Seymour Island
64°14′S 56°37′W/-64,233333 -56,616667 Panorama ze stacji polarnej Marambio, 2009 | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Terytorium | |
| Akwen | |
| Populacja • liczba ludności |
|
Położenie na mapie Antarktyki  | |
Położenie na mapie Półwyspu Antarktycznego  | |
| 64°14′S 56°37′W/-64,233333 -56,616667
| |
Seymour Island (hiszp. Isla Vicecomodoro Marambio[a]) – niewielka wyspa na Morzu Weddella w pobliżu północnego krańca Półwyspu Antarktycznego.
Seymour Island słynie z bogactwa występujących tu skamieniałości bezkręgowców i kręgowców. Na wyspie znajduje się argentyńska całoroczna stacja polarna Marambio.
Geografia
[edytuj | edytuj kod]
Seymour Island leży na Morzu Weddella w pobliżu północnego krańca Półwyspu Antarktycznego (Ziemi Grahama), na wschód od Wyspy Jamesa Rossa[2], od której oddziela ją Admiralty Sound[1]. Ok. 2 km na północny wschód od Seymour Island leży Snow Hill Island.
Wyspa znajduje się na terytorium, do którego prawa roszczą Argentyna, Chile i Wielka Brytania[2].
Seymour Island ma 21 km długości i 2–5 km szerokości[2]. Wraz z Wyspą Jamesa Rossa stanowi największą niepokrytą lodem powierzchnię w Antarktyce, nazywaną „oazą” z uwagi na występujące tu suche doliny wypełnione pyłem wulkanicznym i niewielkie ilości śniegu[2].
Seymour Island nazywane jest „kamieniem z Rosetty” antarktycznej paleontologii z uwagi na bogactwo występujących tu skamieniałości bezkręgowców i kręgowców[3]. Liczne skamieniałe szczątki znajdują się w warstwach formacji La Meseta z okresu późnego i środkowego eocenu, występują tu m.in. skamieniałe szczątki małży, ślimaków, szkarłupni, dziesięcionogów, ramienionogów, rekinów, doskonałokostnych, żółwi, plezjozaurów, ptaków, ssaków morskich i prymitywnych torbaczy[3].
Południowo-wschodnie wybrzeże wyspy – obszar Penguin Point z pasem 1260 m w głąb lądu – jest ostoją ptaków IBA z uwagi na występowanie licznych ptaków morskich, przede wszystkim pingwinów cesarskich[4]. W 2006 roku odnotowano 26,4 tys. par pingwinów cesarskich, a w 2009/2010 szacowano, że było ich ponad 16 tys.[4]. Ponadto na wyspie gniazdują wydrzyki antarktyczne, wydrzyki brunatne, mewy południowe i rybitwy antarktyczne[4]. Na brzegu w Penguin Point regularnie pojawiają się weddelki arktyczne i kotiki antarktyczne[4].
Historia
[edytuj | edytuj kod]
Seymour Island została odkryta w 1843 roku przez brytyjskiego badacza Antarktydy Jamesa Clarka Rossa (1800–1862) podczas jego ekspedycji w latach 1839–1843[2]. Ross opisał ją jako północno-wschodni cypel w cieśninie Admiralty Sound i nazwał Cape Seymour na cześć oficera Royal Navy George'a Seymoura (1787–1870)[1].
W grudniu 1892 roku na Cape Seymour wylądowała ekspedycja wielorybnika Carla Antona Larsena (1860–1924)[5], która odkryła, że przylądek jest wyspą[1]. Na wyspie Larsen znalazł skrzemieniałe drewno, co wówczas mylnie było uznawane za pierwsze znalezisko tego typu na Antarktydzie[5][b]. Odkrycie Larsena uznawane jest natomiast za pierwsze udokumentowane znalezisko tego typu na Antarktydzie[6].
W 1902 roku wyspę przebadała Szwedzka Wyprawa Antarktyczna, która znalazła skamieniałe szczątki roślin i kości wielkich pingwinów, wskazujące na cieplejszy klimat w przeszłości[7]. Założyła na wyspie skład zapasów w przypadku, gdyby ekspedycja musiała się wycofywać z planów przeprawy na południe[8]. Skład został oznaczony przez kopiec z 4-metrowym drewnianym masztem z flagą – którego pozostałości zachowały się do dziś[8]. Ponadto na wyspie znajduje się drewniana tablica, umieszczona przez załogę argentyńskiego statek „Urugwaj” wysłanej na ratunek Szwedzkiej Wyprawy Antarktyczna[8]. Upamiętnia ona miejsce spotkania członków wyprawy. W 1990 roku Argentyna wzniosła kopiec upamiętniający to wydarzenie[8]. Obiekty mają status historycznego miejsca w ramach Układu Antarktycznego[9].
Wyspa została zbadana w latach 1945–1947 przez Falkland Islands Dependencies Survey[1]. Była również wielokrotnie fotografowana z powietrza przez United States Navy (1964 i 1969), przez British Antarctic Survey (1979) i przez centrum badawcze Byrd Polar and Climate Research Center uniwersytetu stanowego Ohio (1983)[1].
W październiku 1969 roku na wyspie stanęła argentyńska stacja polarna Marambio[1].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Hiszpańska nazwa używana przez Argentynę, upamiętnia pilota Fuerza Aérea Argentina Gustavo Argentino Marambio (1919–1953), dowódcy Fuerza Aérea de Tareas Antárticas i pioniera argentyńskiej eksploracji Antarktyki[1].
- ↑ Pierwsze doniesienia o skamieniałościach znalezionych na Antarktydzie pochodzą z 1833 roku, kiedy James Eights (1798–1882), członek pierwszej amerykańskiej wyprawy antarktycznej, wzmiankował fragment drzewa zachowany w skale, zob. Feldmann i Woodburne 1988 ↓, s. 2.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g SCAR Composite Gazetteer of Antarctica: Seymour Island. [dostęp 2020-08-27]. (ang.).
- ↑ a b c d e Encyclopædia Britannica 2017 ↓.
- ↑ a b Riffenburgh 2007 ↓, s. 72.
- ↑ a b c d BirdLife International: Important Bird Areas factsheet: Penguin Point, Seymour Island. 2020. [dostęp 2020-08-27]. (ang.).
- ↑ a b Mills 2003 ↓, s. 373.
- ↑ Feldmann i Woodburne 1988 ↓, s. 2.
- ↑ Faure i Mensing 2010 ↓, s. 9.
- ↑ a b c d Secretaría del Tratado Antártico: HSM 60: Wooden pole and cairn (I), and wooden plaque and cairn (II), both located at Penguins Bay, southern coast of Seymour Island (Marambio), James Ross Archipelago. [w:] www.ats.aq [on-line]. [dostęp 2020-08-28]. (ang.).
- ↑ Secretaría del Tratado Antártico: Antarctic Protected Areas Database. [w:] www.ats.aq [on-line]. [dostęp 2020-08-28]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Seymour Island, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2020-08-27] (ang.).
- Rodney M. Feldmann, Michael O. Woodburne: Geology and Paleontology of Seymour Island, Antarctic Peninsula. Geological Society of America, 1988, seria: Memoir Series. ISBN 978-0-8137-1169-0. [dostęp 2020-08-27]. (ang.).
- Gunter Faure, Teresa M. Mensing: The Transantarctic Mountains: Rocks, Ice, Meteorites and Water. Springer Science & Business Media, 2010. ISBN 978-90-481-9390-5. [dostęp 2020-08-27]. (ang.).
- Beau Riffenburgh: Encyclopedia of the Antarctic,. Taylor & Francis, 2007, s. 975–977. ISBN 978-0-415-97024-2. [dostęp 2020-08-15]. (ang.).