Przejdź do zawartości

Brad Davis

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zobacz też: Robert Davis.
Brad Davis
Ilustracja
Brad Davis w filmie Pogłoska o wojnie (1980)
Imię i nazwisko

Robert Creel Davis

Data i miejsce urodzenia

6 listopada 1949
Tallahassee, Floryda, USA

Data i miejsce śmierci

8 września 1991
Los Angeles

Zawód

aktor

Współmałżonek

Susan Bluestein
(1976-1991; jego śmierć)

Lata aktywności

1970–1991

Multimedia w Wikimedia Commons

Brad Davis, właśc. Robert Creel Davis (ur. 6 listopada 1949 w Tallahassee, zm. 8 września 1991 w Los Angeles) – amerykański aktor. Laureat Złotego Globu za najlepszy debiut aktorski w roli więźnia Billy’ego Hayesa z tureckiego więzienia w dramacie biograficznym Alana Parkera Midnight Express (1978)[1]. Był jedną z najgłośniejszych ofiar AIDS[2][3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Tallahassee na Florydzie jako syn Anne Creel i Eugene’a Davisa, stomatologa, którego karierę zaprzepaścił nałóg alkoholowy[4]. Jego młodszy brat, Eugene „Gene” Moor (ur. 27 stycznia 1952)[5], również został aktorem. Według wywiadu z wdową po nim, Susan Bluestein Davis, omawiającej swoją książkę o swoim życiu, After Midnight: The Life and Death of Brad Davis[6], w „The New York Times” opublikowanym w 1997, twierdziła, że ​​​​Davis powiedział jej, że doznał przemocy fizycznej od ojca i wykorzystywania seksualnego od matki[7]. Uczęszczał do Titusville High School[8]. Jako 16–latek, po odniesieniu zwycięstwa w konkursie talentów muzycznych, pracował w Theatre Atlanta[9]. W wieku osiemnastu lat przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie spędził dwa lata w American Academy of Dramatic Arts (rocznik 1970), po czym studiował w American Place Theatre u Wynna Handmana[8]. W młodości był znany jako „Bobby”; dopiero w 1973 przybrał sceniczny pseudonim „Brad Davis”[7]. Jako dorosły mężczyzna był alkoholikiem, uzależnił się także od dożylnego stosowania narkotyków. Nałogi przezwyciężył dopiero w roku 1981[8].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Swoje pierwsze doświadczenia przed kamerą nabywał dzięki gościnnym występom na telewizyjnym ekranie, w tym jako Joshua w serialu przygodowym ABC Młodzi rebelianci (The Young Rebels, 1970) z udziałem Louisa Gossetta Jr. i Philippe’a Forquet, a następnie w operze mydlanej stacji NBC How to Survive a Marriage (1974)[10] w roli Alexandra Kronosa. W dramacie telewizyjnym NBC Sybil (1976) w reżyserii Daniela Petrie z Joanne Woodward został obsadzony w roli Richarda, sąsiada i obiektu uczuć Sybil Dorsett (Sally Field)[11]. W dramacie telewizyjnym CBS Sekretne życie Johna Chapmana (The Secret Life of John Chapman, 1976) zagrał postać syna rektora college’u (Ralph Waite)[12]. Ponadto pojawił się w miniserialu ABC Korzenie (Roots, 1977). Został wymieniony jako jeden z dwunastu „Obiecujących nowych aktorów 1978 roku” w Screen World, tom. 30[13].

Grał w produkcjach off-broadwayowskich: Crystal i Fox (1973) jako Gabriel z Rue McClanahan i Barrym Corbinem, Naomi Court (1973) jako Harper, Czterech przyjaciół (1975) jako Mike i Nieuchwytny anioł (1977) jako Carlton Pine[14][15]. W 1981 w zastępstwie za Maxwella Caulfielda zagrał rolę Sloane’a w spektaklu Joego Ortona Zabawiając pana Sloane’a (Entertaining Mr. Sloane)[16]. W 1982 razem z zespołem aktorskim otrzymał nagrodę Drama Logue Award za występ w awangardowej adaptacji Przemiany Franza Kafki w reż. Stevena Berkoffa w Mark Taper Forum Theatre w Los Angeles w Kalifornii[17], gdzie wcielił się w główną rolę Gregora Samsy, który przemienia się w gigantycznego robaka[18]. W 1985 zdobył uznanie krytyków za rolę homoseksualnego Neda Weeksa, którego kochanek umiera na AIDS w sztuce off-broadwayowskiej Larry’ego Kramera Normalne serce (The Normal Heart)[19][14].

Był brany pod uwagę do roli II oficera pokładowego Kane’a w Obcym Ridleya Scotta (1979), która ostatecznie przypadła Johnowi Hurtowi. Wystąpił jako amerykański biegacz olimpijski Jackson Scholz w dramacie Hugh Hudsona Rydwany ognia (Chariots of Fire, 1981)[20], Robert F. Kennedy w miniserialu ABC Robert Kennedy i jego czasy (Robert Kennedy & His Times, 1985), w roli detektywa Johnny’ego Modine’a w dreszczowcu Zimna stal (Cold Steel, 1987) z Sharon Stone i ekscentryczny pilot w komedii Percy’ego Adlona Rozalka idzie na zakupy (Rosalie Goes Shopping, 1989)[21].

Był na okładkach „L’Uomo Vogue” (w kwietniu 1979), „Interview” (w październiku 1979), „After Dark” (w maju 1980) i „The Advocate” (w lipcu 1997).

Davis podjął zawodowe ryzyko, przyjmując tytułową rolę homoseksualnego marynarza w dramacie Rainera Wernera Fassbindera Querelle (1982) na podstawie książki Jeana Geneta. Film okazał się komercyjną porażką i generalnie nie został dobrze przyjęty przez krytyków[22].

Życie osobiste

[edytuj | edytuj kod]

29 grudnia 1976 zawarł związek małżeński z Susan Bluestein, dyrektorką castingu, laureatką nagrody Emmy. Mieli jedno dziecko Alexandra „Alexa” Blue Davisa (ur. 23 kwietnia 1983 jako Alexandra Elizabeth)[23], transmężczyznę[24], muzyka i aktora[25][7].

Śmierć

[edytuj | edytuj kod]

W 1985 u Davisa wykryto wirusa HIV, który on i jego żona utrzymywali w tajemnicy aż do śmierci[26]. Zmarł 8 września 1991 w Los Angeles w wyniku powikłań związanych z wieloletnią chorobą w wieku 41 lat[27]. Został pochowany w Forest Lawn Memorial Park w Hollywood Hills[28]. Media określiły Davisa mianem „pierwszego heteroseksualnego aktora zmarłego na AIDS”, mimo iż był on biseksualistą[29][30]. Orientację męża sprecyzowała we własnej książce jego żona[31].

W 1997 jego żona Susan ujawniła, że ​​Davis prawdopodobnie zaraził się wirusem HIV poprzez dożylne zażywanie narkotyków i że popełnił wspomagane samobójstwo przez przedawkowanie narkotyków[32].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Filmy

[edytuj | edytuj kod]
  • 1976: The Secret Life of John Chapman jako Andy Chapman
  • 1978: Midnight Express jako Billy Hayes
  • 1978: What Really Happened to the Class of '65?
  • 1980: Więzy przyjaźni (A Small Circle of Friends) jako Leonardo DaVinci Rizzo
  • 1980: Pogłoska o wojnie (A Rumor of War) jako porucznik Philip „Phil” Caputo
  • 1981: Rydwany ognia (Chariots of Fire) jako Jackson Scholz
  • 1982: Querelle jako Querelle
  • 1986: Il Cugino americano jako Julian Salina
  • 1987: Serce (Heart) jako Eddie
  • 1987: Gdy nadchodzi czas (When the Time Comes) jako Dean
  • 1987: Zimna stal (Cold Steel) jako Johnny Modine
  • 1989: Rozalka idzie na zakupy (Rosalie Goes Shopping) jako Ray „Liebling” Greenspace
  • 1989: The Rainbow Warrior Conspiracy jako Neil Travers
  • 1990: Zabić Hitlera (The Plot to Kill Hitler) jako hrabia Claus von Stauffenberg
  • 1991: Dziecię ciemności, dziecię światłości (Child of Darkness, Child of Light) jako doktor Phinney
  • 1992: Gracz (Player, The) w roli samego siebie

Seriale

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody i nominacje

[edytuj | edytuj kod]
Rok Nagroda Kategoria Tytuł Rezultat
1978 Nagroda Stowarzyszenia Krytyków Filmowych w Kansas City Najlepszy aktor[33] Midnight Express (1978) Wygrana
1979 Złoty Glob Najlepszy debiut aktorski w filmie fabularnym[34] Wygrana
Najlepszy aktor w filmie dramatycznym[34] Nominacja
Nagroda BAFTA Najbardziej obiecujący debiutant w głównej roli filmowej[35] Nominacja
Najlepszy aktor[35] Nominacja

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Brad Davis. GoldenGlobes.com. [dostęp 2023-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-08-04)]. (ang.).
  2. ↑ Davis Brad, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2023-08-05].
  3. ↑ Homoseksualizm w filmie: Fax. „Film”. nr 43/1991 (2206), s. 11, 1991-10-27. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 
  4. ↑ Brad Davis Biography (1949–1991). Film Reference. [dostęp 2023-08-04]. (ang.).
  5. ↑ Gene Davis w bazie IMDb (ang.)
  6. ↑ Susan Bluestein Davis, Hillary De Vries: After Midnight: The Life and Death of Brad Davis. Pocket Books, 1997. ISBN 978-0-671-79672-3.
  7. ↑ a b c Alex Witchel: For the Widow Of Brad Davis, Time Cannot Heal All the Wounds. „The New York Times”, 1997-04-16. [dostęp 2023-08-04]. (ang.).
  8. ↑ a b c Victor F. Zonana: Brad Davis, 41, Star of 'Midnight Express,' Dies. „Los Angeles Times”, 1991-09-10. [dostęp 2023-08-03].
  9. ↑ Queerplaces - Brad Davis. Elisa Rolle. [dostęp 2023-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-08-04)]. (ang.).
  10. ↑ Matthew Rettenmund: Brad Davis: A Look Back. Gr8er Days, 2017-11-06. [dostęp 2023-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-08-04)]. (ang.).
  11. ↑ Andrea LeVasseur: Sybil (1976). AllMovie. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  12. ↑ The Secret Life of John Chapman (1976). Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  13. ↑ Screen World’s Promising Actors of 1978. Listal. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  14. ↑ a b Brad Davis. Internet Off-Broadway Database. [dostęp 2023-08-04]. (ang.).
  15. ↑ Brad Davis. AboutTheArtists. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  16. ↑ Brad Davis in a scene from Off-Broadway revival of the play „Entertaining Mr. Sloane”. The New York Public Library. [dostęp 2023-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-08-05)]. (ang.).
  17. ↑ Steven Berkoff: Meditations on Metamorphosis. Faber & Faber, 1995. ISBN 978-0571176298.
  18. ↑ Michael Birtwistle. Reviewed Works: Metamorphosis Steven Berkoff. „Theatre Journal”. nr 2 (35), s. 241–243, maj 1983. Baltimore: Johns Hopkins University Press. DOI: 10.1353/tj.0.0351. ISSN 1086-332X. 
  19. ↑ Larry Kramer, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-09-30] [zarchiwizowane z adresu] (ang.).
  20. ↑ Brad Davis. Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  21. ↑ Brad Davis Biography. AllMovie. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  22. ↑ Daniel Walber: Ranked: Rainer Werner Fassbinder Films From Worst To Best. MTV, 2013-08-27. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  23. ↑ Brad Davis dating. FamousFix. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  24. ↑ Sheila: Knitting Factory: Alex Davis: Man of the Year. The Sheila Variations, 2011-02-17. [dostęp 2023-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-08-04)]. (ang.).
  25. ↑ Alex Blue Davis w bazie IMDb (ang.)
  26. ↑ Biographie de Brad Davis. JeSuisMort.com. [dostęp 2020-01-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-11)]. (ang.).
  27. ↑ Amy Selwyn: Actor Brad Davis Dies at 41. „The Washington Post”, 1991-09-11. [dostęp 2023-08-05]. (ang.).
  28. ↑ Brad Davis (1949-1991). Find a Grave. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  29. ↑ Our eight favorite bisexuals eve „r”. AfterElton.com. [dostęp 2020-01-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-11)]. (ang.).
  30. ↑ Mark Hinson: Keeping it cool in Tallahassee with the Brad Davis family fridge. Tallahassee, 2021-10-02. [dostęp 2023-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-08-05)]. (ang.).
  31. ↑ Linda Rapp: Davis, Brad (1949-1991). GLBTQ. [dostęp 2020-01-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-29)]. (ang.).
  32. ↑ Amy Selwyn: Suffering a secret: Brad Davis and AIDS. SouthCoastToday.com, 1997-06-20. [dostęp 2023-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-08-04)]. (ang.).
  33. ↑ KCFCC Award Winners 1970–79. Kansas City Film Critics Circle. [dostęp 2023-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-08-04)]. (ang.).
  34. ↑ a b Brad Davis Awards. AllMovie. [dostęp 2023-08-04]. (ang.).
  35. ↑ a b Brad Davis Biography. „TV Guide”. [dostęp 2023-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-08-04)]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Złoty Glob dla nowej gwiazdy roku w kategorii aktor

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Brad_Davis&oldid=70994984”