J
Wygląd
J j
J (jot) – dziesiąta litera alfabetu łacińskiego, trzynasta litera alfabetu polskiego. Pierwotnie była jedynie wariantem graficznym litery I. W pisowni polskiej służy głównie do zapisu półsamogłoski przedniej /j/ (niesylabicznego i).
W alfabecie łacińskim od XII w., w polskim – od XVII[1].
Współcześnie jest używana do oznaczania głoski:
- /j/ w językach słowiańskich, bałtyckich, uralskich oraz w językach germańskich (oprócz angielskiego, scots oraz luksemburskiego), a także w języku włoskim i esperanto
- /x/ lub /h/ w języku hiszpańskim
- /ʒ/ w języku francuskim, portugalskim, rumuńskim, tureckim, azerskim i tatarskim
- /ʤ/ w języku angielskim, indonezyjskim, malajskim i niektórych językach afrykańskich
- /ɟ/ w wielu językach afrykańskich
- /t/ w języku Kiowa
Litery j używa się też w oficjalnych transkrypcjach z języków azjatyckich:
- głoski /ʨ/ w języku chińskim mandaryńskim w transkrypcji pinyin
- głoski /j/ w języku kantońskim w transkrypcji jyutping
- głoski /ʥ/ w języku japońskim w transkrypcji Hepburna
- głosek /ʨ/ i /ʥ/ w języku koreańskim w różnych metodach transkrypcji
Wymowa litery J
Inne reprezentacje litery J
Sygnalizacja | Język migowy | Alfabet Braille’a | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
flaga Międzynarodowego Kodu Sygnałowego |
Alfabet semaforowy |
Kod Morse’a | francuski | kanadyjski | polski | |
ⓘJ | i |
Przypisy
- ↑ Encyklopedia Powszechna PWN. T. 2. G-M. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974, s. 316.
Zobacz też