Jacques de Vitry

Jacques de Vitry
	Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	1160/70 ; Vitry-en-Perthois?
Data i miejsce śmierci	1 maja 1240 ; Rzym
Miejsce pochówku	?↗
	Biskup Akki
Okres sprawowania	1214–9 czerwca 1229
	Prior episcoporum ac omnium cardinalium
Okres sprawowania	28 września 1237–1 maja 1240
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	Kościół łaciński
Inkardynacja	kanonicy regularni św. Augustyna
Prezbiterat	1210
Nominacja biskupia	1214
Sakra biskupia	31 lipca 1216
Wybór patriarchy	1239
Kreacja kardynalska	9 czerwca 1229; Grzegorz IX
Kościół tytularny	Biskup Tusculum
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jacques de Vitry (ur. 1160/70, zm. 1 maja 1240 w Rzymie) – francuski kardynał.

Życiorys

Pochodził prawdopodobnie z Vitry-en-Perthois. Pod koniec XII wieku studiował teologię na uniwersytecie paryskim, uzyskując prestiżowy tytuł magistra. W 1211 roku wstąpił do wspólnoty kanoników regularnych św. Augustyna w Oignies w diecezji Liège. Został wówczas spowiednikiem znanej w tamtej okolicy mistyczki Marie d’Oignies, należącej do wspólnoty beginek i begardów. W 1212/13 był bardzo aktywnym kaznodzieją krucjatowym w północnej Francji. W 1214 roku wybrano go biskupem Akki w Królestwie Jerozolimskim. 31 lipca 1216 otrzymał sakrę biskupią z rąk papieża Honoriusza III i jeszcze w tym samym roku wyjechał do swojej diecezji. Był jednym z organizatorów i uczestników V wyprawy krzyżowej. Zasłynął jako kronikarz, autor opisu krajów Wschodu w dziele Historia orientalis, wydanym w 1611 roku. Między 16 kwietnia a 29 lipca 1229 roku papież Grzegorz IX mianował go kardynałem biskupem Tusculum. Podpisywał bulle papieskie między 29 lipca 1229 a 23 czerwca 1239. W 1239 wybrano go na patriarchę Jerozolimy, jednak nominacja ta nie została zatwierdzona przez papieża. Zmarł w Rzymie.

Jest autorem przytaczanych we franciszkańskich źródłach listów oraz dzieła Historia Occidentalis, w której mowa jest o rozwoju ruchu związanego ze św. Franciszkiem z Asyżu w Italii i na Bliskim Wschodzie.

Krytykował niepobożne życie wyższego duchowieństwa np. arcybiskupa Mediolanu. Sympatyzował ze świeckimi ruchami religijnymi,takimi jak humiliaci. Od papieża uzyskał także list żelazny dla pobożnych kobiet żyjących w autonomicznych wspólnotach na terenie Niemiec i Francji (beginki)^[1].

Przypisy

↑ Oberste 2010 ↓, s. 90-94.

Bibliografia

A. Paravicini Bagliani, Cardinali di curia e "familiae" cardinalizie dal 1227 al 1254, Padwa 1972, cz. I s. 99-112
Jorg Oberste: Heretycy i inkwizycja w średniowieczu. Kraków: WAM, 2010. ISBN 978-83-7505-506-1.

Linki zewnętrzne

Biografia w encyklopedii katolickiej (ang.)
The Cardinals of the Holy Roman Church (ang.)

[CITEREFOberste201090-94-1] Oberste 2010 ↓, s. 90-94.

[1]

Lata 1130–1378	Wilhelm (1130–1137) Corrado Demetri (1137–1138) Gilles (1138–1139) Corrado Demetri (1139–1153) Imar (1153–1159) Gregorio Centu (1159–1162) Ubaldo de Lucca (1162–1181) Konrad von Wittelsbach (1181–1200) Ottaviano di Paoli (1200–1206) Pietro Gallocia (1206–1211) Giovanni di San Paolo (1211–1214) Niccolò de Romanis (1214–1218) Guido Papareschi (1218–1221) Ugolino Conti di Segni (1221–1227) Pelagio Galvani (1227–1230) Jean d’Abbeville (1230–1237) Jacques de Vitry (1237–1240) Romano Bonaventura (1240–1243) Rinaldo Conti di Jenne (1243–1254) Odon de Châteauroux (1254–1273) Jan z Toledo (1273–1275) Pedro Julião Reboli (1275–1276) Bertrand de Saint-Martin (1276–1278) Ordoño Alvares (1278–1285) Bentivenga da Bentivengi (1285–1289) Latino Malabranca Orsini (1289–1294) Gerardo Bianchi (1294–1302) Giovanni Boccamazza (1302–1309) Leonardo Patrasso (1309–1311) Giovanni Minio da Morrovalle (1311–1313) Niccolò Alberti (1313–1321) Berenger Fredol (1321–1323) Berenguer Fredol (1323) Guillaume Godin (1323–1336) Pierre Desprès (1336–1361) Élie Talleyrand de Périgord (1361–1364) Guy de Boulogne (1364–1373) Angelic de Grimoard (1373–1378)
Obediencja „rzymska”	Pietro Corsini (1378–1381) Philippe d’Alençon (1381–1397) Pileo di Prata (1397–1400) Angelo Acciaioli (1405–1408) Enrico Minutoli (1408) Antonio Correr (1408–1415)
Obediencja „awiniońska”	Angelic de Grimoard (1373–1388) Pietro Corsini (1388–1405) Gui de Malsec (1405–1408) Jean Flandrin (1408–1415)
Obediencja „pizańska”	Gui de Malsec (1409–1412) Jean de Brogny (1412–1415)
Lata 1415–1503	Angelo Correr (1415–1417) Jean de Brogny (1417–1419) Baldassare Cossa (1419) Jean de Brogny (1419–1426) Angelo d’Anna de Sommariva (1426–1428) Giordano Orsini (1428–1438) Antonio Correr (1438–1445) Pierre de Foix (1445–1449) Amadeusz Sabaudzki (1449–1451) Pierre de Foix (1451–1464) Bessarion (1464–1472) Guillaume d’Estouteville (1472–1483) Rodrigo Borgia (1483–1492) Oliviero Carafa (od 1492)
Lata od 1503	Oliviero Carafa (do 1511) Raffaele Sansoni Riario (1511–1521) Bernardino Lopez de Carvajal (1521–1523) Francesco Soderini (1523–1524) Niccolò Fieschi (1524) Alessandro Farnese (1524–1534) Giovanni Piccolomini (1535–1537) Giovanni Domenico de Cupis (1537–1553) Gian Pietro Carafa (1553–1555) Jean du Bellay (1555–1560) François de Tournon (1560–1562) Rodolfo Pio di Carpi (1562–1564) Francesco Pisani (1564–1570) Giovanni Girolamo Morone (1570–1580) Alessandro Farnese (1580–1589) Giovanni Antonio Serbelloni (1589–1591) Alfonso Gesualdo (1591–1603) Tolomeo Gallio (1603–1607) Domenico Pinelli (1607–1611) François de Joyeuse (1611–1615) Antonio Maria Galli (1615–1620) Antonio Maria Sauli (1620–1623) Francesco Maria Bourbon del Monte (1623–1626) Ottavio Bandini (1626–1629) Giovanni Battista Deti (1629–1630) Domenico Ginnasi (1630–1639) Carlo Emmanuele Pio (1639–1641) Marcello Lante della Rovere (1641–1652) Giulio Roma (1652) Carlo de’ Medici (1652–1666) Francesco Barberini (1666–1679) Cesare Facchinetti (1680–1683) Niccolò Albergati-Ludovisi (1683–1687) Alderano Cibo (1687–1700) Emmanuel–Theodose de la Tour d'Auvergne de Bouillon (1700–1715) Nicolò Acciaioli (1715–1719) Fulvio Astalli (1719–1721) Sebastiano Antonio Tanara (1721–1724) Francesco del Giudice (1724–1725) Fabrizio Paolucci (1725–1726) Francesco Pignatelli (1726–1734) Francesco Barberini (1734–1738) Pietro Ottoboni (1738–1740) Tommaso Ruffo (1740–1753) Pietro Luigi Carafa (1753–1755) Raniero d’Elci (1756–1761) Giuseppe Spinelli (1761–1763) Carlo Alberto Guidoboni Cavalchini (1763–1774) Giovanni Francesco Albani (1774–1803) Henry Benedict Stuart (1803–1807) Leonardo Antonelli (1807–1811) Alessandro Mattei (1814–1820) Giulio Maria della Somaglia (1820–1830) Bartolomeo Pacca (1830–1844) Lodovico Micara (1844–1847) Vincenzo Macchi (1847–1860) Mario Mattei (1860–1870) Costantino Patrizi Naro (1870–1876) Luigi Amat di San Filippo e Sorso (1877–1878) Camillo di Pietro (1878–1884) Carlo Sacconi (1884–1889) Raffaele Monaco La Valletta (1889–1896) Luigi Oreglia di Santo Stefano (1896–1913) Serafino Vannutelli (1914–1915) Vincenzo Vannutelli (1915–1930) Gennaro Granito Pignatelli di Belmonte (1930–1948) Francesco Marchetti Selvaggiani (1948–1951) Eugène Tisserant (1951–1972) Amleto Giovanni Cicognani (1972–1973) Luigi Traglia (1974–1977) Carlo Confalonieri (1977–1986) Agnelo Rossi (1986–1993) Bernardin Gantin (1993–2002) Joseph Ratzinger (2002–2005) Angelo Sodano (2005–2019) Giovanni Battista Re (od 2020)