie Rzeczypospolitej administracyjnie przynależał do województwa połockiego Litwy.

W 1772 roku, w wyniku I rozbioru Rzeczypospolitej, Siebież został włączony do Rosji i otrzymał wówczas prawa miejskie, a następnie ustanowiono go siedzibą ujezdu siebieskiego. W 1886 roku liczył 4051 mieszkańców, w tym 2436 żydów, 1214 prawosławnych, 393 katolików. Według carskich danych z 1897 roku miasto najliczniej zamieszkiwali Żydzi (59%), Białorusini (23%), Rosjanie (14%) i Polacy (3%)^[3]. Na miejscowym starym cmentarzu katolickim do dnia dzisiejszego zachowało się wiele polskich nagrobków.

W czerwcu 1938 r., na ścianie kościoła p.w. Opatrzności Bożej[1] na Marysinie II w Łodzi, z inicjatywy NN osoby, została odsłonięta tablica pamiątkowa o treści „Ignacy książę Weryho, urodzony w Jekaterynburgu na zesłaniu [z] rodziców Malwiny i Waleriana, powstańców 1863 r., żył lat 54, zamęczony na Sołowieckich Wyspach w 1930 r., spoczywa w nieznanej mogile, wieczny odpoczynek racz mu dać Panie“. Według podpisu pod zdjęciem z jej odsłonięcia i poświęcenia Ignacy Weryho-Darowski był księciem na Siebieżu^[4].