Przejdź do zawartości

Leon Łuskino

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leon Łuskino
El-Eł
Ilustracja
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

11 kwietnia 1872
Chęciny

Data i miejsce śmierci

9 maja 1948
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1889–1927

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

Biuro Wyznań Niekatolickich

Stanowiska

szef biura

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-japońska
I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Obsada Oddziału V Sztabu Generalnego w 1924 roku - kpt. Stefan Boryczko stoi drugi od lewej. W środku stoi płk Leon Łuskino (zastępca Szefa Oddziału V).

Leon Łuskino ps. „El-Eł” (ur. 11 kwietnia 1872 w Chęcinach, zm. 9 maja 1948 w Warszawie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kompozytor, literat.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 11 kwietnia 1872 w Chęcinach[1], w rodzinie Ksawerego, pułkownika Armii Imperium Rosyjskiego, i Józefy z domu Krauze[2]. Ukończył gimnazjum w Kielcach[2]. Od 1889 służył w 28 Połockim Pułku Piechoty, od 1890 do 1892 odbył kurs w szkole junkrów w Odessie i wstąpił do Armii Imperium Rosyjskiego. Mianowany podporucznikiem w 1892, następnie porucznikiem w 1896. Uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej jako dowódca kompanii[1]. W 1907 został awansowany do stopnia kapitana. W 1913 ukończył kurs dowódców batalionów w Oficerskiej Szkole Strzeleckiej(inne języki) w Oranienbaum.

Podczas I wojny światowej był dowódcą zapasowego 291 pułku piechoty od 6 czerwca 1916 do 22 grudnia 1917, po czym wystąpił z armii radzieckiej. Od kwietnia 1918 pełnił funkcję referenta do spraw wojskowych Polskiego Przedstawicielstwa w Piotrogrodzie. W 1919 został uwięziony przez sowietów, a na początku 1920 uwolniony i przekazany do Polski w grupie zakładników. Wstąpił do Wojska Polskiego. 1 kwietnia 1920 mianowany podpułkownikiem piechoty. Jako oficer nadetatowy 21 pułku piechoty od 1920 do 1925 sprawował stanowisko zastępcy szefa Oddziału V (personalnego) Sztabu w Ministerstwie Spraw Wojskowych[3][4]. W 1925 sprawował stanowisko przewodniczącego Sądu Honorowego dla Oficerów Sztabowych przy Ministerstwie Spraw Wojskowych[5]. Następnie został przeniesiony służbowo do 28 Dywizji Piechoty w Warszawie. W marcu 1926 został przydzielony do 28 DP na stanowisko oficera Przysposobienia Wojskowego[6]. Z dniem 16 maja 1926 został przeniesiony służbowo do Oddziału V Sztabu Generalnego, w którym powierzono mu czasowe pełnienie obowiązków szefa oddziału[7]. W lutym 1927 został mianowany szefem Wydziału Wyznań Niekatolickich Ministerstwa Spraw Wojskowych (etat generalski)[8], który 1 czerwca tego roku został przemianowany na Biuro Wyznań Niekatolickich. Z dniem 30 września 1927 został przeniesiony w stan spoczynku[9][10].

Rozpoczął pracę w administracji cywilnej. Od lutego 1928 był wydawcą pisma „Gospodarz Polski[11]. Następnie został kierownikiem Centralnego Biura Filmowego w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, gdzie kierował komórką cenzury filmowej. Cenzura ingerowała w filmy zagraniczne, usuwając z nich nieraz więcej niż połowę treści. W przypadku filmów polskich cenzorzy ingerowali w proces produkcji, wymuszając odpowiedni kształt scenariusza i ingerując w dialogi. Tygodnik „Jutro Pracy” nazwał zespół cenzorski kierowany przez Łuskinę „filmową Ochraną”[potrzebny przypis]. Działał także na polu kulturalnym. Był kompozytorem i twórcą piosenek. Został autorem pieśni żołnierskiej „Szara piechota[12][13], autorem słów piosenek, wykonywanych przez Hankę Ordonówną („Dwie majstrowe”, „Wróżka”, „Rodzinna radość”, „Marzenie” – autor słów i muzyki[14]), Zofię Terné. Był wykonawcą piosenek w warszawskim teatrzyku Qui Pro Quo.

Poniósł śmierć w 1948 w wyniku kolizji z kolejką na warszawskim Czerniakowie. Został pochowany na Cmentarzu Czerniakowskim.

Jego żoną była Aleksandra z domu Kopernik. Nie mieli dzieci.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Encyklopedia Wojskowa 1935 ↓, s. 264.
  2. a b c Łoza 1938 ↓, s. 448.
  3. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 13, 185, 395.
  4. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 13, 174, 339.
  5. Grzegorz Kulka: Prawo a zwyczaj w wojsku, czyli historia niedoszłego oficerskiego kodeksu honorowego z 1925 r.. Naczelna Prokuratura Wojskowa. s. 16. [dostęp 2015-04-09].
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 marca 1926. Dodatek „Obsada personalna przysposobienia wojskowego”, s. 3, 7.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 22 maja 1926, s. 169.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 4 lutego 1927, s. 32.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927, s. 215.
  10. Nowe zmiany w wojsku. „Gazeta Bydgoska”. Nr 170, s. 3, 28 lipca 1927. 
  11. Leon Łuskino. [w:] Internetowy Polski Słownik Biograficzny [on-line]. Narodowy Instytut Audiowizualny. [dostęp 2015-04-28]. (pol.).
  12. Piechota. Biblioteka Polskiej Piosenki. [dostęp 2021-07-02]..
  13. О mój rozmarynie. Śpiewnik 1914-1939. a-pesni.org. [dostęp 2021-07-02].
  14. Janusz R. Kowalczyk: Hanka Ordonówna. 2015-01-07. [dostęp 2015-04-09].
  15. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 26.
  16. a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 13.
  17. Marszałek Foch w Polsce. „Kurier Warszawski”. Nr 121, s. 14, 3 maja 1923. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]