Curd Jürgens
 Curd Jürgens (1976) | |
| Imię i nazwisko |
Curd Gustav Andreas Gottlieb Franz Jürgens |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
13 grudnia 1915 |
| Data i miejsce śmierci |
18 czerwca 1982 |
| Zawód | |
| Współmałżonek |
Lulu Basler |
| Lata aktywności |
1935–1982 |
Curd Gustav Andreas Gottlieb Franz Jürgens[1][2] (ur. 13 grudnia 1915 w Solln, Bawaria, zm. 18 czerwca 1982 w Wiedniu[3]) – austriacki aktor teatralny i filmowy, pochodzenia niemiecko-francuskiego[4].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Niemczech i tam zaczął pracować jako dziennikarz[5]. Krytyczny stosunek do narodowego socjalizmu spowodował, że w 1944 został uwięziony w obozie koncentracyjnym za polityczną niepewność[6][7]. Po wojnie zrzekł się obywatelstwa niemieckiego i przyjął austriackie[8].
Aktorem został dzięki swej pierwszej żonie – Louise Basler. Doświadczenie zdobywał na scenach Wiednia. Po wojnie grał żołnierzy w licznych filmach wojennych. Przełomową rolą okazał się występ w filmie Generał diabła (1955)[9], po którym zagrał partnera Brigitte Bardot w słynnym filmie Rogera Vadima I Bóg stworzył kobietę (1956)[10], a następnie wyjechał do Hollywood. Szybko został uznaną gwiazdą międzynarodową[11]. Zagrał m.in. w filmie Szpieg, który mnie kochał, z cyklu filmów o Jamesie Bondzie, czy superprodukcji Najdłuższy dzień. Mimo iż zagrał w ponad 150 filmach, Jürgens uważał się przede wszystkim za aktora teatralnego, w teatrach wiedeńskich grał do samej śmierci[12].
W 1975 opublikował autobiografię „...und kein bißchen weise”[13].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Był pięciokrotnie żonaty; z Louise „Lulu” Basler (od 15 czerwca 1937 do 8 sierpnia 1947), Judith Holzmeister (od 16 października 1947 do 1955), Evą Bartok (od 13 sierpnia 1955 do 1957)[14], z którą miał córkę Deanę (ur. 1957), Simone Bicheron (od 14 września 1958 do 1977) i Margie Schmitz (od 21 marca 1978 aż do jego śmierci).
Zmarł 18 czerwca 1982 w Wiedniu na atak serca[15] w wieku 66 lat. Pochowany na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu.
Wybrana filmografia
[edytuj | edytuj kod]- 1952: 1 kwietnia 2000 (1. April 2000)
- 1955: Generał diabła (Des Teufel's General)
- 1955: Bohaterowie są zmęczeni (Les héros sont fatigués)
- 1956: I Bóg stworzył kobietę (Et Dieu... créa la femme)
- 1957: Podwodny wróg (The Enemy Below)
- 1958: Gospoda Szóstego Dobrodziejstwa (The Inn of the Sixth Happiness)
- 1959: Błękitny anioł (The Blue Angel)
- 1960: Wernher von Braun
- 1962: Najdłuższy dzień (The Longest Day)
- 1965: Lord Jim
- 1969: Bitwa o Anglię (Battle of Britain)
- 1972: Na wojnie, jak na wojnie (À la guerre comme à la guerre)
- 1974: Upadek Orłów (Fall of Eagles)
- 1977: Szpieg, który mnie kochał (The Spy Who Loved Me)
- 1981: Teheran 43
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Personalidade: Curd Jürgens (Alemanha). InterFilmes.com. [dostęp 2017-06-27]. (port.).
- ↑ Curd Jürgens. Listal. [dostęp 2017-06-27]. (ang.).
- ↑ Curd Jürgens (1915-1982). Find a Grave. [dostęp 2017-06-27]. (ang.).
- ↑ Curd Jürgens (18/06/1982-13/12/1915). Filmow.com. [dostęp 2017-06-27]. (port.).
- ↑ Nachlass Curd Jürgens. deutsches-filminstitut.de. [dostęp 2017-06-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-09)]. (niem.).
- ↑ William P. Luce (1977-07-27): he Man You'll Love to Hate. The New York Times. [dostęp 2017-06-27]. (ang.).
- ↑ Robyn Karney: The Movie Stars Story. Outlet, 1984.
- ↑ UPI (1982-06-19): Curd Jürgens, War Films' Star. „The New York Times”. [dostęp 2018-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-02)]. (ang.).
- ↑ Oliver Schmitt (1997-11-21): Der Nachlaß von Curd Jürgens gibt Rätsel auf - ein Ausstellungsbericht. Die Zeit. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).
- ↑ Curd Jürgens. Der Spiegel. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).
- ↑ Eckhard Balfanz (2012-06-10): Romy Schneider liebte Curd Jürgens – für 2 Wochen. Welt. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).
- ↑ Der Nachlaß von Curd Jürgens gibt Rätsel auf. Zeit Online. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).
- ↑ André Heller (1976-09-27): André Heller über Curd Jürgens: „... und kein bißchen weise“. „Der Spiegel”. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).
- ↑ Eva Bartok (1929-1998). Find a Grave. [dostęp 2017-06-27]. (ang.).
- ↑ Jan-Christopher Horak: Nachlass Curd Jürgens. The Last Film Star. [dostęp 2018-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-02)]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Curd Jürgens w bazie IMDb (ang.)
- Curd Jürgens w bazie Filmweb
- Curd Jürgens w bazie Notable Names Database (ang.)