Przejdź do zawartości

Michał Milewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Milewski
Ilustracja
Michał Milewski (przed 1933)
generał brygady generał brygady
Pełne imię i nazwisko

Michał Piotr Milewski

Data i miejsce urodzenia

5 grudnia 1875
Suwałki

Data i miejsce śmierci

28 listopada 1935
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1895–1927

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Formacja

Armia Wielkopolska

Jednostki

XXVII Brygada Piechoty
Obóz Warowny „Poznań”
Obóz Warowny „Brześć”
Oficerski Trybunał Orzekający

Stanowiska

dowódca brygady piechoty
komendant obozu warownego
członek OTO

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Multimedia w Wikimedia Commons
Grób gen. Michała Milewskiego na cmentarzu Bródnowskim

Michał Piotr Milewski (ur. 5 grudnia 1875 w Suwałkach, zm. 28 listopada 1935 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Michał Piotr Milewski urodził się 5 grudnia 1875 w Suwałkach, stolicy ówczesnej guberni suwalskiej, w rodzinie Kazimierza i Józefy z Brzozowskich. W czasie I wojny światowej służył jako oficer armii rosyjskiej.

Jako pułkownik armii rosyjskiej reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia[1].

W powstaniu wielkopolskim był dowódcą frontu zachodniego. 23 maja 1919 roku, na wniosek głównodowodzącego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim, Komisariat Naczelnej Rady Ludowej dekretem nr 55 mianował go pułkownikiem w piechocie ze starszeństwem, które miało być określone później[2]. 11 czerwca 1919 roku został wyznaczony na stanowisko inspektora piechoty 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. 23 czerwca 1919 roku na wniosek głównodowodzącego, generała piechoty Józefa Dowbor-Muśnickiego, Komisariat Naczelnej Rady Ludowej dekretem nr 169 mianował do generałem podporucznikiem ze starszeństwem, które będzie określone później[3]. 1 sierpnia 1919 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy I Brygady Strzelców Wielkopolskich, która po zjednoczeniu Wojska Wielkopolskiego z armią krajową została przemianowana na XXVII Brygadę Piechoty. Na czele tej brygady walczył na wojnie z bolszewikami. 22 maja 1920 roku Naczelny Wódz dekretem L. 2149 zatwierdził go w stopniu pułkownika z dniem 1 kwietnia 1920 roku, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[4]. 4 czerwca 1920 roku Minister Spraw Wojskowych, generał porucznik Józef Leśniewski rozkazem L. 1145.V zezwolił mu „korzystać tytularnie ze stopnia generała podporucznika”[5].

25 września 1921 roku został mianowany komendantem Obozu Warownego „Poznań”. Jego zastępcą był pułkownik Wacław Krupowicz, także oficer byłej armii rosyjskiej[6]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 67. lokatą w korpusie generałów[7]. 15 września 1924 roku Minister Spraw Wojskowych, generał dywizji Władysław Sikorski zwolnił go ze stanowiska komendanta Obozu Warownego „Poznań” i pozostawił do swojej dyspozycji[8][9].

Później pełnił także m.in. funkcję komendanta Obozu Warownego „Brześć”. Następnie w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX. 14 stycznia 1926 roku Minister Spraw Wojskowych, generał broni Lucjan Żeligowski mianował go komendantem miasta Brześć nad Bugiem[10].

17 listopada 1926 roku Minister Spraw Wojskowych, marszałek Polski Józef Piłsudski mianował go członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego[11]. Z dniem 31 maja 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku[12][13][14]. Pod koniec życia mieszkał w Kielcach.

Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kw. 16B, rząd II, grób 14-15).

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej, 1918, R. 2, nr 2, Warszawa 1918, s. 15.
  2. ↑ Tygodnik Urzędowy Nr 16 z 4 czerwca 1919 roku, s. 71.
  3. ↑ Tygodnik Urzędowy Nr 29 z 21 lipca 1919 roku, s. 152.
  4. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 29 maja 1920 roku, poz. 527.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 21 z 9 czerwca 1920 roku, poz. 569.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 121, 1454.
  7. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 16.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 76 z 7 sierpnia 1924 roku, s. 437.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 118.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 14 stycznia 1926 roku, s. 6.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 49 z 17 listopada 1926 roku, s. 399.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 17 marca 1927 roku, s. 70.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 880.
  14. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 322.
  15. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2863 z 13 kwietnia 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 16, poz. 561.
  16. ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 98.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924 i 1928.
  • Rocznik oficerski rezerw 1934.
  • Trzeba było pójść... Powiat Nowotomyski w Powstaniu Wielkopolskim 1918-1919. Historia i Pamięć, Zdzisław Kościański (red.), Bogumił Wojcieszak (red.), Anna Barłóg, Nowy Tomyśl: wydano staraniem Starostwa Powiatowego, 2010, ISBN 978-83-915081-7-6, OCLC 833579183.
  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
  • Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Milewski&oldid=74990240”