Eugeniusz Barwiński

Eugeniusz Barwiński
	; Eugeniusz Barwiński (przed 1906)
Data i miejsce urodzenia	1874 ; Postołówka (rejon husiatyński)
Data i miejsce śmierci	16 maja 1947 ; Kraków
Zawód, zajęcie	historyk, archiwista, bibliotekarz, wydawca źródeł
Tytuł naukowy	doktor
Alma Mater	Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Lwowskiego
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Eugeniusz Barwiński, ukr. Евген Барвіньский (ur. 3 stycznia 1874 w Postołówce^[1], zm. 16 maja 1947 w Krakowie) – polski historyk pochodzenia ukraińskiego, archiwista, bibliotekarz, wydawca źródeł, sekretarz Towarzystwa Historycznego we Lwowie w latach 1908–1914^[2].

Życiorys

Urodził się jako syn Jana Barwińskiego^[1], ks. greckokatolickiego, i Julii z Oleśnickich^[1]. W 1891 zdał maturę we Lwowie. W 1912 ukończył studia historyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. Stopień doktora uzyskał w 1898 na podstawie rozprawy pt. Plany wojny tureckiej za Zygmunta III. Część I^[3].

W latach 1895–1913 pracował w Bibliotece Uniwersyteckiej we Lwowie^[1], gdzie opracowywał głównie zbiory rękopiśmienne i stare druki. W maju 1906 mianowany tam na stanowisko skryptora^[4]. Prowadził też w archiwach i bibliotekach krajowych i zagranicznych (m.in. w Szwecji) kwerendę dot. źródeł do dziejów panowania Zygmunta III, co zaowocowało wydaniem diariuszy sejmowych z tego okresu^[3].

Był konserwatorem zabytków w latach 1906–1910 w Galicji^[3].

W 1917 opiniował opracowane przez Komisję Archiwalną Tymczasowej Rady Stanu projekty nowej ustawy i regulaminów archiwalnych. Jego stanowisko zostało potem wykorzystane podczas prac nad reskryptem Rady Regencyjnej o archiwach^[5].

W 1913 objął stanowisko dyrektora Archiwum Państwowego we Lwowie^[1], które piastował do 1939, kiedy to archiwum przejęły władze ukraińskie^[3]. Eugeniusz Barwiński energicznie kierował powierzoną placówką: pozyskał nowy budynek, inicjował i sam prowadził liczne prace porządkowe materiałów archiwalnych, planował wydanie szczegółowego przewodnika po zasobie archiwum lwowskiego (prace te przerwał wybuch wojny), aktywnie uczestniczył w akcjach rewindykacyjnych z Austrią i Czechosłowacją^[3].

Był wiceprezesem oraz od 1936 p.o. prezesem zarządu głównego Towarzystwo Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich^[6].

Z chwilą objęcia archiwum przez władze ukraińskie jesienią 1939, potem przez Niemców, Eugeniusz Barwiński pracował w tymże archiwum jako pracownik naukowy i kustosz. W marcu 1944 władze niemieckie przeniosły go do pracy w Archiwum Państwowego w Krakowie, gdzie pozostał do śmierci w 1947. Pochowany został na cmentarzu Rakowickim^[3].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (27 listopada 1929)^[7]^[8]
Krzyż Oficerski Orderu Lwa Białego (Czechosłowacja)^[3]
Order Zasługi Kulturalnej (Ordinul Meritul Cultural) (Rumunia)^[9]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e StanisławS. Łoza StanisławS. (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 28 .
↑ Eugeniusz Barwiński, Towarzystwo historyczne 1900–1914, [w:] Kwartalnik Historyczny, rocznik LI, zeszyt 1-2, Lwów 1937, s. 19.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g A. Kamiński, Barwiński Eugeniusz, [w:] Słownik biograficzny archiwistów polskich, t. I: 1918–1984, Warszawa–Łódź 1988 s. 34–35.
↑ Awans w bibliotekach uniwersyteckich. „Nowości Illustrowane”. Nr 20, s. 7, 19 maja 1906.
↑ A. Rybarski, Centralny zarząd archiwalny w odrodzonej Rzeczypospolitej polskiej, „Archeion”, T. I (1927), s. 5.
↑ Kronika działalności Towarzystwa. „Rocznik Towarzystwa Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich”. Nr I, s. 149, 1936.
↑ M.P. z 1929 r. nr 278, poz. 644 „za zasługi na polu naukowem oraz wyjątkowo gorliwą i owocną pracę w Archiwum Państwowem”.
↑ Kronika. Dekoracja Orderem Odrodzenia Polski. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 58 z 11 marca 1930.
↑ Kronika miejska. Odznaczenie dr. Barwińskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 164 z 21 lipca 1935.

Bibliografia

Rybarski A., Centralny zarząd archiwalny w odrodzonej Rzeczypospolitej polskiej, „Archeion”, T. I (1927), s. 1–14.
Kamiński A., Barwiński Eugeniusz, [w:] Słownik biograficzny archiwistów polskich, t. I: 1918–1984, Warszawa–Łódź 1988 s. 34–35.

Linki zewnętrzne

[kto28-1] StanisławS. Łoza StanisławS. (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 28 .

[2] Eugeniusz Barwiński, Towarzystwo historyczne 1900–1914, [w:] Kwartalnik Historyczny, rocznik LI, zeszyt 1-2, Lwów 1937, s. 19.

[ReferenceA-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g A. Kamiński, Barwiński Eugeniusz, [w:] Słownik biograficzny archiwistów polskich, t. I: 1918–1984, Warszawa–Łódź 1988 s. 34–35.

[4] Awans w bibliotekach uniwersyteckich. „Nowości Illustrowane”. Nr 20, s. 7, 19 maja 1906.

[5] A. Rybarski, Centralny zarząd archiwalny w odrodzonej Rzeczypospolitej polskiej, „Archeion”, T. I (1927), s. 5.

[6] Kronika działalności Towarzystwa. „Rocznik Towarzystwa Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich”. Nr I, s. 149, 1936.

[7] M.P. z 1929 r. nr 278, poz. 644 „za zasługi na polu naukowem oraz wyjątkowo gorliwą i owocną pracę w Archiwum Państwowem”.

[8] Kronika. Dekoracja Orderem Odrodzenia Polski. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 58 z 11 marca 1930.

[9] Kronika miejska. Odznaczenie dr. Barwińskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 164 z 21 lipca 1935.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]