Explorer 11
| |
| Inne nazwy |
S-15 |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1961-013A |
| Państwo | |
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
486 km[1] |
| Apogeum |
1786 km[1] |
| Okres obiegu |
108,1 min[1] |
| Nachylenie |
28,9°[1] |
| Mimośród |
0,086448 |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
27 kwietnia 1961[1] 14:16:38 UTC |
| Koniec misji |
17 listopada 1961 |
| Wymiary | |
| Kształt |
wydłużony |
| Wymiary |
wys. 1,47 m |
| Masa całkowita |
37,2 kg |
| Masa ładunku użytecznego |
ok. 13,61 kg |
Explorer 11 – amerykański satelita naukowy. Pierwszy w historii satelita badający promieniowanie gamma. Jego instrumenty zostały zaprojektowane do obserwacji fotonów gamma o energiach ponad 50 MeV. Satelita pracował normalnie do początku września 1961, kiedy to zaczęły występować problemy z zasilaniem. Niedługo potem, w połowie listopada, przestały napływać użyteczne dane.
Statek pozostaje na orbicie, której żywotność szacuje się na 150 lat.
Budowa i działanie
[edytuj | edytuj kod]
Satelita składał się z dwóch połączonych części: ośmiościanu o wymiarach 30,5 x 30,5 x 58,5 cm i cylindra o wymiarach 15,2 x 52,2 cm. Zasilany był ogniwami słonecznymi zasilającymi 12 akumulatorów NiCd. Explorer 11 był stabilizowany obrotowo (10 obr./min.).
Do 19 maja 1961 satelita przesyłał na Ziemię dane z przeglądu nieba. Wszystkie zgromadzono na blisko 32 km mikrofilmu. Rekonstrukcja danych pozwoliła na określenie czasu odebrania promieni gamma z dokładnością do 0,1 sekundy, i punkt na który skierowany był detektor z dokładnością do około 5°. W danych zbieranych przez 23 dni i 9 godzin zarejestrowano 22 zjawiska związane z promieniowaniem gamma i około 22 000 związanych z promieniowaniem kosmicznym.
Ładunek
[edytuj | edytuj kod]- Teleskop promieniowania gamma – pracował normalnie do 17 listopada 1961
- licznik Czerenkowa – złożony z warstwowo ułożonych scyntylujących kryształów NaI i CsI(Tl) (o gęstości powierzchniowej 20 g/cm²) z jednym fotopowielaczem
- licznik Czerenkowa – wykorzystujący szkło akrylowe (lucite) i dwa fotopowielacze
- nadajnik modulacji impulsowej, 107,97 MHz, 125 mW
- nadajnik modulacji impulsowej, 108,06 MHz, 20 mW
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Encyclopedia Astronautica (ang.)
- NSSDC Master Catalog (ang.)
- Space 40 (cz.)