Adtranz 112E
| |
| Inne oznaczenia | |
|---|---|
| Producent | |
| Lata budowy |
1997–2003 |
| Układ osi |
Bo’Bo’ |
| Wymiary | |
| Masa służbowa |
88,4 t |
| Długość |
19 400 mm |
| Szerokość |
2950 mm |
| Wysokość |
3845 mm |
| Średnica kół |
1100/1010 mm |
| Napęd | |
| Trakcja |
elektryczna |
| Typ silników |
4FIA 7065 |
| Napięcie zasilania |
1,5 kV |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Moc ciągła |
6000 kW |
| Moc godzinna |
6120 kW |
| Maksymalna siła pociągowa |
300 kN |
| Stosunek przekładni |
20:73 |
| Prędkość konstrukcyjna |
200 km/h |
| Maksymalna prędkość eksploatacyjna |
150 km/h |
Adtranz 112E – wielosystemowa lokomotywa elektryczna wyprodukowana w zakładach Adtranz w liczbie 28 sztuk. Elektrowozy są eksploatowane przez koleje włoskie oraz przez włoskiego prywatnego przewoźnika RTC[1].
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Elektrowozy EU43 zostały zaprojektowane do prowadzenia szybkich pociągów ekspresowych oraz ciężkich pociągów towarowych. Pudło oparte jest na wózkach za pośrednictwem cylindrycznych sprężyn w systemie Flexicoil. Przeniesienie sił pociągowo-wzdłużnych odbywa się za pośrednictwem dwustronnego cięgła połączonego z wózkiem i podwoziem za pomocą elementów elastycznych. Przeniesienie napędu odbywa się za pomocą odsprężynowanej dwustopniowej przekładni czołowej i drążonego wału z dwoma przegubami. Lokomotywa posiada hamulec elektrodynamiczny oraz pomocniczy hamulec sprężynowy. Przekształtnik główny zasila silnik trakcyjny. Transformator zastosowany w lokomotywie ma chłodzenie olejowe. Kabina maszynisty jest klimatyzowana oraz izolowana akustycznie. Sterowanie pojazdem odbywa się za pomocą komputera pokładowego[1].
Eksploatacja
[edytuj | edytuj kod]Włochy
[edytuj | edytuj kod]Koleje włoskie potrzebowały wielosystemowych lokomotyw elektrycznych przeznaczonych do prowadzenia pociągów pasażerskich i towarowych kursujących na przełęczy Brenner do niemieckojęzycznych krajów. Dlatego zamówiły 20 wielosystemowych elektrowozów. Pierwsze cztery elektrowozy wyprodukowano w zakładach ABB Technomasio w północnych Włoszech. Lokomotywy były testowane na niemieckiej, austriackiej oraz szwajcarskiej sieci kolejowej. Kilka lokomotyw prowadziło pociągi kursowe na liniach kolejowych w austriackiej Styrii. Dwie lokomotywy testowano na torze doświadczalnym w Cerhenicach w Czechach. Elektrowozy wykorzystywane są do prowadzenia pasażerskich pociągów ekspresowych oraz towarowych. Kursują na górskich liniach kolejowych w północnych Włoszech, Niemczech i Austrii[1].
Polska
[edytuj | edytuj kod]W połowie 1996 roku polskie koleje podpisały zamówienie na osiem elektrowozów dwusystemowych[2]. Pierwsze trzy lokomotywy wyprodukowane we Włoszech były testowane na torze doświadczalnym w Żmigrodzie oraz na niemieckiej sieci kolejowej. Brak środków finansowych oraz niepowodzenie w pozyskaniu leasingodawcy spowodowały wycofanie zamówienia. W styczniu 2001 roku zostały sprzedane przez producenta włoskiemu prywatnemu przewoźnikowi Rail Traction Company[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Marek Graff. Lokomotywy elektryczne serii E405/E412 kolei włoskich. „Technika Transportu Szynowego”. 19 (1–2), s. 45–48, 2012. Łódź: Emi-press. ISSN 1232-3829.
- ↑ Stanisław Nowak, Janusz Szlemer. Lokomotywa 113E - EU11 dla PKP. „Technika Transportu Szynowego”. 6 (10), s. 24–27, 1999. Łódź: Emi-press. ISSN 1232-3829.