Bronisław Rakowski

Bronisław Rakowski
	; 1942
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	20 czerwca 1895 ; Szczucin, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	28 grudnia 1950 ; Buenos Aires, Argentyna
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1947
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Piechoty; 1 Pułk Ułanów Legionów Polskich; 7 Pułk Ułanów Lubelskich; 12 Pułk Ułanów Podolskich; Wojskowe Biuro Historyczne; Front Południowy; 8 Dywizja Piechoty; Armia Polska na Wschodzie; 2 Warszawska Brygada Pancerna; 2 Warszawska Dywizja Pancerna
Stanowiska	dowódca pułku kawalerii; szef biura; szef sztabu frontu; szef sztabu armii; dowódca brygady pancernej; dowódca dywizji pancernej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-ukraińska; wojna polsko-bolszewicka; I wojna światowa; kampania wrześniowa; kampania włoska 1944-1945
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Gen. Harold Alexander dekoruje gen. Bronisława Rakowskiego. Bitwa o Ankonę 1944

Bronisław Stanisław Rakowski (ur. 20 czerwca 1895 w Szczucinie, zm. 28 grudnia 1950 w Buenos Aires) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

W 1912 roku zdał maturę w Wyższej Szkole Realnej w Krakowie^[1]. Studiował w Akademii Górniczej w Leoben, działał w Związku Strzeleckim.

W latach 1914–1917 służył w I Brygadzie Legionów Polskich w 1 pułku piechoty oraz 1 pułku ułanów. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem bardzo dobrym w stopniu wachmistrza szefa^[2]. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do armii austro-węgierskiej, a potem internowany na Węgrzech.

W listopadzie 1918 w Lublinie współorganizował 3 pułk Ułanów Śląskich. Walczył w Galicji w wojnie polsko-ukraińskiej i w wojnie polsko-bolszewickiej. Był dwukrotnie ranny.

W okresie od czerwca 1919 do listopada^[3] 1926 był dowódcą kolejno plutonu, szwadronu i dywizjonu oraz II zastępcą dowódcy 7 pułku Ułanów Lubelskich. W latach 1926–1928 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 31 października 1928, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział służbowy do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko głównego kierownika wyszkolenia bojowego^[4]^[5]. 23 grudnia 1929 roku ogłoszono jego przeniesienie do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na stanowisko wykładowcy taktyki kawalerii^[6].

Od sierpnia 1931 roku dowodził 12 pułkiem Ułanów Podolskich w Białokrynicy. 17 grudnia 1933 roku został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[7]. W lutym 1936 roku został wyznaczony na stanowisko szefa Wojskowego Biura Historycznego w Warszawie^[3], funkcję pełnił do 5 września 1939.

W czasie agresji III Rzeszy na Polskę 1939 był szefem sztabu Frontu Południowego i obrony Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę i kapitulacji Lwowa przed Armią Czerwoną nie poszedł do niewoli sowieckiej. Podczas próby przejścia granicy polsko-węgierskiej w Karpatach aresztowany przez NKWD, do sierpnia 1941 więziony na Łubiance w Moskwie.

Uwolniony na podstawie układu Sikorski–Majski, został od listopada 1941 do marca 1942^[3] najpierw dowódcą Ośrodka Organizacyjnego PSZ w ZSRR, a następnie dowódcą kolejno 8 i od marca do września 1942^[3] 5 Dywizji Piechoty. W 1941 został awansowany do stopnia generała brygady. Od września 1942 do sierpnia 1943 był szefem Sztabu Armii Polskiej na Wschodzie, a następnie do stycznia 1945 dowódcą 2 Brygady Pancernej^[8], z którą odbył kampanię włoską 2 Korpusu Polskiego.

Po bitwie o Bolonię – gen. Władysław Anders (1. z prawej) w towarzystwie m.in. gen. Bronisława Rakowskiego (stoi 2. z lewej) na wieży czołgu M4 Sherman.

W latach 1945–1947 dowodził 2 Warszawską Dywizją Pancerną. Po demobilizacji emigrował do Argentyny. Autor licznych prac o historii i taktyce kawalerii. Zmarł w Buenos Aires 28 grudnia 1950, został pochowany na cmentarzu Ezpeleta w Quilmes.

Awanse

podporucznik – listopad 1918
rotmistrz – 1 czerwca 1919
major – 15 sierpnia 1924
podpułkownik dypl. – 1 stycznia 1930
pułkownik dypl. – 1 stycznia 1934
generał brygady – 11 grudnia 1941

Ordery i odznaczenia

Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 43^[9]^[10]
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2724 (1921)^[9]^[11]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[12]^[13]^[9]
Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)^[14]^[9]
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[9]
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami^[9]
Medal Wojska^[15]
Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[16]^[15]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[9]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino^[15]
Krzyż za Wolność i Niepodległość^[15]
Komandor Orderu śś. Maurycego i Łazarza (Włochy)^[9]
Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)^[9]
Oficer Orderu Korony Rumunii (Rumunia)^[9]
Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania)^[9]
Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania)^[15]
Medal Obrony (Wielka Brytania)^[15]
Gwiazda Włoch (Wielka Brytania)^[15]
Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[9]^[17]

Przypisy

↑ Grzegorz Małachowski (red.): W Krakowie przy Studenckiej: Księga Pamiątkowa wydana z okazji Jubileuszu 130-lecia V Liceum Ogólnokształcacego im. A. Witkowskiego w Krakowie. 1871–2001. Kraków: Oficyna Wydawnicza TEXT, 2001, s. 219. ISBN 83-88934-02-3.
↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 11.
↑ ^a ^b ^c ^d O kawalerii polskiej XX wieku, s. 109.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 364-365.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 413.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 385.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 18 grudnia 1933 roku, s. 301.
↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 154.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Gen. bryg. Bronisław Stanisław Rakowski. 2korpuspolski.pl. [dostęp 2017-09-11].
↑ ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 371 .
↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3368 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1822)
↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 17, 11 listopada 1936.
↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Rakowski, Bronislaw Stanislaw. tracesofwar.nl. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).
↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 239.

Bibliografia

Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Zbigniew Mierzwiński: Generałowie II Rzeczypospolitej. Warszawa 1990: Wydawnictwo Polonia, s. 231–235. ISBN 83-7021-096-1.
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
Cezary Leżeński / Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 109–110. ISBN 83-04-03364-X.

[1] Grzegorz Małachowski (red.): W Krakowie przy Studenckiej: Księga Pamiątkowa wydana z okazji Jubileuszu 130-lecia V Liceum Ogólnokształcacego im. A. Witkowskiego w Krakowie. 1871–2001. Kraków: Oficyna Wydawnicza TEXT, 2001, s. 219. ISBN 83-88934-02-3.

[CITEREFCAWsygn._I.120.1.125_s._11-2] CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 11.

[kawaleria-3] O kawalerii polskiej XX wieku, s. 109.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_14_z_5_listopada_1928_roku,_s._364-365-4] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 364-365.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_20_z_23_grudnia_1929_roku,_s._413-5] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 413.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_20_z_23_grudnia_1929_roku,_s._385-6] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 385.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_14_z_18_grudnia_1933_roku,_s._301-7] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 18 grudnia 1933 roku, s. 301.

[CITEREFKryska-KarskiŻurakowski1991154-8] Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 154.

[bio-9] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Gen. bryg. Bronisław Stanisław Rakowski. 2korpuspolski.pl. [dostęp 2017-09-11].

[10] ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 371 .

[11] Dekret Wodza Naczelnego L. 3368 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1822)

[12] M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.

[13] Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 17, 11 listopada 1936.

[14] M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[tow-15] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Rakowski, Bronislaw Stanislaw. tracesofwar.nl. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).

[16] M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

[17] Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 239.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]